Toυ Ευάγγελου Παναγόπουλου
Μαζί 31 χρόνια. Γράφουν οι περισσότεροι συνάδελφοι πώς τους υποδέχτηκε όταν πρωτοπήγαν να εργαστούν στην «Ελευθεροτυπία». Αντίθετα, ήμουν από αυτούς που μαζί με άλλους τουλάχιστον 80 συντάκτες τον υποδεχτήκαμε ως νέο διευθυντή, διαδεχόμενο τον Αλέκο Φιλιππόπουλο, τον Απρίλιο του 1976 στο κτίριο της Πανεπιστημίου 57, όπου και τα πρώτα γραφεία της «Ελευθεροτυπίας».
Ο Σεραφείμ Φυντανίδης νέος στα 39 του, ωραίος και ευσταλής, ξεκινούσε τη μεγάλη του διαδρομή στο τιμόνι της «Ελευθεροτυπίας». Μια διαδρομή που θα κρατούσε 31 ολόκληρα χρόνια.
Έχοντας έναν εκδότη, τον Κίτσο Τεγόπουλο, που του έδωσε την ευκαιρία να αναδείξει όλες του τις ικανότητες και το ταλέντο, δημοσιογραφικό και διοικητικό, ο Σεραφείμ Φυντανίδης κατάφερε αυτό που ονειρεύονταν όλοι στα Μέσα Ενημέρωσης: Να διευθύνει μια εφημερίδα με τη μεγαλύτερη ελευθερία στους συντάκτες σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη. Αυτό ήταν και το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας της «Ελευθεροτυπίας».
Σε συνδυασμό δε με τα λοιπά μικρά μυστικά, τη δυνατότητα ισορροπίας και κατά το δυνατόν άμβλυνσης των αντιθέσεων, το καλό κλίμα μέσα στο χώρο εργασίας -μη φανταστείτε ότι έλειπαν και οι εντάσεις και οι υπερεντάσεις ενίοτε-, την αλλαγή του πολιτικού κλίματος και άλλους παράγοντες, έκανε την «Ελευθεροτυπία» τον κρυφό πόθο των περισσότερων δημοσιογράφων. Όλοι σχεδόν ήθελαν να δουλέψουν σε αυτή. Κι αυτό εν πολλοίς, χωρίς να παραγνωρίζουμε την τεράστια συμβολή του Κίτσου Τεγόπουλου, οφειλόταν στον Σεραφείμ Φυντανίδη. Και βέβαια σε όλη τη δημοσιογραφική παρέα που είχε κοντά του.
Μέσα από αυτή την εφημερίδα ξεπήδησαν πρωτοβουλίες που ξάφνιασαν και ταρακούνησαν (π.χ. μαύρη και λευκή σελίδα), καθώς και ιδιαίτερες εκδόσεις, που αγαπήθηκαν και πρόσφεραν στους αναγνώστες («Έψιλον», «Γεωτρόπιο», «Ιστορικά», «Βιβλιοθήκη», «Ιατρικά», «9» και άλλα). Ήταν το έδαφος καλό, καλλιεργήθηκε επιδέξια κι έδωσε αυτό το αποτέλεσμα. Η συμβολή σε αυτό του Σεραφείμ Φυντανίδη ήταν πρωταγωνιστική.
Κι αν υπάρχουν απορίες του τύπου «μα τόσο ιδανική ήταν η πορεία αυτού του ανθρώπου;», η απάντηση είναι «ασφαλώς και όχι». Ήταν μια πορεία με διάθεση για δημιουργία, με σκληρή δουλειά και ξενύχτι για αρκετά χρόνια, με δύναμη αλλά και ανθρώπινες αδυναμίες δικαιολογημένες και μη. Το τελικό πρόσημο όμως ήταν θετικό. Για τον απλούστατο λόγο ότι η «Ελευθεροτυπία» έγραψε ιστορία. Και έτσι τη θυμούνται και θα τη θυμούνται οι περισσότεροι.
Είχα την τύχη -όταν πια ο Σεραφείμ Φυντανίδης έφυγε το 2007 από την «Ε»- να τον διαδεχτώ, αλλά και τη μεγάλη ατυχία να διευθύνω πια μια διαφορετική Ελευθεροτυπία. Η οποία είχε και τη γνωστή κατάληξη.
Από κοντά με τον Σεραφείμ Φυντανίδη τα είπαμε για τελευταία φορά στις 8 Δεκεμβρίου στο «Φίλιον», όταν φίλοι του μαζευτήκαμε για μια συζήτηση με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «31 αξέχαστα χρόνια». Κεφάτος, ευδιάθετος, χιουμορίστας, μονοπώλησε σχεδόν τη βραδιά διηγούμενος ευχάριστες κυρίως αναμνήσεις. Τόσο ζωντανός!
Γι’ αυτό δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύουμε ότι έφυγε. Έτσι όρθιος, όπως είχε έρθει…
