ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΜΠΙ-ΚΟΥ-ΤΙ

ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗ ;;;

ΟΧΙ που δεν θα σχολίαζα την κοινή παρουσία του Νίκου Χατζηνικολάου και της Έλλης Στάη στο ALTER.

Καταρχάς η εμφάνισή τους, η κοινή εμφάνιση εννοώ, υπήρξε ΕΠΙΚΗ!

Επική την χαρακτηρίζω γιατί είναι:

Και οι δύο διαχρονικοί.

Και οι δύο διαχειρίστηκαν τα μεγαλύτερα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα των τελευταίων 30 ετών.

Και οι δύο διαθέτουν τεράστια τηλεοπτική εμπειρία

Και, τέλος, η συγκεκριμένη πολιτική αναμέτρηση υπήρξε, για μένα το ίδιο σημαντική με εκείνη του 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία.

Επιτυχία του ALTER, και προσωπική του ΝΙΚΟΥ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, που έφερε την Έλλη Στάη, σε ρόλο, όχι απλώς καλεσμένης την βραδιά των εκλογών, αλλά της παρεχώρησε, μμμμ… τον πρώτο ρόλο.

Αυτό ήταν επιτυχία του Νίκου. Καταρχάς απέδειξε στο κοινό ότι διαθέτει αγωγή, απέδειξε ότι γνωρίζει επίσης τέλεια τους κανόνες του τηλεοπτικού ανταγωνισμού και απέδειξε ότι δεν νοιώθει την ανασφάλεια του να… παραχωρεί χώρο σε μία κυρία της ενημέρωσης, η οποία έχει καταγραφεί στην συνείδηση του κόσμου ως πρωταγωνίστρια.

Πέτυχαν με την συνύπαρξή τους να δημιουργήσουν ένα εντυπωσιακό, από άποψη ενδιαφέροντος τηλεοπτικό αποτέλεσμα. Όσο γνωρίζω την κυρία Στάη, έχουμε συνεργαστεί πολλά χρόνια στο παρελθόν και μπορώ να καταλάβω, νομίζω ότι ένοιωθε πάρα πολύ καλά και διαχειρίστηκε την βραδιά με πολύ κέφι.

Βλέποντας από τον καναπέ του σπιτιού μου , κατάλαβα ότι το μοντέλο αυτό παρουσίασης με τους δυο τους θα το ήθελα πολύ να το δω να συνεχίζεται γιατί ..γιατί η αισθητική της εικόνας που προσέφεραν με τιμούσε ως τηλεθεατή .

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ περί επιστροφής της Στάη στην τηλεόραση ξαναφούντωσαν . Αναρωτιούνται πολλοί αν η εμφάνιση αυτή αποτέλεσε «πρόβα συνεργασίας» στον αέρα. Δεν προκύπτει από το ρεπορτάζ μου ότι βρισκόμαστε κοντά σε οριστικό κλείσιμο συνεργασίας της Στάη με το ALTER, όμως οι πληροφορίες που είχα στο παρελθόν ήθελαν τον Νίκο Χατζηνικολάου αλλά και την Έλλη Στάη να έχουν συζητήσει την προοπτική μιας συνεργασίας επιπέδου σαν και αυτή που παρακολουθήσαμε το βράδυ των εκλογών. ( Και μένω εδώ προς το παρόν)

Ο ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ… ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ

Ειλικρινά δεν κατάλαβα τον λόγο που ο Νίκος Μουρατίδης, έθεσε θέμα «να ψαχθεί» το παρελθόν του Σπύρου, με αφορμή το επίθετό του «ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ»… Από την στιγμή όμως που το είπε και από την στιγμή που άφησε υπονοούμενο στον «αέρα» το Σαββατοκύριακο που πέρασε, «καλοπροαίρετα» η «κακοπροαίρετα» το παρελθόν του Σπύρου Χαριτάτου… ξεσκονίστηκε.

Ο ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ, με την αφορμή που έδωσε με οδήγησε στο να καταλάβω πως ένα παιδί που είχε όλες τις προϋποθέσεις να καταγραφεί στα αστυνομικά χρονικά ως «περιθωριακός»… γίνεται ο δημοσιογράφος Σπύρος Χαριτάτος .

ΟΙ ΛΟΓΟΙ; Παιδί χωρισμένων γονιών που φεύγει από το σπίτι του 12 χρονών και περιπλανιέται επιχειρώντας να επιβιώσει.

Οι διαμάχες των γονιών του ήταν τόσο έντονες που δεν άντεχε, να επιλέξει εκείνος, παρουσία δικαστικού επιμελητή , με ποιόν έπρεπε να πάει και ποιον να αφήσει.
(Τους λάτρευε και τους λατρεύει και τους δύο). Το σκάει από το σπίτι λοιπόν, έρχεται στην Αθήνα, ζει με τον ετεροθαλή αδελφό του και πιάνει δουλειά. Εργάζεται σερβιτόρος, καθαρίζει σπίτια, δουλεύει νύχτα σε μαγαζιά, καθαρίζει σκάλες και… μέσα από συγκυρίες της ζωής φτάνει κάποια στιγμή να εργασθεί ως δημοσιογράφος.

(Τα στοιχεία για τα «πέτρινα χρόνια» του Σπύρου τα δημοσιοποιώ με την άδειά του φυσικά).

Το επίθετο «ΧΑΡΙΤΑΤΟΣ» είναι το επίθετο του βιολογικού του πατέρα. Εκείνος θα ήθελε, όπως μου είπε, να μπορεί να χρησιμοποιεί και το επίθετο του πατριού του, ανθρώπου που τον μεγάλωσε , τον στήριξε και τον σεβάστηκε .

Αυτά για το… παρελθόν του Σπύρου, που πραγματικά, πίστεψα ότι ο Μουρατίδης αναφερότανε στον ελληνικής κοπής «Κάρλος το Τσακάλι».

——————————————————————————————————————

Ο ΣΧΙΖΟ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΝΑΥΣΙΚΑΣ

Ξουρίζει ο Μάκουλας. Παπαδόσηφος το χοντρό.

Α, και από τώρα, θα επικοινωνούμε ηλεκτρονικώς στο schizobarber@yahoo.gr.

Mπορείτε να στέλνετε ό, τι σας κεφάρει, κι εγώ θα απαντώ ή θα σχολιάζω από ‘δώ, δημοσίως.

Εκλογών το ανάγνωσμα

Πάνε και οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009… Οι οποίες διεξήχθησαν μέρα της οποίας η νύχτα έφερνε πανσέληνο, μέρα κατά την οποία γιορτάζουνε τα ζώα παγκοσμίως… και, μέρα η οποία είναι η γενέθλια της ΝΔ. Εγώ, δηλαδή, το μπαρμπέρικο το ‘χω πάντα ανοιχτό τέτοιες κορυφαίες – των εκλογών – ημέρες. Διότι, πώς να το κάνουμε, πέφτει ασύλληπτος γέλωτας ‘κει μέσα να πούμε!

Εγώ, πάντως, τα ξουράφια μου τα ‘χω ακονισμένα, διά παν ενδεχόμενον. Βάναυσοι ξυλοδαρμοί, με εκατέρωθεν μηνύσεις, συμβίες να τραβάνε με χαστούκια τον μεθυσμένο σύζυγο έξω από το μαγαζί, το «άντρο χαραμοφάηδων», όπως το αποκάλεσε κάποτε η ευτραφής και αξούριστη Κούλα του λιγδόμαλλου Τρύφωνoς, και άλλα τέτοια περιστατικά απείρου κάλλους έχουν λάβει χώρα τέτοιες μέρες στο θρυλικό μου μπαρμπέρικο.

Υποχρεούμαι, λοιπόν, να αμυνθώ της περιουσίας μου! Φαντάσου τη φάση σαν κόμικ, όπου στο ένα καρέ όλοι είναι χαρούμενοι και στο άλλο είναι γραμμένη η λέξη ‘ΣΜΠΑΜ!’ με μεγάλα γράμματα, και όλα έχουν γίνει πουτάνα. Τόσο γρήγορα εξελίσσονται τα γεγονότα στο μαγαζί, τέτοιες μέρες.

Τέλος πάντων, επειδή τούτη τη δόση δεν άκουσα τίποτα τής προκοπής από κανέναν πελάτη, θα σάς τα πω εγώ ένα χεράκι για τις εκλογές. Κέρδισε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όχι, έχασε η Ν.Δ. Διαλέγεις και παίρνεις, αναλόγως, βέβαια από πού το κοιτάς το πράμα. Οι πασόκοι, αισθάνονται θριαμβευτές. Οι νουδούτες, ούτε που τολμώ να φανταστώ. Κατ’ εμέ, το χοντρό και καλό κατά τ’ άλλα παιδί ο Κωστάκης, μαζί με σουβλάκια και άλλα κοψίδια, καταβρόχθισε και το κόμμα τού θείου του, αφήνοντας μόνο το κόκκαλο, ήτοι 33 και κάτι περίπου τοις εκατό, πόσο πήρε. Το παλληκάρι είναι συμπαθητικό, αλλά δεν ήθελε να κυβερνήσει, ρε παιδί μου.

Είναι για παρεούλα και κρασάκι. Ποια προσωπική ήττα και μαλακίες τούμπανα? Ο Κωστάκης είπε στο Γιωργάκη «έλα και βάλε όσα γκολ γουστάρεις. Στ’ αρχίδια μου!». Έκανε, το παιδί, αυτό που ήθελε δηλαδή. Σα ν’ ακούω το θειό του, μ’ εκείνο το παχύ σερραϊκό σίγμα, να λέει «Άντε να πάει σπίτι τ’, ο μπουχέσας! Μού το γάμησε το κόμμα μ’! Άντε, μη ρίξξω τίποτα καντήλια απού ‘δου παν’!».

Ο Γιωργάκης, που θέλει να κυβερνήσει, για να μην αισθάνεται ο μόνος μαλάκας Παπανδρέου στο σόι, είχε την ατυχία ν’ ακούει συνθήματα υπέρ τού αειμνήστου πατρός του, τη στιγμή τού προσωπικού του θριάμβου! Γάμησέ τα! Και να μην ξέρει και τί να πει! Γενικά, ο Γιωργάκης, έχει επιδερμική σχέση με τα ελληνικά. Καλό παιδί κι αυτός, αλλά… δεν ξέρω. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ κέρδισε, χωρίς ν’ αυξήσει παρά ελάχιστα τις ψήφους του σε απόλυτους αριθμούς από το 2004! Πρέπει να τον δούμε και σε επόμενη αναμέτρηση.

Το ΚΚΕ, το οποίο είναι φρέσκο όσο τα κρέατα που μάς σέρβιραν στο στρατό, έπεσε λίγο, αλλά αυτά τα παιδιά τού λαού ελάχιστη σημασία δίνουν. Διότι υπάρχει το συντροφικό κασετοφωνάκι! Αυτό, που ο κάθε σύντροφος κουβαλάει, όπου κι αν μιλάει, κι έχει μέσα την ίδια κασέτα, και παίζει τα ίδια. Και τώρα, θα το βγάλουν και σε σύμπακτο δίσκο (σι – ντι, ντε!) λένε, κι έτσι δεν έχουμε ελπίδα να τα φτύσει η κασέτα και ν’ ακούσουμε επιτέλους κάτι διαφορετικό, ή, έστω τα ίδια, αλλά με άλλον τρόπο, ρε αδερφέ! (Εξαίρεση αποτελεί η Λιάνα, που είναι ατακαδόρα!).

Το ΛΑ.Ο.Σ, τού «ανεβαίνω, γαμώ και δέρνω» Καρατζαφέρη, ανέβασε τα ποσοστά του. Αν δεν είχε κατεβάσει και κάτι γραφικούς, ίσως τον παίρναμε πιο σοβαρά. Έτσι αυτοαναιρείται, φορές – φορές.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πιο πολλοί οι αρχηγοί από τα μέλη! Ήρεμα, ρε μάγκες! Βρείτε τα, μπας και πείτε κάτι ομού!
Τέλος, υπάρχει ο λαός… Αυτή η θλιβερή μάζα, που εξακολουθεί να φωνάζει γηπεδικά συνθήματα ξεροσταλιάζοντας έξω από τα γραφεία των κομμάτων, ανάγοντας τούς ηγέτες τους σε ροκ σταρς.

Ο λαός… Εσύ, εγώ, ο δίπλα… Για αναρωτήσου πώς ψήφισες… Αναρωτήσου αν έχεις δημοκρατία, αναρωτήσου τί είναι δημοκρατία… Οπαδό τους σε φωνάζουνε τα κόμματα, επειδή αυτό είσαι… θες να είσαι… Πανηγυρίζεις σαν κερδίζει το κόμμα σου, ξεσπάς, λυπάσαι όταν χάνει, τούς χαρίζεις πολύτιμα συναισθήματα… ενώ θα έπρεπε και στις δύο περιπτώσεις να είσαι ψύχραιμος και στοχαστικός… Γιατί όμως?

– ΚΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ!

– ΥΠΗΡΕΤΗΣ Ή ΑΦΕΝΤΗΣ?

Τα λέμε!