ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ …
ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΤΑΡΙΑΣΜΕΝΟ Σ.-Κ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ .
ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΩΡΑΣ… Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να ευχηθώ τα «καλά Χριστούγεννα».
Ιδανικό το Σ-Κ για Τι Βι – μπύρα και πίτσα.
Το Βράδυ του Σαββάτου – ξημερώματα Κυριακής είδα Γκέλερ και Χαρδαβέλλα «στο καπάκι».
Είχα πολλά χρόνια, ειλικρινά, να δω τηλεοπτικό σόου, χωρίς να κάνω ζαπ , ούτε στις διαφημίσεις. Βιδώθηκα στον ANT1. Το σόου με τους «μάγους» το παρακολούθησα και ομολογώ πέρασα καλά.
Καταρχάς η ροή ήταν πολύ καλή . Με εντυπωσίασαν οι «μάγοι» – παίκτες. Το θέμα με το βιβλίο «Άγγελος από Ζάχαρη» ήταν εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο. Τα υπόλοιπα «κόλπα» μου θύμισαν λίγο τις αντιδράσεις μου όταν έβλεπα παλιά, ταχυδακτυλουργούς στο τσίρκο ή όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά την Disneyland.
ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ο Γκέλερ. Ίσως γιατί τον έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές και ίσως γιατί έχω βαρεθεί το σοου με τα κουτάλια, τα πιρούνια και τα ρολόγια.
Φυσικά για ακόμη μία φορά, παρά την τεράστια αποτυχία των δοκιμών που έχω κάνει, κάτω από τις Γκελερικές προτροπές, ξαναέβαλα κουτάλι πάνω στην τηλεόραση, πήρα στο χέρι το ρολόι του παππού Χαράλαμπου, έβαλα ακόμη δύο ρολόγια «κολάρο» στους λαιμούς των σκυλιών και βροντοφώναξα «ΔΟΥΛΕΨΕ», με του που έδωσε την εντολή ο μετρ. Το μόνο που συνέβη ήταν να… με κοιτάζουν με απορία τα σκυλιά. Το κουτάλι – σούπας παρέμεινε σταθερό, το ρολόι του παππού ακίνητο και το γραμμόφωνο σε θέση «στρατιωτάκι – ακούνητο – αμίλητο – αγέλαστο».
ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΡΕΜΑΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΖΑΚΡΙΣ
Με το παιδί μου ανήλικο είχα επισκεφθεί το σπίτι των φαντασμάτων στην Γιουροντίσνευ… να σου πω την αλήθεια πιο πολύ είχα τρομάξει εγώ από τον Αλέξη τότε. Δηλαδή… τον εκλιπαρούσα να μην συνεχίσουμε τις επισκέψεις στον πύργο του τρόμου, αλλά εκείνος… ανένδοτος. Να θυμηθώ το τραινάκι του τρόμου; Να θυμηθώ την χρονομηχανή; Εκεί και αν φώναζα ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑ…, την ώρα που αράχνες καβάλα σε γιγαντιαία ποντίκια μας κύκλωναν. Εγώ να αργοσβήνω και το ανήλικο παιδί μου, να σπαράζει από τα γέλια, όχι από το θέαμα τόσο αλλά από την δική μου αντίδραση. Ειρηνικά είχα περάσει στην χώρα του Πήτερ Παν και στην παράσταση η «πεντάμορφη και το Τέρας»…
Άρα μπροστά στον πύργο των φαντασμάτων, σκιάχτηκα πολύ λιγότερο με τις «κρεμάλες» του Ζάκρις .
ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΝΗΛΙΚΟΙ (βλέποντας κρεμάλες;)
Πολύ συχνά κατά την διάρκεια του σόου, τόσο ο Χρήστος Φερεντίνος όσο και ο Γκέλερ, θύμιζαν στο τηλεοπτικό κοινό, ότι τα παιδιά θα έπρεπε να μην δουν το επικίνδυνο μέρος του σόου αλλά και κανένας ενήλικας δεν θα έπρεπε να πειραματιστεί αντιγράφοντας «τα κόλπα» των μάγων.
Ο Χρήστος Φερεντίνος μάλιστα, είπε ότι διαφώνησε με την επιλογή της «κρεμάλας» και του «ικριώματος» στο πλατό.
Να θυμίσω στον Χρήστο Φερεντίνο που είναι μπαμπάς ότι όσες φορές είπαμε στο παιδί μας ΜΗ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ… ήταν η καλύτερη μέθοδος για να το κάνει μια ώρα γρηγορότερα.
Θυμάμαι την μάνα μου η οποία μου έλεγε: «Δεν πιστεύω να απομακρυνθείς με το ποδήλατο πέρα από την πλατεία;». Με το που μου το έλεγε αυτό, ήταν απολύτως βέβαιο… ότι θα έφθανα με ορθοπεταλιά από το Ψυχικό στο Μάτι. Θυμάμαι σαν να ήταν χθες, τη στιγμή που είχα βάλει φωτιά στην κουζίνα του σπιτιού μας, όταν μου είχαν κάνει δώρο μια πρωτοχρονιά το «κουτί του μικρού χημικού»… Είχα ενθουσιαστεί βλέποντας μέσα στο κουτί, δοκιμαστικούς σωλήνες, σταγονόμετρα και ουσίες που ανακατεύοντάς τες προέκυπταν καταπληκτικά χρώματα. Φυσικά όλα άλλαξαν από την στιγμή που ξεκίνησα να ρίχνω μέσα στους σωλήνες χλωρίνη – ασετόν και οινόπνευμα, τα οποία σύχναζαν στα ντουλάπια του σπιτιού. Με εξαιρετική επιτυχία, λοιπόν, ανατίναξα την ψωμιέρα – και την τοστιέρα της κουζίνας… ενώ λίγο αργότερα… γνώρισα από κοντά, για πρώτη φορά πυροσβέστες. Πήγαινα 3η δημοτικού.
Πάντως το συγκεκριμένο σόου, το θεωρώ πολύ λιγότερο επικίνδυνο από το ριάλιτυ Χ – factor και από εκείνο που παρουσιάζει η κυρία Καγιά η οποία εκτιμά ότι τα μοντέλα είναι ευλογημένα (!!!) γιατί κερδίζουν λεφτά χωρίς να σπουδάζουν. Φαντάζομαι ότι τώρα που θα τις δούμε να ποζάρουν δίπλα σε σπάλες και γουρουνοκεφαλές θα… υποκλιθούμε στο μεγαλείο της «ευλογίας» της μεταφυσικής δύναμης εκείνης που τα οδήγησε «στο κρεοπωλείο» του σταρ σύστεμ.
ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ… ΜΠΕΡΔΕΥΤΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ
Ο ANT1, λοιπόν, το Σαββατόβραδο, μας έφτιαξε κατάσταση για να πάμε σούμπιτοι και προετοιμασμένοι στον Κώστα Χαρδαβέλα.
Εκεί κάποια στιγμή θύμωσα. Στο πλατό μέσω του διάμεσου του κυρίου LOV, συνωστιζόντουσαν καλεσμένοι και πνεύματα. Πολύ ήθελα να δω την δράση.
Η αλήθεια είναι ότι εκνευρίστηκα με τους εθελοντές. Ήταν κάποιοι μα… σαν να ήτανε τσακωμένοι με τους πεθαμένους. Ο νεκρός να θέλει να δώσει μήνυμα αγάπης και φιλίας και εκείνοι… «μουζες»… Μια ξανθιά μάλιστα, μπλόφαρε. Ηθελε να αρνηθεί, δηλαδή, την σχέση της με το πνεύμα. Το διάμεσο έδινε συνεχώς στοιχεία με λεπτομέρειες, (μόνο περιφέρεια μέσης του νεκρού που δεν είχε δώσει στον αέρα) και εκείνη… ένα τέταρτο μετά επιβεβαίωσε τις πληροφορίες.
Θα ρωτήσω όμως μόλις δω τον Κώστα… αν το πνεύμα έρθει και… για κάποιον λόγο εγκλωβιστεί στο πλατό… πως φεύγει και ποιος το διώχνει. Και καλά να είναι ο κύριος διάμεσος εδώ… αν έχει φύγει. Δηλαδή… στο συγκεκριμένο πλατό… χτες ήταν ο Χαρδαβέλας, αύριο πάμε εμείς… Και αν…, λέω αν… κάποια πνεύματα αφαιρέθηκαν και έμειναν εκεί να περιμένουν;;; Καταρχάς μην γελάς δεν το γράφω αστεία το εννοώ. Ποιος αναλαμβάνει να διώξει το πνεύμα που χάθηκε; Αναγνώστη… αν μπεις στο Alter και επιχειρήσεις με την πρώτη να βγεις… δεν. Αν χαθείς; Δεν σε βρίσκουν ούτε με σφυρίχτρα… Πρέπει ένας να σε βάλει και να ένας να σε βγάλει. Μετά από δέκα επισκέψεις, ρισκάρεις να μείνεις χωρίς συνοδό. Σκέψου να μπεις ως πνεύμα και να εγκλωβιστείς στο πλατό του (-1).
Αύριο, δηλαδή, προειδοποιώ την Εύη Δρούτσα και τον Αντώνη Κοκκορίκο ότι αν νοιώσουν σφυριά στο γόνατο δεν θα είναι από μένα αλλά τους επισκέπτες του Σαββάτου.
ΣΤΑ ΜΙΝΤΙΑ, είναι ιδέα μου, ότι είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!!!
Γενική οδηγία…
Το κράνος δεν πρέπει να βγαίνει ούτε στο ντους… Σκάνε οι «ρουκέτες» σαν το χαλάζι στα χαρακώματα όλοι και εμείς οι άμαχοι στα λαγούμια.
ΟΙ ΤΗΛΕΠΛΟΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΑΡΟΝ»
Επειδή επιθυμείτε να είστε έγκυροι αντί να γράφετε για μένα χωρίς να έχετε μιλήσει με μένα, δεν κάνετε κάτι απλούστερο; Μιλήστε μαζί μου για να μην αναπαράγετε αβάσιμες πληροφορίες. Εσείς δεν είστε blog, όπου πολλοί γράφουν ό,τι γουστάρουν. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΜΟΥ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΖΟΥΓΚΛΑ.
Το lead in άλλωστε είναι ένας παράγοντας που εγώ προσωπικά δεν θεωρώ τόσο σημαντικό όσο τον θεωρούν άλλοι. Η τηλεοπτική ιστορία έχει δείξει ότι υπήρξαν εκπομπές που έκαναν υψηλότατες τηλεθεάσεις παραλαμβάνοντας από «κενό αέρος». Το επισημαίνω γιατί καταλαβαίνω την αγωνία που έχετε και εσείς, όπως και εγώ για έγκυρη ενημέρωση.
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ Ο ΚΑΤΑ ΚΟΣΜΟ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ
Εγκαταλείπει την ταυτότητα που τον έκανε διάσημο είναι κάτι που αναστατώνει την σόου μπιζ και απορώ πως ο Τάσος Τρύφωνος και η Μαργαρίτα Δρούτσα στο ραδιόφωνο του Love δεν έχουν αξιολογήσει.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΠΡΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΔΡΟΥΤΣΑ
Μαργαρίτα μου η Πάτρα και το Αίγιο ΔΕΝ είναι… ΠΑΤΑΓΟΝΙΑ !!
Στην Παταγονία πήγε ο Αιβάζης. Το γράφω γιατί τον ρωτούσες τον ακροατή. «Γιώργο από Αίγιο» αν έρχεται στην Αθήνα συχνά. Με το που απάντησε καταφατικά έδειξες έναν θαυμασμό σαν να σου είπε ότι έρχεται κάθε μέρα με φλικ – φλοκ και όχι με αυτοκίνητο.
ΚΑΛΕ,
1ον Για την Πάτρα μιλούσατε, όχι για την Αλεξανδρούπολη.
2ον Το Αίγιο επίσης είναι παραδίπλα. Δηλαδή με το συμπάθιο δεν θα κυνηγούσα τον ακροατή, για συνέντευξη με θέμα: «Να ένας πολίτης που καταφέρνει να πηγαινοέρχεται Πάτρα – Αθήνα».
3ον Αυτός γεννήθηκε το ’91. (Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν το ‘91 πώς να το κάνουμε Μαργαρίτα…). Τότε τα πρώτα κινητά εμφανιζόντουσαν με την μορφή μικρής ντουλάπας. Τα μέσα μεταφοράς δεν χρησιμοποιούσαν ως πρώτη ύλη το κάρβουνο για να κινηθούν και η Μαντόνα, νομίζω ηχογραφούσε το Erotica.
4ον Με δεδομένο ότι ο «Γιώργος από Αίγιο» είχε δηλώσει ημερομηνία γέννησης (το ‘91) ο Τάσος Τρύφωνος τον ρωτούσε… αν είναι κοντοκουρεμένος όπως ο Τομ Κρουζ στο Τοπ Γκαν (!!!!!!)… Μα είναι δυνατόν;;; Η ταινία έκανε σουξέ το ‘86. Τότε ούτε οι γονείς του Γιώργου από Αίγιο δεν είχανε κάνει κονέ… πώς να γνώριζε ο άνθρωπος την «κουπ» του Κρουζ….
Νομίζω ότι πρέπει να εντάξετε μια ενότητα στην εκπομπή: «το χάσμα γενεών και πως αντιμετωπίζεται».
Μαργαρίτα δεν ξέρω αν θα μείνεις ψύχραιμη, αλλά έχω πάει αυθημερόν, Αθήνα – Παρίσι , Παρίσι – Αθήνα και μία φίλη και συνάδελφός σου, πήγε διήμερο στη Νέα Υόρκη…
ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΜΕ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ …
ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΤΕΛ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΕΛΕΑΝΑ ΤΡΥΦΙΔΟΥ . ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΠΑΝΤΑ Η ΚΑΛΑΜΑΤΑ…
Αλλά το ενδιαφέρον στην ιστορία προκύπτει από την στιγμή που ΚΑΙ η Καλαμάτα επιλέγει το ίδιο μέσο για να έρθει στην Αθήνα.
Εγώ δεν έχω παρά να στείλω την αγάπη μου στον Τάσο στην παρέα του και στον φίλο του που ενημερώνονται όλοι μαζί παρέα για τις εξελίξεις στον μιντιόκοσμο από το «μπικουτί». Γνωρίζω ότι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις μου παραλίγο να «τινάξουν στον αέρα» τη σχέση εμπιστοσύνης, που πήρε χρόνο να την χτίσουμε… αλλά άλλο δουλειά και άλλο… κοινωνικές σχέσεις.
Η ΕΥΗ ΒΑΤΙΔΟΥ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ
Νομίζω, νομίζω γράφω, ότι ίσως είναι για καλό που η κυρία Βατίδου δεν πειραματίστηκε στην υποκριτική τέχνη, αρχίζοντας από «τις ιστορίες γυναικών». Το γράφω γιατί είδα την παράσταση. Ο μονόλογος στο θέατρο, λένε όσοι ξέρουν ότι είναι πολύ δύσκολο είδος. Άλλο να μιλάνε δύο, άλλο ένας και για πολύ ώρα, μοναχός. Θα πρότεινα να ξεκινούσε με κάτι λιγότερο σύνθετο.
Δηλαδή είναι πολύ λίγες οι γυναίκες εκείνες που δεν έχουν σπουδάσει θέατρο και αντέχουν σε μονόλογο διαρκείας. Ας σκεφθεί η κυρία Βατίδου, ότι μόνο η Λιάνα Κανέλλη, μέχρι στιγμής μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή έντονο μιλώντας χωρίς συνομιλητή. Εγώ δηλαδή δεν ξέρω άλλη, δεν μου πηγαίνει το μυαλό ίσως… αλλά γυναίκα που να μην είναι ηθοποιός και να μπορέσει να μιλήσει χωρίς κείμενο μισή ώρα και… με κοινό από κάτω… ξέρεις εσύ μήπως;
Ο ΣΧΙΖΟ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΝΑΥΣΙΚΑΣ
Ξουρίζει ο Μάκουλας. Παπαδόσηφος το χοντρό
schizobarber@yahoo.gr
Μικρό σχόλιο για τα φιλμ της παράνοιάς μας
Χωρίς να σημαίνει ότι δεν μπορούμε ν’ απολαύσουμε τη θεϊκή τέχνη τού κινηματογράφου.
Για ακούστε κάτι, ρε σύμμαγκες. Δε θα μιλήσω για τα φιλμ που αποθεώνουν το σινεμά. Αυτά, ό,τι και να πραγματεύονται, είναι από μόνα τους μία ξεχωριστή πάστα και κάστα. Θα μιλήσω για εκείνα, τα οποία μπορεί να είναι καλά, έως πολύ καλά, συνήθως αστυνομικά, περιπέτειες, ή και ευρηματικός συνδυασμός των δύο, μπολιασμένος ίσως και με στοιχεία μυστηρίου, θρίλερ, ή και κωμωδίας. Εις αυτές, λοιπόν, τας ταινίας, σχεδόν στην ολότητά τους, στο τέλος θριαμβεύει το καλό, το οποίον και απειλείται καθ’ όλην την υπόλοιπην διάρκειάν των.
Κι έρχεται ο φίλος σου ο Σχίζο Μπαρμπέρης να ρωτήσει: Εφ’ όσον ο ντουνιάς είναι διεφθαρμένος και φθαρμένος σαν παλιό χαρτονόμισμα, που μετά βίας ξεχωρίζεις τί γράφει διότι τα χρόνια του τ’ άγγιξαν πολλά βρώμικα χέρια, γιατί, ερωτώ γιατί, βρίσκεται πάντα κάποιος κοπροκέφαλος που γράφει σενάρια υπέρ τού καλού? Είμαστε φρενοβλαβείς, μάλλον. Διχασμένη προσωπικότητα ολάκερο τ’ ανθρώπινο γένος. Γιατί δε βγάζουμε τη μάσκα μας, ν’ αρχίζουμε να διακυρήττουμε μέσω της σελιλόζης τις αξίες μας, και να τις υπερασπίζουμε? Την υποκρισία, τη λαμογιά, την πουστιά, τον θεό πόλεμο? Ποια εσώτερη ανάγκη μάς σπρώχνει να είμαστε υπέρ τού καλού? Είναι κάποια προαιώνια και γενετήσια ψήγματα φυσικής ροπής προς αυτό? Είναι το «πρέπει» μας? Είναι η νόρμα τού σινεμά? Ή μήπως, τελικά, αυτό γουστάρει ο κόσμος? Ναι? Για πες μου, λοιπόν, εσύ, ποιος δε θα γούσταρε να δει τούς ληστές της τράπεζας, ακόμα και με φόνο στην πλάτη, να την κάνουν με τα πακέτα?
Απλά ερωτηματάκια, αφορμές για να σκεφτούμε.
Φιλάρες!
Υ.Γ: Ζητώ συγγνώμη που στο προηγούμενο μου γραφτό, δεν αναρτήθηκε η επικεφαλίδα και η διεύθυνση τού ηλεκτρονικού μου ταχυδρομείου. Ο δαίμων τού ηλεκτρονικού
τυπογραφείου, βλέπετε…
