Διαδικτυώτισσες και Διαδικτυώτες, καλήν Πέμπτη 4 Ιανουαρίου να έχουμε…
Να ’μαστε πάλι μαζί, με την αγαπημένη σας στήλη «Τουϊτέρατα»,
την οποία διαβάζετε μανιωδώς καθημερινά
και νοσταλγείτε μανιωδώς τα Σαββατοκύριακα…
Νέο επεισόδιο είχαμε στη ρομαντική κομεντί «Ντόναλντ Τραμπ εναντίον Κιμ Γιονγκ Ουν».
Την Πρωτοχρονιά ο Βορειοκορεάτης ζάβακας είχε υποστηρίξει-απειλήσει,
ότι πάνω στο γραφείο του βρίσκεται πάντα ένα κουμπί εκτόξευσης πυρηνικών όπλων•
φυσικά, ο Αμερικανός ζάβακας δεν μπορούσε να αφήσει αναπάντητη μια τέτοια πρόκληση
και έκανε λεκτική επίδειξη ισχύος με τη φράση
«Το δικό μου κουμπί είναι πολύ μεγαλύτερο και πολύ δυνατότερο από το δικό του• και το δικό μου, δουλεύει».
Όπως ήταν αναμενόμενο, το Διαδίκτυο τοποθετήθηκε επί τού θέματος,
επιδεικνύοντας δηκτικότητα, αλλά και αξιοθαύμαστη στωικότητα.
Και φυσικά, εγώ, ως ο «Επίσημος Σταχυολογητής τού Twitter»,
ήμουν για μία ακόμη φορά ακροβολισμένος,
προκειμένου να συλλάβω τις «ομορφιές» σας
και να τις οδηγήσω στα ενδότερα τής «Ζούγκλας».
Πάμε, λοιπόν, να δούμε το «Κορυφαίο Δέκα»,
και τα ξαναλέμε στο ΥστερόΓιωργο..!
…
«Ποιητής-κουμπί»!
Το κουμπί σέρνει καράβι…
Με αποκορύφωμα το «Ό,τι λες, βόμβα θες».
Εγώ, πάντως, δεν είμαι φανατικός.
Ναι μεν είμαι Αριστερός στις Ιδέες, αλλά είμαι δεξιός στον καβάλο.
Καλά, καλά, κορόιδευε εσύ, αλλά αυτοί ξέρουν πού μένεις…
Εμείς τσακωνόμαστε ποιος την έχει μεγαλύτερη τη σακούλα…
Με κομμένη την ανάσα…
Για την ακρίβεια, σύμφωνα με τον Λευκό Φίκο…
Ο Τραμπ και αν εγέρασε,
κι έβαψε το μαλλί του,
ούτε τη γνώμη άλλαξε,
ούτε και το κουμπί του.
Ένας μετεωρίτης έξυσε και κέρδισε…
…
ΥστερόΓιωργο..:
Αγαπητές Αναγνώστριες και Αγαπητοί Αναγνώστες,
με δεδομένες τις βαθύτατα προβληματικές προσωπικότητες αυτών των δύο όντων που έχουν πρόσβαση σε πυρηνικά όπλα και εν γένει έχουν τη δυνατότητα να κηρύξουν πυρηνικό πόλεμο, θέλω να πω μερικά λόγια…
Διαχρονικώς απεχθάνομαι την εύκολη
και αισχρά δημοσιοσχεσίτικη αθώωση των Λαών από ό,τι τούς συμβαίνει. Ανέκαθεν μού προκαλεί αποστροφή
να ακούω πολίτες να αναφέρονται στα δεινά που υφίστανται οι ίδιοι
και η κοινωνία στην οποία ζουν,
και να χρησιμοποιούν τη φράση «Εκεί μάς κατάντησαν οι αλήτες».
Δεν σε καταντάει κανείς χωρίς τη δική σου συμμετοχή και συναίνεση, Λαέ.
Δεν λέω ότι έχεις το ίδιο μερίδιο ευθύνης,
αλλά δεν θα σού αφαιρέσω τη δική σου υπαιτιότητα για να σού είμαι αρεστός.
Αυτό ίσως να το έκανα σε ένα ανώδυνο θέμα,
προκειμένου να μη χαλούσα -ενδεχομένως- μία ωραία ατμόσφαιρα
(δεν ξέρω αν το καταλάβατε,
αλλά είμαστε μία [Βόρειος Κ]ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε…).
Όμως, σε ένα θέμα όπου απειλείται η Ανθρωπότητα με πυρηνικό πόλεμο λόγω (και) των επιλογών σου, δεν θα ξοδέψω ούτε ένα δευτερόλεπτο για να σού χαϊδέψω τ’ αφτιά σου•
στην τελική, αν βάζεις τα αφτιά σου πάνω από την Ανθρωπότητα,
δεν έχω την παραμικρή διάθεση να προσπαθήσω να σού λύσω το άλυτο πρόβλημά σου.
Και όχι, δεν γίνομαι αυτόκλητος κατήγορος τού Λαού ή των Λαών.
Ένα μοναδιαίο κομμάτι τού Λαού είμαι κι εγώ• όπως η καθεμιά και ο καθένας μας, άλλωστε.
Επίσης, όποτε δύναμαι -και ενίοτε, ακόμη κι αν υπερβαίνονται οι δυνάμεις μου- βοηθώ τον συνάνθρωπό μου, και δη, όποιον βρίσκεται σε αδύναμη θέση.
Διατηρώ, όμως, το αναφαίρετο δικαίωμά μου ως Πολίτης και ως Δημοσιογράφος, να διατυπώνω και απόψεις που δεν ακούγονται ευχάριστα.
Δεν θα κάνω τώρα το ψυχογράφημα τού Ντόναλντ Τραμπ και τού Κιμ Γιονγκ Ουν• επιφυλάσσομαι να το πράξω σε ξεχωριστό πόνημα.
Σήμερα…, εδώ…, αυτό που με ενδιαφέρει, είσ’ εσύ, Λαέ.
Ανέγνωσα αρκετά tweets όπου η Συλλογική Ευθύνη απουσιάζει ολοκληρωτικά
και η Πυρηνική Απειλή αντιμετωπίζεται περίπου ως η διακριτική ευχέρεια
δύο διασκεδαστικών-(ημι)παρανοϊκών-κωλόφαρδων τύπων,
οι οποίοι μοιάζει σαν να βρέθηκαν εντελώς τυχαία στην ηγεσία δύο πυρηνικών δυνάμεων•
δεν δημοσίευσα κάποιο από αυτά τα tweets,
διότι δεν ήθελα να εκλαμβάνονταν οι θέσεις που εκφράζω
ως προσωπική επίθεση σε παιδιά που εκτιμώ
και απλώς διαφωνώ μαζί τους στο συγκεκριμένο θέμα.
Θέλω να παραδεχθείς, Λαέ, τις ευθύνες των επιλογών σου.
Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο,
ο Αμερικανός ζάβακας και ο Βορειοκορεάτης ζάβακας είναι επιλογές σου.
Είσαι υπεύθυνος για αυτούς. Εσύ τούς επέλεξες.
Με την ψήφο σου, με την ανοχή σου, με τη σιωπή σου, εσύ τούς επέλεξες.
Και αυτούς, και τις εγχώριες μινιατούρες, απομιμήσεις και καρικατούρες τους…
Για να μη στα πολυλογήσω, Λαέ,
θα συμπυκνώσω τις ευθύνες σου σε μία έξοχη κινεζική παροιμία
(είμαι βέβαιος ότι αν θελήσεις να καταλάβεις, θα καταλάβεις):
«Ένας σκύλος με λεφτά, λέγεται “Κύριος Σκύλος”!».
Κατέλαβες, Λαέ..;
Ελπίζω να βρήκες το θάρρος και τη γενναιότητα να κατέλαβες…
Αυτά…
…
Όμως, για μία ακόμη φορά φτάσαμε στην Αρχή Μας,
που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος».
Και το μόνο που απομένει,
είναι η στερεότυπη και -πάνω απ’ όλα- αγαπημένη προτροπή..:
Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται!
Γεια Χαρά…
