Η πανδημία Covid-19 μπορεί να έχει εκτινάξει το δημόσιο χρέος σε δυσθεώρητα επίπεδα, ώστε ήδη κάποιες κυβερνήσεις να σκέφτονται να προβούν σε αναδιάρθρωση , αλλά αυτό δεν συγκρίνεται σε τίποτα με τις δημοσιονομικές δυσκολίες που θα δημιουργηθούν τις επόμενες δεκαετίες, όπως εκτιμά ο ΟΟΣΑ.
Σύμφωνα με το μακροπρόθεσμο σενάριο του Οργανισμού, η επιβράδυνση στις μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες, το δημογραφικό ζήτημα και η επιβράδυνση της αύξησης της παραγωγικότητας θα οδηγήσουν την οικονομική ανάπτυξη μεταξύ των 38 μελών του ΟΟΣΑ και των χωρών της Ομάδας των 20 στο 1,5% το 2060, από περίπου 3% σήμερα.
Ταυτόχρονα, τα κράτη θα αντιμετωπίσουν αυξανόμενα κόστη, ιδίως από τις συντάξεις και την υγειονομική περίθαλψη.
Για να διατηρηθούν οι δημόσιες υπηρεσίες και οι παροχές σε ικανοποιητικά επίπεδα, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αυξήσουν τα έσοδά τους κατά σχεδόν 8% επί του ΑΕΠ τους, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ.
Σε ορισμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας και της Ιαπωνίας, το μέγεθος της πρόκλησης αυτής θα ανερχόταν σε περισσότερο από το 10% της παραγωγής, χωρίς οι οικονομολόγοι να υπολογίζουν καν νέες δαπάνες, όπως η προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή.
«Οι τάσεις όπως η γήρανση του πληθυσμού και η αύξηση της σχετικής τιμής των υπηρεσιών θα συνεχίσουν να ασκούν πίεση στους κρατικούς Προϋπολογισμούς», αναφέρει ο ΟΟΣΑ στο έγγραφο πολιτικής που εκπόνησαν οι Yvan Guillemette και David Turner. «Η δημοσιονομική πίεση από αυτές τις μακροπρόθεσμες τάσεις είναι μικρότερες σε σχέση με αυτές που συνδέονται με την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους που κληρονόμησε η Covid-19».
Οι χώρες δεν χρειάζεται απαραίτητα να αυξήσουν τους φόρους για να αντιμετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις, όπως επισημαίνει ο ΟΟΣΑ. Αντ’ αυτού, ζητά μεταρρυθμίσεις για την αύξηση των ποσοστών απασχόλησης και την αύξηση των ηλικιών συνταξιοδότησης.
Ένας συνδυασμός δράσης σε αυτούς τους δύο τομείς -συμπεριλαμβανομένης της διασφάλισης της αύξησης των πραγματικών ηλικιών συνταξιοδότησης κατά τα δύο τρίτα της μελλοντικής αύξησης στο προσδόκιμο ζωής- θα μπορούσε να μειώσει στο μισό την προβλεπόμενη αύξηση της δημοσιονομικής πίεσης έως το 2060 στη διάμεση χώρα.
