Όταν βαφτίζεις «μόδα» τις καταγγελίες κακοποιημένων γυναικών,
παύεις να είσαι «κλασική αξία».
Όταν η Σοφία Μπεκατώρου έβρισκε προσφάτως τη δύναμη
-23 χρόνια μετά τη σεξουαλική κακοποίησή της-
να αποκαλύψει το συμβάν που τής είχε στοιχειώσει ανεξίτηλα τη ζωή και την ψυχή της,
είναι βέβαιο ότι δεν φανταζόταν τις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις τής γενναίας πράξης της.
Δεκάδες αναγνωρίσιμες γυναίκες -αλλά και αρκετοί άντρες-
έχουν προβεί σε αντίστοιχες ή παρόμοιες καταγγελίες,
ομολογώντας ότι υπήρξαν θύματα βίας.
Βία σωματική, βία ψυχολογική, βία αρρήκτως συνδεδεμένη με την Εξουσία.
Σύμφωνοι,
η Εξουσία είναι «Αρχέγονο Ζητούμενο» και «Αρχέγονο Αφροδισιακό»,
σύμφωνοι,
εφ’ όσον το «Εγώ» είναι σύμφυτο με το «είναι» μας,
κάθε ον επιδιώκει -έκαστο με τον δικό του τρόπο- την Εξουσία,
όμως, κάθε ον ΔΕΝ επιδιώκει με τούς ίδιους τρόπους την απόκτησή της.
Ως εκ τούτου,
υπάρχουν άνθρωποι
που προκειμένου να φτάσουν στην κορυφή τής πυραμίδας τού είδους μας
μετέρχονται έντιμες μεθόδους
και άλλοι (η μεγάλη πλειοψηφία είναι αυτοί)
που δεν έχουν αναστολές να παρακάμψουν την Ηθική,
να υποδαυλίσουν την Αναξιοκρατία,
να ασελγήσουν στην Αξιοπρέπεια,
να πατήσουν -αν χρειαστεί- επί πτωμάτων,
ώστε να αισθανθούν στις φλέβες τους τη ματαιόδοξη ηδονική ροή
που δημιουργείται όταν ελέγχεις και επηρεάζεις ζωές που δεν σού ανήκουν.
Η διαστροφική ιδιότητα που αρχετυπικώς διαθέτει η Εξουσία,
είναι ότι πολύ συχνά ο Εξουσιάζων και ο Εξουσιαζόμενος
λειτουργούν υπό συνθήκες αμοιβαίας συναίνεσης και κοινής αναγνώρισης τής Ιεραρχίας·
αυτό συμβαίνει παντού,
είτε μιλάμε για τη σχέση μεταξύ των μελών μίας οικογένειας,
είτε μιλάμε για τη σχέση «Δάσκαλος-Μαθητής»,
είτε μιλάμε για τη σχέση «Πολιτικός-Πολίτης»,
είτε μιλάμε για τη σχέση «Εργοδότης-Εργαζόμενος»,
είτε μιλάμε για το -πάντοτε ευεπίφορο σε τέτοιες διασταλτικές προσεγγίσεις- Σεξ.
Η λέξη-κλειδί που φαίνεται να δίνει τη λύση σε ετούτες τις δύσκολες σχέσεις,
είναι η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ·
αυτή φαντάζει ως η «Λυδία Λίθος»,
που διαχωρίζει την Αθωότητα και την Ενοχή,
το Αποδεκτό και το Απαράδεκτο,
το Ηθικό και το Ανήθικο.
Κι όμως,
ακόμα κι η Συναίνεση είναι λειψή
για να αντιμετωπίσει πλήρως αυτές τις ενίοτε εξαιρετικά λεπτές καταστάσεις.
Ας προσθέσουμε, λοιπόν, ως αρωγό, την «Αστική Ανοχή».
Μην ψάξετε στα λεξικά και μην μπείτε στη διαδικασία να γκουγκλάρετε τον όρο·
άρτι εμπνευσθείς είναι,
και ακολουθεί ακριβώς τούς κανόνες λειτουργίας που διέπουν την «Αστική Ευγένεια».
Η «Αστική Ευγένεια» δεν συνιστά υποκριτική στάση·
τουναντίον, πρόκειται για σημαντική αντίληψη και κουλτούρα ζωής,
που βοηθά στον εκπολιτισμό και αποβαρβαρισμό των ηθών.
Αν ο Εξουσιάζων διαθέτει αστική ευγένεια,
ο Εξουσιαζόμενος είναι τυχερός και ευτυχής.
Κατ’ αντιστοιχίαν,
ο Εξουσιαζόμενος οφείλει να επιδεικνύει αστική ανοχή
-ήτοι, μία θεμιτή και όχι ασύστολη κατανόηση- προς τον Εξουσιάζοντα.
Βεβαίως,
να τονίσω ότι με την τελευταία αποστροφή τού λόγου μου,
ουδόλως συντάσσομαι με τούς εξουσιάζοντες.
Η Εξουσία είναι η Απόλυτη Μεταβλητή
και άπαντες τραμπαλιζόμαστε πάνω της·
πότε ευρισκόμενοι στην προνομιακή θέση και πότε στη μειονεκτούσα πλευρά.
Τέλος, να προσθέσω ότι,
δύο είναι οι πλέον τοξικές παρενέργειες τής Εξουσίας:
Η Κατάχρηση και ο Ιδρυματισμός.
…
Και τώρα που έχουμε θέσει το πλαίσιο με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σφαιρικότητα,
είμαστε έτοιμοι να προσεγγίσουμε το πολυσυζητημένο θέμα
με τη συγκλονιστική καταγγελία τής Ζέτας Δούκα για τον Γιώργο Κιμούλη.
Ο λόγος που έκανα τον θεωρητικό πρόλογο δεν ήταν «στρογγύλεμα»,
αλλά ο πλέον δριμύς λίβελλος που θα μπορούσα να εξαπολύσω
προς τον -έως πρότινος- αξιοσέβαστο ηθοποιό·
ναι μεν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αποτελεί γόνιμο έδαφος για αφορισμούς,
όμως αυτό που πονάει τούς απανταχού καταχραστές τής Εξουσίας
είναι η αποδόμησή τους μέσω τής Τεκμηρίωσης.
Σύμφωνα με τη συλλογική αίσθηση, η Ζέτα Δούκα είπε την αλήθεια·
το έβλεπες στα μάτια της, στο πρόσωπό της, στις εκφράσεις της.
Ως εκ τούτου, το «Κοινό Περί Δικαίου Αίσθημα» απεφάνθη.
Όμως, επειδή είμαι δημοσιογράφος και όχι δικαστής,
μετατρέπομαι σε «tabula rasa»
και ως «άγραφος πίνακας» θα μιλήσω
για ό,τι έχω δει και ακούσει αυτές τις ημέρες με τα μάτια μου και τα αφτιά μου…
Είδα και άκουσα τον Γιώργο Κιμούλη
να είναι ιδρυματισμένος με την -παγιωμένη εδώ και δεκαετίες- εξουσία του.
Είδα και άκουσα τον Γιώργο Κιμούλη
να διακρίνεται από παντελή απουσία ενσυναίσθησης και από παντελή απουσία αυτοκριτικής.
Είδα και άκουσα τον Γιώργο Κιμούλη
να ξεστομίζει αυτολεξεί την απαράδεκτη φράση
«Είναι τής μόδας τώρα οι καταγγελίες
και το να συμπεριφερόμαστε κι εμείς σαν την κυρία Μπεκατώρου…»
(πρόκειται για τη διατύπωση,
που -δημοσιογραφική αδεία- διακινείται πανελληνίως με τον τίτλο
«Είναι τής μόδας οι καταγγελίες “τύπου Μπεκατώρου”»).
Είδα και άκουσα τον Γιώργο Κιμούλη
να αναφέρεται στην εκπομπή «Πάμε Δανάη»
όπου έγινε η σοκαριστική αποκάλυψη από τη Ζέτα Δούκα
και να ξεστομίζει αυτολεξεί την απαράδεκτη φράση
«Πιστεύω ότι λόγω αστοχίας δημοσιογραφικής, και ίσως και λόγω απειρίας
-παρ’ όλο που ίσως να ήταν γνωστό ότι θα ειπωθεί κάτι τέτοιο-
δεν με είχαν ενημερώσει.
Θα είχε τελειώσει όλη αυτή η ιστορία.».
…
Μιλάμε για εγκληματικά χοντροκομμένες προσεγγίσεις
από έναν άνθρωπο που -υποτίθεται- ότι ποιεί ήθος και φέρει την καλλιτεχνική ιδιότητα.
Ο Γιώργος Κιμούλης,
στην πρεμούρα του να υπερασπιστεί τον υπερμεγεθυμένο χώρο
που έχει δημιουργήσει και εξασφαλίσει για το «εγώ» του,
δεν ορρώδησε να μετέλθει την «Προληπτική Λογοκρισία»
και να προβεί σε οριζόντια αθώωση όλων των ατόμων
που εμπλέκονται στις πρόσφατες καταγγελίες.
Η απολύτως ανάλγητη και υποβαθμιστική διατύπωση «Είναι τής μόδας…»,
μαρτυρά σε απόλυτο βαθμό τις ένοχες σκέψεις ενός ανθρώπου
που -κατά τα λοιπά- διατυμπανίζει την αθωότητά του.
Εν κατακλείδι,
όταν βαφτίζεις «μόδα» τις καταγγελίες κακοποιημένων γυναικών,
παύεις να είσαι «κλασική αξία».
Επίσης,
ως ελεύθερος δημοσιογράφος εξοργίζομαι
και με την αντίληψη που έχει ο Γιώργος Κιμούλης για το λειτούργημα που κι εγώ ασκώ.
Επαναλαμβάνω τη φράση του..:
«Πιστεύω ότι λόγω αστοχίας δημοσιογραφικής, και ίσως και λόγω απειρίας
-παρ’ όλο που ίσως να ήταν γνωστό ότι θα ειπωθεί κάτι τέτοιο-
δεν με είχαν ενημερώσει.
Θα είχε τελειώσει όλη αυτή η ιστορία.».
Υπάρχει μία λέξη που συμπυκνώνει απολύτως τα ανωτέρω λεγόμενα..:
ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ.
Επιμύθιο:
Ο Γιώργος Κιμούλης είναι ΕΝΟΧΟΣ.
Είναι ένοχος μέσα μας,
διότι διέπραξε το μείζον αδίκημα τής Αναλγησίας.
Είναι ένοχος μέσα μας,
διότι εβάφτισε ως «Μόδα»
την προσπάθεια των γυναικών να αποκτήσουν στη ζωή την ισότιμη θέση που τούς ανήκει·
μία θέση που -ως επί το πλείστον- τούς στερείται επί χιλιετίες
στις μεσαιωνίζουσες πατριαρχικές κοινωνίες.
Και τέλος, ο Γιώργος Κιμούλης είναι ένοχος μέσα μου,
διότι απεχθάνομαι κάθε απυρόβλητο άτομο
που με ένα «τηλεφωνάκι» τελειώνει την κάθε ανεπιθύμητη «ιστορία».
Επί τού Πιεστηρίου:
Ζέτα Δούκα, ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
