Διαδικτυώτισσες και Διαδικτυώτες,
καλήν Δευτέρα 26 Μαρτίου να έχουμε…
Να ’μαστε πάλι μαζί, με την αγαπημένη σας στήλη «Τουϊτέρατα»,
την οποία διαβάζετε μανιωδώς καθημερινά
και νοσταλγείτε μανιωδώς τα Σαββατοκύριακα…
Τηλεοπτικώς το διήμερο ήταν ξεχωριστό,
καθώς επέστρεψαν οι «Δέκα Μικροί Μήτσοι» με μία ρετροσπεκτίβα
η οποία απετέλεσε προάγγελο
για την επίσημη επαναφορά στους δέκτες μας
το επόμενο Σάββατο, 31 Μαρτίου.
Όπως ήταν (υπερ)φυσικό, το Διαδίκτυο τοποθετήθηκε επί τού θέματος,
οι ατάκες έδωσαν και πήραν (το γνωστό «δούναι και λαβείν τής Ατάκας»),
και εγώ, ως ο «Επίσημος Σταχυολογητής τού Twitter»,
ήμουν για μία ακόμη φορά ακροβολισμένος,
προκειμένου να συλλάβω τις «ομορφιές» σας
και να τις οδηγήσω στα ενδότερα τής «Ζούγκλας».
Πάμε, λοιπόν, να δούμε το «Κορυφαίο Δέκα»,
και τα ξαναλέμε στο ΥστερόΓιωργο..!
…
Βαλλόμεθα από Αναμνήσεις!
Μόνο το παλιό μας ρολόϊ μπορεί να μάς καταλάβει…
Πώς να χειροκροτήσουν;
Αφού τα χέρια τους έχουν πάθει αγκύλωση στη μούντζα.
Ζητώντας, ήμασταν και νοιώθαμε παιδιά.
Τώρα δεν ζητάμε, για να μη νοιώσουμε επαίτες.
Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό το «Ρε Γαμώτο»
και χωράει τούς αναστεναγμούς μας…
Αυτό είναι η Ζωή• ένα «σαν χθες»!
Δακρύζουν και τα ρολόγια…
Ο Λάκης έχει Ταλέντο στην Υποκριτική
και αυτοί έχουν ταλέντο στην Επικριτική.
Το χαρακτηριστικό τής Αλήθειας είναι το «αρέσει-δεν αρέσει».
Οι «Δέκα Μικροί Μήτσοι» ήταν Αλήθεια!
ΑΥΤΟ!
…
ΥστερόΓιωργο..:
Παιδιά (όλων των ηλικιών),
είναι φορές στη ζωή που θέλεις τόσα να πεις
και φτάνεις να αισθάνεσαι ότι έχεις απολέσει τη δυνατότητα να εκφραστείς•
δεν είναι θέμα λεξιπενίας, δεν είναι θέμα φτωχού λεξιλογίου•
αντιθέτως, όσο πλουσιότερο λεξιλόγιο διαθέτεις,
τόσο δυσκολότερο είναι να επιλέξεις λέξεις…
(ακουσίως προέκυψε η Ποιητική Παρήχηση)!
Καθόμουν μπροστά σε κάθε ένα tweet που επέλεξα για το «Κορυφαίο Δέκα»
και το κοιτούσα για ώρα•
κοίταζα το πρόσωπο τής καθεμιάς σας και τού καθενός σας,
είκαζα τις ζωές σας, συναισθανόμουν τα συναισθήματά σας,
ταξίδευα μέσα από αυτά που είπατε•
άλλωστε, αυτό είναι επί τής ουσίας η Ζωή• ένα ταξίδι.
Οι «Δέκα Μικροί Μήτσοι» είναι Σύμβολο Ανάμνησης.
Αυτή η σειρά είναι κατά την προσωπική μου άποψη
η Σημαντικότερη Κοινωνική Ηθογραφία
στην Ιστορία τής Ελληνικής Τηλεόρασης.
Είναι Αυθεντική Σάτιρα.
Και ως αυθεντική σάτιρα, παράγει γέλιο, αλλά δεν περιορίζεται εκεί•
οι «Δέκα Μικροί Μήτσοι» είχαν μία μεγαλειώδη ιδιότητα
η οποία αναδεικνύεται μέσα από το πέρασμα των χρόνων.
Οι «Δέκα Μικροί Μήτσοι»
είναι ένα «Τιμής και Μνήμης Ένεκεν» στις Αναμνήσεις μας
είναι ένα «Τιμής και Μνήμης Ένεκεν» στην ίδια μας τη ζωή.
Προβλήθηκαν για πρώτη φορά το 1992 και είναι ακόμα εδώ.
26 χρόνια μετά,
οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες προς τη ζωή,
διότι -όπως λέει και το Μέγα Τραγούδι των Κατσιμιχαίων-
είμαστε ακόμα εδώ…
Είμαστε ακόμα εδώ,
ψάχνοντας στα τυφλά καινούργιους τρόπους…
Οι εποχές άλλαξαν, εμείς αλλάξαμε και όλοι ίδιοι μείναμε,
άλλοι άνθρωποι έφυγαν•
έφυγαν και άνθρωποι που συμμετείχαν -είτε μονίμως, είτε εκτάκτως-
στην αγαπημένη σειρά.
Αν θεωρήσουμε ότι η ζωή είναι δώρο,
οι «Δέκα Μικροί Μήτσοι» μάς θυμίζουν και μάς τονίζουν
ότι επί 26 χρόνια η ζωή μάς δωρίζεται.
Η Δύναμη τής Ανάμνησης!
…
Οι «Δέκα Μικροί Μήτσοι» επέστρεψαν για να φύγουν οριστικά•
το προανήγγειλε, άλλωστε, ο Λάκης Λαζόπουλος•
μετά από αυτόν τον κύκλο επεισοδίων,
ο Κύκλος θα κλείσει.
Οι εποχές άλλαξαν, σκλήρυναν,
κι εμείς οι ίδιοι σκληρύναμε διότι είμαστε πλέον πιο ευάλωτοι•
η Άγνοια Κινδύνου τής Παιδικής και Εφηβικής Ηλικίας
έχει αντικατασταθεί από τη Γνώση•
εκεί που κάποτε αγνοούσαμε τον κίνδυνο, τώρα τον εφευρίσκουμε.
Σκληρό.
…
Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι Διάνοια!
Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι Καλλιτέχνης!
Με στεναχωρεί η χαρακτηριστική ευκολία
με την οποία τού προσάπτονται αλλοπρόσαλλες κατηγορίες•
άνθρωποι που αδυνατούν να εμπνεύσουν έστω κι έναν συνάνθρωπο,
επιτίθενται με λύσσα και με κάθε απίθανο τρόπο
εναντίον μίας ιδιοφυΐας•
ο Λάκης Λαζόπουλος πληρώνει το γεγονός ότι δεν είναι Αντίγραφο,
δεν είναι Φωτοτυπία•
ακόμη χειρότερα, πληρώνει τη φασιστική αντίληψη των επικριτών του,
σύμφωνα με την οποία δεν έχει δικαίωμα στο Λάθος•
πληρώνει τη Φαντασιοπληξία τού Νεοέλληνα,
τη δηλητηριασμένη σκέψη τής Νεοελληνικής Κοινωνίας,
η οποία θέλγεται να παθαίνει ονειρώξεις
βλέποντας απατεώνες και λαοπλάνους εκεί που δεν υπάρχουν
(ενώ, αντιστοίχως,
αδυνατεί να αντιληφθεί την παρέλαση των λαοπλάνων
που διεξάγεται με πάσα επισημότητα μπροστά στα μάτια της)•
μία παρηκμασμένη κοινωνία
που θέλει λυσσαλέα να σού φορτώνει την αδυναμία της να κρίνει σωστά•
μία χοληδόχος κοινωνία
που σε προσκυνάει μόνο όταν δεν δύναται να κάνει διαφορετικά.
…
Θα μπορούσα να γράφω για πολλή ώρα ακόμα
και να αναλύω με στοιχεία το φαινόμενο «Λάκης Λαζόπουλος»,
αλλά επιλέγω να το πράξω στο επόμενο διάστημα.
Θα κλείσω σήμερα με μία σκέψη γλυκιάς μελαγχολίας
που μού γεννήθηκε εν’ όσω έγραφα τούτο το κείμενο,
καθώς και με έναν πάλαι ποτέ στίχο μου…
…
(η άρτι γεννηθείσα σκέψη)
Περνούν τα χρόνια γρήγορα κι εμείς τρέχουμε σαν τρελοί να τα προλάβουμε.
Τι ανόητοι που είμαστε…
(ο στίχος μου)
Και έτσι…,
βρίζοντας για τις μέρες που χάσαμε…,
περάσαν’ τα χρόνια…
…
Όμως, για μία ακόμη φορά φτάσαμε στην Αρχή Μας,
που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος».
Και το μόνο που απομένει,
είναι η στερεότυπη και -πάνω απ’ όλα- αγαπημένη προτροπή..:
Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται.
Γεια Χαρά…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
(Twitter: @GeorgeMihalakas)
