ΓΙΑ… ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Είμαι εξαιρετικά θυμωμένη με τον καιρό. Θα μπορούσα να είμαι λιγότερο, γιατί δεν καίμε πετρέλαιο, αλλά… πώς να «κολλήσουν» οι 21 βαθμοί με «τα χιόνια στο καμπαναριό»;
Ήταν να στολίσω το σπίτι με καραβάκια, έλκηθρα, καμπανάκια το Σαββατοκύριακο που πέρασε, αλλά πήγαμε στο Πόρτο Ράφτη για ηλιοθεραπεία.
Στο πλατό πάλι της εκπομπής υπάρχει «κλίμα»… Η αλήθεια είναι ότι μας έλειπε λίγο χρώμα. Βάλαμε δέντρα, μπάλες πολύχρωμες, γιρλάντες, ανάψαμε κεράκια, μικρά, κοντά, ημίκοντα, πιο ψηλά, στρογγυλά, ανάψαμε γενικώς πολλά κεριά και… έχουμε φουντώσει στη ζέστα.
Είναι ζέστη, έξω, ανάβουν και τα κεριά, είναι και οι λάμπες, βλέπεις και τα αστέρια να λαμπυρίζουν στα δέντρα… έρχεσαι και θες βεντάλια!
Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι σκηνογράφοι των καναλιών συντονίστηκαν και το ξημέρωμα της Δευτέρας, βρήκε την τηλεόραση Χριστουγεννιάτικη…
Εγώ, βλέποντας την τηλεόραση με ελαφάκια, νιώθω λίγο όπως τον Αύγουστο, όταν τα κανάλια παίζουν επαναλήψεις. Τη στιγμή, λοιπόν, που τρως γεμιστά και ακούς τα τζιτζίκια να βαρούν τις κοιλιές τους, η τηλεόραση παίζει τους «μεν και δεν» σε χριστουγεννιάτικο επεισόδιο… Έτσι την έχω πάθει και τώρα… βλέπω TV και νομίζω ότι εποχή – τηλεόραση και ψυχολογία είναι τσακωμένες.
ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΓΙΑ
Την ημέρα ενημέρωσης για το AIDS
Δεν θα φανταζόμουν ΠΟΤΕ ότι θα με κρατούσε με αμείωτο το ενδιαφέρον η παρέα των παιδιών του Μεγάλου Καναλιού, όπου την συγκεκριμένη μέρα, με καλεσμένα στο πλατό παιδιά σχολείου, συζήτησαν με τον Θάνο Ασκητή.
Κατ’ αρχάς τα παιδιά, εννοώ τους παρουσιαστές, ήταν εξαιρετικοί όλοι στις ερωτήσεις που έθεταν. Ο Δημήτρης Ουγγαρέζος πάρα πολύ καλός στον ρόλο του συντονιστή. Ο Νίκος Παπαδάκης έκανε σωστή, μα ολόσωστη παρατήρηση – ερώτηση, τα κορίτσια βοήθησαν την ανάπτυξη της κουβέντας με τα παιδιά, τα οποία, αν και αισθάνονταν αμήχανα -λογικό- λειτούργησαν πολύ καλά με τους παρουσιαστές.
Ο Θάνος Ασκητής δεν έχει χάσει ούτε χιλιοστό από το χάρισμα της επικοινωνίας που διαθέτει και που μιλάει για το σεξ, άνετα, με σαφήνεια, χωρίς να μπορείς, ακούγοντας και βλέποντας, να περάσεις στον χαβαλέ.
Σε αυτή την παγίδα του «χαβαλέ» εγκλωβίζονται πολλές φορές οι παρουσιαστές, επιχειρώντας να καλύψουν τη δική τους άγνοια ή αμηχανία ή βλακεία…(όλα παίζουν).
Ε! Τα παιδιά του «όμορφου κόσμου» έδειξαν ότι μπορεί μια ομάδα με πέντε να διαχειριστεί ένα θέμα ζωής με τη σοβαρότητα, τη φιλικότητα και την απλότητα που της αναλογεί. Μπράβο και σε εκείνους που τους προπόνησαν, για να βγει αυτό το αποτέλεσμα.
ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ ΑΝΤΕΝΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ…
Το έγραψα και χθες, επανέρχομαι, όμως, καθώς υπάρχει θέμα.
Εγώ πιστεύω ότι το πρόβλημα του δελτίου είναι πολυπαραγοντικό και ΔΕΝ έχει να κάνει με το ΠΡΟΣΩΠΟ που παρουσιάζει.
Το ζήτημα, επειδή γράφτηκε, ότι το «μοντέλο» Φραγκάκη – Παπαδόπουλος, πιθανόν, να είναι αυτό που… έρχεται για να μείνει, δεν είναι, αν θα είναι δύο, ένας ή τρεις. Το θέμα είναι τι είδος δελτίου θέλουν να κάνουν στο κανάλι.
«Λαϊκό – κοινωνικό;», «πολιτικό – οικονομικό – κοινωνικό;», «κουβεντιαστό – σχολιαστικό με στοιχεία ενημέρωσης;» ή «κοσμικό – λαιφσταιλονεανικό με λίγα στοιχεία ενημέρωσης;».
Αν καταλήξουν όσοι αποφασίζουν στο τι θέλουν να πουλήσουν και το πραγματοποιήσουν, τότε να δούμε πώς αυτό υποστηρίζεται ή δεν υποστηρίζεται από τα πρόσωπα ή το πρόσωπο που θα καθίσει στην καρέκλα του δελτίου.
ΝΑ ευλογήσουμε και εμείς ολίγον την ντεκαπάζ μας, γιατί…
Είχαμε γράψει ότι η κυρία Αλκηστη Μαραγκουδάκη, της οποίας η συνεργασία με τον ΑΛΦΑ έληξε πριν από δέκα μέρες, δεν θα ερχόταν ως διευθύντρια προγράμματος ούτε στο ΑΛΤΕΡ (πληροφορία που μετέδιδε το ραδιόφωνο του ΑΛΦΑ) ούτε θα πήγαινε στον Αντένα (κανάλι από το οποίο είχε ξεκινήσει την καριέρα της), αλλά σε ένα μεγάλο μιντιακό όμιλο.
Χθες το απόγευμα, λοιπόν, έπεσαν οι υπογραφές της κυρίας Μαραγκουδάκη με τον Όμιλο Ρέστη. Υπέγραψε, λοιπόν, ως σύμβουλος σε έναν «γκρουπ», το οποίο δραστηριοποιείται σε κανάλια, ραδιόφωνα, συμμετέχει σε εκδόσεις, και ετοιμάζεται σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, να αναπτυχθεί και στην υλοποίηση μεγάλων προγραμμάτων που θα «παντρέψουν» νέες τεχνολογίες και media.
Καλή επιτυχία.
H ΑΓΟΡΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Για μένα, άκου αφεντικό, είναι ένα πολύ – μίξερ με κατσαβίδια!
Ναι, το αγόρασα! Τι από πού; Από το φανάρι της Λένορμαν. Κάθε μέρα, δύο χρόνια τώρα, ένας Πακιστανός, από τους πολλούς που διαθέτουν «μαγαζάκια» κάτω από το γεφύρι, έρχεται και με παρακαλά, μα κάθε μέρα, για να αγοράσω ένα κατσαβίδι που βγάζει φως από τη μία και μοιάζει σαν «μπαμπούσκα»… (Κρύβει μέσα του πολλά)… Μα το τι έχω πει στον Χουσείν… δεν λέγεται. Δύο χρόνια τώρα, λέμε τα ίδια. Του έχω πει ότι: έχει ο άνδρας μου συλλογή κατσαβιδιών. Του έχω πει ότι είμαι κόρη έμπορα κατσαβιδιών. Του έχω πει ότι ο αδερφός μου, ο άντρας μου και το παιδί μου μαζεύουν χροοοόνια τώρα κατσαβίδια. Του έχω πει ότι έχουμε στο σπίτι παππού που παίρνει χάπια και ο γιατρός δεν μας αφήνει να βάζουμε τέτοια εργαλεία… Αυτός, αδερφέ μου, τίποτα! ΕΠΙΜΟΝΗ! Με έβλεπε και γελούσε με το χρυσό το δόντι να φαίνεται…
Ο μόνος από τους επτά! Οι άλλοι; Ο ένας λέει ότι έχει πέντε παιδιά με λευχαιμία και αφήνει μαντήλια με το δράμα του, ο άλλος έχει φτερά και κουκλάκια που βγάζουν φως, ο τρίτος έχει μπανάνες, ο διπλανός πλένει τα τζάμια, ο βοηθός του πουλάει φορτιστές και ένας ακόμη που κάθεται σε καρέκλα δίνει βούρτσες για παπούτσια. Όλοι οι άλλοι κάποια στιγμή υποχωρούν, «ο κατσαβιδάκιας, όχι».
Τελικά, αγόρασα μετά από δύο χρόνια ένα και το έκλεισα στην τιμή των 2,50 Ευρώ! Ξεκινήσαμε από πέντε και κλείσαμε στο μισά.
