To ΠΑΜΕ επαναφέρει το θέμα για τις συλλογικές συμβάσεις, για τις αυξήσεις στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση, στους μισθούς και στα μεροκάματα, για το ξεπάγωμα των τριετιών, για την υποχρεωτικότητα των Συμβάσεων και υποστηρίζει ότι «η ακρίβεια και η συνολική κατάσταση που διαμορφώνεται στην πίεση του εργατικού εισοδήματος, απαιτεί νέες πρωτοβουλίες, πιο συντονισμένες».
Ειδικότερα:
«Οι τιμές των βασικών καταναλωτικών προϊόντων έχουν εκτιναχθεί στα ύψη, με αποτέλεσμα το εργατικό εισόδημα να συμπιέζεται συνεχώς. Οι μισθοί εξανεμίζονται σε λίγες μόλις μέρες.
Το 55% των νοικοκυριών έχουν μειώσει συνολικά τις αγορές σε είδη τροφίμων και είδη παντοπωλείου, ενώ 1 στα 5 έχει αναβάλει την πληρωμή λογαριασμών ή έχει προχωρήσει σε στάση πληρωμής, δημιουργώντας μια νέα φουρνιά «κόκκινων» υποχρεώσεων. Το 66% δηλώνει ότι έχει μειώσει την κατανάλωση ρεύματος και το 62% ότι έχει αναβάλει εργασίες συντήρησης και επισκευής στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο. Για διασκέδαση, ψυχαγωγία το 80% δηλώνει ότι τις έκοψαν εντελώς. Δεν φτάνουν όλα αυτά και η κυβέρνηση ανακοινώνει και αυξήσεις στις τιμές των φαρμάκων.
Οι προεκλογικές υποσχέσεις του πρωθυπουργού για “αυξήσεις” 30€ με 40€ στον ονομαστικό κατώτερο μισθό τον προσεχή Απρίλη όπως και τα διάφορα “κουπόνια” που δίνουν ορισμένες επιχειρήσεις δεν λύνουν το μεγάλο πρόβλημα. Αυτά τα έχουμε ζήσει όλη την προηγούμενη δεκαετία και δεν εμπόδισαν τη ραγδαία μείωση όλων των μισθών, τη συνεχή υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, την μεγάλη ενίσχυση της ευελιξίας – μισοδουλειάς έναντι της σταθερής δουλειάς με δικαιώματα.
Η κυβέρνηση της ΝΔ συνειδητά κοροϊδεύει, προσπαθεί να σβήσει τη δυσαρέσκεια και την οργή των εργαζομένων, να παγώσει τις δίκαιες διεκδικήσεις τους, να καλλιεργήσει τις χαμηλές απαιτήσεις ειδικά στους νέους εργαζόμενους και σε όσους βγήκαν στην παραγωγή τα τελευταία χρόνια και η γνώση τους γύρω από τα ζητήματα των όρων μιας συλλογικής σύμβασης είναι περιορισμένη.
Για παράδειγμα, με αντάλλαγμα τις μικρές αυξήσεις στον ονομαστικό κατώτερο μισθό, όπως έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί να σβήσει δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων για την ΕΓΣΣΕ, να διατηρήσει το απαράδεκτο καθεστώς πετσοκόμματος των 3τιων (προϋπηρεσία) που με τον μνημονιακό νόμο 4093/2012 προβλέπει το «πάγωμα» τους από το Φλεβάρη του 2012 ως σήμερα.
Η απελευθέρωση των 3τιων, δηλαδή του κόπου και του ιδρώτα των εργαζομένων που ίσχυε ανέκαθεν στους όρους των Εθνικών Συλλογικών Συμβάσεων με τις εργοδοτικές Ενώσεις και καθοριζόταν στο 10% επί του κατώτερου μισθού, θα ενίσχυε κατά πολύ τον τελικό μισθό της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων, δηλαδή τις πιο παραγωγικές ηλικίες που εργάζονται τα τελευταία 12 χρόνια.
Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση όχι μόνο δεν βάζει πλαφόν στις τιμές στην ενέργεια, στα φάρμακα, σε βασικά λαϊκά αγαθά καταργώντας ταυτόχρονα και το ΦΠΑ, έρχεται να επιβληθεί με νόμο και να παγώσει τους μισθούς δίνοντας 20-30 ευρώ αντί για τα πολύ πολλαπλάσια που δικαιούνται χιλιάδες εργαζόμενοι, που θα ήταν πραγματική και ουσιαστική ανακούφιση ειδικά σε συνθήκες καλπάζοντα πληθωρισμού. Ένας εργαζόμενος που μπήκε στην παραγωγή το 2012 και σήμερα αμείβεται με μισθό 751€, μόνο με το ξεπάγωμα των τριετιών θα έπαιρνε 1.000€.
Την ίδια στιγμή η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ενώ στα λόγια εντοπίζει πως «ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα εξακολουθεί να είναι κάτω από το επίπεδο της αξιοπρεπούς διαβίωσης», μπαίνει μπροστά ως φρουρός της συμφιλίωσης με τη φτώχεια και τη μισοζωή, υιοθετώντας ως κριτήριο για τις όποιες ή μη αυξήσεις την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και των επιχειρηματικών ομίλων.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση η αγωνιστική πείρα των προηγούμενων ετών μας έδωσε σημαντικά παραδείγματα στους Οικοδόμους, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στο λιμάνι της COSCO, σε άλλες επιχειρήσεις όπου υπογράφτηκαν συλλογικές συμβάσεις με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, με όρους που προστατεύουν το ωράριο και τη σταθερή δουλειά με δικαιώματα.
Σε αυτούς τους κλάδους και σε αυτές τις επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι με τον μαζικό και αταλάντευτο αγώνα τους κέρδισαν όσα δεν τους έδωσαν ποτέ εδώ και μια δεκαετία οι κυβερνήσεις και οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Δεν περίμεναν κανένα “σωτήρα”, πήραν την υπόθεση στα χεριά τους, οργάνωσαν τον αγώνα συσπειρωμένοι στα σωματεία τους και βγήκαν νικητές.
Για όλα αυτά θέλουμε να συζητήσουμε στα πλαίσια της Εκδήλωσης, προβάλλοντας το διεκδικητικό πλαίσιο των συνδικάτων αλλά και αναλύοντας πως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση σήμερα, ποιο είναι το πραγματικό επίπεδο μισθών και οι συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων, ποιο είναι το νομοθετικό πλαίσιο που βάζει εμπόδια στην οργάνωση της πάλης για τις συλλογικές συμβάσεις και πως με βάση την αγωνιστική πείρα των συνδικάτων μπορούν τα συνδικάτα να αντιμετωπίσουν αυτή την αρνητική κατάσταση, να έχουμε νέες κατακτήσεις.
Η συμμετοχή σωματείων, συνδικαλιστών στην εκδήλωση, η πείρα και οι προτάσεις τους θα βοηθήσουν στην εξαγωγή συμπερασμάτων και στο σχεδιασμό δράσης, στο δρόμο ενίσχυσης της οργάνωσης του αγώνα στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς, για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς».
