Την πλήρη αντίθεσή τους στην εφαρμογή των κλειστών προϋπολογισμών εκφράζουν ελληνικές και ξένες φαρμακοβιομηχανίες, με υπόμνημά τους προς την Επιτροπή Παρακολούθησης της Φαρμακευτικής Δαπάνης.
Οι ενώσεις τους, ΣΦΕΕ, ΠΕΦ και PIF, αναφέρουν ότι οποιαδήποτε κατάτμηση του υπάρχοντος κλειστού προϋπολογισμού δεν αποτελεί μέτρο μείωσης του clawback, αλλά αναδιανομής του με αδιαφανή, μάλιστα, τρόπο.
Όπως σημειώνουν στο υπόμνημά τους, «η σημαντική αύξηση του clawback σε ορισμένες κατηγορίες θα έχει ως αποτέλεσμα την απόσυρση φαρμάκων με αρνητικές επιπτώσεις στην πρόσβαση των ασθενών. Πολλώ δε μάλλον, όταν ξεκινάμε αυτήν τη στιγμή από μέσο clawback 20%, το οποίο έχει μεγάλες πιθανότητες να γίνει 25% εντός του 2018 (με βάση τις τρέχουσες τάσεις)».
Οι φαρμακοβιομήχανοι υποστηρίζουν ότι η επιβολή κλειστού προϋπολογισμού σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με τη συγκράτηση ή τον εξορθολογισμό τής δαπάνης, ενώ η κατάτμησή του με τον οποιοδήποτε τρόπο δεν συμβάλλει στη δικαιότερη κατανομή του clawback.
Μάλιστα, τονίζουν ότι η οριοθέτηση κλειστών προϋπολογισμών δεν θα έχει απολύτως καμία επίδραση στις συνταγογραφικές συνήθειες-νοοτροπίες και δεν αντιμετωπίζει το θέμα της ζήτησης.
Οι ενώσεις των φαρμακοβιομηχανιών, σχολιάζοντας τη νέα μεθοδολογία που προτείνεται, επισημαίνουν πως «οι κλειστοί προϋπολογισμοί σε επίπεδο ATC4 δεν εφαρμόζονται σε καμία χώρα της Ευρώπης, πιθανώς και του κόσμου. Η σύγκριση με άλλες χώρες είναι τελείως άστοχη, διότι μεταξύ άλλων έχουν εντελώς διαφορετικά δομημένο σύστημα υγείας, διαφορετικό επιδημιολογικό προφίλ, διαφορετικές συνταγογραφικές συνήθειες ή θεραπευτικές τάσεις.
Η παρέμβαση στα ATC4 βάσει ∆ανίας και Νορβηγίας είναι παντελώς υποκειμενική, αυθαίρετη και δεν έχει καμία τεκμηρίωση. Δεν λαμβάνεται υπόψη το σύνολο μίας νόσου, δεδομένου πως σε πολλά νοσήματα χρησιμοποιούνται περισσότερα του ενός ATC4. Αντίθετα, σε αρκετές άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιείται το ίδιο ATC4 σε πολλές νόσους».
Οι φαρμακοβιομήχανοι καλούν τους αρμόδιους φορείς σε επαναπροσδιορισμό τής δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης, στη βάση των πραγματικών αναγκών του πληθυσμού, ώστε να διασφαλίζεται η επαρκής χρηματοδότηση και ως εκ τούτου η πρόσβαση των Ελλήνων ασθενών στα φάρμακα, ο εξορθολογισμός τού δημόσιου συστήματος υγείας, αλλά και η βιωσιμότητα του φαρμακευτικού κλάδου.
Απαραίτητη προϋπόθεση εάν γίνει αυτό, όπως λένε, είναι η εφαρμογή μέτρων, όπως η ανάπτυξη Μητρώου Ασθενειών, η πλήρης εφαρμογή θεραπευτικών πρωτοκόλλων και η παραμετροποίηση της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, καθώς και η πιο γενικευμένη δραστηριοποίηση της Επιτροπής ∆ιαπραγμάτευσης.
