Ήταν ένα debate ανάλογο της ελαφρότητας του χρονομέτρου σε πολιτικό διάλογο. Δεν γνωρίζω ποιος «ευφυής» εφηύρε το χρονόμετρο σε μια τέτοια διαδικασία, θεωρώ όμως ότι ως πρακτική απαξιώνει τους συμμετέχοντες. Όταν βάζεις χρονόμετρο θεωρείς a priori ότι λείπει το μέτρο. Φυσικά το μέτρο είναι περισσότερο από σίγουρο ότι λείπει από τους συγκεκριμένους εφ´ όσον πίστεψαν ότι έχουν τη δυνατότητα να ηγηθούν κόμματος που θα κυβερνήσει τον τόπο.
Εάν ως εκ θαύματος εμφανιζόταν ο Ανδρεας Παπανδρέου μπροστά τους, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι θα καταλάμβαναν καίρια πόστα απο…το κυλικείο μέχρι την ρεσεψιόν. Άνευροι, φλύαροι, με τοποθετήσεις αμφίσημες χωρίς ουσία και χωρίς ίχνος χιούμορ.
Απελπιστικά κουραστικοί κατόρθωσαν επί τρεις ώρες να αναδείξουν την ένταση και την αμφισβήτηση που επικρατεί μεταξύ τους. Αλήθεια ποιο στέλεχος του κόμματος θα τολμούσε να σταθεί απέναντι σε έναν Ανδρέα Παπανδρέου για να διεκδικήσει την προεδρία και να τον αμφισβητήσει;
Αυτό απο μόνο του αναδεικνύει την έλλειψη ισχυρής προσωπικότητας που ξεχωρίζει. Οι υποψήφιοι του debate αντί να αναφερθούν στις αγωνίες, τα προβλήματα των πολιτών και την ανασφάλεια που βιώνουν, περιορίστηκαν στις δικές τους αγωνίες και ανασφάλειες! Πολιτικό ένστικτο μηδενικό.
Έκανα το λάθος να ανοίξω την τηλεόραση κι έχασα μια υπέροχη ταινία που σκόπευα να παρακολουθήσω. Το ΠΑΣΟΚ πέθανε μαζί με τον Ανδρέα αλλά οι επαίτες της Εξουσίας συνεχίζουν να επιβιώνουν με τα κόλυβα του. Απο μια τέτοια οπτική γωνία ήταν όντως μια επιτυχία της ΕΡΤ.(απο τις σπάνιες)…
