ΠΡΟΣΟΧΗ: Το άρθρο είναι ακατάλληλο για… ανωρίμους.
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
«Πάμε να τούς γαμήσουμε… Πάμε να τούς σκοτώσουμε…».
Όχι, δεν πρόκειται για παρότρυνση που ανταλλάσσουν μεταξύ τους χουλιγκάνοι,
τη στιγμή που εφορμούν εναντίον των μισητών αντιπάλων τους σε «ραντεβού θανάτου».
Αυτές οι αποτρόπαιες φράσεις, αυτές οι ακραία μισαλλόδοξες προτροπές,
εξεστομίσθησαν από «όργανα τής Τάξης»
σε εφόρμηση που έκαναν εναντίον των διαδηλωτών στη Νέα Σμύρνη.
Αστυνομικοί με ακροδεξιές πεποιθήσεις και με νοοτροπία μπράβου·
άτομα με υπάνθρωπη κουλτούρα
και με ένα απύθμενα συμπλεγματικό «εγώ»
που ποθεί διακαώς να υπερτονιστεί μέσα από την κατάχρηση εξουσίας,
άτομα που χωρίς την παραμικρή παιδεία και τη δέουσα ψυχική ευστάθεια,
αναλαμβάνουν την ιερή υποχρέωση να συνδέουν την Κοινωνία με τον Νόμο,
καταλήγουν εν τέλει να χρησιμοποιούν το λειτούργημά τους
ως μέσο επιβολής τού δικού τους νόμου.
«Πάμε να τούς γαμήσουμε… Πάμε να τούς σκοτώσουμε…».
Αναμφίβολα πρόκειται για φράση που έχει ήδη περάσει στην Ιστορία
και θα τη μνημονεύει ο «Ιστορικός τού Μέλλοντος»
ως εκκωφαντική κοινωνική ηθογραφία για την Ελλάδα
και για σύσσωμη την Ανθρωπότητα.
Ο βάρβαρος τραυματισμός ενός αστυνομικού από το κοχλάζον πλήθος,
ουδόλως είναι ήσσονος σημασίας·
όμως,
οφείλουμε να δεχθούμε ότι απετέλεσε τη «νομοτελειακή» συνεπαγωγή
στη διαρκώς κλιμακούμενη και αδιακρίτως εκδηλούμενη αστυνομική βία
που εκφράζεται κατά το τελευταίο διάστημα εις βάρος των πολιτών.
Η Ελλάδα είναι δυστυχισμένη χώρα.
Η Ελλάδα είναι πλέον μία παταγωδώς αποτυχημένη χώρα. Σε όλα τα επίπεδα.
Ό,τι συμβαίνει τώρα,
το έχει καταγράψει με προφητικό τρόπο ο μέγας Μανόλης Ρασούλης,
διά στόματος τού μέγα Νίκου Παπάζογλου:
«Χαρά στον Έλληνα
που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα
ζει στη Λευτεριά.»!
Αυτό το υπέροχο άσμα, το «Αχ! Ελλάδα»
(Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης, Μουσική: Βάσω Αλαγιάννη, Ερμηνεία: Νίκος Παπάζογλου),
ανήκει στην κατηγορία των τραγουδιών
που -έκαστο εξ αυτών- θα μπορούσε να ήταν ο Εθνικός Μας Ύμνος,
στη θέση τού Εθνικού Μας Ύμνου.
Βαθιά συγκινητικό από την πρώτη λέξη του μέχρι την τελευταία λέξη του
το «Αχ! Ελλάδα».
Η «Λέξη των Λέξεων» δε, η πιο συγκινητική όλων,
αυτή που -τουλάχιστον, σε εμένα- φέρνει πάντοτε δάκρυα στα μάτια,
είναι το υπέροχο ρήμα «ελληνοξεχνά».
Πώς να αντισταθείς και να μην καταθέσεις το ρέον συναίσθημά σου
σε ετούτον τον συγκλονιστικά μινιμαλιστικό ποιητικό νεολογισμό!
…
Ο Έλληνας ελληνοξεχνά.
Το έκανε από το ξεκίνημα τής συνειδητής ιστορίας του,
το κάνει έως και σήμερα.
Ένας λαός που -αλλοιωμένος πια από τις αναρίθμητες επιμειξίες-
υποστηρίζει με φανατισμό τα τοξικά κύτταρα τού «DN.A.» του
και καταπολεμά τα υγιή κύτταρα.
Ένας λαός ιδρυματισμένος με τούς καταστροφείς του,
εθισμένος πλέον στην Κατάντια, στη Διαφθορά, στην Αλλοτρίωση, στον Οπορτουνισμό.
Όμως, η Ιστορία -όπως και εν τω συνόλω της, η Ζωή- κάνει κύκλους.
Η «Δεκαετία των Μνημονίων» δεν ήταν το τελικό χτύπημα, δεν ήταν η τελική τιμωρία·
ο Κορωνοϊός ήταν το δυστοπικό «κερασάκι στην τούρτα»
(για την ακρίβεια,
στη συγκεκριμένη περίπτωση
το «κερασάκι» αποδεικνύεται μεγαλύτερο από την «τούρτα»).
Τα κρυμμένα προβλήματα ήρθαν άπαντα στην επιφάνεια,
οι μάσκες έπεσαν από τη στιγμή που οι μάσκες έγιναν υποχρεωτικές.
Οποία έξοχη ειρωνεία…
…
«Πάμε να τούς γαμήσουμε… Πάμε να τούς σκοτώσουμε…».
Τέτοια εκδούλευση στους ορκισμένους εχθρούς τής Αστυνομίας
-και εν γένει, τής κάθε Εξουσίας-
δεν έχει υπάρξει στη Νεότερη Ιστορία τής Ελλάδας.
Μιλάμε για την Απόλυτη Αυτο-Δυσφήμιση,
μιλάμε για τον Απόλυτο Διασυρμό τού Αστυνομικού Σώματος.
Δολοφόνοι υπό τη σκέπην τού Συστήματος.
Δολοφόνοι που ασελγούν στο λειτούργημα
που τούς έχει ακρίτως ανατεθεί από ένα φασιστικό κράτος με επίφαση (νεο)δημοκρατικότητας.
Και βεβαίως, συστηματικά και συστημικά παρούσα σε αυτήν την κατάντια,
η Νεοελληνική Δημοσιογραφία·
πάντοτε λαϊκίστικη, πάντοτε εναντίον τού Λαού.
Ο Λαϊκισμός είναι Έγκλημα κατά τού Λαού.
Υπ’ αυτό το πλαίσιο,
ο Δημήτρης Οικονόμου,
(συμ)παρουσιαστής τής εκπομπής «Σήμερα» τού «Σκάϊ»
και παραδοσιακός συνδετικός κρίκος τής δεξιάς παράταξης
με τούς μεσαιωνίζοντες τριπτυχιώτες ψηφοφόρους της,
διέπραξε έναν απαράδεκτο λαϊκισμό.
Η Λιάνα Καννέλη,
εκλεκτή πάλαι ποτέ δημοσιογράφος και νυν βουλεύτρια τού «Κ.Κ.Ε.»,
υπέπεσε στο ολίσθημα να πιστέψει
ότι ο τηλεοπτικός σταθμός όπου παρευρισκόταν ως καλεσμένη,
είναι υπέρ τής Ελευθερίας τού Λόγου.
Έτσι,
με την πιστοποιημένη γενναιότητά της να λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους,
ανέφερε στον «αέρα» αυτολεξεί τις αποτρόπαιες λέξεις των αστυνομικών..:
«Πάμε να τούς γαμήσουμε… Πάμε να τούς σκοτώσουμε…».
Η αντίδραση τού Οικονόμου ήταν φωτοτυπία τού ακροατηρίου του.
Εξανέστη με την Αναπαραγωγή τής Αλήθειας,
εξοργίσθηκε με την Αναπαραγωγή τής Πραγματικότητας
και εφίμωσε με απροκάλυπτα φασιστικό τρόπο
τη γυναίκα που ετόλμησε να πει αυτό που είχε ήδη ακούσει το Πανελλήνιο.
…
Λοιπόν…
Τώρα είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή για να ειπωθούν
σκληρές -και άκρως ανεπιθύμητες για το Σύστημα- αλήθειες,
σχετικά με την εκφορά τού Δημόσιου Λόγου
(είτε είναι Προφορικός, είτε είναι Γραπτός).
Η δολοφονική προτροπή «Πάμε να τούς γαμήσουμε… Πάμε να τούς σκοτώσουμε…»
εμπεριέχει τρία ρήματα.
Το λιγότερα ενοχλητικό ρήμα για το καθυστερημένο (ακρο)δεξιό ακροατήριο,
είναι το «Πάμε»
(άκυρο·
τώρα που το σκέφτομαι -και βεβαίως, κάνοντας σκωπτικό πολιτικό χιούμορ-
το «Πάμε» παραπέμπει στην ομόηχη δημοκρατική συλλογικότητα,
οπότε ενοχλεί τα φασιστικά ώτα).
Το ρήμα «σκοτώσουμε» επιτρέπεται να αναφέρεται.
Το ρήμα «γαμήσουμε» είναι ανεπίτρεπτο να αναφέρεται
και δύναται να επιφέρει κυρώσεις μέχρι κι από θεσμικά όργανα.
Από τη μία, λοιπόν,
έχουμε ένα επιτρεπόμενο ρήμα που παραπέμπει στον Θάνατο
(και μάλιστα, στην πρόκληση θανάτου διά τής Βίας)
και από την άλλη έχουμε ένα απαγορευόμενο ρήμα.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
…
Το ρήμα «Γαμώ (Γαμάω)» προέρχεται ετυμολογικώς από το ουσιαστικό «γάμος».
Το ρήμα «γαμώ» σημαίνει «νυμφεύομαι»·
ως εκ τούτου αφορά στο Ανδρικό Φύλο
και έτσι δικαιολογείται κι η σύνδεσή του με τη λέξη «γαμβρός».
Το ετυμολογικώς αθώο ρήμα «γαμώ», γίνεται αμφίσημο λόγω τής χρήσης του·
όπως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το παραγόμενο ουσιαστικό «Γαμήσι».
Το ρήμα «γαμώ» και το ουσιαστικό «Γαμήσι»
αναφέρονται -ενεργητικώς το πρώτο, γενικόλογα το δεύτερο-
στη σεξουαλική συνεύρεση.
Ως εκ τούτου, το ρήμα «γαμώ» και το ουσιαστικό «Γαμήσι» εκφράζουν Σεξισμό.
Σε αυτό το σημείο χρειάζονται οπωσδήποτε διευκρινίσεις και διαχωρισμοί,
διότι
-ιδίως εν μέσω των καταγγελιών που κάνουν στο τρέχον διάστημα
πολλές σεξουαλικώς κακοποιημένες γυναίκες-
πρέπει να ξεκαθαρίσουμε άπαξ και διά παντός τι εστί «Σεξισμός».
Αφετηριακά,
ο Σεξισμός είναι η Έκφραση τής Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας.
Σεξισμός είναι κάθε ενέργεια που έχει έμφυλα κίνητρα και έμφυλα χαρακτηριστικά.
Σεξισμός είναι η «πρώτη ματιά» που θα οδηγήσει δύο ανθρώπους στον Έρωτα
(αυτό που λέμε «Έρωτας με την πρώτη ματιά»).
Σεξισμός είναι το Φλερτ.
Σεξισμός είναι το υπέροχο «Παιχνίδι τής Κατάκτησης».
Σεξισμός είναι -αυταποδείκτως- το Σεξ.
Σεξισμός είναι -εν κατακλείδι- κάθε έκφανση τής ζωής που συνδέεται με το Γενετήσιο Ορμέμφυτο
(αγγλιστί: Libido).
Απ’ την άλλη,
στην εξέλιξή του και στην καθημερινή χρήση του,
ο Σεξισμός αποκτά συχνά αρνητικό πρόσημο
και γίνεται ένα πρώτης τάξεως χυδαίο μέσο
ώστε να εκφρασθεί η αρχετυπική ροπή προς την Εξουσία·
ροπή που είναι ντιενεϊκώς εγγεγραμμένη σε κάθε πολυκύτταρο οργανισμό.
Ο Σεξισμός, λοιπόν,
εμπεριέχει και Επίδειξη Εξουσίας, και Κατάχρηση Εξουσίας, και Διάθεση Επιβολής
(χαρακτηριστικό περιβάλλον σεξιστικής επιβολής αποτελούν τα «σωφρονιστικά ιδρύματα»).
Συμπυκνωτικά,
ο Σεξισμός -όταν εκφράζεται από χαμερπή άτομα- εμπεριέχει παντός είδους Βία.
…
Έτσι, το ρήμα «γαμώ» και το ουσιαστικό «Γαμήσι»,
απέκτησαν συν τοις χρόνοις κακή φήμη.
Η φράση «Θα σε γαμήσω…»
σπανίως αποτελεί προαναγγελία συναινετικής σεξουαλικής συνεύρεσης·
στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δηλώνει απειλή
και άσκηση σωματικής-ψυχολογικής βίας.
Αντιστοίχως,
το «Γαμήσι» εκφράζει συνήθως μία ανυπόφορη κατάσταση,
μία δυσβάσταχτη εξέλιξη, μία φθοροποιό συνθήκη.
Κατόπιν τούτων, προκύπτει αβιάστως το εύλογο ερώτημα..:
Η αμφισημία που διαθέτουν το ρήμα «γαμώ» και το ουσιαστικό «Γαμήσι»,
δικαιολογούν τη λογοκρισία τους;
Πολλώ δε μάλλον,
δικαιολογείται η λογοκρισία τού ρήματος «γαμώ» και τού ουσιαστικού «Γαμήσι»,
την ίδια ώρα που λέξεις όπως το ρήμα «σκοτώνω» κυκλοφορούν ανενόχλητες..;
Όχι βέβαια.
Ουδόλως δικαιολογημένη είναι αυτή η λογοκρισία.
…
Φτάνουμε, λοιπόν, στη «Ρίζα τού Κακού».
Ποιος είναι ο γενεσιουργός παράγοντας που έχει συνεισφέρει τα μάλα
στην κακή φήμη που έχουν αυτές οι δύο αμφίσημες λέξεις;
Προσδεθείτε, διότι έρχεται… απογειωτική απάντηση.
Η «Ρίζα τού Κακού»,
ο γενεσιουργός παράγοντας τής -έστω μερικής- δυσφήμσης,
η Δυσφημίστρια και Λογοκρίτρια,
είναι η «Επίσημη Θρησκεία τού Ελληνικού Κράτους».
Ναι, ναι, όπως τ’ ακούτε·
ο Χριστιανισμός είναι η «Ρίζα τής Λογοκρισίας».
Μιλάμε για μία θρησκεία (και δεν είναι, βεβαίως, η μοναδική)
που υποδαυλίζει τον Πουριτανισμό, τη Σεξουαλική Αναπηρία
και εν τέλει την Ψυχανωμαλία.
Οποία τραγική ειρωνεία και αντιφατικότης·
ο Χριστιανισμός που αφορίζει κάθε μορφή υγιούς σεξισμού,
είναι μία απυθμένως σεξιστική και φαλλοκρατική θρησκεία
με σαφή μισογυνικά στοιχεία.
Μία θρησκεία που αντιμετωπίζει τη γυναίκα ως «οικούρημα»,
ως κατώτερη βαθμίδα τού Ανθρωπίνου Είδους,
ως ον που -δυνητικώς- δημιουργεί και παράγει Πρόκληση, Λαγνεία, Ακολασία.
Ο δήθεν ουμανιστικός Χριστιανισμός
διαχωρίζει με απολύτως σεξιστικό και φαλλοκρατικό σκεπτικό τούς ανθρώπους,
απαγορεύοντας στις γυναίκες να εισέρχονται -επί παραδείγματι- στο «Άγιο Όρος».
Τυχαίο;
Ουδόλως τυχαίο.
Ο υφέρπων σεξισμός και φαλλοκρατισμός τού Χριστιανισμού
κορυφώνεται στο πρόσωπο
που δυνητικά θα έστεκε ως αντεπιχείρημα προς την άποψη που διατυπώνω.
Θα μπορούσε, λοιπόν, κάποιος, να πει αφελώς
«Από πού κι ως πού ο Χριστιανισμός έχει σεξιστικό και φαλλοκρατικό υπόβαθρο;
Αφού δοξάζει την Παναγία.».
Γελάω… Γελάω…
Ο Χριστιανισμός δοξάζει την «Παναγία»,
αλλά δεν βρήκε να τής δώσει μία θεσούλα
στο καραμπινάτα φαλλοκρατικό τρισυπόστατό του.
«Πατήρ, Υϊός και Πνεύμα»
διακηρύσσει ο σεξιστικός, φαλλοκρατικός και μισογυνικός Χριστιανισμός.
Εκεί, δε, που υποβαθμίζεται σε απόλυτο βαθμό η Γυναίκα,
είναι αυτό το θλιβερό αφηγηματάκι που απευθύνεται σε πανύβλακες
και λέει ότι η «Παναγία» δεν συνέλαβε τον υϊό της
με τον φυσικό τρόπο που δισεκατομμύρια γυναίκες έχουν συλλάβει
και θα συνεχίσουν να συλλαμβάνουν τα δικά τους παιδάκια,
αλλά τον συνέλαβε με κρίνο που τής παρέδωσε «ντελιβεράς-άγγελος».
Προσέξτε την απέραντη γελοιότητα·
μία θρησκεία που ορίζει ότι το Πρωκτικό Σεξ είναι «παρά φύσιν» ασέλγεια,
μία θρησκεία που ορίζει ότι η Ομοφυλοφιλία είναι «παρά φύσιν» σεξουαλικός προσανατολισμός,
κακοποιεί την ιερότερη στιγμή μίας γυναίκας και ενός παιδιού,
κακοποιεί την ιερότερη στιγμή μίας μάνας και ενός παιδιού,
κακοποιεί τη Γέννηση,
μετατρέποντάς την στο απόλυτο «Παρά Φύσιν».
Ο Χριστιανισμός βαφτίζει ευφημιστικώς το «Παρά Φύσιν» σε «Μεταφυσική».
…
Γιατί συνέβησαν όλα αυτά;
Διότι η Γυναίκα, το Γυναικείο Φύλο, είναι -σύμφωνα με τον Χριστιανισμό- μιαρή
και πρέπει να μπαίνει υποχρεωτικά σε καθεστώς περιορισμένης ευθύνης.
Τηρουμένων των αναλογιών,
είναι ακριβώς η ίδια σαθρή αντίληψη που ορίζει ότι,
το Άρρεν που συνουσιάζεται με πολλά θηλυκά είναι «Μάγκας» και «Γαμιάς»,
ενώ το Θήλυ που συνουσιάζεται με πολλά αρσενικά είναι απλώς «Πουτάνα».
Επιμύθιο:
Το (ακρο)δεξιό ακροατήριο τού Δημήτρη Οικονόμου και των ομοίων του,
δεν αντέχει να ακούει και να διαβάζει τέτοιες σκληρές αλήθειες.
Το (ακρο)δεξιό ακροατήριο τού Δημήτρη Οικονόμου και των ομοίων του,
έχει μάθει να κραδαίνει επιδεικτικά, απειλητικά, μονοπωλιακά,
το χουντικό τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια».
Το (ακρο)δεξιό ακροατήριο τού Δημήτρη Οικονόμου και των ομοίων του,
έχει μάθει να επικαλείται την Πατρίδα,
αλλά να παράγει διαχρονικώς δωσίλογους και ταγματασφαλίτες,
έχει μάθει να επικαλείται τη Θρησκεία,
αλλά να ρίχνει «χριστοπαναγίες» στον (αλλοδαπό) χαμηλόμισθο υπάλληλο,
έχει μάθει να επικαλείται την Οικογένεια,
αλλά άμα λάχει «ψωνίζει» το βράδυ από τη Συγγρού τα εκδιδόμενα πλάσματα
που λίγη ώρα νωρίτερα έβριζε με τα χειρότερα λόγια στον θλιβερό περίγυρό του.
Το (ακρο)δεξιό ακροατήριο τού Δημήτρη Οικονόμου και των ομοίων του,
θεωρεί ότι είναι φυσιολογικό το ρήμα «σκοτώνω»·
άλλωστε,
μην ξεχνάμε ότι ο -κατά τ’ άλλα, καλόκαρδος- Χριστούλης
ενομιμοποίησε με τον πιο στυγνά βιομηχανικό τρόπο τη σαρκοβόρο Ανθρώπινη Φύση,
θεσμοθετώντας τη «Σφαγή τού Αμνού» ως πράξη εορτής
(ευτυχώς που ο Χριστούλης δεν είχε τη φαεινή ιδέα
να παραλληλίσει τον εαυτό του με ψύλλο,
διότι θα ήταν λίγο δύσκολο να σουβλίζονταν ψύλλοι την Κυριακή τού Πάσχα).
Το (ακρο)δεξιό ακροατήριο τού Δημήτρη Οικονόμου και των ομοίων του,
θεωρεί ότι είναι φυσιολογικό να ακούγεται το ρήμα «σκοτώνω»,
αλλά «παρά φύσιν» να ακούγεται το ρήμα «γαμώ».
Τι κι αν το «σκοτώνω» παράγει Θάνατο,
τι κι αν το «γαμώ» παράγει Ζωή·
το πνευματικώς γηραλέο (ακρο)δεξιό ακροατήριο τού Δημήτρη Οικονόμου και των ομοίων του,
επιλέγει τον Θάνατο διότι με αυτόν αρέσκεται να ζει.
ΜΠΛΙΑΧ.
ΥστερόΓιωργο..:
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ενεπνεύσθην το απόφθεγμα
«Ο “Φόβος των Λέξεων” σημαδεύει τις πράξεις μιας ζωής.».
Ως άνθρωπος έχω κι εγώ τούς δικούς μου φόβους και τις δικές μου φοβίες,
αλλά ευτυχώς δεν φοβάμαι τις Λέξεις διότι αγαπώ την Αλήθεια.
Οι Λέξεις ορίζουν την Αλήθεια, ορίζουν τη Δημοσιογραφία,
ο Σεβασμός προς τις Λέξεις σφραγίζει τη Δημοσιογραφική Αξιοπιστία.
Οι Λέξεις -ιδίως σε περιπτώσεις καταγραφής σημαντικών γεγονότων-
είναι ανεπίτρεπτο να λογοκρίνονται,
είναι απαράδεκτο να σκεπάζονται ακουστικώς από… κορναρίσματα («μπιπ»)
και οπτικώς από «παπάκια», «διέσεις» και λοιπά άκυρα σύμβολα·
είναι ασέβεια να μετατρέπουμε το Υπονοούμενο σε μία Αλήθεια που βρίζει.
Σύμφωνοι, οφείλουμε να διατηρούμε την αστική ευγένειά μας,
αλλά είναι βέβαιο ότι η Κοινωνία και η Δημοσιογραφία θα έχουν γίνει καλύτερες
όταν στα δελτία ειδήσεων και στις πάσης φύσεως ενημερωτικές εκπομπές
το «μπιπ» θα μπαίνει στη λέξη «σκοτώσουμε» και όχι στη λέξη «γαμήσουμε».
Δείτε και επιλέξτε ποια μορφή είναι λιγότερο τρομακτική..:
«Πάμε να τούς γα@@@@@με… Πάμε να τούς σκοτώσουμε…»
ή
«Πάμε να τούς γαμήσουμε… Πάμε να τούς σκο@@@@@με…»;
…
Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει άνθρωπος με στοιχειώδη ενσυναίσθηση,
που να μη σοκαρίστηκε με αυτό το απλούστατο οπτικό πείραμα.
Όπως και να ’χει,
το Αστυνομικό Σώμα θα πρέπει -αν σέβεται το λειτούργημα που επιτελεί-
να αποτάξει αμέσως αυτούς τούς ένστολους επίδοξους δολοφόνους
που ενέγραψαν ανεξίτηλα τον κανιβαλισμό τους στο Συλλογικό Θυμικό..:
«Πάμε να τούς γαμήσουμε… Πάμε να τούς σκοτώσουμε…».
ΕΛΑΤΕ…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
