*** Την ώρα που όλος ο κόσμος είναι
σοκαρισμένος
με την ομαδική δολοφονία των μαθητών
από οπλισμένο συμμαθητή τους σε σχολείο τής Φλόριντα,
είδαμε χθες στο «Ντανουάζ» την εξής σκηνή..:
Ένας τύπος βρίσκεται στο κατάστημα πώλησης όπλων
που έχει ανοίξει ο Στέφανος Λαμπίρης (κατά κόσμον, Γιώργος Αγγελόπουλος)
και ξεστομίζει τη φράση
«Εδώ πέρα νιώθω ότι είμαι μικρό παιδί σε παιχνιδάδικο».
* Παίζει να είναι ένα από τα πιο αποτυχημένα timing όλων των εποχών.
Ένας έφηβος στις Η.Π.Α., ένα μικρό παιδί,
είδε στο θολωμένο του μυαλό τον Θάνατο ως «παιχνιδάδικο»
κι εμείς έμελλε ν’ ακούσουμε αυτήν την τραγική ατάκα.
* Θα ήταν ανόητο να ρίξω ευθύνη στη Μυθοπλασία
(μυθοπλασία είναι κι ό,τι γουστάρει κάνει),
αλλά διατηρώ το δικαίωμα
να βρίσκω αποκρουστικό αυτό το «πολεμικό promotion»
που αναδύεται και εκπέμπεται από τον ρόλο τού Ντάνου,
ο οποίος στη σειρά είναι λιανικός έμπορος όπλων.
* Επίσης,
δεν γνωρίζω αν η σειρά απευθύνεται αποκλειστικώς
σε τηλεθεατές που τούς αρέσει το Κυνήγι,
αλλά σίγουρα υπάρχουμε και εκατομμύρια φιλόζωοι στην Ελλάδα
που το απεχθανόμαστε.
Ε, ακόμη και σε επίπεδο σεναρίου,
δεν είναι δυνατόν επί δύο λεπτά να βλέπουμε σκηνή
όπου ακούγονται εξειδικευμένοι κυνηγετικοί όροι
(κάποιοι από αυτούς, μάλιστα,
εντελώς ασεβείς προς την ύπαρξη των -μελλοντικώς τουφεκισμένων- ζώων).
*** Όσον αφορά, τώρα, στην ερμηνεία τού Ντάνου,
δεν απέχει και πολύ από των υπολοίπων•
αυτό που διέκρινα είναι ότι στο σίριαλ υπάρχουν συμμετέχοντες
οι οποίοι δεν ηθοποιούν αλλά διεκπεραιώνουν•
η διαφορά ανάμεσα στην Ηθοποιία και τη Διεκπεραίωση είναι χαώδης
και ως εκ τούτου οφθαλμοφανής.
* Ο Απόστολος Γκλέτσος έθεσε στη
σωστή βάση
τη συμμετοχή τού Ντάνου στο «Τατουάζ»:
«Εγώ υπερασπίστηκα το δικαίωμα τού Γιώργου Αγγελόπουλου στη Δοκιμή.
Από ’κεί και πέρα, θα αφήσουμε λίγον καιρό να δούμε…».
* Δράττομαι τής ευκαιρίας,
ορμώμενος από την αποστροφή «…θα αφήσουμε λίγον καιρό να δούμε…»,
να σάς πω μία σύντομη και εξόχως διδακτική ιστορία…
* Κάποτε ένας μαθητής άκουσε τον
Μότσαρτ σε ένα κονσέρτο του
και συγκινήθηκε από το Μεγαλείο και τον πλούτο τής μουσικής του.
Μετά το τέλος τής συναυλίας πηγαίνει να τον συναντήσει
και ακολουθεί μεταξύ τους ο εξής διάλογος..:
– Δάσκαλε,
θέλω να σε ρωτήσω, τι πρέπει να κάνω για να γίνω καλός μουσικός;
– Κατ’ αρχάς, νεαρέ μου,
πρέπει να ξεκινήσεις διαβάζοντας σωστά την παρτιτούρα,
μετά να μπορείς να γράψεις με ευκολία ένα θέμα τής Αρμονίας,
μετά να μάθεις πιάνο,
μετά…
Το αγόρι τον διακόπτει..:
– Μα, Δάσκαλε, εσείς γράψατε συμφωνίες και καντάτες σε ηλικία 6 ετών!
Και τού απαντάει ο Μότσαρτ..:
– Εγώ δεν ρώτησα κανέναν!
* Αυτή η ιστορία αποτελεί Ύμνο στην Αυτοτέλεια τού Ταλέντου.
Το Ταλέντο υπερβαίνει τη Δοκιμή,
το Ταλέντο υπερβαίνει τον Λίγον Καιρό,
το Ταλέντο υπερβαίνει τον Καιρό•
το Ταλέντο είναι το Θείο Διυλιστήριο,
το Ταλέντο είναι η Αιώνια Πυξίδα.
* Δύναται ένας άνθρωπος που δεν έχει ταλέντο σε κάτι,
να εκπαιδευθεί και να φτάσει αυτό το «κάτι» να το κάνει καλά;
Ναι, δύναται.
Όμως, ουδέποτε θα μπορέσει να το πράξει με κορυφαίον τρόπο•
ουδέποτε θα μπορέσει να φτάσει στην Κορυφή.
Και, αυτό,
είναι ένα συνολικό μήνυμα που απευθύνεται σε ολόκληρη την Κοινωνία•
σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε μέλος τής Κοινωνίας ξεχωριστά.
* Με τι θα είσαι ευχαριστημένος στη ζωή σου;
Με κάτι που απλώς θα το κάνεις καλά
ή με κάτι στο οποίο θα είσαι κορυφαίος;
* Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν,
είναι η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για την Έννοια τού Θαυμασμού.
Ο Θαυμασμός είναι Εξαιρετικά Επικίνδυνη Έννοια.
Ο Θαυμαστής είναι Νυν Αποθεωτής και Μελλοντικός Δολοφόνος.
Ο Θαυμαστής σύρεται και φέρεται
από την ιδιοτέλεια τής ίδιας του τής φαντασίας.
* Οι άνθρωποι που θαυμάζουν τον Ντάνο (και τον κάθε άλλον)
αποκτούν προσδοκίες που δεν δικαιούνται.
Όλοι έχουμε θαυμάσει κάποιον άνθρωπο
και αυτομάτως αισθανθήκαμε ότι έχουμε δικαιώματα στη ζωή του,
ότι μπορούμε να τον κατευθύνουμε, ότι μπορούμε να τον ορίσουμε.
Έτσι, η Ναρκωτική Ανάγκη τού Θαυμασμού,
μάς οδηγεί να τον θέλουμε διαρκώς στην Κορυφή•
σε κάθε τι•
ακόμη κι εκεί που δεν έχει Ταλέντο,
ακόμα κι εκεί που δεν μπορεί να απαντήσει «Εγώ δεν ρώτησα κανέναν».
* Ο Θαυμαζόμενος είναι η
Επιτυχημένη Αντανάκλαση των Αποτυχιών τού Θαυμαστή.
Το Απόλυτο Παράδειγμα είναι ο Τζον Λένον,
ο οποίος δολοφονήθηκε από τον θαυμαστή του, Μαρκ Τσάπμαν,
λίγες ώρες αφ’ ότου ο τελευταίος τού είχε ζητήσει αυτόγραφο.
Και για να ειρωνευτώ τη χθεσινή,
θλιβερή σεναριογραφική στιγμή τού «Τατουάζ»,
θα προβώ κι εγώ σε μία μυθοπλασία..:
Ο Μαρκ Τσάπμαν εδολοφόνησε τον Τζον Λένον
με όπλο που είχε αγοράσει από τον «παιχνιδότοπο» τού Ντάνου.
Συλλυπητήρια στο σενάριο.
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες
Δευτέραν τα σπουδαιότερα…
*** Καλό Σαββατοκύριακο. Τα λέμε τη Δευτέρα…
Ο Υπο-Κοσμικός
