ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ
ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Με τη δήλωση του πρωθυπουργού στη Βουλή «να μην το βάζουμε στα πόδια, αλλά να πηγαίνουμε στη δουλειά μας» επηρεάστηκα.
Ξεκίνησα, όχι πολύ πρωί, γύρω στις 10:00 να κατεβαίνω προς Σύνταγμα (Το γραφείο μου είναι στην περιοχή, για να μην νομίσετε ότι έχω αρχίσει να πουλάω κουμπιά σε πάγκο της Ερμού ακόμη).
Κατέβηκα στο ύψος της Ρηγίλλης και με το πόδι, γιατί είχε και δροσιά κατέβηκα τη Βασιλίσσης Σοφίας.
Ήταν τέλεια ! Δρόμοι μόνο με ποδήλατα και μηχανές. Γιαγιάδες περπατούσαν μαζί με τα κατοικίδιά τους μπροστά στο Πολεμικό Μουσείο. Πλησιάζοντας στη Βουλή, η προεδρική φρουρά έκανε αλλαγή. Είδα πολλούς άνδρες των ΜΑΤ παρατεταγμένους κάθετα στη Βασιλίσσης Σοφίας. Όταν λέμε «πολλούς», πολλούς. Τους χαιρέτησα με ευγένεια. Ανταπέδωσαν. Συνέχισα προς πλατεία. Βρήκα παλιούς συμφοιτητές από το Πανεπιστήμιο στην παρέα των «Αγανακτισμένων». Εκείνοι με γνώρισαν, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, ανταλλάξαμε κινητά. Μέχρι τις 12:00, η ατμόσφαιρα στην πλατεία ήταν σαν να συμμετείχαμε σε γιορτή αφιερωμένη στη σαρδέλα. Κόσμος έπινε καφέ στα πεζοδρόμια, παιδάκια με τους γονείς τους, μικροπωλητές με απλωμένο το εμπόρευμα στο πεζοδρόμιο, πολλοί που χάζευαν τις βιτρίνες και αστυνομικοί. Σε κάθε γωνία έβλεπες καμιά 30αρια δίμετρα αγόρια να παρακολουθούν την κίνηση ακουμπισμένοι στις ασπίδες τους. Ανταλλάξαμε καλημέρες και συνέχισα την πορεία μου, ακολουθώντας τη συμβουλή του πρωθυπουργού.
Στις 12:30 είχα ραντεβού σε δικηγορικό γραφείο, απέναντι από την Αγγλικανική εκκλησία. Το γραφείο στον 5ο όροφο. Σκέφτηκα τις στάσεις εργασίας της Δ.Ε.Η. και ανέβηκα με τις σκάλες. Καταλαβαίνετε. Το θέμα του ραντεβού δεν σας αφορά. Όμως, άκουσα έναν από τους συνεργάτες του γραφείου να μιλάει στο κινητό. Κατάλαβα ότι η συνομιλία αφορούσε στο παρασκήνιο του ποδοσφαίρου.
Ένας απ’ όλους που ή προφυλακίστηκε ή πρόκειται να προφυλακιστεί έκανε φορολογική δήλωση 8.000 ευρώ τον χρόνο και βρέθηκαν σε λογαριασμούς του 157.000.000 ευρώ!
Ζαλισμένη από πληροφορίες, έφυγα συνεχίζοντας να ακολουθώ τη συμβουλή του πρωθυπουργού «να κάνουμε την δουλειά μας».
ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, έτρεχα με τα σανδάλια και μια μαντίλα στο στόμα ανάποδα την Καραγεώργη Σερβίας. ΠΟΛΕΜΟΣ!
Δίπλα μου έτρεχαν η Πόπη, η Τάνια, η Λίζα, η Μόιρα… Όλες με τούμπανο τα μάτια από τα χημικά. Δίπλα μας έξαλλες νοικοκυρές αγανακτισμένες, οι οποίες ήταν έτοιμες να χιμήξουν στους κουκουλοφόρους, παρακάμπτοντας τα ΜΑΤ.
Παρακάτω Γιαπωνέζοι έβγαζαν φωτογραφία, ενώ στο Μοναστηράκι, μπροστά στον Θανάση και τον Μπαιρακτάρη, τα γκαρσόνια πρότειναν να κάτσουμε στο «στενό» που είχε δροσιά.
Τρούπωσα στο σπίτι μου. Στον ΣΚΑΪ μετέδιδαν εικόνες από το φλεγόμενο Σύνταγμα. Η Εύα Αντωνοπούλου μπροστά σε μια μαγική θάλασσα- ελληνική, που μόνο βλέποντάς την, θέλεις να πασαλειφθείς αντηλιακό, έδινε εικόνα από Σύνταγμα. Συμπλοκές, χημικά, φωτιά και βία, με τον Καραστεφανή και τον Ιπποφάντη να μεταδίδουν από την πλατεία.
Ζαπάρισα στον ALPHA. Έπεσα πάνω στο «Δέστε τους». Ήταν η στιγμή που ο Νίκος Μουτσινάς έκανε την απονομή της χρυσής τηλεόρασης.
Μάλλον με πείραξαν τα «χημικά», γιατί δεν μπόρεσα να καταλάβω με τίποτα τις δηλώσεις της κυρίας Παπανδρέου – Λιάνη, δηλώσεις της οποίας πάντα παρακολουθώ, γιατί μου αρέσει η φωνή της.
Αντίθετα, τις προάλλες που δεν είχα «μαστουρώσει» από τα χημικά, παρακολούθησα ωραιότατα τον υπουργό οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο στον Νίκο Χατζηνικολάου.
Υπόσχομαι ότι θα επιχειρήσω ραντεβού μαζί του. Όχι με τον Χατζηνικολάου, αλλά με τον υπουργό. Όταν με κοίταξε στα μάτια, μέσω του τηλεοπτικού φακού και μου είπε ότι αποστολή του είναι να με συμφιλιώσει με τον εφοριακό της γειτονιάς μου, λύγισα.
Μπένι μου, αυτό να κάνεις και θα σου βάλω κορνίζα πάνω στην κομότα της Γιαγιάς. Χρόνια κάνω ψυχανάλυση για το θέμα «η εφορία και εγώ». Είναι κάτι, πως να σου το πω… πώς παθαίνει η θεία κρίση πανικού στο τούνελ της Τρίπολης; Πώς παθαίνουν κρίση κλειστοφοβίας μερικοί και τους πάνε στα επείγοντα; Έτσι το παθαίνω και εγώ.
Τώρα, Μπένι μου, ήρθες και έφερες την άνοιξη στην καρδιά μου. Λες; Σε είδα τόσο αποφασισμένο, που μεσοτοιχία είναι οι δουλειές μας, θα σου χτυπήσω το κουδούνι, να σε κεράσω μια λεμονάδα, να κάτσουμε να μιλήσουμε, να με συνοδεύσεις να πάμε. Πιστεύω ότι θα βρεις δέκα λεπτά για ανθρωπιστικούς λόγους.
Εγώ με το που βλέπω σε φωτογραφία Δ.Ο.Υ. παθαίνω ότι το κοριτσάκι στον εξορκιστή. Αρχίζει το κεφάλι να γυρίζει γύρω από τον λαιμό μου. Τραγικό.
ΑΠΟΡΙΑ: Αυτοί «οι γνωστοί άγνωστοι» πώς κρατιούνται έτσι. Με μουρουνέλαιο;
