Γράφει ο Κων/νος Τόγιας, Γενική Διεύθυνση Ιδιωτική-Σύνταξη.gr
Πολλά έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια για τη πορεία των συντάξεων, το ψαλίδισμα που δέχονται κάθε τόσο οι συνταξιούχοι στις απολαβές τους και φυσικά για τις συγχωνεύσεις των ταμείων.
Η αλήθεια είναι ότι στατιστικά οι μειώσεις στις συντάξεις, κύριες και επικουρικές φτάνουν έως 40% και ουσιαστικά έχουν αλλάξει όλο το προγραμματισμό της ζωής των συνταξιούχων. Τεράστιες μειώσεις έχουν γίνει και στα εφάπαξ που πολλοί περιμένανε για να ενισχύσουν την οικογένειά τους αλλά και να προβούν σε αγορές που στερηθήκανε στη περίοδο της εργασίας τους λόγω των υποχρεώσεων τους.
Τα παραπάνω σε συνάρτηση με την αβεβαιότητα γύρω από την ανάκαμψη των ασφαλιστικών ταμείων, της οικονομίας και η σαφή κατεύθυνση για περαιτέρω μειώσεις στις συντάξεις του αύριο, έχουν οδηγήσει πολλούς στη σκέψη της ιδιωτικής σύνταξης ως μια καλή εναλλακτική για την εποχή της συνταξιοδότησης.
Ας δούμε όμως λίγο τα πράγματα εξ αρχής και θα ξεδιπλώσουμε στη συνέχεια τις τοποθετήσεις που διακρίνονται από το τίτλο.
Παράγοντες που επηρεάζουν τη δημόσια σύνταξη
Η δημόσια σύνταξη είναι καθαρά αναδιανεμητική, που σημαίνει ότι οι σημερινοί εργαζόμενοι πληρώνουν με τις εισφορές τους, τη νοσοκομειακή τους κάλυψη και τις συντάξεις και τη περίθαλψη των τωρινών συνταξιούχων.
Ένας παράγοντας λοιπόν που επηρεάζει θετικά ή αρνητικά το ποσό της σύνταξης είναι ο συνολικός αριθμός των εργαζομένων και η συσχέτιση τους με τους συνταξιούχους.
Παλαιότερα αντιστοιχούσαν 4 εργαζόμενοι για κάθε ένα συνταξιούχο, σήμερα με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και με τους νέους να μεταναστεύουν η αναλογία είναι μικρότερη από 2 προς 1.
Δεύτερος παράγοντας είναι το δημογραφικό πρόβλημα. Ο πληθυσμός μας «γερνάει», με ότι αυτό συνεπάγεται για την αναλογία εργαζομένων και συνταξιούχων στο μέλλον. Ταυτόχρονα το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται με αποτέλεσμα να αυξάνονται και τα χρόνια συνταξιοδότησης.
Δυο τρόποι εξισορρόπησης των απαιτήσεων για κάλυψη των συντάξεων και της περίθαλψης είναι η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών από τη πλευρά των εργαζομένων και οι μειώσεις στα ποσά των συντάξεων. Ωστόσο και για τα δυο υπάρχει τεράστιο κόστος πρώτον για τα επίπεδα διαβίωσης των συνταξιούχων και εν συνεχεία για την αγορά, αφού στερεί κεφάλαια από την επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις και αυξάνει το κόστος παραγωγής επιβραδύνοντας την οικονομία.
Τρίτος παράγοντας η οικονομική κρίση, η οποία έχει επηρεάσει σαφώς τις συντάξεις αφού η μείωση της κατανάλωσης έχει οδηγήσει σε μείωση των εσόδων με αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και ένα τεράστιο ποσοστό ελευθέρων επαγγελματιών να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν στις ασφαλιστικές τους εισφορές. Κατά τα χρόνια της κρίσης η ανεργία έχει φτάσει το 26% ενώ ο αριθμός των συνταξιούχων αυξάνεται λόγω κατοχυρώσεων σύνταξης και εθελούσιων εξόδων.
Αυτό εν ολίγοις και πολύ απλοϊκά, είναι το κλίμα που συνθέτει τη τωρινή αλλά και θα συνθέτει και τη μελλοντική κατάσταση.
Οι παράγοντες που αναφέραμε πλην του έντονου δημογραφικού προβλήματος μπορούν να επηρεαστούν με την ανάκαμψη της οικονομίας βελτιώνοντας τις συνθήκες από τις οποίες θα υπολογιστούν οι μελλοντικές συντάξεις, αναθεωρώντας τες.
Η λύση στο θέμα της σύνταξης είναι η συνδυαστική συνταξιοδότηση, παράλληλα από τη δημόσια και την ιδιωτική ασφάλιση.
Οι διαφορές μεταξύ τους είναι αρκετές αφού η μεν δημόσια είναι αναδιανεμητική ενώ η δε ιδιωτική καθαρά ανταποδοτική.
Το γιατί δε μπορούμε να βασιστούμε μόνο στη δημόσια σύνταξη λίγο πολύ το εξηγήσαμε τώρα θα αναλύσουμε γιατί δε μπορούμε να βασιστούμε εξ ολοκλήρου στην ιδιωτική σύνταξη απορρίπτοντας εντελώς τη δημόσια.
Η ιδιωτική σύνταξη έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα σε αντίθεση με τη δημόσια που όπως αναφέραμε έχει αναδιανεμητικό, αυτό σημαίνει ότι επί της ουσίας αποταμιεύουμε για τον εαυτό μας. Θα πρέπει για παράδειγμα να αποταμιεύσουμε από τα 30 μας 273€ το μήνα για να βασιστούμε εξ ολοκλήρου στην ιδιωτική σύνταξη και να συνταξιοδοτηθούμε στα 65 μας χρόνια με ποσό σύνταξης τα 806€. Μπορεί για κάποιους να ακούγετε συμφέρον αν αναλογιστεί ότι σχεδόν τριπλασιάζει τα χρήματα που δίνει, ή μπορεί να λάβει εναλλακτικά της σύνταξης 166.345€ ως εφάπαξ. Δε μπορούν όμως σε αυτά τα χρήματα εισφορών να ανταπεξέλθει η συντριπτική πλειοψηφία, συν του ότι θα πρέπει να προνοήσουν και για τη περίθαλψή τους ιδιωτικά. Οι εισφορές λοιπόν είναι για τη συντριπτική πλειοψηφία απαγορευτικές για να ανταπεξέλθουν, απορρίπτοντας εντελώς τη δημόσια ασφάλιση. Ένας ακόμη βασικός λόγος είναι ότι η δημόσια ασφάλιση παραμένει και θα παραμένει υποχρεωτική και στο μέλλον.
Ο συνδυασμός εξασφαλίζει το μέγιστο κέρδος για τον ασφαλιζόμενο
Έστω ότι έχουμε σαν παράδειγμα ένα μισθωτό που αμείβεται με 900€ το μήνα. Η δημόσια σύνταξη που θα λάβει με 30 έτη ασφάλισης θα υπολογίζεται σε 385€ για την εθνική σύνταξη και 900Χ27,79%=250,11€ για την ανταποδοτική, συνδυαστικά 635€. Ο βαθμός αναπλήρωσης του εισοδήματός του θα φθάνει το 70,5% σε σχέση με το μισθό του.
Ρόλος της ιδιωτικής σύνταξης όπως αναφέραμε είναι να συμπληρώσει την δημόσια σύνταξη.
Υπολογίζουμε λοιπόν την ιδιωτική σύνταξη βάση της εισοδηματικής αναλογικής στο 20% του μισθού του ασφαλισμένου με εισφορές όχι υψηλότερες από το 8% του μηνιαίου του εισοδήματος. Με το τρόπο αυτό εξασφαλίζουμε ένα συνδυαστικό ποσό σύνταξης (ιδιωτικής και δημόσιας) όσο πιο κοντά στο προ-συνταξιοδότησης μισθό. Με αυτό το σχεδιασμό ο ασφαλισμένος θα μπορέσει να διατηρήσει το βιοτικό του επίπεδο, με τις ίδιες συνήθειες και δραστηριότητες που είχε και πριν.
Ο ασφαλισμένος του παραδείγματος μπορεί να συνταξιοδοτηθεί ιδιωτικά ακόμη και νωρίτερα από τα 67 του, με 200€ ιδιωτική σύνταξη το μήνα έτσι ώστε συνδυαστικά με την έλευση της δημόσιας σύνταξης να λαμβάνει 835€. Του δίνεται επίσης η δυνατότητα να λάβει εναλλακτικά της ιδιωτικής σύνταξης εφάπαξ της τάξης των 40.000€.
Αυτός σήμερα ο συνδυαστικός τρόπος είναι ο μοναδικός, ενδεδειγμένος και εγγυημένος τρόπος για το προγραμματισμό της συνταξιοδότησής σας ώστε να διασφαλίσετε με αξιοπρέπεια το ίδιο βιοτικό επίπεδο.
Πηγή: idiotiki-syntaxi.gr
