*** Φίλες και Φίλοι, μετά το «μπλε χέρι» τής Γιάννας Τερζή,
έχουμε πλέον και το «μπλε παιχνίδι» τού Γρηγόρη Αρναούτογλου
(όσο για το «Μπλε Γυμνό» τού Πικασό, ούτε λόγος)!
* Από το πάλαι ποτέ ένδοξο «The Wall»,
από την κλαίουσα Ρούλα Βροχοπούλου,
τον Κλεάνθη-«Ωνάση»,
το Γωγουλίνι που πουλούσε έρωτα
στον άβγαλτο επαρχιώτη και τελικό νικητή Θοδωρή Ισπόγλου,
τη Σίσσυ Γιαννακοπούλου
και την προδοσία που επεφύλασσε στον Τζώρτζη τον «Μυκονιάτη»
(ακόμη θυμάμαι να παίζει το «Requiem Of A Dream»
τη στιγμή τής προδοσίας),
από τον Βελέτζα, τον Καρκαβίλα,
και τον τότε βασιλιά τής «Τι-Βι» Ανδρέα Μικρούτσικο,
στο άδοξο ομότιτλο τηλεπαιχνίδι που δεν έχει αρχή και τέλος.
* Κάθισα να δω τη χθεσινή πρεμιέρα•
και ως άνθρωπος που επιμένω να τρέφω το παιδί που έχω μέσα μου,
και ως ειδήμων επί των τηλεπαιχνιδιών
(επί 20 χρόνια συντάκτης και αρχισυντάκτης σε τέτοιου είδους παραγωγές).
Το Παιδί και ο Ειδήμων ομονόησαν σε ένα συμπέρασμα:
Πολλή βαβούρα για το τίποτα.
Πολλή όμως…
* Ένα ανερμάτιστο concept,
ένα μπερδεμένο πράμα,
ένα συγκεκαλυμμένο ριάλιτι,
το οποίο μπλέκει απεγνωσμένες προσπάθειες εντυπωσιασμού,
με την εκβιαστική συγκίνηση, την περιττολογία, τη φανφάρα.
Ένα δίωρο πρόγραμμα,
που σε κάνει να αναρωτιέσαι λεπτό με το λεπτό,
γιατί πρέπει να διαρκεί δύο ολόκληρες ώρες.
* Το «Βατερλό» αυτού τού ανόητου και εξαιρετικά φλύαρου concept
είναι ότι δεν δύνασαι να το περιγράψεις.
Σε ρωτάει, ρε παιδί μου, ο κολλητός σου, η κολλητή σου,
πώς παίζεται…
Πώς παίζεται το «The Wall»; Αξίζει να το δούμε;
* Αρχίζεις να μασάς τα λόγια σου.
Τι απάντηση να δώσεις;
Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις όταν η δομή είναι τόσο θολή;
Δεν είναι θέμα ευγλωττίας, δεν είναι θέμα οξύνοιας•
τιμώ τις σύνθετες και τις πολύπλοκες ιδέες όταν παρουσιάζουν ενδιαφέρον,
όταν εκπέμπουν σπιρτάδα,
όταν δεν είναι κατ’ επίφασιν έξυπνες.
Το «The Wall» προσπαθεί απελπισμένα επί μιάμιση ώρα καθαρού χρόνου,
να μάς πείσει ότι είναι έξυπνο παιχνίδι.
Το μόνο που καταφέρνει είναι να μάς κουράσει αφόρητα…
* Μέσα από αυτήν τη στήλη έχω αναφέρει ξανά ένα ακλόνητο επιχείρημα,
το οποίο θα αναπαράγω και θα επικρεμώ ως δαμόκλειο σπάθη
πάνω από τα κεφάλια των τηλεοπτικών στελεχών.
Ερωτώ, λοιπόν..:
Αν ο οποιοσδήποτε πολίτης ή η οποιαδήποτε… πωλήτρια,
επήγαινε -εν’ προκειμένω- στον ΑΝΤ1,
έβρισκε τον υπεύθυνο τού Ψυχαγωγικού Προγράμματος
και τού επρότεινε το συγκεκριμένο concept,
τι θα συνέβαινε;
* Αν το «The Wall» ήταν μία ιδέα
που είχε κατεβάσει η γκλάβα τού Μήτσου από το Μενίδι,
τής Μαρίας από τα Σούρμενα,
τού Βάγγου από την Πετρούπολη,
ο ΑΝΤ1 θα έδινε χρήματα για να αγοράσει τα πνευματικά δικαιώματα;
Σοβαρολογούμε τώρα;
* Εν’ γένει,
δεν υπάρχει μπούρδα
που να μην κάνει παρέλαση στη νεοελληνική τηλεόραση•
μία απ’ αυτές το «The Wall»,
που -ειρήσθω εν’ παρόδω- γυρίζεται στην Πολωνία,
διότι εκεί είναι στημένη αυτή η θηριώδης και ακριβή εγκατάσταση
(ως γνωστόν, η Πολωνία είναι η… Πρέσβειρα τής Προχώ Τηλεόρασης).
* Βεβαίως,
είναι πιθανό να βγει κάποιος
και εύλογα -σε επίπεδο αντεπιχειρήματος- να μού πει
«Για κάτσε, ρε φίλε…
Δηλαδή εσύ ξέρεις καλύτερα από το “N.B.C.”
που πρωτοέβγαλε το “The Wall” στον “αέρα”;
Ξέρεις καλύτερα από τούς -αναμφιβόλως γνώστες- Αμερικανούς;».
* Η απάντηση είναι απλή.
Δεν ξέρω καλύτερα ή χειρότερα από τούς Αμερικανούς.
Ξέρω, όμως, τι βλέπω.
Έρχεται μία εκπομπή, μού συστήνεται ως «τηλεπαιχνίδι»
και κάθομαι να δω.
Και βλέπω αυτό το οποίο μού σερβίρεται.
Και κρίνω.
* Ως τηλεθεατής, λοιπόν,
δεν βρίσκω τον παραμικρό λόγο ύπαρξης τού «The Wall».
Το Παιδί που είμαι, κουράστηκε βλέποντάς το.
Το ίδιο και ο Ειδήμων.
Όμως, υπάρχει και η μεριά τού Παίκτη.
Εδώ βρίσκουμε και το μοναδικό θετικό στοιχείο τού παιχνιδιού…
* Τα ποσά που υπάρχει πιθανότητα να κερδίσει ένας παίκτης
είναι εξόχως ικανοποιητικά•
επίσης, οι πιθανότητες να κερδίσεις ένα μεγάλο ποσό είναι αρκετά μεγάλες.
Συνελόντι ειπείν,
το «The Wall» είναι ένα παιχνίδι ιδανικό για παίκτες,
αλλά αδιάφορο, βαρετό και αφόρητα φλύαρο για τούς θεατές.
Οπότε..;
*** Από τη μεριά του,
ο Γρηγόρης Αρναούτογλου προσπαθεί να υποστηρίξει το προϊόν
που έχει κληθεί να προωθήσει.
Η παρουσίασή του κινήθηκε
ανάμεσα σε πομπώδεις κορώνες τού τύπου «Το παιχνίδι που αλλάζει ζωές»
και σε αγχωμένες προσπάθειες
να δημιουργήσει τηλεοπτικά ανθυποχάπενινγκ,
προτρέποντας την παίκτρια να βγάλει τα παπούτσια της
και πετώντας κι αυτός το δικό του παπούτσι•
λες και έχουμε 1997,
λες και ο Αρναούτογλου είναι η Βασιλική Μαστοροπούλου,
που είχε πετάξει τις γόβες της στα «Καλλιστεία».
* Επίσης,
ας περιορίσει λίγο ο Αρναούτογλου
τούς προσποιητά έξαλλους πανηγυρισμούς,
διότι έχουμε δει στη ζωή μας αυθεντικά έξαλλους πανηγυρισμούς
και καταλαβαίνουμε τη διαφορά
(η οποία έτσι κι αλλιώς είναι χαώδης
και δεν απαιτεί ιδιαίτερες αντιληπτικές ικανότητες).
*** Άφησα για το τέλος τη μοναδική αξιομνημόνευτη στιγμή τής πρεμιέρας.
* Οι συμμετέχοντες, ο Ανδρέας και η Ρένα, είναι 13 χρόνια μαζί.
Ας δούμε τι ώθησε το συγκεκριμένο ζευγάρι να πάει στο παιχνίδι,
μέσα από τα λόγια τής δακρυσμένης Ρένας..:
«Με τον Ανδρέα δεν έχουμε δικά μας παιδιά. Έχω δύο παιδιά απ’ τον πρώτο μου γάμο. Βέβαια, προσπαθήσαμε πάρα πολύ για να αποκτήσουμε παιδάκι μαζί… Δεν τα καταφέραμε…
Και το όνειρό μου είναι να πάρω ένα σπίτι για να υϊοθετήσουμε ένα παιδάκι.
Είναι ένας άντρας που με εγνώρισε με δύο παιδιά…
Ζούμε όλοι μαζί, τον αγαπάνε• γενικά είμαστε μία δεμένη οικογένεια.
Αλλά μάς λείπει κάτι. Τού λείπει κάτι.
Και θα ήθελα να τού το προσφέρω αυτό. Με όποιον τρόπο μπορώ…»!
*** Βρήκα συγκλονιστική αυτήν τη Συναλληλία.
Ένα ζευγάρι που έχει προσπαθήσει να κάνει δικό του παιδί,
που δεν τα έχει καταφέρει να επιτύχει την Τεκνοποίηση
και μετουσιώνει τη Διάθεση τής Μοιρασιάς σε μία υϊοθεσία.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι αισθάνονται τέτοιαν αγάπη μεταξύ τους,
που είναι ικανοί να παρακάμψουν την εκκωφαντική ισχύ και γοητεία τού «DN.A.»,
μόνο και μόνο για να έχουν το δικαίωμα να μοιραστούν το Γονικό Ένστικτο.
Μιλάμε για αξιοθαύμαστη και μνημείωδη αυταπάρνηση!
* Για την ιστορία να αναφέρω,
ότι ο Ανδρέας και η Ρένα κέρδισαν 79.900 ευρά
και θα καταφέρουν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.
Όπως αξίζει, δηλαδή, να γίνεται,
όταν η Πραγματικότητα έχει τέτοια ευγενή κίνητρα…
* Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες Δευτέραν τα σπουδαιότερα…
*** Καλό Σαββατοκύριακο. Τα λέμε τη Δευτέρα…
Ο Υπο-Κοσμικός
