«Δεν είναι όλοι οι Δημοσιογράφοι “πουλημένοι”, όπως λες». Μου φώναξε o Αριστοτέλης Γραμματικάκης και σηκώθηκε από τη καρέκλα του στο Cafe Paradiso στη Harvard Square. Ενώ εγώ, αιφνιδιασμένος από την αντίδραση του, σχεδόν, πάντοτε νηφάλιου προστατευόμενου μου στη Βοστώνη του ζήτησα συγνώμη για το ατόπημα μου, οι αρκετοί Έλληνες θαμώνες του μπαρ (και εκκολαπτόμενοι πολιτικοί) μας κοίταζαν με περιέργεια. Βλέπετε, ο Κώστας, πάντα (αν και σε συντηρητική εφημερίδα) είχε- πάντα προοδευτικές απόψεις και ποτέ δε πίεσε τον Αριστοτέλη ώστε αντί στη φημισμένο Τμήμα Καλών Τεχνών του Tufts να πάει στα Τμήματα Πολιτικών Επιστημών είτε του Tufts η του Harvard και να ‘χει κι αυτός ένα εξασφαλισμένο επαγγελματικό μέλλον.
Μα και ο ίδιος ο Κώστας, όπως, με το καιρό κι εγώ διαπίστωσα είχε επιλέξει τη ζωή του. Αν και μπορούσε, δεν κίνησε ποτέ προς ίδιον όφελος τα πολιτικά νήματα που “κρεμόντουσαν μπροστά του”. Και να εξασφαλιστεί, βρε αδερφέ, και αυτός και τα παιδιά του αλλά και η ιστορική εφημερίδα που επωμίστηκε και συνέχισε με συνέπεια για το τόπο, κι ιδιαίτερα για το Π.Κ. και το ΙΤΕ, όπως όλοι γνωρίζουμε,
Δε την ήξερες και στη λέω αυτή τη λεπτομέρεια, τώρα που έμαθα πως φεύγεις… Αγαπημένε και σεμνέ και καλόκαρδε, Κώστα, ανιδιοτελή δημοσιογράφε και παράγοντα του τόπου (που για όλους νοιαζόσουν κι έτρεχες, εκτός από τον εαυτό σου) και ψαρά των όμορφων ανατολικών ακρογιαλιών του τόπου, που μέσα σε όλο το κόσμο που ταξίδεψες, αυτόν αγάπησες και επέλεξες, Και θυσιάστηκες γι’ αυτόν. Αλλά όχι για σένα. Γιατί ο (ίδιος, πράγματι, με σένα) όμορφος γιός σου είχε δίκιο…. Δε “ξεπουλήθηκες” ποτέ, κι ήταν περήφανος για σένα…!
Να μου χαιρετάς το γιόκα σου και μικρό μου “αδερφό” εκειά που δα να ‘στε και θα του μαθαίνεις πως να λύνει τσι κόμπους στσι μπετονιές σεργιανώντας στους όμορφους γιαλούς του Παραδείσου…!
Δρ Νικόλαος Αιμιλίου Γραμματικάκης
Βοστώνη, Μασσαχουσσέττη
Πηγή Φωτό: neaKriti
