Όταν αποτελεί είδηση ότι μία μάνα τριών νεκρών κοριτσιών ΣΠΑΕΙ για πρώτη φορά

Ο λυγμός που έδωσε την απάντηση στα τεράστια ερωτηματικά

και προεκάλεσε Πανελλήνια Ανατριχίλα.

Πριν από έναν μήνα ο Μάνος Δασκαλάκης και η Ρούλα Πισπιρίγκου ήταν άγνωστοι στο Πανελλήνιο·

ο ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής και φιλόδοξος εκκολαπτόμενος τραγουδιστής,

είχε βρει από τη μετεφηβική ηλικία του το απάγκειο λιμάνι τής ορμητικής γοητείας του

στη -χαμηλής αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης- νοσηλεύτρια Ρούλα Πισπιρίγκου,

με τη ζωή τους να κυλάει όπως η ζωή κάθε μικροαστικού ζεύγους.

Ο άντρας-επιβήτωρ, η γυναίκα-οικούρημα,

ο άντρας θα κάνει και την «κουτσουκέλα» του,

η γυναίκα θα σπεύσει να ζητήσει συμβουλές από άλλες γυναίκες

για τούς τρόπους που θα τον κρατήσει κοντά της.

Και βεβαίως,

ένας κομβικός τρόπος που διδάσκεται από την Πατριαρχία

και εφαρμόζεται από κάθε γυναίκα με έλλειμμα προσωπικότητας,

ο πιο ισχυρός συνεκτικός κρίκος, είναι «τα παιδιά»·

μάλιστα, σε περιπτώσεις σαν αυτήν που αναφερόμαστε σήμερα,

τα παιδιά αποτελούν ένα ισχυρό πασαπόρτι

ώστε μία γυναίκα να ενταχθεί στις περιβόητες μεσαιωνίζουσες «μανούλες τού “Facebook”».

…

Μέχρι εδώ δεν υπήρχε κάτι ιδιαίτερο·

ο Μάνος και η Ρούλα θα συνεχίζανε απρόσκοπτα την κοντόφθαλμη ζωούλα τους,

και ουδέποτε θα απασχολούσανε την κοινωνία πέρα από τα όρια τού νομού Αχαΐας.

Όμως,

να που η αδιανόητη δυστυχής συγκυρία ενός ζευγαριού από την Πάτρα

έφτασε να απασχολήσει τα δελτία ειδήσεων και να μάς σοκάρει άπαντες,

καθώς αυτοί οι δύο γονείς είχαν χάσει ΚΑΙ τα τρία κοριτσάκια τους από ασθένειες,

μέσα σε διάστημα μικρότερο των τριών ετών.

Η απίστευτη σύμπτωση δεν ήταν επιστημονικώς εξηγήσιμη και ερμηνεύσιμη.

Έτσι, με το πέρασμα των ημερών,

το θέμα ανέβαινε ολοένα και πιο ψηλά

στις προτεραιότητες τής Επικαιρότητας και τής Ειδησεογραφίας.

Τι είχε συμβεί άραγε;

Γιατί οι ειδικοί εξέφραζαν τη δυσπιστία τους;

Πώς είχαν περάσει στο «ντούκου» οι θάνατοι τριών παιδιών

που διέθεταν το υπέρτατο κοινό στοιχείο (ήτοι, τούς ίδιους γονείς);

Γιατί τα δελτία ειδήσεων και οι δημοσιογραφικές εκπομπές

επανέρχονταν ξανά και ξανά σε ετούτην την ιστορία;

Κι ήταν κι αυτές οι παράξενες ολιγωρίες που είχαν επιδείξει η μητέρα και ο πατέρας,

οι οποίες ολιγωρίες συνδυάζονταν ζοφερά με τη στεγνή περιγραφή των γεγονότων από τούς γονείς

και μάς έβαζαν σε βαθύ προβληματισμό.

Το Συλλογικό Ένστικτο κινητοποιήθηκε,

διότι εδώ κάτι ύποπτο -έως και όζον- έδειχνε να συμβαίνει…

…

Το Διαδίκτυο έφτασε να βοά·

ιδίως η Ρούλα Πισπιρίγκου

-κόντρα στις αντιδράσεις που αρχετυπικώς ορίζονται από το Μητρικό Ένστικτο-

ήταν εκκωφαντικά ψυχρή όταν περιέγραφε τις ασθένειες, τις τραγικές στιγμές

και ιδίως τούς θανάτους των παιδιών της.

Πλήρης απουσία συναισθημάτων, πλήρης απάθεια.

Οι πολίτες εξέφραζαν εντονότατα την αγανάκτησή τους:

«Ε όχι λοιπόν.

Η κοινωνία έχει αρρωστήσει με αυτήν την υπόθεση,

αναρίθμητοι άνθρωποι έχουμε χάσει τον ύπνο μας

στη σκέψη των αδικοχαμένων κοριτσιών

που εβίωσαν τη σύντομη ζωή τους μέσα στα βάσανα και στις αρρώστιες,

και δεν δεχόμαστε ότι οι δύο κατ’ ευφημισμόν γονείς

είναι παντελώς ψυχροί όταν μιλούν για τα τρία νεκρά παιδιά τους,

επειδή -τάχα μου, τάχα μου- δεν έχουν βρει τον χρόνο να (τα) κλάψουν.

Κλαίμε εμείς για αυτά τα παιδιά, συντριβόμαστε, ξαγρυπνάμε,

και οι δύο κατ’ ευφημισμόν γονείς έχουν το θράσος να μάς κοροϊδεύουν κι από πάνω;

Κι εσείς οι δημοσιογράφοι τι κάνετε;

Ναι, η Δημοσιογραφία οφείλει να επιδεικνύει Δεοντολογία,

ναι, η Δημοσιογραφία οφείλει να μην υποκαθιστά τη Δικαιοσύνη,

ναι, η Δημοσιογραφία δεν δικαιούται να εκδίδει ετυμηγορίες νομικής φύσεως,

όμως, η Δημοσιογραφία οφείλει να υπερασπίζεται την Κοινωνία.».

Η Ελληνική Κοινωνία, παρ’ ότι είναι διαχρονικά μελοδραματική,

εδώ έχει απόλυτο δίκιο στις επισημάνσεις και στις απαιτήσεις της·

η παντελής απουσία συναισθήματος

και η απολύτως προβληματική «γλώσσα τού σώματος» που παρατηρούμε στους δύο γονείς,

δεν είναι στοιχεία ενός βουβού πένθους

που αποφεύγει να εκδηλωθεί λόγω σκληροπυρηνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με Αδιαφορία, με Ψυχρότητα, με Τυπικότητα·

δύο γονείς που έχουν χάσει και τα τρία παιδιά τους,

εμφανίζονται συντεταγμένα να απαντούν στις ερωτήσεις

με αποκλειστικό γνώμονα να σώσουν το τομάρι τους

και μιλούν για τα νεκρά κοριτσάκια επιδεικνύοντας ανεπανάληπτη απάθεια.

…

Το «Κοινό Περί Δικαίου Αίσθημα» απεφάνθη:

«Η μητέρα είναι η δολοφόνος.», «Η μητέρα εσκότωσε τα παιδιά της.».

Αναμφιβόλως πρόκειται για εξαιρετικά σκληρή ετυμηγορία,

αναμφιβόλως πρόκειται για ενστικτώδη και αναπόδεικτη ετυμηγορία

που -εφαρμόζοντας τη Δημοσιογραφική Δεοντολογία-

ουδέποτε θα προέτρεχα να αναπαραγάγω σε πόνημά μου,

αλλά το πράττω διότι ήδη η συγκεκριμένη ερώτηση απευθύνθηκε ευθέως στη Ρούλα Πισπιρίγκου

όταν μαζί με τον σύζυγό της έδωσαν συνέντευξη στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα»

(συγκεκριμένα,

η ερώτηση τού δημοσιογράφου και αστυνομικού ρεπόρτερ Γιώργου Σόμπολου,

ετέθη αυτολεξεί ως εξής:

«Ρούλα, εσύ, έχεις σχέση με τον θάνατο των παιδιών σου;»).

Η μητέρα των τριών κοριτσιών παρέμεινε και τότε απαθής, ψυχρή, ατάραχη·

όπως και πριν, όπως και μετά, ήταν λες και εμίλαγε για «ξένα σώματα»,

ήταν λες και δεν εμίλαγε για πλάσματα που βγήκαν από τα σπλάγχνα της,

ήταν λες και εμίλαγε για αναλώσιμα υλικά χωρίς σώμα, χωρίς ψυχή.

Κλαίμε όλοι και δεν κλαίει η μάνα για τα τρία νεκρά παιδιά της;

Αν μη τι άλλο, έχουμε να κάνουμε με πρωτοφανή αποστασιοποίηση.

Οι μέρες εκύλησαν, περνάει σχεδόν ένας μήνας που ήδη μάς μοιάζει αιώνας,

διότι είναι τόσο πυκνά τα συναισθήματά μας·

μόνο οι γονείς των προώρως και αδίκως χαμένων κοριτσιών

παραμένουν -τουλάχιστον στις δημόσιες εμφανίσεις τους- αναίσθητοι

(σημειωτέον, ότι χρησιμοποιώ την πληθυντική μορφή «εμφανίσεις»,

επειδή παρά τη ρητή και κατηγορηματική δέσμευσή τους

πως η προαναφερθείσα συνέντευξη θα ήταν η πρώτη και η τελευταία τους,

έκτοτε δεν σταματούν να δηλώνουν ποικιλοτρόπως την παρουσία τους).

Έτσι φτάνουμε στην προηγούμενη Παρασκευή…

…

Η εκπομπή «Φως στο Τούνελ» οδεύει προς το τέλος της.

Η Αγγελική Νικολούλη εξαργυρώνει τη δεοντολογική στάση

που έχει διατηρήσει προς τη Ρούλα Πισπιρίγκου

και καταφέρνει να βγάλει σε τηλεφωνική σύνδεση

τη γυναίκα που αποτελεί αναμφίβολα το «πρόσωπο των ημερών».

Η εξαιρετικά έμπειρη, διεισδυτική και διορατική δημοσιογράφος

που έχει βοηθήσει στην εξιχνίαση πολλών αποτρόπαιων εγκλημάτων,

διατηρεί στη γραμμή επί -συνολικώς- 31 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα την άθρηνη και άπενθη μάνα,

προσπαθώντας με ευγένεια και σεβασμό να τής εκμαιεύσει απαντήσεις

που θα μπορούσαν να ρίξουν φως σε αυτήν τη μακάβρια ιστορία.

Και ναι, λίγο πριν την εκπνοή τής εκπομπής,

έμελλε να εξελιχθεί μπροστά στα μάτια μας -για την ακρίβεια, μπροστά στα αφτιά μας-

ένα σοκαριστικό συμβάν που προεκάλεσε την Πανελλήνια Ανατριχίλα.

Είναι η πρώτη και η μοναδική στιγμή που η μητέρα των τριών νεκρών κοριτσιών ΣΠΑΕΙ.

ΣΟΚ.
Είναι η μοναδική φορά που η φωνή της έσπασε.
Είναι ένα αλλόκοτο κλάμα.
Είναι ένας αλλόκοτος λυγμός.
Η φωνή της σπάει για πρώτη φορά,
όταν γίνεται αναφορά στο ΑΓΟΡΙ που ουδέποτε εγέννησε.
Eγέννησε τρία ΚΟΡΙΤΣΙΑ που όλα πέθαναν μυστηριωδώς.
ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ.

Η μοναδική φορά που η Ρούλα Πισπιρίγκου «σπάει», είναι όταν ακούει τη λέξη «αγοράκι».

Τρία απανωτά «Όχι».

Το δεύτερο από αυτά έχει τη διακύμανση φωνής και συναισθήματος

που ουδέποτε έως τώρα είχαμε ακούσει από αυτήν τη γυναίκα.

Αυτό το απόκοσμο «ΟΟΟΧΙ»,

αυτό το αλλόκοτο κλάμα,

αυτός ο αλλόκοτος λυγμός,

που δίνει αρχικώς την αίσθηση ενός παρανοϊκού γέλιου,

αλλά όταν το ακούσεις προσεκτικά ανατριχιάζεις σύγκορμος.

Άραγε, είναι ενώπιόν μας η Αιτία;

…

Για την πληρότητα τής ενημέρωσής σας,

σάς παραθέτω αυτουσίως απομαγνητοφωνημένο τον διάλογο,

διότι υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία προς επισήμανση:

– Ρούλα, συγγνώμη, να σε ρωτήσω κάτι;

Βλέπω μάς στέλνει εδώ

-γιατί ξέρεις τώρα, με το «Facebook» διάφοροι στέλνουν τα διάφορα-

μάς έχει σταλεί ένα μήνυμα που φέρεται να το έχεις στείλει εσύ τον Φλεβάρη τού ’15

και λες και «Ναι, το δεύτερο παιδάκι μου είναι αγοράκι. Τι ευτυχία!».

Είχες κι άλλη εγκυμοσύνη κι έχασες αγοράκι;

– Όχι. ΟΟΟΧΙ.

– Καλά, αγάπη μου.

– Όχι. Είναι λάθος. Λάθος διάγνωση. ΚΑΙ ΕΚΕΙ.

– Λάθος τι;

– Λάθος διάγνωση. Θεωρούσε ο γιατρός ότι ήταν αγοράκι.

– Εννοείς για την…

– …για τη Μαλένα.

– …τη Μαλένα;

– Μάλιστα.

– Α, και πίστευες ότι είχες αγοράκι,

γι’ αυτό και έστειλες το μήνυμα αυτό με τέτοια ευτυχία και στους φίλους στο «Facebook», ε;

– Δεν έχει να κάνει·

την ίδια ευτυχία είχα και όταν μού είπαν (ότι θα γεννούσα) κοριτσάκι.

Όπως και με όλα μου τα κοριτσάκια.

Χρήζει ιδιαίτερης προσοχής η εναλλαγή και η διαδοχή των συναισθημάτων

που χαρακτηρίζουν τα τρία «Όχι» της.

Στο πρώτο «Όχι» αρχίζει να «σπάει», αλλά προσπαθεί να συγκρατηθεί·

όμως, όπως αποδεικνύεται αμέσως μετά, δεν τα καταφέρνει.

Στο δεύτερο «Όχι» τής βγαίνει η συσσωρευμένη λύπη

και ανασύρεται στην επιφάνεια η ψυχολογική συντριβή που προφανώς είχε υποστεί

όταν διεπίστωσε τη λανθασμένη ιατρική διάγνωση για το φύλο τού δεύτερου παιδιού της.

Το τρίτο «Όχι» απέχει χρονικώς από τα προηγούμενα,

καθώς τής είναι απαραίτητα κάποια δευτερόλεπτα για την ανασύνταξή της

και την επαναφορά στην πρότερη αμυντική στάση της.

Όμως, δεν καταφέρνει να ανακτήσει αμέσως τον αυτο-έλεγχό της,

διότι είναι ακόμη συνταραγμένη·

εξ ου και -άθελά της- εξωτερικεύει θλίψη, πίκρα, αγανάκτηση και οργή

για το «λάθος», για τη «λάθος διάγνωση»,

ενώ δημιουργεί κι ένα ακόμη εύλογο ερώτημα

ξεστομίζοντας εμφατικώς τη γεμάτη υπονοούμενα φράση «ΚΑΙ εκεί.».

«ΚΑΙ εκεί.»; Δηλαδή, πού αλλού είχε υπάρξει «λάθος διάγνωση»;

…

Κατόπιν, η Αγγελική Νικολούλη επιδίδεται σε ακόμη έναν μαεστρικό χειρισμό,

απευθύνοντας στη συνομιλήτριά της την εκπληκτική «ερώτηση-παγίδα»:

«Α, και πίστευες ότι είχες αγοράκι,

γι’ αυτό και έστειλες το μήνυμα αυτό με τέτοια ευτυχία και στους φίλους στο “Facebook”, ε;».

Η παγίδα πιάνει τόπο.

Η δημοσιογράφος δεν έχει θέσει ζήτημα σύγκρισης,

παρά μόνον έχει μιλήσει για το έμπλεο ευτυχίας μήνυμα

που είχε αναρτήσει η αλλόκοτη γυναίκα όταν έμαθε πως θα έφερνε στον κόσμο αγοράκι.

Κι όμως,

η Ρούλα Πισπιρίγκου προβαίνει σε μία άτυπη και απρόκλητη απολογία

που βάσει τής ροής τής συζήτησης

θα μπορούσαμε σχηματικώς να τη χαρακτηρίσουμε ως «άχρηστη πληροφορία»:

«Δεν έχει να κάνει·

την ίδια ευτυχία είχα και όταν μού είπαν (ότι θα γεννούσα) κοριτσάκι.

Όπως και με όλα μου τα κοριτσάκια.».

Παρ’ ότι δεν αναφέρθηκαν τα κοριτσάκια στην ερώτηση,

η αλλόκοτη γυναίκα μπαίνει στη διαδικασία να αναφέρει το θεωρητικώς αυτονόητο·

ποιος ο λόγος να κάνει μία τέτοια διευκρίνιση,

ιδίως αν συνυπολογίσουμε ότι το αγοράκι υπήρξε μόνο ως «διάγνωση»

και ουδέποτε ως πραγματικότητα.

Επιπροσθέτως ανακύπτει και ακόμα μία εύλογη απορία:
Είχαν υπάρξει αντίστοιχες περιχαρείς αναρτήσεις για τον επικείμενο ερχομό των τριών κοριτσιών;
Αν ναι -και δη, μετά από τόσον καιρό που ξεσκονίζεται κάθε πιθανό και απίθανο στοιχείο-

δεν θα είχαν περιέλθει στη γνώση μας;

Τέλος,

είναι χαρακτηριστική η ψυχρότητα με την οποία ξεστομίζει η μάνα τη λέξη «κοριτσάκι»

και τη φράση «Όπως και με όλα μου τα κοριτσάκια.».

Εν κατακλείδι, δεν πρέπει να τα πηγαίνει και πολύ καλά με το ίδιο της το φύλο.

Επιμύθιο:

Ο Θρήνος.

Ο Θρήνος που ψάχνουμε τόσες μέρες.

Ο Θρήνος που δεν υπήρξε για τα τρία κορίτσια που έφυγαν.

Ο Θρήνος για το αγόρι που δεν ήρθε.

Η Κοινωνία είναι συγκλονισμένη

και άπαντες καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις τρομακτικές σκέψεις

που μάς γεννά αυτή η άρρωστη ιστορία,

όπου τρία κοριτσάκια είναι νεκρά και δύο γονείς είναι απαθείς.

…

Περιμένουμε με αγωνία την αποψινή εκπομπή «Φως στο Τούνελ»,

καθώς εκεί «έσπασε» για πρώτη και μοναδική -έως σήμερα- φορά η άθρηνη και άπενθη μάνα.

Σημειωτέον δε,

ότι το επίμαχο απόσπασμα που αμέσως επεσήμανε και ανήρτησε ετούτη εδώ η στήλη

στον επίσημο λογαριασμό της στο Twitter,

συμπεριλαμβάνεται και έχει δεσπόζουσα θέση -γιατί άραγε;-

στο τρέϊλερ προαναγγελίας που δημοσιεύει εδώ και τρεις ημέρες η Αγγελική Νικολούλη.

Όταν αποτελεί είδηση ότι μία μάνα τριών νεκρών κοριτσιών ΣΠΑΕΙ για πρώτη φορά.
Άραγε πλησιάζει η δεύτερη φορά;
Και αν ναι, πώς θα είναι αυτή η δεύτερη φορά;
Άραγε η έντασή της θα κορυφώσει την Πανελλήνια Ανατριχίλα;
…

«Δεν το χωράει ο νους…», μονολογούμε ξανά και ξανά,

μπροστά στο απευκταίο ενδεχόμενο να έχει δίκιο το Συλλογικό Ένστικτο.

Δυστυχώς, ο Νους έχει την ιδιότητα να διαστέλλεται για να χωράει τα πάντα.

Ευτυχώς, η Ψυχή ανθίσταται στο «Πρόσωπο τού Τέρατος».

Το τερατώδες θανατικό των τριών παιδιών δεν το χωράει η ψυχή μας.

ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ.

Ο Υπο-Κοσμικός

(Twitter: @Ypokosmikos

https://twitter.com/Ypokosmikos)