Παιδιά όλων των ηλικιών,
καλήν Παρασκευή 18 Μαΐου να έχουμε…
…
Βεβαίως, σε μέρες όπως η σημερινή,
οι Ευχές φαντάζουν ως υβριστικά στερεότυπα,
καθώς σε Λύκειο τού Τέξας υπάρχουν πολλοί νεκροί μαθητές
από πυροβολισμούς συμμαθητή τους.
Ο δράστης έχει συλληφθεί,
αλλά ακόμη δεν είναι γνωστά τα κίνητρά του•
όμως,
το νεαρόν τής ηλικίας του
μάς επιτρέπει να προβούμε σε ορισμένες προσεγγίσεις
που κάθε άλλο είναι τιμητικές για την Παγκόσμια Κοινωνία.
Κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν,
θα ήταν τεράστιο λάθος να χρεώσουμε το φαινόμενο
στον νόμο περί ελεύθερης οπλοκατοχής των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το θέμα δεν είναι αν προσδιορίζουμε την κατοχή ως νόμιμη ή παράνομη,
αλλά ότι η Βιομηχανία Όπλων επιχαίρει με τούς θανάτους
που σκορπούν αφειδώς τα προϊόντα της.
Η ζήτηση όπλων είναι ευθέως ανάλογη των νεκρών από όπλα•
για την ακρίβεια, η ζήτηση όπλων είναι γεωμετρικώς αυξανόμενη•
και για λόγους ασφαλείας,
αλλά, κυρίως,
επειδή συχνά η αφαίρεση ζωής γεννά δίψα για πολλαπλή εκδίκηση.
Φυσικά, μόνο ειρωνεία και οργή προκαλεί ο θλιβερός Τραμπ,
αυτό το τσιράκι τής βιομηχανίας τού θανάτου,
αυτός ο υπέρμαχός της,
ο οποίος μετά από το τραγικό συμβάν εξεδήλωσε την ανησυχία του.
…
Όμως, ο πυρήνας τού προβλήματος βρίσκεται στην Παιδεία.
Όταν η Παγκόσμια Κοινωνία είναι έμπλεη Ρατσισμού,
όταν έχει ως χόμπι της το «Bullying»,
όταν διδάσκει (σ)τα παιδιά της να μισούν,
θα δει -για να το πω σχηματικά- τα ίδια της τα παιδιά νεκρά.
Το βασικό ζήτημα δεν είναι η Οπλοκατοχή, αλλά η Αγωγή.
Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει ανατραφεί με στόχο να μισεί
ή που έχει αντιμετωπιστεί ως «σκουπίδι»,
ακόμη κι αν δεν έχει πρόσβαση σε «Καλάσνικοφ», σε καραμπίνα, κ.λπ.,
θα βρει οποιονδήποτε τρόπο να σκοτώσει.
Θυμίζω την περίπτωση τού μικρού Άλεξ στη Βέροια.
Τον σκότωσαν οι τυπικώς άοπλοι και κακοδασκαλεμένοι συμμαθητές του,
επειδή ήταν ξεχωριστό παιδί.
Θυμίζω τις δύο πρόσφατες περιπτώσεις
με τα δολοφονημένα νεογνά στην Αθήνα.
Τα σκότωσαν οι τυπικώς άοπλες και κακοδασκαλεμένες νεαρές μητέρες τους,
επειδή δεν ήταν ικανές να δημιουργήσουν ένα ξεχωριστό παιδί.
Πίσω από αυτά τα οδυνηρά περιστατικά,
κρύβονται «οπλοφόρες» οικογένειες και «οπλοφόρος» κοινωνία.
Ακαλλιέργητοι ενήλικες, κοντόφθαλμοι, παρωπιδικοί, συμπλεγματικοί,
που δημιουργούν «παιδιά-φονιάδες».
Όταν ένα παιδί φτάνει να σκοτώνει, να δολοφονεί,
ψάχνω τούς γονείς και τούς δασκάλους του.
Τούς ψάχνω για να τούς καταδικάσω χωρίς ελαφρυντικά.
…
Απ’ την άλλη, η εν’ θερμώ ετυμηγορία μου,
καταντά κι αυτή να είναι διάτρητη
αν συνυπολογίσουμε ότι και οι τωρινοί φταίχτες, οι τωρινοί ενήλικες,
υπήρξαν κι αυτοί παιδιά, υπήρξαν κι αυτοί θύματα.
Η ατέρμονη ανθρώπινη φύση που φρενάρει για λίγο μπροστά στη Θλίψη
και μετά ξαναγκαζώνει.
…
Επί τού Πιεστηρίου: Οποία ειρωνεία για τούς εγχώριους ρατσιστές•
εν’ όσω έγραφα ετούτο το άρθρο,
έγινε γνωστό
ότι ο 17χρονος που προεκάλεσε το μακελειό στο Τέξας είναι Έλληνας.
Όχι Αλβανός, όχι Γεωργιανός, όχι Πακιστανός,
όχι κάποιος σαλεμένος ισλαμοφασίστας.
Έλληνας.
ΥστερόΓιωργο..:
Όταν μαθαίνεις ότι δολοφονήθηκαν παιδιά από συνομήλικόν τους,
ψάχνεις λίγη παρηγοριά.
Αυτήν την παρηγοριά,
την «παρηγόρια» όπως συνηθίζω να την παρατονίζω
κάθε που έχω ανάγκη να φέρω τον τόνο της πιο κοντά μου,
ανέκαθεν την έβρισκα και τη βρίσκω
στον Τεράστιο Στίχο τού Μέγα Παύλου Σιδηρόπουλου..:
«Υπερασπίσου το Παιδί,
γιατί αν γλυτώσει το Παιδί,
υπάρχει Ελπίδα…»!
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
(Twitter: @GeorgeMihalakas)
