Αιδώς, Αργείοι.
Κάποτε, σε εποχές που η «Πρόσβαση στη Γνώση» ήταν Πολυτέλεια,
υπήρχε η μάχη ανάμεσα στην αρχαΐζουσα Καθαρεύουσα και στη Δημοτική.
Κάποτε, η Γλώσσα -και εν γένει η Μόρφωση- ήταν άπιαστο όνειρο για τα λαϊκά στρώματα,
που αδιαλείπτως έδιναν τη μάχη για την Επιβίωση
και το Σχολείο εγνώριζε διαδοχικές ήττες από το Χωράφι κι από την Οικοδομή.
Κάποτε ήταν κοινωνικό ζητούμενο η χρεία για απλοποίηση της Γλώσσας,
ώστε να διευκολύνονταν οι πένητες άνθρωποι στην Επικοινωνία.
Κάποτε…
Κατόπιν, το 1976, η Δημοτική έγινε η Επίσημη Γλώσσα του Νεότερου Ελληνικού Κράτους,
ενώ το 1981 ψηφίστηκε-θεσμοθετήθηκε και το «Μονοτονικό Σύστημα».
Οι δημόσιες σχέσεις με τον Ουγκανισμό ήταν γεγονός,
η Αμορφωσιά καθιερωνόταν ως το «lifestyle» ενός φαντασμένου έθνους
που ξέρει να τιμάει τους ένδοξους προγόνους του μόνο στα λόγια
(για την ακρίβεια -οποία ειρωνεία και αντίφαση- ούτε στα λόγια τιμώνται οι πρόγονοί μας,
καθώς απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο από τη Γλώσσα
που μας άφησαν ως ανεκτίμητο κληροδότημα).
Τώρα πια, στην «Εποχή του Διαδικτύου» όπου η Γνώση είναι Παγκόσμια Κοινοκτημοσύνη,
οι ψευδεπίγραφες αιτιάσεις και οι στοχευμένοι λαϊκισμοί
έχουν χάσει κάθε πρότερη επιχειρηματολογική βάση.
Τώρα πια, η Αμορφωσιά είναι Καθεστώς,
αλλά αδυνατεί να δικαιολογήσει την εκκωφαντική παρουσία της.
Παρέλαση κάνουν επί καθημερινής βάσεως στις οθόνες μας
οι ανορθογραφίες, οι ασυνταξίες, οι σολοικισμοί, οι ημεδαποί βαρβαρισμοί.
Ελάχιστοι είμαστε που ενδιαφερόμαστε,
ελάχιστοι είμαστε που αντιδρούμε,
ελάχιστοι είμαστε που πονάμε,
ελάχιστοι είμαστε που εναντιωνόμαστε,
την ώρα που η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών
είτε υποστηρίζει αυτό το σαθρό φαινόμενο, είτε το έχει αποδεχθεί,
είτε το ανέχεται χωρίς να κάνει κάτι για να ανατρέψει την κατάσταση·
πού να τρέχεις και να τα βάζεις με τη Μάζα και με τις συνήθειές της·
ποιος έχει όρεξη για μπλεξίματα και για στοχοποίηση από μία βολεμένη πλέμπα
που της χαϊδεύουν μονίμως τα αφτιά οι τηλεοπτικοί καθαγιαστές της;
…
Ενίοτε τα γλωσσικά λάθη που ακούμε ή διαβάζουμε στα δελτία ειδήσεων
και στις κάθε λογής εκπομπές (δημοσιογραφικές και -κατ’ ευφημισμόν- «ψυχαγωγικές»),
βυθίζονται με μεγαλοπρέπεια στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» που λέγεται «Γραφικότητα».
Ουδέποτε είδα θετικά τη Γραφικότητα και τους εκπροσώπους της·
αυτή η απεχθής έννοια ευθύνεται -πρωτευόντως- για τη Νομιμοποίηση της Ανοησίας
και -επακολούθως- για την παγίωση ενός θλιβερού και καταστροφικού τρόπου ζωής
όπου η Παιδεία, η Αγωγή, η Μόρφωση, η Καλλιέργεια,
γίνονται έννοιες δακτυλοδειχτούμενες και αποτελούν αιτίες γκετοποίησης.
Και άντε…,
ας δεχθούμε ότι σε στιγμές ανεμελιάς
τα τηλεοπτικά «μαργαριτάρια» δύνανται να γίνουν διασκεδαστικά και να μας προσφέρουν γέλιο.
Όμως, με δεδομένο ότι εδώ μιλάμε για καθεστωτική συνθήκη,
καθίσταται αναπόφευκτο να κάνει την επιδεικτική εμφάνισή της η Αμορφωσιά
στις πλέον ακατάλληλες και λεπτές περιστάσεις.
…
Οι γιγαντιαίοι φονικοί σεισμοί που έπληξαν την Τουρκία και τη Συρία,
οι χιλιάδες νεκροί, οι δεκάδες χιλιάδες τραυματίες
και οι εκατοντάδες χιλιάδες -έως και εκατομμύρια- άστεγοι,
συνιστούν ένα πλαίσιο που δεν επιδέχεται την παραμικρή ελαστικότητα.
Η μακάβρια παρακαταθήκη που μας αφήνει αυτές τις μέρες ως αποτύπωμά της η Φύση,
απαιτεί μία δημοσιογραφία που να σέβεται τον εαυτό της
και να μην επιδίδεται στη θλιβερή αυτο-γελοιοποίησή της.
Η Είδηση, η Παρουσίαση, το Ρεπορτάζ,
οφείλεται από τους εκφραστές τους να βρίσκονται στο επίπεδο που απαιτείται από τα τραγικά γεγονότα.
Φευ·
δεν αρκεί η Τραγωδία,
έχουμε και τη Νεοελληνική Τηλεοπτική Αμορφωσιά να ασεβεί στην Τραγωδία.
Οι τίτλοι, τα «σούπερς», τα «κρόουλς»,
οι ανταποκρίσεις από τα σημεία όπου υπήρξαν τα φονικά χτυπήματα του Εγκέλαδου,
διαγκωνίζονται από τα ξημερώματα της 6ης Φεβρουαρίου έως και σήμερα,
για να κερδίσουν μία θέση στο βάθρο των μεταλλίων της Κατάντιας.
Τι έχουμε διαβάσει…
Τι έχουμε ακούσει…
Όσο κι αν σέβομαι τους απεσταλμένους των τηλεοπτικών σταθμών
και τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που έχουν να αντιμετωπίσουν επί τω έργω,
δεν γίνεται να μη σταθώ σε συγκεκριμένα γλωσσικά «τερατουργήματα»
και να μη μεμφθώ την απαράδεκτη νοοτροπία που ορίζει ότι
«Έλα, μωρέ…
Και να πετάξουμε μερικές υπερ-μαλακιάρες στον “αέρα”, δεν έγινε και κάτι.
Ούτως ή άλλως, σε μαλάκες απευθυνόμαστε,
οπότε δεν τρέχει κάστανο αν ξεστομίσουμε και κάμποσες απύθμενες παπαριές.».
«Περιέγραψέ μας…»,
προέτρεπε η συμπαρουσιάστρια μεταμεσημβρινού δελτίου ειδήσεων
τη νεαρή-άπειρη-κομπλαρισμένη ανταποκρίτρια
που έμελλε στη συνέχεια να επιδιδόταν σε μπαράζ λεκτικών ολισθημάτων.
«Περιέγραψέ μας…».
Δεν πά’ να γαμηθεί η Προστακτική·
αντί να ξοδεύουμε φαιά ουσία και να λέμε «Περίγραψέ μας…»,
βάζουμε την Αύξηση Αορίστου παντού και ξεμπερδεύουμε διά παντός.
Η λανθασμένη εκφορά της Προστακτικής ήθελε και ανάλογη παρέα,
οπότε συνοδεύθηκε από απανωτά ρεπορτάζ που παρήγαγαν γλωσσική ηχορύπανση.
Καμαρώστε…
«Στην άλλη μεριά της πόλης δεν έχει συμβεί ακριβώς τίποτα.»
(η διατύπωση «…δεν έχει συμβεί ακριβώς τίποτα.»
θα μπορούσε να είναι μία φιλότιμη ηχητική προσπάθεια για να αναβιώσει η Σφηνοειδής Γραφή,
αλλά -όσο κι αν καταλαβαίνουμε το νόημα- σε συντακτικό επίπεδο η φράση δεν βγάζει νόημα).
«Το κτήριο που βλέπετε πίσω μου ήταν δεκατέσσεροι όροφοι.».
Τ’ ακούτε; «Δεκατέσσεροι»
(πώς και δεν είπε «Δεκατέσσεροι ορόφοι», που θα ήταν ακόμη πιο… κομψό).
Αν δεν βλέπαμε τη νεαρή ρεπόρτερ,
θα ενομίζαμε ότι αναστήθηκε ο αείμνηστος Νίκος Φέρμας
και πως αυτή η διατύπωση ήταν μία από τις κλασικές ασύντακτες ατάκες
που έβαζαν οι σεναριογράφοι στο στόμα του
όταν του έδιναν να παίζει τον ρόλο του μάγκα, του κουτσαβάκη και του νταραβεριτζή
στις αξέχαστες ταινίες του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου.
Κατόπιν ήρθε ο διασυρμός που οι ημεδαποί μιντιακοί προύχοντες επεφύλασσαν στο περίφημο πεντάπτυχο,
το οποίο διέπει παγκοσμίως την Ενημέρωση και τη Δημοσιογραφία, και είναι γνωστό ως «5W».
Τα «5W» είναι τα ισάριθμα στοιχεία
που πρωτογενώς οφείλει να εμπεριέχει μία είδηση προκειμένου να θεωρείται πλήρης.
Ήτοι..:
What – Τι
Who – Ποιος
Where – Πού
When – Πότε
Why – Γιατί
Το σπικάζ ανέφερε τα εξής:
«Σοκ προκαλεί η αποκάλυψη ότι 33χρονος ποδοσφαιριστής της Μαλάτιασπορ
την ώρα του ισχυρότατου σεισμού πήδηξε απ’ τον 2ο όροφο για να σωθεί.
Σύμφωνα με όσα μεταδίδουν τουρκικά μέσα ενημέρωσης,
ο ποδοσφαιριστής της Μαλάτιασπορ πήδηξε απ’ το μπαλκόνι της οικίας που διέμενε
και τραυματίστηκε σοβαρά.
Ο 33χρονος κατάφερε να βγει ζωντανός, έχοντας όμως κατάγματα και στα δύο του πόδια.».
– WHO? Ποιος;
– Ένας απ’ το χωριό, μωρέ. Δεν τον ξέρετε.
– Ε, πες τον μας, να τον μάθουμε.
– Ωμπώωω… Ένας, λέμε. Ένας ποδοσφαιριστής, μωρέ.
Ένας 33χρονος ποδοσφαιριστής τής Μαλάτιασπορ.
– Καλά…, ονοματεπώνυμο δεν έχει αυτός ο ποδοσφαιριστής;
– Μη με σκοτίζετε τώρα.
Σιγά μην κάτσω να αφιερώσω μερικά δευτερόλεπτα και να βρω και πώς λέγεται.
Βολευτείτε με αυτά που σας λέω και μη με πρήζετε με τις απαιτήσεις σας.».
(για την ιστορία,
ο εν λόγω «33χρονος ποδοσφαιριστής της Μαλάτιασπορ» λέγεται Μπαρίς Μπασντάς).
Κι αφού σάς έδωσα μία πρόγευση,
πάμε τώρα και στο απόλυτο τερατούργημα που βγήκε από το στόμα της νεαράς ρεπόρτερ
που κάποιοι «ειδήμονες» εθεώρησαν πως ο φονικός σεισμός της Τουρκίας
ήταν το ιδανικό περιβάλλον για να τη στείλουν να κάνει το δημοσιογραφικό «αγροτικό» της:
«Μέχρι τώρα σήμερα έχουν βρεθεί δύο άτομα τα οποία υπάρχει περίπτωση να είναι ζωντανά,
οι εικόνες όμως που έχουμε πάρει νωρίτερα δεν είναι τόσο καλές.
Οι διασώστες μάς έχουν πει ότι περίπου είκοσι με είκοσι πέντε άτομα έχουν διασωθεί,
αλλά κανένα απ’ αυτά τα άτομα δεν βγήκε ζωντανό.».
Πώς λέμε «Η εγχείρηση επέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε.»; Ε…, αυτό ακριβώς.
Παρακάμπτουμε την άστοχη διατύπωση «Μέχρι τώρα σήμερα…»,
παρακάμπτουμε την επίσης άστοχη διατύπωση «…οι εικόνες δεν είναι τόσο καλές.»,
και πηγαίνουμε κατ’ ευθείαν στη φράση που ανατινάζει τον εγκέφαλο κάθε ακροατή.
«…είκοσι πέντε άτομα έχουν διασωθεί, αλλά κανένα απ’ αυτά τα άτομα δεν βγήκε ζωντανό.».
Η Διάσωση των Νεκρών.
ΚΑΙ έχεις διασωθεί, ΚΑΙ δεν είσαι ζωντανός.
Δύο σε ένα. Conditioner.
Η Παγκόσμια Πρωτοτυπία της Νεοελληνικής Τηλεόρασης.
Ο Φόνος της Ελληνικής Γλώσσας σε πανελλήνια μετάδοση.
ΘΛΙ-ΒΕ-ΡΟ.
…
Ετούτη η θλιβερή αλληλουχία αμορφωσιάς και ελλιπούς ενημέρωσης,
είναι μόνο μία από τις αναρίθμητες περιπτώσεις
που παρήλασαν μπροστά στα μάτια και στα ώτα μας αυτές τις πένθιμες ημέρες
(σημειωτέον ότι οι ανωτέρω ενημερωτικές εκτροπές
συνέβησαν σε διάστημα μόλις μερικών ωρών και αποτελούν απλώς μία δειγματοληπτική σταχυολόγηση).
Το βίντεο που σας παραθέτω,
αποδεικνύει την -εκ μέρους μου, δέουσα- αυτολεξεί μεταφορά των λεχθέντων,
έχοντας καλύψει τα αναφερόμενα πρόσωπα
διότι εν προκειμένω στόχος μου δεν είναι να θίξω τα πρόσωπα αλλά το Φαινόμενο.
Καθίσταται πασίδηλο ότι μιλάμε για την απόπατη παρακμή
όπου η Ενημέρωση, η Δημοσιογραφία και το Ρεπορτάζ καταντούν ένα αποκρουστικό «φαίνεσθαι»,
χωρίς αυτοσεβασμό, χωρίς υπόβαθρο, χωρίς πυρήνα, χωρίς ουσία, χωρίς κολώνες.
Ναι,
το συγκλονιστικό και προφητικό ντοκιμαντέρ «Ελλάς χωρίς κολώνες»
που είχε γυρίσει το 1964 -με τη σύμπραξη του «B.B.C.»-
ο πρωτοπόρος κινηματογραφιστής Βασίλης Μάρος,
είναι πιο επίκαιρο από κάθε άλλοτε
και σημειολογεί συγκλονιστικά -μέσω του τίτλου του- στην τραγωδία ενός λειτουργήματος
που καταρρέει από τα εγκληματικά και απολύτως συνειδητά κι εσκεμμένα λάθη,
τα οποία έχουν διαπράξει οι «εργολάβοι» στη δομική θωράκισή του.
Εν κατακλείδι, στη Νεοελλάδα ό,τι διασώσεις είσαι.
Ακόμη κι αν αυτοί που διασώζεις είναι νεκροί, θεωρείται ότι είναι διασωμένοι.
Ακόμη κι αν αυτοί που διασώζεις είναι νεκροί, μπαίνουν στη λίστα με τους διασωθέντες.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ.
ΔΕΝ.
ΤΕΛΟΣ.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)
