«Ο Υπο-Κοσμικός»

*** Φίλες και Φίλοι, σημερινό θέμα μας η Μύκονος.
Όπως αντιλαμβάνεστε,
προκειμένου να έχετε το δικαίωμα να συνεχίσετε την ανάγνωση,
θα πρέπει να μείνετε γυμνοί (άντε, «ημίγυμνοι» το πολύ).

* Και τώρα που υπακούσατε ακαριαία στην εντολή μου,
αφήνω κατά μέρος τη χαριτωμενιά τού προλόγου
και μπαίνω αμέσως στο ζήτημα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας…

* Είχα αφήσει αυτό το πόνημα για το τέλος τού καλοκαιριού,
ώστε να μην υπάρξει κατ’ ελάχιστον η αίσθηση
ότι επιτίθεμαι στον τουρισμό τού νησιού·
διότι αυτά που θα γράψω δεν θα είναι ευχάριστα.
Η Μύκονος μού προκαλεί απέχθεια.

*** Όχι, δεν μετετράπη ξαφνικά η στήλη σε γεωγραφικό οδηγό·
μιντιακή θα είναι η τοποθέτησή μου.
Χρειάζεται, όμως, εισαγωγική ανάπτυξη…

* Η Μύκονος έχει όλη την ομορφιά και τη λαγνεία των Κυκλάδων·
ένας υπέροχος τόπος που είναι εκ’ φύσεως ξεχωριστός·
ένα νησί με συγκλονιστικά έκφυλη αύρα,
που σού δημιουργεί την ακατάσχετη και ακατανίκητη επιθυμία
να αλλοτριωθείς, να διαφθαρείς,
να αναθεωρήσεις την καθεστώσα αξιοπρέπειά σου,
να μετατραπείς σε «Ερμαφρόδιτος».
Μόλις φτάνεις στη Μύκονο,
νοιώθεις να ασφυκτιάς
από την επιτακτική απαίτηση τού νησιού να τού παραδοθείς άνευ όρων.
Μία πνιγηρή αλλά έξοχη αίσθηση·
η Ηδονή τής Υποξυφιλίας.

* Τη δεκαετία τού ’50,
πριν ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ εξελιχθεί σε σκηνοθέτη παγκοσμίου βεληνεκούς,
έγραφε κινηματογραφικές κριτικές.
Σε μία κριτική του, λοιπόν,
είχε γράψει για την ταινία τού Χίτσκοκ «Ο Άγνωστος τού Εξπρές»:
«Μού αρέσουν αυτές οι σκηνές. Έχουν τη Μυρωδιά τής Ιεροσυλίας…»!
Η τελευταία φράση είναι που περιγράφει με συνταρακτικό τρόπο τη Μύκονο·
η Μύκονος έχει τη Μυρωδιά τής Ιεροσυλίας.

* Η Μύκονος δεν έχει τον θεό της διότι είναι η ίδια Θεά·
η Θεά τής Χυδαιότητας, τής Προστυχιάς.
Αυτό το νησί είναι ένας ύμνος στην Αθεΐα·
τι χρειάζονται οι Θεοί όταν υπάρχει το Σεξ;

* Το Σεξ! Η Συνειδητοποίηση τού Φύλου.
Και στη συνέχεια,
η παράδοσή μας στα συνειδητά, τα υποσυνείδητα
και τα ασυνείδητα ερωτικά ένστικτα.
Μύκονος και Σεξ, έννοιες ταυτόσημες.
Στη Μύκονο όλες είναι επίδοξες ερωμένες σου,
όλοι είναι επίδοξοι εραστές σου·
ανεξάρτητα από το φύλο σου.

*** Έως τώρα, διαβάζετε έναν διθύραμβο·
ψάχνετε να βρείτε πού είναι η απέχθεια για την οποία σάς μίλησα,
αλλά δεν μπορείτε να εντοπίσετε έστω ένα ψήγμα επεξήγησης
τής φράσης μου «Η Μύκονος μού προκαλεί απέχθεια.».
Ήρθε η ώρα…

*** Πριν από μερικές μέρες,
με αυτόν τον μαγικό τρόπο
που το Διαδίκτυο σε περνάει από το ένα θέμα στο άλλο,
οδηγήθηκα μέσα από ένα βίντεο αθλητικού περιεχομένου
να κάνω «κλικ» σε βιντεάκια τού «Mykonos Live TV»·
πρωταγωνίστριες, γνωστές Ελληνίδες και άγνωστες ξένες.
Αισθάνθηκα αποστροφή.

* Κορμάρες ήταν όλες τους·
από αυτές που κάθε άντρας
θέλει να συμπεριλάβει στον κατάλογο με τις «κατακτήσεις τής μιας βραδιάς».
Όμως,
είχαν ένα κοινό στοιχείο που έβρισκα, βρίσκω και θα βρίσκω αποκρουστικό..:
την Ποζεριά.

* Τα περισσότερα από αυτά τα βιντεάκια
-χωρίς να επιρρίπτω την παραμικρή μομφή στο κανάλι-
κάναν’ «μπαμ» ότι ήταν «στημένα»,
με το σκηνικό να είναι θλιβερά επαναλαμβανόμενο·
η δήθεν ανέμελη σιλικονάτη «wannabe»,
υποδυόταν ότι τάχα μου-τάχα μου δεν ήξερε πως την τραβούσε κάμερα
και δώσ’ του να στήνει τα οπίσθιά της χωρίς κάποιον εμφανή λόγο
(«Και έχω και τα λουμπάγκα μου…»).

* Ψεύτικα βλέμματα, ψεύτικες κινήσεις, ψεύτικη γλώσσα τού σώματος.
Όλα ψεύτικα.
Κι όμως, ακόμα κι έτσι θα τις δεχόμουν,
καθώς, το Ψέμα διαθέτει μία αρχέγονη σεξουαλική δυναμική·
για να το εξηγήσω με τον πιο εξαπλουστευμένο τρόπο που γίνεται
(με έναν τρόπο που ναι μεν είναι αγοραίος,
αλλά υπηρετεί τις ανάγκες τού κειμένου),
αυτός που σού λέει ψέματα, σού δημιουργεί τη διάθεση να τον πηδήξεις
(άλλοτε μεταφορικά και άλλοτε κυριολεκτικά).

* Αυτό που δεν δέχομαι,
αυτό που με ενοχλεί αφόρητα και με απωθεί αδιαπραγμάτευτα,
είναι ότι ακόμη και το Ψέμα δεν θέλω να εκφράζεται με… ψεύτικο τρόπο.
Θέλω η γυναίκα να δίνει στο Ψέμα διαστάσεις Μυθικής Αλήθειας
και όχι να το εκφράζει ως φτηνιάρικο αποτυχημένο κομπαρσιλίκι.

*** Και βεβαίως,
δεν είναι μόνο οι γυναίκες βουτηγμένες στη θλιβερή ποζεριά,
αλλά από κοντά ακολουθούν και οι άντρες.
Τα ισχυρά αρσενικά και θηλυκά τής Ελληνικής Μιντιακής Κοινωνίας,
που πάνε στη Μύκονο για να συναντήσουν αλλήλους,
να ανταλλάξουν ποζεριές και σωματικά υγρά,
και να διασφαλίσουν ή να γιγαντώσουν τη θεσούλα τους για το Φθινόπωρο.

*** Όχι, ρε.
Ως Αθηναίος λέω «Όχι στο “θεαθήναι”».
Δεν γίνεται να ξαναπάω Μύκονο όσο είναι αυτοί και αυτές εκεί.
Διψώ για Καλοκαιρινή Χυδαιότητα και Προστυχιά,
αλλά δεν αντέχω την Ποζεριά.

* Και πάντα θα αποχαιρετώ αυτά τα «αναγνωρίσιμα “Δήθεν”»,
με την πάλαι ποτέ κομματάρα τής λατρεμένης μου Νατάσας Θεοδωρίδου..:
«Τι γυρεύω εγώ μ’ αυτούς…»!

*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…