Η χαώδης διαφορά ανάμεσα στο(ν) Τυχερό και στο(ν) Τυχαίο.
 

*** Άμα τω ξεκινήματι τού φετινού «Survivor»,

αντιληφθήκαμε εν ριπή οφθαλμού

ότι το δυσαναπλήρωτο κενό που είχε αφήσει στις καρδιές μας

η «Λαουρ-ήττα» (κατά κόσμον, Λάουρα Νάργες),

είχε φτάσει η στιγμή που θα απεκαθίστατο με τον πλέον ιδεώδη τρόπο.

 

Ο θεόσταλτος Τριαντάφυλλος ήταν επιτέλους εδώ,

προκειμένου να πλημμυρίσει με χαμόγελο τα χείλη μας

και να γεμίσει με γέλιο τις ζωές μας·

οι αγωνιστικές επιδόσεις του έμοιαζαν να είναι βγαλμένες

από αλήστου μνήμης σουρεαλιστικές αμερικανικές κωμωδίες

και παρέπεμπαν σε gags από ταινίες

όπως η «Μια τρελή, απίθανη πτήση», το «Άκρως τρελό κι απόρρητο» κι οι «Τρελές σφαίρες».

 

Ο δημοφιλής τραγουδιστής και συνθέτης επέτυχε από την πρεμιέρα

παγκόσμιο αρνητικό ρεκόρ στην ιστορία τού «Survivor»,

καθώς έχασε και στις δύο αναμετρήσεις που έδωσε

με το απολύτως ντροπιαστικό 6-0.

Οι συντριπτικές ήττες του

-συνδυαζόμενες με το γεγονός

ότι συνηθίζει να μένει πίσω από τούς αντιπάλους του κατά μισό στίβο μάχης-

τον ανεκήρυξαν δικαιωματικά ως το «Παλτό τής Χρονιάς»

(και δυνητικώς, τής Δεκαετίας).

 

Όμως,

ο Τριαντάφυλλος βρήκε έναν απρόσμενο σύμμαχο στο πρόσωπο τού Αισώπου·

για την ακρίβεια,

ο απρόσμενος σύμμαχός του

είναι ο πασίγνωστος αισώπειος μύθος με τον λαγό και τη χελώνα.

Έτσι,

ο βραδύπορος πλην όμως φιλότιμος «χελώνος»

κατέκτησε κάποτε -απολύτως αναπάντεχα- την πρώτη του νίκη. 

 

Βεβαίως,

όπως και στον πρώτο αγώνα, έτσι και στον δεύτερο, η ομάδα του έχασε·

το τελικό 10-3 δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία

για τη χαώδη διαφορά που χωρίζει τούς «Μαχητές»

από τούς «(κατ’ ευφημισμόν) Διάσημους».

Ή μήπως άφηνε;

…

 

Τι κι αν το «10-3» συνιστά συντριβή σε όλα τα μήκη και πλάτη τού κόσμου;

Τι κι αν σε σχετικό γκάλοπ το 100% των ερωτηθέντων

θα επροσδιόριζε το συγκεκριμένο σκορ ως «συντριβή»;

Ο Τριαντάφυλλος, ο Έλληνας «“Mr.Bean” των Αγωνισμάτων»,

είχε εντελώς διαφορετική άποψη και έκανε λόγο για… ατυχία.

«Συνετρίβημεν από ατυχία»· όσο κι αν μοιάζει με ανέκδοτο, δεν είναι.

 

*** Σε πρώτο χρόνο,

όταν ακούς έναν άνθρωπο να προβαίνει σε τέτοια φαιδρή προσέγγιση,

(χαμο)γελάς.

Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά·

τουναντίον, εδώ μιλάμε για μία άκρως επικίνδυνη αντίληψη και κουλτούρα.

 

Η λέξη-κλειδί

που θα μάς βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα στις σωστές διαστάσεις του,

είναι η Αυτογνωσία.

…

 

Η Αυτογνωσία είναι -κατά βάσιν- έμφυτο ταλέντο· 

ως εκ τούτου, αφού μιλάμε για ταλέντο,

σημαίνει ότι δεν το διαθέτουν πολλοί άνθρωποι.

Όμως, ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει εκ γενετής,

δύναται να καλλιεργηθεί από το περιβάλλον·

ήτοι, οι Γονείς, οι Δάσκαλοι, η Κοινωνία,

μπορούν να διδάξουν σε ένα παιδί, στο κάθε παιδί, την Αυτογνωσία.

 

Οι δύο βασικές προϋποθέσεις τής Αυτογνωσίας

είναι η απομάκρυνση από το «Εγώ» και η ανάπτυξη υψηλής αισθητικής·

χωρίς αυτά τα στοιχεία,

ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να κυνηγά λάθος όνειρα,

να κυνηγά χιμαιρικούς και ουτοπικούς πρωταθλητισμούς,

να χάνει τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπειά του,

να καταντάει «τσόντα».

 

Επί παραδείγματι,

πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε δει και ακούσει στις auditions των ωδικών ριάλιτι

-όπως το «Fame Story» και το «X–Factor»-

άτομα που εκπέμπουν απέραντη ανοησία και θλιβερή αισθητική

να πετάνε αλαζονικές ατάκες τού στυλ

«Έχω όλο το πακέτο.», «Είμαι από τώρα ο νικητής.», κ.λπ., κ.λπ..
 

Αποτέλεσμα; 

Όταν στέκονται ενώπιον τής κριτικής επιτροπής,

ανοίγουν το στόμα τους να τραγουδήσουν

και ο ήχος που παράγουν είναι κάτι ανάμεσα σε σκουριασμένη γκαραζόπορτα

και ανοργασμική καρακάξα.

… 

 

Φευ·

η διαγωνιστική ανεπάρκειά τους είναι μόνο το πρώτο στάδιο τής κατάντιας,

καθώς στη συνέχεια

έρχονται με τη συμπεριφορά τους να φανερώσουν στον υπέρτατο βαθμό

το άκρως προβληματικό ψυχολογικό υπόβαθρό τους.

Έτσι, μόλις βγαίνουν από το στούντιο έχοντας δεχθεί την απολύτως δικαιολογημένη απόρριψη,

επιδίδονται σε παραλήρημα εναντίον των μελών τής κριτικής επιτροπής.

 

«Ποιος θα κρίνει ότι εγώ δεν είμαι καλός τραγουδιστής; Αυτή η “αδερφή”;»,

«Τι να μάς πει αυτός ο μαλάκας;»,

«Δεν με νοιάζει τι λέει αυτή η χαζή ξανθιά.»

και άλλες -αντίστοιχου περιεχομένου- υποτιμητικές και προσβλητικές εκφράσεις,

που δημιουργούν αυτομάτως το εύλογο ερώτημα

«Μα καλά,

αφού ήξερες ότι η επιτροπή αποτελούταν

από “αδερφές”, μαλάκες και χαζές ξανθιές,

γιατί έσπευσες να κριθείς από τέτοια άτομα;

Και επίσης, γιατί όλα αυτά δεν τα έλεγες προτού βρεθείς μπροστά τους;».

 

Το δυστοπικό σκηνικό συμπληρώνεται συχνά από την παρουσία ενός γονέα

(και εν γένει, ενός κοντινού προσώπου)

που προσυπογράφει τις ύβρεις και τις καταγγελίες..:

«Το παιχνίδι είναι στημένο.»,

«Θα μάς βρουν μπροστά τους…»,

«Θα δούν’ τι θα πάθουν…»,

«Το παιδί μου (ο αδελφός μου, κ.λπ.) είναι πολύ καλός τραγουδιστής,

αλλά οι κριτές είναι βαλτοί, δεν έχουν γούστο, δεν ξέρουν τι τούς γίνεται.».

 

Και βεβαίως,

ο τραγικός επίλογος έρχεται από το ατάλαντο άτομο που πρωταγωνιστεί στην ιστορία μας·

χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς ίχνος αυτογνωσίας,

εκτοξεύει τη -φαινομενικώς αντισυστημική, αλλά ουσιαστικώς αυτοκτονική- απειλή..:

«Εγώ δεν “μασάω” και θα συνεχίσω…».

…

 

Είναι αξιέπαινο να μη σκύβεις το κεφάλι μπροστά στις δυσκολίες,

είναι αξιοθαύμαστο να μην υποκύπτεις μπροστά στα πάσης φύσεως εμπόδια,

είναι υπέροχο να υπερασπίζεις και να υπερασπίζεσαι πάση θυσία το ταλέντο σου.

Βασική προϋπόθεση, όμως, να έχεις βρει το ταλέντο σου,

να ξέρεις πού έχεις ταλέντο,

να διαθέτεις τη δέουσα αισθητική

που θα αποτελέσει τον γνώμονα για τον εντοπισμό τού ταλέντου σου.

 

Ήτοι, μόνο αν έχεις κατακτήσει την Αυτογνωσία,

δύνασαι να εκφράσεις και να αξιοποιήσεις το (όποιο) ταλέντο σου·

χωρίς αυτογνωσία,

θα είσαι ένας γελοίος που δεν θα προκαλεί την παραμικρή ανησυχία στους αντιπάλους του

και που όλοι θα αποζητάνε όταν θα θέλουν να πετύχουν μία εύκολη νίκη.

 

Ο Γιώργος Αγγελόπουλος, ο γνωστός και ως «Ντάνος»,

έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στα ελληνικά realities

διότι με το πολυσύνθετο ταλέντο του, με την υπέρμετρη αγωνιστικότητά του,

με την απαράδοτη μαχητικότητά του και με την πρωταθληματική ψυχολογία του,

οδήγησε τούς πάντες να αναγνωρίσουν την αξία του.

 

Ο «Ντάνος» είναι ο συμπαίκτης που όλοι θέλουν,

είναι ο αντίπαλος που ελάχιστοι θέλουν·

μόνο οι άνθρωποι που (δύνανται να) κάνουν αυθεντικό πρωταθλητισμό

επιθυμούν να έχουν ως αντίπαλο κάποιον που επίσης κάνει αυθεντικό πρωταθλητισμό,

διότι έτσι ανεβάζουν αμφότεροι τον πήχυ τους

και προσδίδουν στις νίκες τους και στις ήττες τους μεγαλύτερη αξία.

 

Όλοι οι υπόλοιποι (η -κενή αυτογνωσίας- πλειοψηφία),

περιορίζονται στη Συμμετοχή και στην άκρως παγανιστική χρήση τής έννοιας «Τύχη»·

έτσι, με χαρακτηριστική ευκολία και διόλου τυχαία,

η συντριπτική ήττα με «10-3»

βαφτίζεται από τον -κατά τ’ άλλα- συμπαθή Τριαντάφυλλο

ως «αποτέλεσμα τύχης-ατυχίας».

 

Οποία εσκεμμένη πλάνη·

ποιος συμμετέχων στο «Survivor», ποια ομάδα στο «Survivor», ποιος τηλεθεατής τού «Survivor»,

θα καλούταν να απαντήσει στο δίλημμα «Ντάνος ή Τριαντάφυλλος»

και θα επέλεγε τον Τριαντάφυλλο;

 

Με αγωνιστικά κριτήρια, άπαντες επιλέγουμε τον Γιώργο Αγγελόπουλο,

με κριτήρια κωμωδίας-«παρωδίας επιβίωσης», επιλέγουμε ασυζητητί τον Τριαντάφυλλο.

Αυτό τα λέει όλα.

 

Επιμύθιο:

Κλείνοντας ετούτο το πόνημα,

θα χρησιμοποιήσω ως απόλυτη συμπύκνωση ένα συμβάν από το Ελληνικό Μπάσκετ.

…

 

Είναι 13 Ιουνίου 2001.

Στο «Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας» διεξάγεται ο 2ος τελικός τού πρωταθλήματος

ανάμεσα στους «αιωνίους αντιπάλους».

 

Ο Ολυμπιακός προηγείται στο σκορ με 80-77

και ο Παναθηναϊκός έχει μόλις 1,37 δευτερόλεπτα στη διάθεσή του

προκειμένου να εκδηλώσει την τελευταία επίθεση

και να πάει το ματς στην παράταση.

Ο χρόνος φαντάζει απειροελάχιστος·

όμως,

ο δεινός σουτέρ Φραγκίσκος Αλβέρτης συντρίβει τις δυσμενείς πιθανότητες  

και με ένα απίθανο τρίποντο από το κέντρο

-και μάλιστα από πλάγια θέση κι υπό πίεση-

ισοφαρίζει σε νεκρό χρόνο.

 

Μετά τον αγώνα, λοιπόν,

ο Αλβέρτης καλείται από τούς δημοσιογράφους να μιλήσει για το εκπληκτικό σουτ

και ξεστομίζει μία βαθύτατης σοφίας φράση..:
«Ήταν τυχερό, αλλά όχι τυχαίο.»!

…

 

«Ήταν τυχερό, αλλά όχι τυχαίο.»!
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ.

Το Τυχερό και το Τυχαίο.

Δύο έννοιες που έχουν μεν την ίδια ετυμολογία,

αλλά ιδεολογικώς τις χαρακτηρίζει και τις χωρίζει χαώδης διαφορά.

 

Το «Τυχερό» αντιπροσωπεύει την Τύχη που γίνεται σύμμαχος με την Αυτογνωσία,

το «Τυχαίο» αντιπροσωπεύει την Τύχη που γίνεται σύμμαχος με την Έλλειψη Αυτογνωσίας.

 

Το «Τυχερό» έχει μακρά διάρκεια,

το «Τυχαίο» είναι στιγμιαίο.

 

Το «Τυχερό» αξιοποιείται,

το «Τυχαίο» χρησιμοποιείται (και συχνά καταλήγει ακαριαία στα σκουπίδια). 

 

Ναι, αναμφίβολα η Τύχη χρειάζεται στη ζωή μας,

η Τύχη είναι σημαντικός παράγοντας στη Ζωή.

Όμως, η ειδοποιός διαφορά είναι,

ότι ο άνθρωπος που διαθέτει αυτογνωσία συνδέεται με το Τυχερό,

ενώ ο άνθρωπος που δεν διαθέτει αυτογνωσία συνδέεται με το Τυχαίο.

 

Εν κατακλείδι,

το Ταλέντο είναι το «Τυχερό» μας,

το Ταλέντο είναι ένα «λαχείο» που βρίσκεται εντός μας,

και η Αυτογνωσία είναι ο τρόπος για να εισπράξουμε τα κέρδη μας.

 

Ζήτω το Τυχερό, Κάτω το Τυχαίο.

Ζήτω η Αυτογνωσία!

 

Ο Υπο-Κοσμικός

(Twitter: @Ypokosmikos

https://twitter.com/Ypokosmikos)