Παιδιά όλων των ηλικιών,
καλήν Παρασκευή 13 Απριλίου να έχουμε…
Σήμερα θα μιλήσουμε για τον Γιώργο Μπαλταδώρο,
τον εκλιπόντα αεροπόρο μας,
ο οποίος έφυγε από τη ζωή την Ώρα τού Καθήκοντος.
Το «Κορυφαίο Δέκα» δεν θα υπάρξει σήμερα•
είχα ως προσανατολισμό
να δημοσίευα κάποιες σεμνές διατυπώσεις και απόψεις,
αλλά όσο κι αν προσπάθησα δεν βρήκα•
οπότε,
δεν θα μπορούσα να ενέπλεκα στην πολλή συνάφεια τού κόσμου
έναν άνθρωπο που θυσιάστηκε για την Πατρίδα.
Πριν αναφερθώ στον χυδαίο χορό βεβήλωσης μνήμης
που έχει στηθεί στο διαδίκτυο,
οφείλω να κάνω λόγο
και για το τηλεοπτικό ξεχείλωμα που υφίσταται ο θάνατος τού πιλότου μας.
Το πρωΐ
ο Δήμος Βερύκιος εξεκίνησε μέσα από τη σύνδεση
που παραδοσιακά κάνει το «Happy Day» με τη ραδιοφωνική εκπομπή του,
μία ανερμάτιστη διήγηση
για τις τελευταίες στιγμές τού Γιώργου Μπαλταδώρου•
τον κάλεσαν -καθώς ο ίδιος είπε- κάποιοι συνάδελφοι τού «Ίκαρου»,
σε ένα μπαράκι στην Πετρούπολη,
και τού μίλησαν αναλυτικά για τις τελευταίες στιγμές του•
τού ζήτησαν, μάλιστα, να μεταφέρει όσα τού είπανε, στην τηλεόραση.
Ας δεχθούμε ότι ακόμη κι ένα μπαράκι μπορεί να γίνει χώρος νεκρολογίας•
προσωπικώς, δεν το θεωρώ ως το πιο αρμόζον σημείο συνάντησης,
αλλά, ποιος ξέρει•
ίσως οι βότκες έχουν τη δυνατότητα να κυματίζουν μεσίστιες…
(ίσως μάλιστα αυτές οι βότκες να οδήγησαν τον Δήμο Βερύκιο,
να αναφερθεί επανειλημμένα στον νεκρό,
διασκευάζοντας το επώνυμό του σε «Μπαλαδόρο»).
Όμως,
ακόμη κι αν παρέβλεπα απολύτως τις δύο προαναφερθείσες λεπτομέρειες,
υπήρξε κάτι άλλο που με ενόχλησε ιδιαίτερα•
συγκεκριμένα,
εξανέστην με το γεγονός
ότι η όλη αφήγηση διακόπηκε για διαφημιστικό διάλειμμα.
Γνωρίζω απόλυτα από μιντιακούς χρόνους
(έχοντας κάνει επί χρόνια ραδιόφωνο,
όπου η διαχείριση τού χρόνου
είναι πολύ πιο λεπτομερής και δύσκολη απ’ ό,τι στην τηλεόραση)•
ή φροντίζεις, λοιπόν,
να ολοκληρώσεις την αναφορά σου πριν το διάλειμμα,
ή ζητάς παράταση
για να κλείσεις την παρέμβασή σου με τον δέοντα σεβασμό•
είναι απαράδεκτο η μνήμη ενός ανθρώπου που θυσιάζεται για την Ελλάδα,
να σύρεται και να φέρεται
ανάμεσα σε διαφημίσεις για πάνες ακράτειας και στερεωτικά μασέλας.
Έτσι το βλέπω εγώ και έτσι αντιλαμβάνομαι τον Σεβασμό στη Μνήμη•
αν κάνω λάθος στον τρόπο που αντιμετωπίζω το συγκεκριμένο θέμα,
να (κατα)κριθώ.
…
Και πάμε σε όσα γράφονται για το τραγικό συμβάν
-και για τον εκλιπόντα Γιώργο Μπαλταδώρο-
στο Διαδίκτυο.
Μιλάμε για Καπηλεία και Βεβήλωση.
Οι περισσότερες αναρτήσεις ξεχειλίζουν ψέμα, υποκρισία,
επιδειξιομανή και αλαλάζοντα συναισθηματισμό,
αλλά και έναν αρρωστημένο εξυπνακισμό
(κάποιοι δεν δύνανται να δεχθούν,
ότι ακόμη κι αν είσαι έξυπνος άνθρωπος,
όταν κάνεις χιούμορ σε ακατάλληλες στιγμές,
το μόνο που εξασφαλίζεις είναι «Ισόβιο Πιστοποιητικό Γελοιότητας»).
Από τη μία, λοιπόν, οι κλαίοντες και οι κλαίουσες,
από την άλλη, οι θλιβεροί χαβαλέδες.
Ελάχιστα μηνύματα εξέπεμπαν
Αυθεντικότητα, Ειλικρίνεια, Αλήθεια, Σεβασμό.
Πολιτικοί καιροσκόποι, ορντινάντσες τής δηθενιάς, γυρολόγοι τού retweet•
ένοιωσα τέτοιαν αποστροφή,
που προς στιγμήν σκέφτηκα να μην ασχολούμουν καν με το θέμα.
Όμως, έτσι θα ήταν σαν να αδικούσα τη δική μου πρόθεση,
η οποία είναι να δημοσιοποιήσω λίγες προσωπικές σκέψεις…
…
Στρατόκαυλος ουδέποτε υπήρξα•
δεν είμαι λάτρης τού στρατού•
αντιθέτως,
μπορώ να πω ότι διαχρονικώς
τα άτομα με «στολή» δεν τα βλέπω με θετική ματιά.
Ως καλλιτέχνις που (αυτο)θεωρούμαι,
πιστεύω ότι οι έννοιες «Καλλιτεχνία» και «Στρατός»
δεν έχουν την παραμικρή εγγύτητα•
και πώς να συμβαίνει αυτό,
όταν η μεν διέπεται από Αναρχία και ο δε από Πειθαρχία.
…
Όμως,
κατά το τελευταίο διάστημα
που υπάρχουν οι συνεχείς εμπλοκές με την Τουρκία,
έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτοί οι άνθρωποι με τη «στολή»
είναι που θα σπεύσουν να πολεμήσουν (και) για τη δική μου ζωή•
ανεξάρτητα από τη δική μου αντίσταση
και από την αντίσταση τού κάθε ανθρώπου
που απεχθάνεται πολέμους και στρατούς,
αυτοί που θα μπουν πρώτοι στη μάχη
είναι αυτοί που έχουν επιλέξει και αγαπούν τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής•
η Πειθαρχία τους είναι αυτή που τούς ορίζει
να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους,
προκειμένου να εκφράζω εγώ ελεύθερος την όποια καλλιτεχνία μου.
Ε, δεν γίνεται να μην τούς πω ένα «Ευχαριστώ».
Ούτε γίνεται να μη νοιώθω στεναχώρια
που ένας άνθρωπος σκοτώθηκε
αμυνόμενος περί πάτρης μας και περί πάρτης μας.
Προσωπικώς,
αισθάνομαι ότι το οφείλουμε στη μνήμη τού Γιώργου Μπαλταδώρου
να είμαστε πιο ταπεινοί
και να μάθουμε επιτέλους να βουλώνουμε το στοματάκι μας πού και πού.
Διότι, πού και πού χρειάζεται και η Πειθαρχία.
Με Σεβασμό και Συμπόνια προς τούς οικείους τού Γιώργου
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
