*** Φίλες και Φίλοι,
σήμερα θα σάς αποκαλύψω μία εξαιρετικά χρήσιμη μιντιακή ιστορία,
την οποία έχω προσωπικώς βιώσει
και ως εκ’ τούτου θα σάς τη διηγηθώ με την ακρίβεια που διαθέτει ένα ρολόϊ καισίου
(όπως ΔΕΝ γνωρίζετε,
τα ρολόγια καισίου χάνουν ένα δευτερόλεπτο ανά δεκάδες εκατομμύρια χρόνια·
αν αγοράσετε ρολόϊ καισίου και χάσει δευτερόλεπτο σε 1.000.000 χρόνια,
να το επιστρέψετε στον έμπορα· είναι… χαλασμένο).
*** Αυτές τις μέρες βλέπω να προβάλλονται διαρκώς
-εν’ όψει τής επερχόμενης σεζόν-
διαφημίσεις ιδιωτικών δημοσιογραφικών σχολών,
οι οποίες ανήκουν σε μιντιακούς ομίλους.
* Υψηλά τα δίδακτρα,
υψηλές και οι προσδοκίες των παιδιών
που επιλέγουν να εμπιστευθούν την επαγγελματική τους κατάρτιση
σε άτομα που βλέπουν’-ακούν’ στην τηλεόραση,
ή, δευτερευόντως, που ακούνε στο ραδιόφωνο.
*** Το 2004 είχα γραφτεί σε κάποιαν πασίγνωστη σχολή,
προκειμένου να παρακολουθούσα σεμινάρια τηλεπαρουσίασης·
εργαζόμουν ήδη επί 10 χρόνια στα Media,
είχα κάνει ικανοποιητικά βήματα στη Δημοσιογραφία,
καλούμουν συχνά σε τηλεοπτικές εκπομπές·
ήθελα λοιπόν να έπαιρνα μια γεύση
από την «πραμάτεια» μιας τέτοιας σχολής,
και ει δυνατόν να αξιοποιούσα ακόμη περαιτέρω την υπάρχουσα εμπειρία μου.
* Παρ’ ότι όσο μεγαλώνεις
είναι πιο δύσκολο να αποδεχθείς πως θα είσαι ο μαθητής τής υπόθεσης,
εγώ είχα πάει εκεί με αυτόν τον εσωτερικό προσανατολισμό.
Όμως, η βασική προϋπόθεση για να είσαι μαθητής,
είναι να υπάρχει Δάσκαλος.
Να μπορούν αυτοί που έρχονται να σε διδάξουν,
να (σού) εμπνεύσουν τον Σεβασμό
με την προσωπικότητα, τις γνώσεις τους, τη συμπεριφορά τους.
Βάρβαρη Ουτοπία.
*** Πρώτον: Ένας δάσκαλος δεν επιτρέπεται να είναι επαγγελματίας.
Ακόμη κι αν χριστείς προσωρινώς ως «δάσκαλος»,
οφείλεις να είσαι Λειτουργός.
Απαγορεύεται να βαριέσαι,
απαγορεύεται να είσαι άσχετος,
απαγορεύεται να είσαι ξεπέτας.
Φευ! Η Ξεπέτα επήγαινε κι ερχόταν.
* Ήμασταν μία τάξη γύρω στα 15 άτομα
και όλα τα υπόλοιπα παιδιά θεωρούσαν
ότι λόγω τής μιντιακής εμπειρίας που ήδη διέθετα,
πως ήμουν ο μοναδικός που είχε πιθανότητες να απορροφούταν από τον όμιλο.
* Ετούτη ήταν μία αφελής προσέγγιση τής Μιντιακής Αξιοκρατίας,
την οποία ομολογώ ότι κι εγώ την είχα επί χρόνια·
στα Μ.Μ.Ε. είναι δείγμα ασχετοσύνης το απλοϊκό σκεπτικό που λέει
«Είμαι ταλαντούχος, είμαι έντιμος, γράφω και στο “γυαλί”.
Άρα δεν μού λείπει κάτι.».
Δεν λειτουργεί έτσι το Σύστημα.
* Όμως, αυτό που μ’ ενοχλούσε αφόρητα,
δεν ήταν η απροθυμία τής σχολής
να μού έδινε αυτά που οριζόντουσαν από τις ικανότητες και το βιογραφικό μου·
όταν αποσείσεις το προσωπικό σου συμφέρον,
βλέπεις πολύ πιο καθαρά τα πράγματα.
Αυτό, λοιπόν, που μ’ ενοχλούσε αφόρητα,
ήταν ότι δίνονταν φρούδες ελπίδες
σε ανθρώπους που δεν είχαν το παραμικρό ταλέντο.
Βιομηχανία Φρούδας Ελπίδας.
* Φυσικά,
αυτοί οι άνθρωποι που θα σού καλλιεργήσουν καταδικασμένες προσδοκίες,
είναι εξειδικευμένοι να το πράττουν με ιδανικό τρόπο·
η μόνιμη γλοιωδία που εφαρμόζουν στις δικές τους δημόσιες σχέσεις
προκειμένου να επιβιώνουν «στον χώρο»,
τούς οδηγεί να σού μιλούν διπλωματικά.
* Έτσι, αντί να σε αντιμετωπίσουν ως μαθητή,
σε αντιμετωπίζουν ως πελάτη·
σε καταδικάζουν σε «λάθος όνειρο»,
σε βάζουν στη διαδικασία τής οδυνηρής κατασπατάλησης τού χρόνου σου,
και ενίοτε, σε τραγικό ξόδεμα τής ίδιας σου τής ζωής.
* Δεν θα σού πουν «Δεν κάνεις.», διότι έτσι θα σε χάσουν από πελάτη.
Θα σού πετάξουν ωραιοποιητικές φράσεις όπως
«Θέλεις δουλίτσα, αλλά μπορείς να τα καταφέρεις.»,
«Είσαι καλός, αλλά χρειάζεσαι βελτίωση.»,
και ούτω καθ’ εξής.
* Την ώρα που οι υπόλοιποι μαθητές μπορεί να σε λυπούνται
ή -οι πιο ανάλγητοι- να γελάν’ μαζί σου,
ο «δάσκαλος» δεν σε διασώζει από τη γελοιοποίηση·
αντιθέτως, σε δίνει βορά στο Σύνολο και εν’ γένει στην Κοινωνία.
*** Τέτοιες συμπεριφορές έβλεπα και αηδίαζα.
Πληρώναμε όλοι υψηλά δίδακτρα
και το μόνο που διδασκόμουν ήταν ότι η Τηλεόραση είναι γεμάτη με «δήθεν»·
επλήρωνα για να μάθω αυτό που ήδη ήξερα, δηλαδή.
Δεν με επείραζε·
επλήρωνα για να μη μπορούσε κάποιος στο μέλλον να μού έλεγε
ότι αδικώ το Σύστημα.
* Βεβαίως, υπήρχε και η Εξαίρεση που επεβεβαίωνε τον Κανόνα.
Ανάμεσα στούς δήθεν, υπήρχε κι ένας πραγματικός δάσκαλος·
ένας άνθρωπος που είχε έρθει με επίγνωση τής ευθύνης του
(το εν’ λόγω πρόσωπο είναι πολύ γνωστός σκηνοθέτης).
Η κουβέντα που θυμάμαι από αυτόν τον δάσκαλο,
είναι η φράση που μάς είπε μια μέρα
σε συζήτηση για τούς ανθρώπους τής Τηλεόρασης..:
«Κανείς δεν θα σάς μιλήσει για τις υποχωρήσεις του.»!
* Όντως, πρόκειται για σοφία που έχει και γενικότερη ισχύ·
πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για έναν χώρο
όπου η «καρέκλα» έχει συχνά την υπόσταση τού Μεφιστοφελή.
Είναι πολλά τα άτομα που ως σύγχρονες εκδοχές τού Φάουστ
πουλάνε την ψυχή τους για μία θέση στα Media…
(δεν λέω ότι την πουλάνε στον Διάβολο,
διότι αρκετά συκοφαντημένος είναι κι’ αυτός
από τούς διάφορους μεσαιωνιστές·
έχει καταντήσει βαρετό πλέον το δίπολο «Θεός-Διάβολος»
και όσο κι αν οι «κασέτες» μάς θυμίζουν υπέροχα χρόνια τού Παρελθόντος,
μού είναι πια αφόρητα ανιαρές οι «κασετούλες»)
*** Όμως, όλα αυτά που διαβάσατε,
είναι απλώς το «κερασάκι» στην τούρτα τής ιστορίας που σάς διηγούμαι…
(έτσι είμαι εγώ·
πρώτα σερβίρω το κερασάκι και μετά την Τούρτα)!
* Φτάνουμε στην τελευταία ημέρα των μαθημάτων.
Έρχεται στην τάξη ο διευθυντής τού Ομίλου,
για να μάς πει κι αυτός τις δικές του δημοσιοσχεσίτικες παρόλες,
να μάς ευχηθεί «Καλή Σταδιοδρομία»
και να δεσμευθεί
ότι θα είναι δίπλα μας για να μάς βοηθήσει
και να μάς στηρίξει σε ό,τι χρειαστούμε
(όσο εβοήθησε εσάς, εβοήθησε και οποιονδήποτε από εμάς εκεί).
Αφού ξεφουρνίζει το «παραμυθάκι» του, αποχωρεί.
Και αμέσως μετά, έρχεται η Κορύφωση τού Εμπαιγμού και τής Ξευτίλας.
* Ο σκηνοθέτης για τον οποίον σάς εμίλησα νωρίτερα,
φέρνει στην τάξη τον διευθυντή τής Σχολής,
για να μάς απευθύνει ένα αποχαιρετιστήριο λογύδριο·
επρόκειτο για πασίγνωστο αθλητικογράφο με πολυδεκαετή εμπειρία,
τον οποίο ήξερα και εκτιμούσα από την Τηλεόραση.
Μετά από λίγο η εκτίμησή μου θα καταρριπτόταν με εκκωφαντικό τρόπο.
* Αρχίζει ο «μετέπειτα ψευτοδάσκαλος»
να μάς δίνει οδηγίες και να μάς συμβουλεύει.
Όλα καλά μέχρι εκεί· τα λέει ωραία.
Ξάφνου, όμως, αρχίζουν να ηχούν τα καμπανάκια τού κινδύνου·
χρησιμοποιεί επανειλημμένα τη διατύπωση «Κατά την ταπεινή μου άποψη…»
συνδυαστικά με την πολύχρονη εμπειρία του
(«Κατά την ταπεινή μου άποψη, των 40 ετών που έχω στον χώρο…», κ.λπ.).
* Όπως σάς έχω πει και στο πρόσφατο παρελθόν,
όταν ακούτε άτομο να λέει «Κατά την ταπεινή μου άποψη…»,
να απομακρύνεστε τρέχοντας.
Η Αυτοσύσταση τής Ταπεινότητας είναι η Ύψιστη Αμετροέπεια.
* Μόλις εξεστόμισε, λοιπόν, τη συγκεκριμένη φράση,
οι κεραίες μου ορθώθηκαν·
κάτι δεν επήγαινε καλά εδώ.
Και πράγματι, το «Βατερλό» ήρθε αμέσως μετά…
*** Ξεκινάει ο «δήθεν δάσκαλος» να μάς λέει,
ότι συχνά στην Τηλεόραση συμβαίνουν απολύτως απρόσμενα γεγονότα
και μάς διηγείται μία χαρακτηριστική περίπτωση..:
«Στη δεκαετία τού ’80,
ένας πολύ γνωστός δημοσιογράφος έχει καλέσει στο στούντιο τον κουμπάρο του.
Όταν, λοιπόν, πάει να καλωσορίσει τούς καλεσμένους του,
γυρίζει προς τον κουμπάρο του
και επιχειρεί να τον συστήσει στους τηλεθεατές·
όμως, έχει ξεχάσει το όνομα τού ίδιου του, τού κουμπάρου,
και αρχίζει με αμηχανία να επαναλαμβάνει
“Είμαστε εδώ με τον…, με τον…, με τον…”».
* Τότε, Φίλες και Φίλοι,
σπάω τη σιωπή
και δίνω συνέχεια στη διήγηση
με αυτοσχέδιο στίχο που έχω σκαρώσει εκείνη τη στιγμή..
«Και από το πολύ “…με τον…”, το κοινό έκανε εμετόν.
Σουρής.»,
λέω με έμφαση,
μετατρέποντας το προσωπικό μου στιχουργικό σκαρίφημα
σε ιδιοκτησία τού μεγάλου σατιρικού ποιητή μας, Γεωργίου Σουρή.
* Ο «δήθεν δάσκαλος» ξαφνιάζεται.
Ο «ταπεινοαποψάκιας» δεν έχει ακούσει τι ακριβώς είπα
και μού απευθύνεται με ερωτηματικό τόνο..:
«Παρακαλώ;».
* Τού επαναλαμβάνω,
ενώ όλοι κρατούν την αναπνοή τους
που είχα το θράσος να διακόψω τον «δάσκαλο»..:
«Και από το πολύ “…με τον…”, το κοινό έκανε εμετόν.
Σουρής.».
* Και τι λέει ο τύπος..;
Τι λέτε ότι λέει αυτός ο «δήθεν δάσκαλος»;
Δείτε την απάντησή του..:
«Ναι, ναι, βέβαια, Σουρής. Το ξέρω.».
* Ο Ξερόλας Ψευτοδάσκαλος.
Αυτός που θεωρεί ως υποχρέωσή του να τα ξέρει όλα,
όχι από βαθύ αίσθημα ευθύνης προς τούς μαθητές,
αλλά για να κάνει φιγούρα.
Ήξερε πως τον στίχο που είχα μόλις βγάλει,
τον είχε βγάλει ο Σουρής.
ΡΟΜΠΑ.
*** Επιμύθιο:
Όταν κάνει κάτι λάθος ο Μαθητής, έχει κάνει κάτι λάθος ο Δάσκαλος.
Γεμάτες οι οικογένειες και τα σχολεία ανά τον κόσμο με κάκιστους δασκάλους·
έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι η Κοινωνία είναι γεμάτη με κάκιστους μαθητές.
* Κλείνω με μία έξοχη γερμανική παροιμία,
η οποία συμπυκνώνει στο έπακρο όσα είπαμε σήμερα..:
«Αυτός που γίνεται δάσκαλος τού εαυτού του,
επιλέγει έναν ηλίθιο για μαθητή.».
*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…
*** Τα λέμε αύριο…
Ο Υπο-Κοσμικός
