ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ

ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
(Τα έγραψε Πασκάλ Μπρυκνέρ το 1990)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΗ – ΒΑΡΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΗ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»;

Γράφω, λίγες ώρες μετά τους τρεις νεκρούς. Το κυρίαρχο συναίσθημά μου, ως τηλεοπτικό καρτούν, και όχι ως γυναίκα Ελληνίδα και μάνα, είναι αυτό που είπε ο Αντώνης Κανάκης χθες. «Εντάξει, ρε πούστη μου, θα πάω σε διαφημίσεις»…

Είναι ξέρεις…αυτό το συναίσθημα που έχεις, όταν, συμμετέχοντας στο τηλεοπτικό «τσίρκο», αναγκάζεσαι να προσαρμοστείς -ασχέτως του μακελειού που έχεις υποστεί- στο συναίσθημα, στην ηθική, στη νοημοσύνη, στην αισθητική, στην αξιοπρέπεια, στις ανάγκες για μια επιβίωση που μοιάζει να απαιτεί πιο εξευτελιστικές διαπραγματεύσεις από εκείνες που έκαναν οι πρωταγωνιστές του Βίκτωρος Ουγκώ στους «Άθλιους».

Έβλεπα τον διάλογο Κανέλλη – Γεωργιάδη, στο δελτίο του Χατζηνικολάου. Όταν ανακοίνωσε ο Νίκος τις συμμετοχές, ανακαθίσαμε στο κρεβάτι συνηθισμένοι πια να περιμένουμε την αναμέτρηση… Όταν η αναμέτρηση άρχισε, είχα την αίσθηση ότι, τη συγκεκριμένη νύχτα, παρακολουθούσα πολύ κουρασμένη πια συζυγικό καβγά ενός γέρικου ζευγαριού…

Αυτοί οι αγαπημένοι τηλεκαβγάδες, με εξαιρετικό συντονισμό, με τα υπεραπλουστευμένα επιχειρήματα, όμως και των δύο πλευρών, διατηρούσαν ένα παράθυρο μέχρι χθες στην επικοινωνία των εκπροσώπων με τους πελάτες τους
Μετά το Δ ου Ν ου Του και τους τελευταίους νεκρούς… οποιαδήποτε δημόσια αντιπαράθεση πολιτικών χωρίς να έχει προηγηθεί

1) Η τιμωρία εκείνων που έκαναν 120.000 κόσμου να κατέβει στον δρόμο για να διαδηλώσει ειρηνικά και 2) το παλούκωμα του βρικόλακα που λέγεται «νοοτροπία δημοσίου» θα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη σύγχυση και θυμό.

«Το εκλογικό σώμα επιδοκιμάζει πάντα τον τελευταίο που μίλησε, προδίδει όλους τους σκοπούς και είναι διαδοχικά πιστό σε όλους. Όταν δεν απέχουν μαζικά, οι πολίτες ψηφίζουν ασυνείδητα παρά συνειδητά, από πίστη σε μια βουλγκάτα, την οποία συνεχίζουν να προσυπογράφουν, ακόμη κι αν δεν την πιστεύουν πια.

Αλλάζουμε πολιτικό προσωπικό, όπως κάνουμε ζάπινγκ στην τηλεόραση κουρασμένοι από τις ίδιες εικόνες, αφού τώρα δεν μετρούν ιδέες όσο οι άνθρωποι. Σε μια εποχή όπου το διαφημιστικό κλιπ, υπερισχύει της ανθρώπινης επικοινωνίας, όταν τα κόμματα επιθυμούν τη δημαγωγία από τον στοχασμό και το θέαμα από το βάθος, γιατί να περιμένουμε από τους πολίτες ή τους ψηφοφόρους μια σοβαρότητα, μια οξυδέρκεια, μιαν αρετή, δηλαδή, που η τάξη των πολιτικών ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙ;

Εξού και η αύξηση των ψήφων διαμαρτυρίας στην άκρα δεξιά και στους πράσινους, εξού και η αναγέννηση του αντικοινοβουλευτισμού και του φασισμού. Σήμερα οι κυβερνήσεις κάνουν καμάκι στον πολίτη, τον ικετεύουν να συμμετέχει, να ασκεί το πολιτικό του δικαίωμα.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ…  (Πασκάλ Μπρυκνέρ)

Ο Κώστας Βουτσάς μού έλεγε κάποτε ότι: «Οι πουτάνες και οι τρελές» έχουν τις τύχες τις καλές. (Οι εξαιρέσεις υπάρχουν φυσικά, για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα).

Και θα μου πεις τι σχέση έχει ο Μπρυκνέρ με τον Βουτσά.

Στενότατη… Ξέρεις κανέναν στον κύκλο σου που να επιβραβεύει τον άνθρωπο εκείνο, άνδρα η γυναίκα, που δουλεύοντας ή δουλεύοντας και σπουδάζοντας επιβιώνει στο σύστημα; ΠΟΤΕ. Μαλάκας θεωρείται και η γυναίκα αποτυχημένη γκόμενα. Πετυχημένος, μάγκας και καταφερτζής είναι χρόνια τώρα, εκείνος που στον ελεύθερο χρόνο του δουλεύει στο Δημόσιο, στον κανονικό χρόνο πουλάει αέρα χωρίς να πληρώνει Φ.Π.Α, αδειάζει τα σκουπίδια του στο οικόπεδο του γείτονα, πετάει την πάνα του μωρού με τα σκατά στην παραλία, για να τα μαζέψει ο επόμενος «οικολόγος, πράσινος, Σουηδός, πρόσκοπος» που θα περάσει… νοικιάζει το αυθαίρετο τριώροφο στο χωριό σε βλακοτουρίστες, χρεώνοντας τρεις φορές πάνω από την πραγματική αξία, συμβουλεύει την ανιψιά του, αφού βάλει καινούργια βυζιά και γραφτεί σε δημοσιογραφική σχολή καναλιού, κερατώνει τη γυναίκα με τη φίλη της από το γυμνάσιο, αλλά δεν πειράζει, γιατί και εκείνη του τα φοράει με τον μπατζανάκη, και στέλνει δωράκια στους εφοριακούς, για να μην τσεκάρουν το συνεργείο που το έχει μεταλλάξει σε στέκι χαρτοπαιξίας.

Μετά τον Πασκάλ Μπρυκνέρ και τον Κώστα Βουτσά, έρχεται το σχόλιο του Βασίλη Γαλούπη που γράφει στον φίλαθλο το εξής: «Έχω ανατραφεί σε μια χώρα που ο γονιός μου, ο φίλος μου, ο γνωστός μου, ο πολιτικός της γειτονιάς μου, από τη μέρα της γέννησής μου μέχρι σήμερα, περίμεναν από μένα να σκέφτομαι λογικά… την ίδια στιγμή που ο γονιός μου σήκωνε στο μπαλκόνι τη μια φορά σημαία του ΠΑΣΟΚ και την άλλη της ΝΔ, με την ελπίδα ότι κάπου θα του βολέψουν τον 18χρονο γιο «Όπως όλοι να το κάνουμε και εμείς… Πού θα σε πάρουν σε δουλειά εσένα τον άχρηστο»;

Τη στιγμή που ο άλλος συνομήλικος συγγενής μου τόλμαγε να με ξυπνάει τρεις το πρωί, για να κάνουμε αφισοκόλληση στο κόμμα, μήπως και… χωθούμε κι εμείς κάπου ρε μαλάκα…. τη στιγμή που, για να πάω τη μάνα μου σε ένα νοσοκομείο, έπρεπε να έχω λεφτά, για να δώσω φακελάκι… τη στιγμή που η δικτατορία των καναλιών με κοίμιζε αυνανιστικά με πουτανάκια που, αντί για βίζιτες εκείνη την ώρα, κάνανε show τηλεοπτικό για το κοινό» …

Ο Δημήτρης Τσάτσος πέθανε πριν από λίγες μέρες. Τον είχα καθηγητή στο Πανεπιστήμιο και επιβλέποντα καθηγητή στο διδακτορικό μου. Κάποτε είχα διαβάσει ένα βιβλίο του. Τίτλος του: «Η κρίση του πολιτικού λόγου». Έγραφε, λοιπόν, ο αγαπημένος μου καθηγητής, ότι η ΕΞΟΥΣΙΑ, για να νομιμοποιείται, πρέπει να προκύπτει από την αμφισβήτηση. Αυτό θεωρούσε ως θεμελιώδη αρχή μιας σχέσης που θα μπορούσε να γίνει έντιμη….

Ξέρεις κάτι; Χθες στην πορεία συμμετείχε ένας φίλος μας ο Γρηγόρης, ελαιοχρωματιστής στο επάγγελμα, σπουδαίο ταλέντο στο σχέδιο, παντρεμένος με δύο παιδιά…

Ο Γρηγόρης ούτε που είχε σκεφτεί ποτέ ότι θα συμμετείχε σε πορεία. Μου εξηγούσε στο τηλέφωνο την εμπειρία του, καθώς ήταν ανάμεσα στους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ. Εντυπωσιασμένος και για τον τρόπο που περιφρουρούσαν την πορεία, αλλά κυρίως έκπληκτος για το πόσο «συνηθισμένοι τηλεθεατές» ήταν οι άνθρωποι που δίπλα του διαδήλωναν…

Μετά τη σύντομη κουβέντα που είχαμε, σκέφτηκα ότι το κοκτέιλ που κυκλοφορεί ανάμεσά μας είναι αρκετά επικίνδυνο. Ένδεια, εγκατάλειψη, αυθαιρεσία, τρέλα, ανασφάλεια, οργή, ατιμωρησία, φιλανθρωπικά αισθήματα για τον «τρίτο κόσμο» που μας απασχολεί τόσο, όσο δεν τον βλέπουμε και αυνανιστική διάθεση ζώντας μέσα από τις ζωές των άλλων που με εξαιρετική συνέπεια διαχειριζόμαστε καθημερινώς.

Η πρόταση μου; 1) Τιμωρήστε τους ενόχους, για να καταλαγιάσει λίγο ο θυμός και 2)
Ας παλουκώσουμε τον δαίμονα που κουβαλάμε μέσα μας… Τώρα θα πάρω το μπρέικ για τις διαφημίσεις.