Είναι βράδυ… (τώρα που γράφω), η τηλεόραση στο μέσα δωμάτιο ανοιχτή. Ο Νίκος Χατζηνικολάου, επιχειρεί να συντονίσει την κουβέντα στην εκπομπή του. Καλεσμένοι πολιτικοί … Είναι αδύνατον, μα αδύνατον να καταλάβουν ότι πιθανόν να απευθύνονται σε ανθρώπους. Μιλάνε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ…ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ!
Και ρωτάω τώρα, αφού δεν με σέβονται ως τηλεθεατή, πως θα με λάβουν υπόψη τους ως πολίτη.
Σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς την πολιτική των πολιτικών θα ασχοληθώ με σοβαρά θέματα που απασχολούν. Θα ασχοληθώ με τηλεοπτικές τρίχες.
Είδα λοιπόν την Ελένη Μενεγάκη, την Χρίσλα Γεωργακοπούλου και την Άση Μπήλιου, να φοράνε το ίδιο χρώμα ξανθιστικής στο κεφάλι. Στο γενικό πλάνο μάλιστα …, στο πολύ γενικό… μοιάζει ξεπατίκωμα το «μαλλί».
Η Ελένη όμως πρέπει οπωσδήποτε να βάψει ρίζα. Τουλάχιστον ενάμιση δάχτυλο στην φράντζα. Με τον Φαίδωνα τώρα ταυτίστηκα. Έχω ομοιότητες. Επιμένουμε και οι δύο να τραγουδάμε. Να σκεφτείς αφεντικό, ότι επέμενα να νανουρίζω το παιδί μου κάποτε…και το βρέφος δυσανασχετούσε… Εγώ νόμιζα ότι είχε κολικούς… και δώστου να επιμένω στα κουπλέ … Τραγουδούσα εγώ… έκλαιγε εκείνο… Ήρθε λοιπόν, καλή της ώρα, η μανούλα μου και μου είπε, διακριτικά:
«Για δεν βάζεις Νανούκα μου τον Πάριο στο στερεοφωνικό ή τον Καλογιάννη; Κρίμα είναι… Είσαι τόσο φάλτσα αγάπη μου… πώς να κοιμηθεί το παιδί;»
Στο σχολείο πάλι όταν πήγαινα, υπήρξα μέλος της χορωδίας… Ναι! ναι! Τόσο βίτσιο εγώ με το τραγούδι. Αλλά η δασκάλα μου είχε πει, ότι για να παραμείνω στην χορωδία … θα έπρεπε να ανοιγοκλείνω το στόμα μου, χωρίς να βγάζω ήχο… Το κατάλαβα, το σεβάστηκα, το εφάρμοσα… Βρε Φαίδωνα, αγόρι μου…, είσαι και τόσο ωραίο παιδί, εγώ ,νοιώθω, πίστεψέ με τον καημό που έχεις… αλλά κρατήσου λίγο… Άσε τα φωνητικά … πιάσε την ερμηνεία. Άκουσέ με.
Η ΜΑΓΕΙΡΙΣΣΑ! Δεν ξέρω αν κάνει ωραίο μπακλαβά… Δεν ξέρω αν ζωδιακά ταιριάζει με την Ελένη, αλλά… η μαγείρισσα ξέρει να κάνει δηλώσεις στην κάμερα. Πόσο έτοιμη έδειξε να αντιμετωπίσει τα μίντια !!! Προτείνω να δούνε τι είπε, πως το είπε και πως μίλησε, χωρίς να μιλήσει… η Βίκυ Καγιά και η Ευγενία Μανωλίδου .
Α !τώρα που έγραψα για δηλώσεις… η ΜΑΓΔΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ, δεν χρειαζότανε να βγει «στα καπάκια» να μιλήσει για τη λήξη συνεργασίας της με τον Αντένα.
Εντάξει την πρώτη μέρα της στήσανε το καραούλι, μίλησε, είπε, εξήγησε, τέλος. «Στο καπάκι» την επόμενη μέρα γιατί;
Αφήνω τις κυρίες και πάω στα αγόρια του ΑΝΤΕΝΑ. Η τηλεόραση τελικά είναι εικόνα … και αν η εικόνα είναι μουντή… «χαιρέτα μου τον πλάτανο». Το 2009, δεν είναι για τον τηλεθεατή το ίδιο με το 2005. Αν δεν λάμπει η εικόνα …ζαπάρεις ασκαρδαμυκτί.
«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΔΕΧΘΗΚΑΤΕ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΣΑΣ» Είπε η Λίτσα Πατέρα. Η «καμπανιά» της Λίτσας, δεν αφορούσε τους τωρινούς παρουσιαστές , αλλά εκείνους που το καλοκαίρι σχεδίαζαν να προτείνουν την αλλαγή της Λίτσας με άλλο πρόσωπο πιο τρέντι ( κατά την εκτίμησή τους ). Το έμαθε, σύμφωνα με πληροφορίες , «η μεγάλη φωνή του Αντένα» και …απάντησε με καθόλου τρέντι τρόπο σε εκείνους που είχανε την ιδέα αντικατάστασης.
ΠΟΣΟ «ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ» ΕΝΟΙΩΣΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ…
Το πρωί του Σαββάτου, δούλεψε για μένα ο «ανάδρομος». Είχα ραντεβού στο κομμωτήριο να κάνω πεντικιούρ – μανικιούρ. Επιχειρώ λοιπόν, πριν πάω στο ραντεβού να στείλω το κείμενό μου στην Ζούγκλα. Κολλάει το Ίντερνετ . Το κείμενο δεν φεύγει… Καθυστερώ… Επιμένω στο βελάκι που δίνει εντολή να φύγει το κείμενο… Κολλάει το μηχάνημα. Κοιτάζω την ώρα… Σκέφτομαι ότι θα κόψω τελικά τα νύχια με τα δόντια μου… Τρέχω να προλάβω, χωρίς να στείλω το κείμενο.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Ξεκινάω. Χτυπάει το κινητό. Είναι στην τσέπη μου. Επιχειρώ να το πιάσω. Μου πέφτει. Δεν μπορώ να σταματήσω. Έχω βρει στην τσέπη ένα φιστίκι Αιγίνης. Το βάζω στο στόμα μου για να το σπάσω… Σπάει η θήκη στο πλάγιο δόντι… Η θήκη εκσφενδονίζεται… και εγώ μένω φαφούτα.
Με πιάνει πανικός. Σταματάω δεξιά… Κοιτάζω τα δόντια μου. Αντικρίζω το χάος! Καλώ την οδοντίατρο. Σηκώνει το κινητό της ο άντρας της. Μου εξηγεί ότι το είχε ξεχάσει και είχε πάει σούπερ μάρκετ. Καταρρέω… Του εξηγώ ότι είμαι χωρίς δόντι και είναι επείγον να μου τηλεφωνήσει μόλις γυρίσει σπίτι της…
Φτάνω φαφούτα και φυσικά αγέλαστη στο κομμωτήριο. Εξηγώ στην Ντόρα που μου κάνει μανικιούρ το ατύχημα… με το δόντι. Μισή ώρα αργότερα με καλεί η οδοντίατρος. Μου ζητάει να είμαι το αργότερο σε ένα τέταρτο στο ιατρείο της γιατί έπρεπε να πάει στην πεθερά της με τα παιδιά… Μόλις έχω βάψει τα νύχια από τα πόδια και δεν μπορώ να φορέσω τα αθλητικά μου… Μου δίνουν σαγιονάρες κομμωτηρίου. Πληρώνω. Βρέχει «καρέκλες» στην Κηφισίας. Αφεντικό καταλαβαίνεις; Είμαι ξυπόλητη, φαφούτα, δεν σου έχω στείλει κείμενο και… πρόσεξε, τώρα, πόσο ΔΕΝ ήταν η μέρα μου… Με την άκρη του ματιού μου, βλέπω τον Γιάννη στην υποδοχή του Χατζή, να μου λέει… «Α…έρχεται και ο πρόεδρος» …Μέχρι να τελειώσει την φράση, είναι δίπλα μου Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ο οποίος με χαιρετάει ήδη με πλατύ χαμόγελο…και με ρωτάει: «Τι κάνεις ;;;;». Είχε έρθει για κούρεμα.
Σκέφτομαι ότι αυτή είναι η τιμωρία μου, για τα όσα έχω γράψει στο μπικουτί ακούγοντας τις ομιλίες του… (θυμάσαι αφεντικό, που γράφω ότι μιλάει με πολύ
«ζεν» τρόπο, ότι ηρεμεί το κουτάβι, με το που τον ακούει να μιλάει και μετά κοιμόμαστε όλοι μαζί αγκαλιά;). Εκείνος , λοιπόν, είναι δίπλα μου, μου κρατάει το χέρι, είναι ευγενέστατος, επιμένει να περιμένει απάντησή μου, στο «τι κάνεις» … και εγώ…εγώ;;;… χωρίς δόντι πλάγια αριστερά… πώς να απαντήσω;;;; Σφίγγω τα χείλη προς τα κάτω…, κάνω την ντροπαλή και την βιαστική μαζί …και … εξαφανίζομαι… Το αποτελείωμα ήταν ότι από την τρίπλα που έκανα για να φύγω, που σπάει και το λουρί της σαγιονάρας και μένω ξυπόλητη στην Κηφισίας.
ΠΟΤΕ ΦΕΥΓΕΙ Ο ΑΝΑΔΡΟΜΟΣ;
