Και κατά περίπτωση ξουρίζει ο Σχιζο Μπαρμπέρης της οδού Ναυσικάς.
Ο ΤΖΑΚΣΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ
- ΦΗΜΗ – ΔΟΞΑ – ΠΛΟΥΤΟΣ…
ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ
«ΤΑ ΣΤΕΡΝΑ ΤΙΜΟΥΝ ΤΑ ΠΡΩΤΑ»
Παρακολουθώ και εγώ κάθε μέρα τις πληροφορίες που μεταδίδουν τα μέσα για τη θλιβερή ζωή του «Βασιλιά της Ποπ»…
Διάβασα χθες, το άρθρο ενός ανθρώπου του οποίου τη σκέψη παρακολουθώ, καθώς τον θεωρώ έναν από τους σοβαρούς διαμορφωτές άποψης που, αν και προκαλεί, μπορεί να αποκωδικοποιεί συμπεριφορές του «συλλογικού ασυνείδητου». Αναφέρομαι στον Νίκο Καραγιαννίδη.
Θέλω να κουβεντιάσω μαζί σας το άρθρο του ή σημεία του άρθρου του. Ένας από τους τίτλους που επιλέγει είναι: «Μισός άνθρωπος, ολόκληρο ζόμπι»…
(Αντιγράφω σημεία του άρθρου που δημοσιεύθηκε στο Θέμα)
«Ο άνθρωπος του 20ου και… δυστυχώς, όπως δείχνει η γυάλα και του 21ου αιώνος, είναι ο παριστάνων και τον τραγουδιστή, ντάνσερ Μάικλ Τζάκσον, που ψόφησε πρόσφατα και επιτέλους γλίτωσε το φουκαριάρικο από την προσωπική του τραγωδία… Ναι… τούτη η σκέτη μούμια, με χαμόγελο μπρόκολου και ύφος ποντικού που έφτασε στα 50 και ακόμη χρειαζόταν πάνες και πιπίλα, εκφράζει το δίποδο του Σήμερα, τον θεατή του παγκόσμιου τσίρκου… και στα παπάρια τους είτε χέζουν κοπριές οι ελέφαντες, είτε δηλητήρια τα εργοστάσια…
Μάικλ Τζάκσον. Το προϊόν του σύγχρονου Μεσαίωνος, η επόμενη σελίδα μετά την Ιερά Εξέταση, το είδωλο των γενεών που γεννιούνται πουστράκια στο μυαλό και λεσβίες στην ψυχή, όχι λεβέντες…
Γαμούσε ο Τζάκσον; Άγνωστο. Έτρωγε; Αφόδευε; Σίγουρα ο κώλος του δεν κρατούσε κουκιά βραστά…)
Είμαι ξέρεις αφεντικό από εκείνους που δεν άρεσε ο Τζάκσον. Τον θεωρούσα για τα γούστα μου «καρεκλά». Την εποχή που «έγραφε» τα μεγάλα του σουξέ, εγώ απαξίωνα το είδος της μουσικής του, άσχετα αν μπροστά στον καθρέφτη προσπαθούσα να ξεπατικώσω λίγο, πολύ λίγο το αισθησιακό κούνημα των γοφών του, μήπως και αισθανόμουνα λίγο πιο θηλυκό.
Σοκαρίστηκα όμως, με τις φράσεις που επέλεξε ο Καραγιαννίδης. Τον βρήκα ανελέητο σε μια ψυχή, γιατί ακόμη και ο «Βασιλιάς της ποπ» διαθέτει…
Ο Καραγιαννίδης χρησιμοποιεί το «ψόφησε» αντί το «πέθανε»… Θεωρώ ότι η χρήση του συγκεκριμένου ρήματος, δε χαρακτηρίζει την ποιότητα εκείνου που φεύγει, είτε είναι άνθρωπος είτε είναι ζώο, θεωρώ ότι χαρακτηρίζει εκείνον που το χρησιμοποιεί για να αναφερθεί στο θάνατο. Ξέρεις κάτι… όταν έχεις αισθανθεί αγάπη, όταν έχεις νοιώσει συμπόνια, όταν έχεις μοιράσει στιγμές ζωής με ανθρώπους και ζώα, όταν έχεις πονέσει, όταν έχεις ερωτευθεί, όταν έχεις «παίξει και χάσει», δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να είσαι τόσο ανελέητος ακόμη και με έναν άνθρωπο (;) που έζησε όπως ο Τζάκσον.
Είτε από την αρχαιοελληνική προσέγγιση είτε από τη χριστιανική – ορθόδοξη ερμηνεία, ο νεκρός, άσχετα με τα κρίματά του, αντιμετωπίζεται με κατάνυξη και η αντιμετώπιση των νεκρών αποτελεί δείκτη πολιτισμού των ζώντων, δείκτη συνειδητότητας του σημαντικού.
Σεβαστέ Νίκο Καραγιαννίδη, πιστεύω ότι η μάζα, το πλήθος, ο όχλος, σε κάθε εποχή, για να υπάρξει, έχει την υπαρξιακή ανάγκη να δημιουργεί είδωλα. Αυτή η ίδια μάζα, πλήθος, όχλος που τα δημιουργεί, νοιώθει αβυσσαλέο το πάθος, με το πού θα τα «ενθρονίσει» να προετοιμάσει τις συνθήκες αποκαθήλωσής τους, να τα λιθοβολήσει και να τα σταυρώσει με το ανάλογο πάθος που τα… εγκαθίδρυσε. Δυστυχώς, έχει συμβεί σε κάθε εποχή και με διαφορετικού εκτοπίσματος χαρισματικές προσωπικότητες.
Ακούγοντας τις πληροφορίες για τη ζωή του Μάικλ Τζάκσον, αισθάνομαι μπερδεμένα συναισθήματα. Νομίζω πάντως ότι το κυρίαρχο είναι η θλίψη για ένα μεγάλο ταλέντο που φαίνεται να καταδίκασε τον εαυτό του πολύ πριν ο Καραγιαννίδης γράψει τον επικήδειο για εκείνον. Ο ίδιος ο Τζάκσον, μάλλον είχε χειρότερη γνώμη για τον εαυτό του από αυτή που έχει ο αρθογράφος για τον καλλιτέχνη.
Για να κρίνεις όμως την Μέριλυν, τον Τζάκσον, τον Έλβις, τον Μόρισον, θα πρέπει να φορέσεις το δικό τους μοντελάκι ζωής, θα πρέπει να νοιώσεις για δευτερόλεπτα τη δημόσια αποθέωση που δέχτηκαν έστω για μισή μέρα στην καριέρα τους και μετά… να κατέγραφες χωρίς φόβο και πάθος τις αλλαγές, τις αλλοιώσεις και τις μεταλλάξεις που θα είχε υποστεί η δική σου προσωπικότητα. Είναι απίστευτο με πόσο μίσος οι άνθρωποι, οι θαυμαστές εννοώ, αντιμετωπίζουν τις «θεές» της μεγάλης οθόνης… Το πλήθος αδημονεί να παρακολουθήσει τις στιγμές φθοράς σε απευθείας σύνδεση αν είναι δυνατόν… Πιστεύω ότι, αν καταγραφόταν με τη βοήθεια τηλεοπτικού φακού, η εξάπλωση της κυτταρίτιδας, στους γοφούς ενός τοπ μόντελ, η τηλεθέαση θα χτυπούσε «κόκκινα»… Δεν υπάρχει, φοβάμαι, τίποτα πιο αδυσώπητα γοητευτικό, από την «πτώση της ομορφιάς»… Βλέπω με πόση άγρια χαρά… οι άνθρωποι περιμένουμε να δημοσιευθεί φωτογραφία που θα ζουμάρει στις ρυτίδες της Φάιφερ, της Στόουν, της Μαντόνα, της Μακ Φέρσον…
Είναι παράδοξο; Καθόλου. Κάποτε ένας παπάς μου είπε ότι ο κόσμος δεν συχωρνάει την ομορφιά και το ταλέντο. Είχε δίκιο. Κατάλαβα ότι μπορεί να είναι πολύ περισσότερο ανεκτικός ο άνθρωπος με τις εκκεντρικότητες ενός απλά πολύ πλούσιου ανθρώπου (ειδικά αν είναι αυτοδημιούργητος), αλλά εμφανίζεται αδυσώπητος με εκείνους που διαθέτουν ταλέντο και ομορφιά.
Και για να ξαναγυρίσω στον Τζάκσον… Δε θα κρίνω τις επιλογές ζωής του. Πιστεύω απλώς ότι ο τρόπος που επιλέγουμε να ζήσουμε, προετοιμάζει τον τρόπο που θα αποχωριστούμε αυτόν τον κόσμο. Πιστεύω επίσης ότι ο Τζάκσον ήταν ένα τεράστιο ταλέντο, ήταν ένας άνθρωπος που εξαιτίας της παραδοξότητάς του, δημιούργησε το μύθο του.
Ο Καραγιαννίδης επιμένει ότι «θρυλοποίησε ο κόσμος ένα ακαθόριστο πλάσμα… με ανωμαλίες και αναπηρίες, είδωλο των γενεών που γεννιούνται πουστράκια στο μυαλό και λεσβίες στην ψυχή, όχι λεβέντες».
Εγώ ξέρω ότι ο «κόσμος» κάθε εποχής, έχει την τάση να θρυλοποιεί τον Σωκράτη, τον Κολοκοτρώνη, την Ζαν Ντ Αρκ, την Εβίτα Περόν, τη Μέριλυν, την Κάλας, τον Ελβις, τον Λένον ΚΑΙ τον Τζάκσον. Πιστέψτε με… όσοι αποθέωσαν το ταλέντο του Τζάκσον, δεν ήταν και δεν είναι «δοσίλογοι», «εκτελεστές με κουκούλες», «βιαστές ανηλίκων» ή δεσμοφύλακες στο Γκουαντάναμο. Μπορεί στο δικό μου «κύκλο» να παθαίναμε ότι το κοριτσάκι στον Εξορκιστή, βλέποντας τον Μάικλ να χορεύει με την παγιέτα και το τακούνι, γιατί απλώς εμείς «κόβαμε φλέβα» με τον Ντίκινσον, αλλά μεγαλώνοντας, μάθαμε ότι υπάρχουν και στην ΟΠΕΡΑ μεγάλα ταλέντα, άσχετα αν εγώ αντιδρώντας στη μάνα μου, δεν ήθελα να ακούσω και να χειροκροτήσω ποτέ, μάθαμε ότι μεγάλα ταλέντα υπάρχουν και στην ποπ σκηνή, στη δημοτική παράδοση, στη βυζαντινή μουσική.
Στο φινάλε… ο Τζάκσον μέχρι στιγμής, με βοήθησε να καταλάβω ακόμη καλλίτερα πόσο ευτυχισμένη πρέπει να είμαι με τη ζωή που μπορώ να κουμαντάρω την ημικρανία με πονστάν, που μπορώ να βάζω αντηλιακό με δείκτη προστασίας 15, που ακόμη συζητάω με δερματολόγο τον τρόπο να απαλλαγώ από κάποιες ενοχλητικές πανάδες που έχω στο πρόσωπο και που μπορώ να αγκαλιάζομαι με ανθρώπους, χωρίς να σκέφτομαι ότι θα με κολλήσουν τον ιό του Έμπολα.
Καλή εβδομάδα και καλά ταξίδια. Ας είμαστε λιγότερο σκληροί με τους «ηττημένους» άλλωστε ο αναμάρτητος… κ.λ.π.
