Παιδιά όλων των ηλικιών,
καλήν Τρίτη 17 Απριλίου να έχουμε…
Να ’μαστε πάλι μαζί, με την αγαπημένη σας στήλη «Τουϊτέρατα»,
την οποία διαβάζετε μανιωδώς καθημερινά
και νοσταλγείτε μανιωδώς τα Σαββατοκύριακα…
Μεγάλη Ημέρα για τον Θάνατο η 17η Απριλίου.
Κατέφερε να πάρει μαζί του,
τον Δημήτρη Μητροπάνο και τον Νίκο Παπάζογλου!
Το 2011 εσημάδεψε αυτήν τη μέρα ο Νικόλας•
το 2012 είπε να μεγεθύνει το σημάδι ο Δημήτρης!
Οι Καλλιτέχνες έχουν ένα συγκλονιστικό ιδίωμα•
επειδή συνδέουμε τη ζωή μας με το ταλέντο τους,
όταν φεύγουν από τη ζωή μάς αφήνουν ορφάνια.
Για την ακρίβεια, μάς κληροδοτούν ορφάνια.
…
Η σημερινή διπλή επέτειος θλίψης με κάνει να θυμώνω σε σημείο οργής
με όλους αυτούς που έχω ακούσει
να τολμούν να ξεστομίζουν τη φράση «Ουδείς Αναντικατάστατος».
Ιδίως όταν μιλάμε για ανθρώπους
που είχαν τον Θείο Προορισμό να συνδεθούν με το Συλλογικό Συναίσθημα,
δεν δέχομαι λέξη περί αντικαταστασιμότητάς τους.
Η πρόκληση έχει ανοιχτή ημερομηνία•
όποιος μπορεί ας πάρει τη θέση τού Μητροπάνου και τού Παπάζογλου.
Όμως, ουδείς μπορεί.
Μόνο κάποιοι ίσως καταφέρουν κάποτε
να προσδιορίζονται με τις παρομοιώσεις
«σαν Μητροπάνος» και «σαν Παπάζογλου»,
αλλά ίσαμε εκεί.
…
Τα τραγούδια τους στριφογυρίζουν εδώ και ώρα μέσα μου•
η σκέψη μου έχει μετατραπεί σε ένα «juke box» αποκλειστικά για δύο.
Από τη μία,
επιθυμώ διακαώς να αναφέρω όλες τις μνημειώδεις ωδές τους,
να τις αναλύσω, να τις εξομολογηθώ, να τις κοινωνήσω,
να μιλήσω για τον ρόλο που έπαιξαν και παίζουν στη ζωή μου.
Από την άλλη,
ποιος ο λόγος να προβώ σε έναν τέτοιον ανάλγητο ρατσισμό;
Γιατί να μετατρέψω τη Μνήμη σε Πεδίο Συναισθηματικού Ανταγωνισμού;
Γιατί να ξεδιαλέξω από το Έργο τους;
Δεν είναι σήμερα η κατάλληλη μέρα για προσωπικά ξεδιαλέγματα.
…
Έψαξα στο Διαδίκτυο να βρω τις φωτογραφίες με τις οποίες θα τούς ένωνα.
Κατέληξα γρήγορα σε αυτήν που απεικονίζεται ο Δημήτρης•
κοιτά χαμογελαστός, γαλήνιος και ευθυτενής προς τα πάνω•
είναι ο «Κορυφαίος των Κορυφαίων»
και μοιάζει να έχει συναντήσει ήδη τη Θέωση.
Αναζήτησα και για τον Νικόλα μία αντίστοιχη•
δεν κατέστη εφικτό να τη βρω.
Μού έκανε εντύπωση πως σε όλα του τα στιγμιότυπα,
το κεφάλι του, η ματιά του, το σώμα του, είναι στραμμένα στα πέριξ του.
Ένας μποέμ, ένας αλήτης (δηλαδή, περιπλανώμενος),
που ακολουθεί τούς αέρηδες με ανεμοδείκτη το φουλάρι του.
Ο Μητροπάνος κοιτά τον Μαγνητικό Βορρά των Ψυχών, τον Ουρανό,
και ο Παπάζογλου την Ανατολή και τη Δύση τού Ήλιου.
Και μείναμε εμείς,
στον Νότο που λέγεται «Ζωή»,
να ακούμε τα τραγούδια τους,
να συγκινούμαστε,
να εμπνεόμαστε,
να ταξιδεύουμε,
να ζούμε…
…
ΥστερόΓιωργο..:
Όμως, για μία ακόμη φορά φτάσαμε στην Αρχή Μας,
που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος».
Και το μόνο που απομένει,
είναι η στερεότυπη και -πάνω απ’ όλα- αγαπημένη προτροπή..:
Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται.
Γεια Χαρά…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
