Παιδιά όλων των ηλικιών,
καλήν (Μεγάλη) Παρασκευή 6 Απριλίου να έχουμε…
Να ’μαστε πάλι μαζί, με την αγαπημένη σας στήλη «Τουϊτέρατα»,
την οποία διαβάζετε μανιωδώς καθημερινά
και νοσταλγείτε μανιωδώς τα Σαββατοκύριακα…
Σήμερα, κατά την προσωπική μου άποψη,
είναι η Εμβληματική Ημέρα τού Πάσχα.
Η Ημέρα τής Σταυρώσεως!
Ανεξάρτητα από το Ένθεον ή το Άθεον τού κάθε ανθρώπου,
η Μεγάλη Παρασκευή είναι Ημέρα Σημειολογίας!
Θα σάς πω κάτι που θα σάς φανεί παράξενο, αλλόκοτο.
Τώρα που έχω ξεκινήσει να γράφω αυτό το κείμενο, αυτές τις λέξεις,
έβαλα να ακούω και να οδηγεί τα δάχτυλά μου
το «Ζεϊμπέκικο τής Ευδοκίας».
Υπάρχει λόγος• ένας ανατριχιαστικά σημειολογικός λόγος…
…
Ο σκηνοθέτης τής ταινίας, «Ευδοκία»
-η οποία, σημειωτέον,
ψηφίστηκε το 1985 από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών,
ως η «Καλύτερη Ελληνική Ταινία Όλων Των Εποχών»-
ο Αλέξης Δαμιανός,
επενόησε ένα ΣΥ-ΓΚΛΟ-ΝΙ-ΣΤΙ-ΚΟ Εύρημα•
αυτό το εύρημα με κάνει να καταφεύγω τούτη την ώρα
στη σουρεαλιστική σύνδεση τού Ζεϊμπέκικου με τη Σταύρωση.
Σάς καταθέτω το Εύρημα…
Η ηρωΐδα τής ταινίας, η Ευδοκία (Μαρία Βασιλείου),
ζητά από μία γειτόνισσά της να τής πει τον καφέ•
η Ευδοκία είναι μία πόρνη τής εποχής,
μία λαϊκή κοπέλα που προσπαθεί να βρει την Ελπίδα
μέσα από τον παγανισμό τής ανάγνωσης των ιζημάτων τού καφέ της.
Η γειτόνισσα (Κούλα Αγαγιώτου)
αρχίζει με μυσταγωγικό τρόπο που αγγίζει τα όρια τής πρόκλησης τρόμου,
να ψελλίζει τα αποτελέσματα τής ανάγνωσης..:
– Πρόσεχε… Να εδώ…, …που ’ν’ η κορώνα…
– Πά’ να πει..;
– Γαλόνια… Στρατός… Στρατός… Κι εδώ είν’ ο Σταυρός…
Η κορώνα…, …κι ο Σταυρός…
Φυλάξου απ’ τον Σταυρό…
Η κο…ρώνα… κι ο Σταυρός…
Αμέσως,
μέσα από το βάθος τού φλιτζανιού η κάμερα μεταφέρεται στον Χρόνο
και ο Σταυρός βρίσκει την ανατριχιαστική εξήγησή του•
ο στρατιώτης που θα ερωτευθεί στη συνέχεια η Ευδοκία,
έχει ανοίξει τα χέρια του για να χορέψει το Μυθικό Ζεϊμπέκικο
που συνέθεσε ο Αείμνηστος Μάνος Λοΐζος.
Το σώμα τού στρατιώτη, η σκιά του, σχηματίζει έναν σταυρό!
«Φυλάξου απ’ τον Σταυρό.»!
…
Θα μπορούσε στη θέση τού φαντάρου να είναι ο Χριστός.
Ο Χριστός εχόρεψε το δικό του, μαρτυρικό ζεϊμπέκικο•
Εσταυρωμένος Ζεϊμπέκης ο Χριστός,
που μέσα από τον Θανάσιμο Χορό οδηγείται στην Ανάσταση!
…
Δεν μ’ ενδιαφέρει να προσεγγίσω τούτη την Ημέρα
με τυπικούς ή και με μισαλλόδοξους τρόπους•
έκανα ένα πέρασμα από το Διαδίκτυο
και είδα άλλους να προβαίνουν στις κλασικές ευχές,
άλλους να καταγγέλλουν τούς άπιστους
και άλλους να καταγγέλλουν τούς πιστούς•
αυτό το πανηγυράκι ειδικών συνθηκών με απέδιωξε
και είπα να γράψω απευθυνόμενος στο «μέσα» μου
(θα είναι μεγάλη μου χαρά
αν έστω και ένας άνθρωπος
συμμεριστεί το αναπάντεχον τής προσέγγισής μου).
…
Φυσικά, οφείλω ειδική μνεία και στο «Ω!, Γλυκύ Μου Έαρ»,
το οποίο
-ανεξάρτητα από θρησκειολογικές θεωρήσεις και θρησκευτικές επιλογές-
είναι Αυθεντικό Καλλιτέχνημα!
Το «Ω!, Γλυκύ Μου Έαρ» είναι Άχρονη Ωδή!
Σε κάνει να ερωτεύεσαι τη Θρησκεία (όσο παράξενο κι αν ακούγεται).
Παράγει Θρησκευτικό Ερωτισμό•
καμία σχέση με τον Ερωτισμό τού Σεξ•
μιλάω για την Αγάπη προς τη Ζωή,
για τη Θλίψη και την Τρυφερότητα που γεννώνται
από τη Συνειδητοποίηση τής Ματαιότητας και τής Θνητότητας!
Και κάτι τελευταίο, επίσης προσωπικής φύσεως…
Ένα από τα τραγούδια που όποτε το ακούω
δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου,
είναι το «Φίλα Με» τού Πολύ Μεγάλου Σταμάτη Κραουνάκη.
Ε, λοιπόν, στον σχετικό σύνδεσμο στο «YouTube»,
έχω γράψει το εξής σχόλιο..:
Αυτό το Άσμα είναι η ερωτική εκδοχή τού «Ω!, Γλυκύ Μου Έαρ»!
Επιτάφιος και Ανάσταση μαζί…
Σ.Σ. Εάν θελήσετε να αισθανθείτε κάτι που όσα αισθανόμουν
εν’ όσω έγραφα τούτο εδώ το πόνημα,
θεωρώ χρέος μου να σάς παράσχω τις σχετικές παραπομπές..:
* «Ευδοκία» – Ταινία (σκηνοθεσία: Αλέξης Δαμιανός)
(το προαναφερθέν απόσπασμα στο 04:20-05:05)
http://www.dailymotion.com/video/xwje1e
* «Το Ζεϊμπέκικο τής Ευδοκίας» – Ωδή (σύνθεση: Μάνος Λοΐζος)
(το βίντεο εμπεριέχει μία έξοχη ανάλυση για το Ζεϊμπέκικο)
https://www.youtube.com/watch?v=Ri4A16DfUTo
* «Φίλα Με»
Στίχοι: Κώστας Μπαλαχούτης
Μουσική: Χρήστος Παπαδόπουλος
Ερμηνεία: Σταμάτης Κραουνάκης
https://www.youtube.com/watch?v=nBxPBVoEXEc
…
ΥστερόΓιωργο..:
Ψάχνω τη δύναμη να θαυμάζω τις σταυρώσεις μου.
Αυτή είναι η Ανάσταση…
Οδεύοντας προς τη σημερινή Αρχή Μας
(που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος»),
ένα ποίημά μου που γεννήθηκε το 2004
και με συντροφεύει έως σήμερα στους καθημερινούς «θανάτους» μου…
…
Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ
Στης Νιότης μας το λεξικό
«Πληρότητα» δεν έχει.
Είν’ η ηλικία, φίλε μου,
που στα κενά μας τρέχει…
Κενά για τη μικρή καρδιά
με σύμμαχο το Πάθος,
για να σε κάνουν δυνατό,
σε ρίχνουνε στο Λάθος.
«Έλα μαζί μας, ρε Δειλέ…»,
ακούς το κάλεσμά τους,
χωρίς να ξέρεις αν εσύ
γουστάρεις τη μαγκιά τους.
Είσ’ έρμαιο, φιλάρα μου,
στην τύχη τ’ αστεριού τους•
μέχρι να τα νικήσεις, ρε,
θα σ’ έχουν τού χεριού τους…
Και όταν κάποτε, λοιπόν,
φτάσεις στο Ώριμό σου,
θα νοσταλγείς, Ανόητε,
να είχες το Κενό σου!
…
Όμως, για μία ακόμη φορά φτάσαμε στην Αρχή Μας,
που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος».
Και το μόνο που απομένει,
είναι η στερεότυπη και -πάνω απ’ όλα- αγαπημένη προτροπή..:
Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται.
Γεια Χαρά…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
(Twitter: @GeorgeMihalakas)
