Το «Μνημόσυνο τής Ντροπής» για τα νεκρά κοριτσάκια.
Τρία νεκρά παιδιά.
Τρία αθώα πλασματάκια που έφυγαν από τη ζωή προτού προλάβουν να ζήσουν.
Τρία παιδιά που απεβίωσαν υπό εξαιρετικά ύποπτες συνθήκες.
Τρία παιδιά που υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να δολοφονήθηκαν…
Η Ελληνική Κοινωνία σοκάρεται.
Η Ελληνική Κοινωνία συγκλονίζεται.
Η Ελληνική Κοινωνία χάνει τον ύπνο της.
Η Ελληνική Κοινωνία απαιτεί να βρεθεί η Αλήθεια και να αποδοθεί Δικαιοσύνη.
Η Ελληνική Κοινωνία παρακολουθεί κάθε εκπομπή που ασχολείται με την υπόθεση.
Η Ελληνική Κοινωνία ηρωοποιεί κάθε δημοσιογράφο, αστυνομικό, ιατροδικαστή
και -εν γένει- οποιονδήποτε καθ’ ύλιν αρμόδιον
που αποκαλύπτει στοιχεία και συνεισφέρει στην επικείμενη λύση τού μακάβριου γρίφου.
Η Ελληνική Κοινωνία μετατρέπει το μνημόσυνο σε «πάρτι».
Η Ελληνική Κοινωνία φτιάχνει ποπ-κορν, παραγγέλνει πίτσες, παραγγέλνει σουβλάκια.
Ο Θάνατος δεν θέλει μόνο «γερό στομάχι»·
ο Θάνατος -όταν δεν σε πλήττει προσωπικώς- θέλει και γεμάτο στομάχι.
…
Γεννιόμαστε έχοντας εγγεγραμμένον στο «DN.A.» μας τον Θάνατο.
Ο φόβος για το προδιαγεγραμμένο και αναπόφευκτο «τέλος»,
είναι η αρχετυπική πυξίδα που ορίζει τη ζωή μας, τα συναισθήματά μας,
τις σκέψεις μας, τις ανησυχίες μας, τις ανασφάλειές μας.
Ο Θάνατος είναι ο Μαγνητικός Βορράς στην Πυξίδα τής Ζωής!
Ο «Φόβος τού Θανάτου»
είναι ο μόνιμος -άλλοτε υποσυνείδητος και άλλοτε συνειδητός- συνοδοιπόρος μας
και είναι απολύτως ανθρώπινο να πανηγυρίζουμε κάθε φορά που τον υπερβαίνουμε·
τα πανηγύρια δε, γίνονται έξαλλα και αλλόφρονα,
όταν αισθανθούμε πως δεν έχουμε νικήσει μόνο τον «Φόβο τού Θανάτου»
αλλά και τον ίδιον τον Θάνατο.
Πότε εμφανίζεται αυτή η εξαιρετική συνθήκη;
Όταν ιαθούμε από μία θανατηφόρο ασθένεια.
Όταν βγούμε αλώβητοι από ένα τρομακτικό τροχαίο.
Όταν εν γένει γλυτώσουμε από μία κατάσταση
όπου τα δεδομένα επιβίωσης είναι σε συντριπτικό βαθμό εναντίον μας.
Εν κατακλείδι, όταν αισθανθούμε οι εκλεκτοί τής έννοιας «Θαύμα».
Κι όμως, ας είμαστε ειλικρινείς·
ναι μεν είναι ελάχιστες οι πιθανότητές μας
να νικήσουμε σε προσωπική αναμέτρηση τον Θάνατο,
όμως, καταγάγουμε επί καθημερινής βάσεως μικρές νίκες απέναντί του,
μέσα από την κυνική αντανακλαστική ικανοποίηση που μάς δίνει «Ο Θάνατος τού Άλλου».
«Ουφ… Ευτυχώς, πάλι δεν ήμουν εγώ ο εκλεκτός τού δρεπανηφόρου θεού.».
Ο «Θάνατος τού Άλλου» ηχεί ως σάλπιγγα
που μάς μεταδίδει το μήνυμα ότι εμείς, είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Έτσι, ανακουφισμένοι γαρ,
ευχαριστούμε -διά τού βραχύβιου πένθους μας- τον άλλον, τον κάθε άλλον,
που ακουσίως μάς έδωσε με τον θάνατό του τη δύναμη να συνεχίσουμε
ετούτο το -κατά Καββαδίαν- τρομαχτικό ταξίδι τού Χαμού.
Δεν είναι απάνθρωπο αυτό που μάς συμβαίνει· είναι Φυσικό Αντανακλαστικό.
Όταν δεν πλήττεται ο δικός μας ζωτικός χώρος, όταν δεν πλήττεται η οικογένειά μας,
όταν ο θάνατος χτυπάει την ξένη πόρτα και όχι τη δική μας,
αισθανόμαστε ανακούφιση, ευγνωμοσύνη, λύτρωση.
Ο Θάνατος λειτουργεί ως Απόλυτη Διαφήμιση, ως Απόλυτο Μάρκετινγκ.
Ξεκινώντας από το απλό κηδειόσημο που θα δεις στην κολώνα τής γειτονιάς σου
και θα σε ενημερώνει πως κάποιος άνθρωπος πλησίον εσού απεδήμησε,
και φτάνοντας σε θανατηφόρα γεγονότα όπως ο Πόλεμος
όπου το περιγραφόμενο φαινόμενο κορυφώνεται.
Γιατί παρακολουθούμε όλοι μετ’ επιτάσεως τα συμβαίνοντα στην Ουκρανία;
Διότι είμαστε ζωντανοί.
Διότι αισθανόμαστε την -έστω μακρινή- απειλή,
αλλά είμαστε ζωντανοί και επιθυμούμε διακαώς να παραμείνουμε ζωντανοί.
Ναι, όσο πιο έντονη είναι η απειλή τού θανάτου,
τόσο εντονότερα θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε.
Η Απειλή τού Θανάτου είναι ευθέως ανάλογη με την Επιθυμία για Ζωή.
…
Εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα δαιδαλώδες ψυχολογικό «μάρκετινγκ»,
όπου μέσα από την Αντίστροφη Ψυχολογία εξάγονται τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα.
Για να απλουστεύσω τον συλλογισμό, θα αναφέρω ένα παράδειγμα με δύο σκέλη…
Όταν βλέπουμε το καλοκαίρι μία διαφήμιση παγωτού,
μονολογούμε «Ε ρε, να ’χα τώρα ένα παγωτάκι…»,
και τσουπ,
πεταγόμαστε και αγοράζουμε το προϊόν
που προ ολίγου μάς εκινητοποίησε την καταναλωτική μας διάθεση.
Γιατί το κάνουμε αυτό;
Διότι η Διαφήμιση στηρίζεται στο υποσυνείδητα επιθετικό μήνυμα «Εσύ δεν έχεις.».
Επί τής ουσίας -αν το καλοσκεφτούμε-
η Διαφήμιση μάς υποτιμά, μάς φέρνει με έντεχνο τρόπο σε μειονεκτική θέση,
μάς οδηγεί να αισθανθούμε πως αν δεν αγοράσουμε το προωθούμενο προϊόν
θα είμαστε υπόλογοι προς τον εαυτό μας και θα είμαστε κατώτεροι των εχόντων.
Απ’ την άλλη, κάθε περιστατικό που εμπεριέχει θάνατο,
μάς αναζωπυρώνει τη φλόγα για ζωή
και μάς κινητοποιεί ποικιλοτρόπως την αρχέγονη Αναπαραγωγική Διαδικασία,
με συνέπεια να εκφραζόμαστε ενίοτε μέσα από επιθετικές διεξόδους·
διόλου τυχαίο ότι μετά την «11η Σεπτεμβρίου»
υπήρξε στις Ηνωμένες Πολιτείες κατακόρυφη αύξηση των λεσχών «Swinging»,
καθώς οι άνθρωποι είχαν βιώσει τη διττή συνειδητοποίηση
ότι ο Θάνατος μπορεί να (σού) προκύψει κυριολεκτικώς από το Πουθενά
και συνάμα ότι κανείς δεν είναι κανενός.
Συνελόντι ειπείν,
ο «Θάνατος τού Άλλου» κινητοποιεί κάθε ένστικτό μας
που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη Ζωή και με την Επιβίωση.
…
Και τώρα,
μετά από αυτήν την απαραίτητη κοινωνιολογική ανάλυση-εισήγηση,
είμαστε έτοιμοι να τοποθετηθούμε με δικαιοσύνη και σφαιρικότητα
στο φαινόμενο που παρατηρείται κατά το τελευταίο διάστημα
και αφορά στη δολοφονία(;) των τριών παιδιών στην Πάτρα.
Επανειλημμένα, ξανά και ξανά,
συναντάμε στα «Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης» πανομοιότυπες αναρτήσεις πολιτών
που δηλώνουν την αδημονία τους για την εμβληματική εκπομπή «Φως στο Τούνελ»,
με φράσεις τού τύπου «Να, εδώ, περιμένοντας να ξεκινήσει η Αγγελική…»
και συνοδεύοντάς τες με φωτογραφίες από λαχταριστές πίτσες, σουβλάκια,
αλλά και από το «Σύμβολο τού Χασομεριού» που λέγεται «ποπ-κορν».
Σε αυτήν δε, την αποτρόπαια κουλτούρα, υπάρχει και δημοσιογραφική συνέργεια,
καθώς έχουμε διαπιστώσει να χρησιμοποιείται εντελώς άστοχα και επιφανειακά
ο προσδιορισμός «πάρτι» ως προαναγγελία αποκαλύψεων για τη μακάβρια ιστορία.
Χυδαιότητα. Αναλγησία. Απουσία Ενσυναίσθησης. Κοινωνική Κατάντια.
Τρία νεκρά παιδιά,
τρία αθώα πλασματάκια που έφυγαν από τη ζωή προτού προλάβουν να ζήσουν,
τρία παιδιά που απεβίωσαν υπό εξαιρετικά ύποπτες συνθήκες,
τρία παιδιά που υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να δολοφονήθηκαν,
περιϋβρίζονται συνδυαζόμενα με πίτσες, με σουβλάκια, με ποπ-κορν.
Περιΰβριση Νεκρών. Περιΰβριση Νεκρών Παιδιών. Βαρβαρότητα.
Το ιδανικό θα ήταν,
όταν παρακολουθούμε τέτοιου είδους υποθέσεις να απέχουμε από τη Βρώση,
διότι εν προκειμένω η Τροφή αποκτά τα σαφή χαρακτηριστικά τής Απόλαυσης.
Όμως,
ακόμη κι αν διασταλτικά (απο)δεχθούμε
πως εδώ έρχεται για μία ακόμη φορά να λειτουργήσει το Φυσικό Αντανακλαστικό,
το στοιχείο που ουδόλως καταπίνεται είναι η Επιδεικτικότητα.
Θέλεις να φας;
Το έχεις τόσο πολύ ανάγκη;
Γιατί δεν έφαγες πριν την έναρξη τής εκπομπής «Φως στο Τούνελ»;
Γιατί δεν περιμένεις να φας μετά το τέλος τής εκπομπής;
Γιατί θέλεις να τρως εν όσω γίνεται κουβέντα για τα τρία νεκρά παιδάκια
και για τα πάνδεινα που εβίωσαν στη σύντομη ζωή τους;
Και κυρίως, γιατί το διαφημίζεις;
Αφού θρηνείς -τουλάχιστον, έτσι λες και έτσι διατυμπανίζεις- για τον χαμό τους.
Αφού πενθείς για τον πρόωρο θάνατό τους.
Αφού μέμφεσαι -και καλά κάνεις και μέμφεσαι- τούς κατ’ ευφημισμόν γονείς
για την απουσία πένθους και για την απουσία θρήνου,
πώς αναρτάς στο Διαδίκτυο πανηγυρικές γαστριμαργικές φωτογραφίες
που υπό κανονικές συνθήκες συνδυάζονται με αγώνες τού «Τσάμπιονς Λιγκ»
και με παρακολούθηση χολιγουντιανών ταινιών;
Πώς;
Έτσι πενθείς εσύ;
Πενθείς κάνοντας πάρτι με πίτσες, σουβλάκια και ποπ-κορν;
Δεν αξίζουν αυτά τα τρία νεκρά παιδιά την ελάχιστη κατάθεση πένθους;
Δεν αξίζουν την προσωρινή σιωπή σου
ή έστω την προσωρινή κατάπαυση τής επιδεικτικότητάς σου;
Γιατί υποβιβάζεις τον θάνατο τριών παιδιών σε «Εικονική Πραγματικότητα»;
Γιατί αντιμετωπίζεις την πιθανή δολοφονία τριών παιδιών ωσάν να είναι «σίριαλ»;
Φάε.
Αφού δεν είναι τα δικά σου παιδιά, φάε.
Αφού δεν έχεις τη δύναμη να απαρνηθείς στιγμιαία την απόλαυση τού φαγητού, φάε.
Αφού δεν έχεις τη δύναμη να αντισταθείς στην άρρηκτη σχέση «Τηλεόραση-Φαγητό», φάε.
Αφού δεν έχεις τη δύναμη να αντισταθείς στο Φυσικό Αντανακλαστικό, φάε.
Όμως, μην το διαφημίζεις, ρε γαμώ το.
Είναι κρίμα για αυτά τα πλασματάκια
που έφυγαν από τη ζωή με βασανιστήρια και με βαθιά πίκρα.
…
Σε παρακαλώ:
Πάψε να τρως.
Μην τρως όταν γίνεται λόγος για αυτά τα δυστυχή πλασματάκια,
διότι δικαιώνεις το χέρι που διέπραξε τη δολοφονία τους.
Μην τρως, ρε.
Μην κάνεις πάρτι, ρε.
ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ, ΡΕ.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)
