Θα έχει κι αυτός την κατάληξη των «Ράδιο-Αρβύλα»;
*** Όταν πέρυσι ξεκινούσε στον νεότευκτο σταθμό «Open»
το «Για την Παρέα» με παρουσιαστή τον Νίκο Μουτσινά,
ουδείς φανταζόταν
ότι στο τέλος τής σεζόν θα φτάναμε να μιλάμε για «τηλεοπτικό ορόσημο».
Μία εκπομπή που ερχόμενη κυριολεκτικώς από το «πουθενά»,
έγινε κεντρικό θέμα συζήτησης των τηλεθεατών
και επέτυχε υψηλότατες θεαματικότητες
χωρίς κατ’ ελάχιστον να προσβάλλει την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια
ή να υποδαυλίζει τα χαμερπή μαζικά ένστικτα·
μία εκπομπή που απέκτησε διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου,
καθώς κατέφερνε αβίαστα να μάς επιστρέφει στην εποχή τής Αθωότητας
και μάς έδινε το δικαίωμα στην Ευφορία.
Καθημερινά ερχόταν αυτή η δίωρη ανάπαυλα να μάς απομακρύνει από τα προβλήματα
και να αναδείξει την Ελαφρότητα με τον πιο εύπεπτα σοβαρό τρόπο·
παρακολουθούσες το «Για την Παρέα»
και στο πρόσωπό σου ήταν μονίμως διαγεγραμμένο ένα χαμόγελο
που διακοπτόταν μόνο για να δώσει τη θέση του στο Γέλιο.
Η Σάτιρα στα καλύτερά της, με σύμμαχο τον Αυθορμητισμό.
Με το πέρασμα των μηνών,
είχε αποκατασταθεί τέτοια οικειότητα ανάμεσα στην εκπομπή και στον κόσμο,
που παράγονταν διαρκώς σλόγκαν·
ακόμη και απ’ τις πιο απλές
-έως και διεκπεραιωτικές (όπως η προώθηση τού εκάστοτε δώρου)- διαδικασίες,
προέκυπταν ατάκες που αγαπιούνταν και υϊοθετούνταν σε χρόνο dt.
Για νιοστή φορά στη ζωή,
αποδεικνυόταν ότι η Απλότητα και η Αυθεντικότητα είναι τα ισχυρότερα σλόγκανς.
*** Εχθρός δεν φαινόταν στον ορίζοντα·
για την ακρίβεια, δεν φαινόταν καν ότι υπήρχε.
Κι όμως, ήταν υπαρκτός·
το μόνο που δεν γνωρίζαμε, ήταν το «πότε θα έκανε την εμφάνισή του».
Είναι δεδομένο, είναι νομοτελειακό,
ότι δεν υπάρχει επιτυχία που να διαρκεί για πάντα
(εν’ γένει, ουδέν διαρκεί για πάντα).
Ως εκ’ τούτου,
το μείζον ζητούμενο τής Επιτυχίας
είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανθεκτικότητά της στον Χρόνο.
Στην περίπτωση τού «Για την Παρέα»,
ο «εχθρός» ήρθε νωρίτερα τού αναμενομένου·
μετά από τον εκκωφαντικό θρίαμβο τής πρώτης σεζόν,
η «εκπομπή-φαινόμενο» υπέκυψε στα προβλήματα που πάντοτε υποθάλπει ο Επαγγελματισμός,
έκοψε τον ομφάλιο λώρο της από το κανάλι στο οποίο γεννήθηκε
και μετεπήδησε στον «Σκάϊ».
Η εκπομπή που μέσα από μία αθώα-νεόκοπη τηλεοπτική συχνότητα
εχάριζε το Γέλιο σε όλους τούς Έλληνες,
μεταφερόταν σε έναν σταθμό
που στο άκουσμα τού ονόματός του κόβεται το γέλιο στους μισούς Έλληνες.
Μιλάμε για εξέλιξη, συνώνυμη με τη φράση «δίκοπο μαχαίρι».
*** Πλέον, ο Νίκος Μουτσινάς και η παρέα του,
έχουν να αντιμετωπίσουν ένα τεράστιο στοίχημα.
Θα καταφέρει άραγε ο ταλαντούχος Νίκος
να διατηρήσει -κατά το δυνατόν- αλώβητο το δημιούργημά του;
Θα κατορθώσει να διαχωρίσει τον εαυτό του, την περσόνα του και την εκπομπή του,
από το κανάλι στο οποίο τώρα ανήκει;
Προσωπικώς,
δεν πιστεύω ότι αυτό το στοίχημα θα έχει αίσια κατάληξη·
ούτως ή άλλως,
θεωρώ ότι ο Μουτσινάς διέπραξε μέγα σφάλμα
πηγαίνοντας σε έναν από τούς πιο λαϊκίστικους τηλεοπτικούς σταθμούς τής Ευρώπης
και συνεπαγωγικά αποδεχόμενος τη μικροαστική-(ακρο)δεξιά αντίληψη
που πρεσβεύει ο «Σκάϊ» για κρίσιμες έννοιες όπως η Διαφορετικότητα και η Κανονικότητα.
Ο Νίκος Μουτσινάς καλείται να μη μετατραπεί
σε θλιβερό θύμα τού ιδιότυπου «Συνδρόμου τής Στοκχόλμης»,
το οποίο πολύ συχνά αναπτύσσεται σε τέτοιες περιπτώσεις
και δημιουργεί στον Εργαζόμενο
την αντανακλαστική ανάγκη να ταυτιστεί με τις απόψεις τού Εργοδότη.
Πρόσφατο είναι, άλλωστε,
το κραυγαλέο «παράδειγμα προς αποφυγήν» τού «Ράδιο-Αρβύλα»,
όπου οι τέσσερεις συντελεστές του
πέταξαν στα σκουπίδια τις -μέχρι πρότινος αριστερές- αντιλήψεις τους
και μεταλλάχθηκαν σε φερέφωνα μίας αμφιλεγόμενης ρητορικής·
μιλάμε για απολύτως απρόσμενη συμπεριφορά,
που τούς έφερε σε ευθεία σύγκρουση με μεγάλο τμήμα των διαχρονικών υποστηρικτών τους.
*** Ο τίτλος «Καλό Μεσημεράκι» που αντικατέστησε το «Για την Παρέα»,
συνιστά την ηχηρή αδυναμία απογαλακτισμού τής εκπομπής
από την έξοχη παιδικότητα τού βραχύβιου παρελθόντος της·
ο Νίκος συνεχίζει να είναι καλός και στις πρώτες «παραστάσεις» του στον «Σκάϊ»,
αλλά είναι πασίδηλο
ότι το «Open» και η υπέροχη πρώτη χρονιά δεν έχουν βγει από μέσα του
(και ούτε πρόκειται να βγουν,
καθώς αποτελούν τούς δομικούς πυλώνες τής εκτόξευσής του).
Πλέον,
είναι σαφές ότι έχει χαθεί το στοιχείο
που εγέννησε την τεράστια περυσινή επιτυχία.
Η Αθωότητα δεν γίνεται να διατηρηθεί σε περιβάλλοντα όπως ο «Σκάϊ»,
η Αθωότητα δεν γίνεται να ευδοκιμήσει σε ένα περιβάλλον
όπου η Τοξικότητα ανάγεται σε Συστημικό Χαρακτηριστικό.
Διόλου τυχαίο,
ότι σε αυτό το νέο ξεκίνημα τής εκπομπής,
δεν έχει υπάρξει έως τώρα έστω μία φορά
που ο Νίκος Μουτσινάς να μην είναι κάθιδρος.
Όταν, λοιπόν, το Χαρτομάντιλο γίνεται προέκταση τού κεφαλιού σου,
το Άγχος προδίδει όσα (δεν) αισθάνεσαι και όσα διαισθάνεσαι.
Γνωρίζεις ότι η Αθωότητα είναι πια ένα χαμένο στοίχημα
και πως το μόνο στοίχημα που σού απομένει να κερδίσεις
είναι -κατά χατζιδάκειο διασκευή- να μη συνηθίσεις το πρόσωπο τού κάθε «Πορτοσάλτε».
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Ο Υπο-Κοσμικός
