Για σήμερα… στην «ουρά» του «μπικουτί» θα δημοσιεύσω τα νέα που μου έστειλε ο Αλέξης Δούκας, από ένα χωριό της Βαυαρίας, κάπου στις Άλπεις, όπου οι κάτοικοι εκεί ΤΙΜΗΣΑΝ (!!!) την Ελλάδα και τους Έλληνες, ψήνοντας 400 σουβλάκια και χορεύοντας ελληνικούς χορούς.
ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ…
Για την τηλεοπτική σεζόν. Θα μας βρείτε, ως «τηλεοπτικά καρτούνς» από Σεπτέμβρη. Δεν ήταν εύκολη χρονιά αυτή που ολοκληρώθηκε. Υπήρχαν στιγμές που οι ώρες μοιάζανε… μέρες και οι μέρες… μοιάζανε ατελείωτες. Πώς να «γεμίσει» μια παραγωγή που κρατάει λίγο λιγότερο από τέσσερις ώρες κάθε μέρα;
Μετά το σήμα τέλους κάθε εκπομπής, μαζευόμασταν σε ένα γραφειάκι τρία επί τρία και διαπιστώναμε οκτώ άνθρωποι αντάμα ότι… για την επόμενη μέρα ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!
Που σημαίνει για σας τους αμύητους, ότι ΔΕΝ είχαμε εκπομπή!… Φεύγαμε λοιπόν μετά από σπαζοκεφαλιές που κρατούσανε μία ώρα για να «βρούμε» θέματα και καλεσμένους… Με έναν «μαγικό τρόπο» που μόνο «μαγικός» δεν είναι, (οι συνάδελφοι που εργάζονται στα κανάλια καταλαβαίνουν τι εννοώ, κάθε επόμενη μέρα, υπήρχαν θέματα, υπήρχαν «αποκλειστικά», υπήρχαν καλεσμένοι, υπήρχαν συνεντεύξεις, υπήρχαν… τα πάντα όλα!
…Βάζοντας το κλειδί στο αυτοκίνητο για να φύγω, τελευταία μέρα από το γραφείο στο Αlter και αφού είχαμε αλληλοευχηθεί «καλό καλοκαίρι», σκέφτηκα ότι για αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, τη στιγμή δηλαδή που μια σεζόν ολοκληρώνεται, την περιμένω με την ίδια ένταση, κάθε χρόνο τα τελευταία… είκοσι χρόνια.
Σε κάθε νέο ξεκίνημα τηλεοπτικής σεζόν, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα είναι η τελευταία χρονιά που περνάω σε «ίδρυμα»… Δεν κάνω πλάκα… δεν είναι ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις οι φορές που νοιώθω ότι πάσχουμε όλοι, εμείς που εργαζόμαστε στα τηλεοπτικά πλατό, από «σύνδρομο ιδρυματισμού»… Κάνουμε με ακρίβεια, τις ίδιες κινήσεις κάθε μέρα. Οδηγούμε με τον ίδιο τρόπο και από τους ίδιους δρόμους. Οι χώροι εργασίας, πλατό, μοντάζ, κοντρόλ, ροή, γραφικά, δε διαθέτουν παράθυρα. Αυτό σημαίνει ότι «χάνεται ο χρόνος» ή αν θέλετε χάνουμε επαφή με τον χρόνο. Τρώμε το ίδιο «πλαστικό φαγητό» κάθε μέρα, μιλώντας ταυτόχρονα στο κινητό και παρακολουθώντας την οθόνη του υπολογιστή, ενώ «παίζουν» απέναντι, δύο τρεις τηλεοπτικοί δέκτες. Ασχολούμαστε ευλαβικά, με θέματα του «μικρόκοσμου», στον οποίο κινούμαστε, εκτιμώντας ότι όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, περιμένουν να ενημερωθούν για όσα εμείς με νευρασθένεια εμμονική επιχειρούμε να εξασφαλίσουμε, να μεταδώσουμε, να συζητήσουμε, να αναδείξουμε, να διαχειριστούμε… χωρίς να περνάει ίσως ούτε μία φορά από το μυαλό μας, ότι πιθανόν ό,τι εμείς ιεραρχούμε ως σημαντικό, για πολλούς άλλους είναι «ασήμαντο»…
Το «σύμπτωμα» αυτό αφορά στους περισσότερους που είμαστε εξαρτημένοι από την τοξίνη του μέσου, άσχετα αν κάποιος ασχολείται με το οικονομικό ρεπορτάζ και άλλος με το life style. Παρακολουθούσα με πόσο πάθος ο Γιώργος Αυτιάς παρουσίαζε το θέμα του επιδόματος στις χήρες. Στην απευθείας σύνδεση που είχαμε, αποκάλυψε: «Τρία πούλμαν με μαυροφορεμένες γυναίκες κάτω των 30 από χωριό της Ελλάδας, φτάσανε στον ΑΛΦΑ για να παρουσιάσουν το πρόβλημα της συνταξιοδότησής τους, μετά τον θάνατο των συζύγων τους». (Το αγνοούσα ως περιστατικό, φαντάζομαι επίσης και εσείς)… Έβλεπα τον Γιώργο που μιλούσε για τη συγκεκριμένη άφιξη (την πραγματικά εντυπωσιακή, καθώς δεν είναι… συνηθισμένο να αριβάρουν τρία πούλμαν γεμάτα χήρες σε τηλεοπτικό κανάλι) και σκέφτηκα ότι το συγκεκριμένο θέμα που «στοίχειωσε» τον Γιώργο, μέχρι να το διευθετήσει… ούτε που απασχόλησε πιθανόν τον ρεπόρτερ Τσιλιμπουνιδάκη του ΣΤΑΡ, ο οποίος ζει για να μεταδίδει το «παρασκήνιο» της συνάντησης των βλεμμάτων μεταξύ ΜΠΑΣΤΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΤΟΥ ή τις φαντεζί δηλώσεις του Αλέξανδρου Πετρίδη.
Τι θέλω να πω… Μπορεί οι «ήρωες» της καθημερινότητας όσων εργάζονται για την τηλεόραση να είναι διαφορετικοί, οι παρενέργειες όμως που προκαλούν στον ψυχισμό όσων εργάζονται για το μέσο είναι ίδιες.
Είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εσάς δεν αισθανθήκατε ποτέ ότι απειλήστε από την «γρίπη των πτηνών»… Δεν νοιώσατε λοιπόν αίσθημα απειλής, όσοι ΔΕΝ παρακολουθήσατε τότε ενημέρωση… Το αντίθετο συνέβη με εμάς που τότε διαχειριστήκαμε το θέμα για τα μέσα… «Ξημερώναμε και νυχτώναμε» με την αγωνία της «συναχωμένης κότας»… Δεν είναι λίγες οι φορές που νοιώθω ότι η συμπεριφορά μου πια εξαιτίας της δουλειάς που κάνω, μπορεί να διαθέτει στοιχεία «κοινωνικού αυτισμού»…
«Ο αυτισμός του τηλεανθρώπου» ξέρετε, εμφανίζεται στις διακοπές… Τις προάλλες, φίλος συνάδελφος που εργάζεται σε ενημερωτικό σταθμό, μου έλεγε ότι δεν μπορεί να κάνει διακοπές περισσότερο από εβδομάδα… (!!!) Δεν με εντυπωσίασε η δήλωση… Δεν είναι ούτε μία, ούτε δύο οι φορές που άκουσα, αυτό που πολλοί νοιώθουν, αλλά ντρέπονται να εξωτερικεύσουν. Νομίζεις ότι αν δε βρίσκεσαι στο «πόστο σου» για να διαχειριστείς το γεγονός… (δεν έχει να κάνει με την ποιότητα της είδησης, αλλά με τη νοοτροπία που προκαλεί), το «σύστημα θα μπλοκάρει» (!!!)
Το λογικά βέβαιο είναι ότι το μόνο που μπλοκάρει είναι το μυαλό μας με τη μαλακία που μας δέρνει… που αντί να γαληνέψουμε με τα τζιτζίκια που χορεύουν, με τα παιδιά που παίζουν, με τη θάλασσα που βλέπουμε… ακρωτηριάζουμε τη ζωή μας με την «τσίχλα που μασάει» ο εγκέφαλος. Η ζωή περνάει και εμείς μένουμε να την παρακολουθούμε μέσα από τη βιτρίνα του κρεοπωλείου που υπηρετούμε.
Κακά τα ψέματα, όσο μεγαλώνω, συνειδητοποιώ ότι η ευμάρεια έχει να κάνει κυρίως με τον τρόπο διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου. Όσο πιο υψηλά αμειβόμενους συναντάω, τόσο λιγότερο ελεύθερο χρόνο διαθέτουν. Ο «επαγγελματικά καταξιωμένος», είναι εκείνος που μπορεί να κάνει διακοπές δύο εβδομάδες το καλοκαίρι… το πολύ. Αυτό είναι το διάστημα του ελεύθερου χρόνου που αντιστοιχεί στο 14ωρο καθημερινής εργασίας για έντεκα μήνες, με δύο ή τρία τριήμερα off τον χρόνο.
Το σύνδρομο του άγχους των διακοπών λοιπόν… ναι, ναι, μην γελάτε… έχει να κάνει με το «αν» θα μπορέσουμε να περάσουμε μία εβδομάδα έστω, χωρίς κινητό, υπολογιστή και τηλεόραση. Για σκεφτείτε το… δεν είναι καθόλου απλό. Πόσοι μπορούνε άραγε να περάσουνε με το ταίρι τους, αποκλειστικά, εικοσαήμερο (χωρίς τα ηλεκτρονικά αξεσουάρ επαφής με τον κόσμο), διαβάζοντας και ακούγοντας τη θάλασσα;)
ΠΕΡΙ ΖΩΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ…
«Έφυγε τα ξημερώματα»…
Απόγευμα ήταν την εβδομάδα που πέρασε, που γυρίζοντας με τον Άλεξ στο σπίτι, είδαμε μια «μινιατούρα ζωής» καθισμένη στην άκρη του πεζοδρομίου δίπλα σε δρόμο που τα αυτοκίνητα περνούσαν με ταχύτητα… Σταματήσαμε, κατέβηκα και είδα… ένα γατάκι το πολύ ενός μηνός που φώναζε… με απόγνωση. Ο λόγος; Δεν έβλεπε… Η μόλυνση στα μάτια είχε προχωρήσει… Το θέμα προφανές… «Οι δικοί του άνθρωποι» το άφησαν εκεί… για να…;;;; Το γατάκι το πήρα, τηλεφώνησα στον δικό μας γιατρό, τον Θωμά Μαραγκό… (κατά κόσμο τον άγιο των ζώων) και… αλλάζοντας φυσικά διαδρομή, φτάσαμε στο ιατρείο του. Ο ορός μπήκε αμέσως, τα ματάκια τα καθάρισε η Χριστίνα, η βοηθός του Θωμά, η αντιβίωση ξεκίνησε και η ζωούλα… αφέθηκε στον γιατρό… «Φύγε Νανά και πάρε με αύριο… είναι δύσκολα»… Δεν χρειαζόταν να μου το πει… είχε μείνει χωρίς νερό… χωρίς φροντίδα… χωρίς τίποτα… με τη μόλυνση να κάνει κρεσέντο… Την επόμενη τηλεφώνησα στον γιατρό… «Έφυγε τα ξημερώματα χτες», μου είπε ο Θωμάς…
«Δεν το προλάβαμε»…
Νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω αυτόν τον ιδιαίτερο άνθρωπο γιατί… γιατί, όταν αναφέρεται στους «τίτλους τέλους μιας ζωής» χρησιμοποιεί πάντα αυτό το ρήμα, «έφυγε»… Δεν έχει σημασία αν αναφέρεται στο κατοικίδιο ράτσας που μπορεί να το κουράρει χρόνια ή στο αδέσποτο του δρόμου που το παραλαμβάνει «κομμάτια», Και το… ξεχωριστό… φοράει πάντα μαύρα ρούχα, αλλά γίνεται πάντα «λευκός», όταν σου ανακοινώνει θάνατο…
ΤΟ «ΠΑΡΑ ΤΡΙΧΑ»… ΤΟΥ ΣΚΑΪ… ΒΡΑΒΕΥΣΕ ΕΝΑ ΠΕΤ ΣΟΠ…
Το γεγονός ότι είμαι «πολύτεκνη μάνα» τετραπόδων μπορεί να το ξέρετε. Αισίως έχουμε φτάσει τα πέντε. Με ιδιαίτερη λοιπόν χαρά διαπίστωσα ότι το animal forum, σε συνεργασία με την εκπομπή «παρά τρίχα» του ΣΚΑΪ, βράβευσε ένα pet shop, το pet love στο Ψυχικό. Γιατί; Εκεί οι άνθρωποι υποστηρίζουν την υιοθεσία ζώων και όχι την πώληση. Ενώ διαθέτουν τα πάντα για τα τετράποδα, υποστηρίζουν ότι αξίζει ως πράξη ζωής, η υιοθεσία αδέσποτου ή η φροντίδα εκείνου που εμφανίζεται περισσότερο ως ανήμπορο. Για περισσότερες πληροφορίες ο Δημήτρης Καλκάνης δίνει τη διεύθυνση www.petlove.gr ..
ΜΕ 400 ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ ΓΙΟΡΤΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ… ΣΤΙΣ ΑΛΠΕΙΣ!!
(Παράδοξο; Ναι… μοιάζει λίγο, αλλά συνέβη… στις ΑΛΠΕΙΣ… Ακολουθεί το κείμενο του Αλέξη Δούκα, όπως ακριβώς μου έστειλε την ανταπόκριση από το βαυαρικό χωριό μαζί με τις φωτογραφίες. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω για τα πολύ καλά λόγια τις κυρίες που εργάζονται στο προξενείο του Μονάχου. Υπόσχομαι ότι θα τις επισκεφθώ για να τα πούμε και από κοντά.)
Ένα βαυαρικό χωριό τιμά την Ελλάδα
Το Ίφελντορφ (Iffeldorf) είναι ένα μικρό χωριό 50 χλμ. νότια του Μονάχου, σε μία περιοχή που είναι χαρακτηρισμένη ως Natura 2000 για τον φυσικό της πλούτο. Σε αυτό το μικρό, παραδοσιακό χωριό, εδρεύει ο Λιμνολογικός Σταθμός του Πολυτεχνείου του Μοναχού. Το κτήριο ανακαινίστηκε -παλιά ήταν ταχυδρομείο και ξενώνας- με αγάπη και μεράκι από τους διευθυντές του Σταθμού, τους Prof. Dr. Arnulf Melzer και Dr. Uta Raeder, και σήμερα παρέχει στους φοιτητές-ερευνητές εργαστήρια, αίθουσες διδασκαλίας, αποκλειστική βιβλιοθήκη και ξενώνες.
Οι διευθυντές είναι ερωτευμένοι με την Ελλάδα: με τον φυσικό της πλούτο, την πολιτισμική της κληρονομιά και τον κόσμο της. Εδώ και χρόνια, οργανώνουν ετήσια εκπαιδευτική εκδρομή για τη μελέτη της πελοποννησιακής χλωρίδας, όπου μεταλαμπαδεύουν την αγάπη τους για τη χώρα μας και το πλούτο τους στους φοιτητές τους.
Θέλοντας λοιπόν ν’ ανταποδώσουν την αγάπη που τους δείχνουν οι Έλληνες, διοργάνωσαν για 3η χρονιά την Ελληνική Γιορτή στον Σταθμό του Ίφελντορφ. Στη γιορτή προσκάλεσαν όλους τους Έλληνες φοιτητές και συνεργάτες του Πολυτεχνείου και τις οικογένειές τους. Στη φετινή γιορτή υπήρχαν 2 αρνιά και 400 σουβλάκια, ρετσίνα, βαυαρική μπίρα και μία μπάντα που φρόντισε για την ελληνική μουσική. Τα έξοδα της διοργάνωσης ανέλαβε εξ ολοκλήρου ο Λιμνολογικός Σταθμός. Πολύτιμη συμμετοχή στη διοργάνωση έχει η κα. Ειρήνη Μπάσιου, που εκπονεί τη διατριβή της στον Σταθμό.
Περιττό είναι να πούμε πως εκτός των καλεσμένων, είχε παρευρεθεί όλο το χωριό, και μπροστά στην μικρή εκκλησία του χωριού στήθηκε χορός, τον οποίο και «έσερναν» οι διευθυντές! Ο καιρός ήταν σύμμαχος και οι τελευταίοι καλεσμένοι έφυγαν στις 2 τα ξημερώματα, αφήνοντας το χωριό να κοιμηθεί στη ζάλη της ρετσίνας, κάνοντας ένα διάλλειμα από τις αγροτικές εργασίες!
