Οφείλω να παραδεχτώ ότι λατρεύω το ραδιόφωνο… αυτό το μέσο… που το ανοίγεις… ακούς μουσικές… ωραίες πρόζες -όχι πάντα βέβαια- και σε ταξιδεύει, γιατί σ’ αφήνει να φτιάχνεις εσύ μόνος σου τις δικές σου εικόνες… Θυμάμαι πρώτη φορά που είχα μπει σε ραδιοφωνικό σταθμό, ήμουν 6 με 7 χρόνων… και ήταν σε πειρατικό… Πριν ανοίξει το μικρόφωνο, λοιπόν, ο ξάδερφός μου… μου λέει «Σε λίγο βγαίνουμε στον αέρα, να μην ακουστεί ούτε η ανάσα σου… ». Μ’ έπιασε δέος… και ναι, τ’ ομολογώ, μέχρι να τελειώσει η πρόζα του… κράταγα την αναπνοή μου, για να μην ακουστεί… Οριακά ήμουνα να σκάσω…
Μ’ αρέσει, όμως, και η εφημερίδα… που είναι γεμάτη λέξεις… και μάλιστα ωραίες λέξεις… που σου δίνουν τη δυνατότητα να κρίνεις, να συγκρίνεις και να αξιολογείς (να βρεις μόνος σου την άκρη… βρε αδερφέ).
Έχουμε, όμως, και την τηλεόραση (μμμμ… τώρα μάλιστα). Ξυπνάω, λοιπόν, ένα πρωί ανυποψίαστη… και την ανοίγω. Είμαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και ακούω σε σοβαρή ενημερωτική εκπομπή την ερώτηση του δημοσιογράφου, ο οποίος απευθύνονταν στον Μητροπολίτη Τρίπολης της Λιβύης… ΕΡΩΤΗΣΗ… «Πώς νιώθετε που σας ρίχνουν βόμβες και λένε ότι είναι για το καλό σας;» (NAI… Δηλαδή τι περίμενε να του πει ο ρασοφόρος;…Ρίξτε μας βόμβες… ρίξτε μας;) «Φοβόμαστε και τρέχουμε να κρυφτούμε» απάντησε ο Μητροπολίτης.
ΖΑΠ… Αλλάζω κανάλι και βλέπω συμβασιούχους να διαμαρτύρονται… και να τους υποδέχεται ο Ηλίας Ψινάκης, (τώρα μάλιστα… σκέφτηκα… τα αποτελέσματα της απολιτικοποίησης), γιατί απολιτικοποιημένα όντα δεν είναι μόνο όσοι απέχουν από τα κοινά, αλλά και όσοι έχουν λανθασμένα κριτήρια όσον αφορά στην επιλογή των αντιπροσώπων τους… Π.χ. Να επιλέγεις κάποιον, επειδή είναι ο αγαπημένος σου ηθοποιός στο Καλημέρα Ζωή… (βλέπε… Αστυνόμο Θεοχάρη)… ή επειδή και αυτός κάνει ποδήλατο σαν και εσένα…(έλα τώρα, ξέρεις σε ποιον αναφέρομαι… αν και μετά από τα πέδιλα του σκι που του έκανε δώρο ο Ταγίπ… ίσως να πάρει τα βουνά, εγκαταλείποντας το δικό μας ξεσκί…).
Και φτάνουμε στη βραδινή ζώνη…
«Οικογενειακές Ιστορίες»… Εκεί καταλαβαίνεις γιατί ηθοποιός σημαίνει φως… Το καλύτερο όλων είναι ότι κάτω απ’ τους ηθοποιούς υπάρχουν και υπότιτλοι… του τύπου… Γιάννης 33 ετών, τον κεράτωσε η γυναίκα του… ή Μαρία 25 ετών, κρόσσια τα νεύρα της… (σου λέει τώρα αν δεν καταλάβουν οι τηλεθεατές τις ερμηνείες τουλάχιστον να τις διαβάζουν… οργανικά αναλφάβητοι… αποκλείεται να είναι…).
ΖΑΠ… Περνάμε στο «Real Housewives of Athens»… αν είναι έτσι το real… τότε είμαι paranormal… έτσι είναι η μέση νοικοκυρά; Θα τρελαθούμε τελείως; Αυτά βλέπει και η Τρόικα και σου λέει… «λεφτά υπάρχουν». Καλά τα έλεγε ο Γιώργος προ εκλογών… Εν τω μεταξύ, πού τις χάνεις πού τις βρίσκεις… από το κομμωτήριο… στο spa… και από εκεί στην ιδιωτική πισίνα… και μετά για sushi… ααα… και για καμιά κατάδυση… Ατάκες άδειες… κενές… και όλες ίδιες ξανθές-μελαχρινές… Προσωπικά δεν τις ξεχωρίζω… (είναι και αυτό το νέο botox, που αφήνει και χαμόγελο… ξέρεις αυτό που είναι γάμος- κηδεία ένα…).
ΖΑΠ… Δελτίο ειδήσεων… (δεν θα τα αντέξω… για να το δεις… πλέον πρέπει να έχεις και αντικαταθλιπτικά μαζί σου…) Τιιιιιιιιιιιιιιιι; Κι άλλα φοροεισπρακτικά μέτρα; Τι άλλο να κόψω πια, για να μπορώ να βγω οικονομικά; (Βόλτες, ποτά, ταξίδια, καφέδες, σινεμά και πολλά ακόμα προ πολλού κομμένα). Αχ! Το βρήκα! Θα κόψω και το κινητό… Ναι ναι, και το κινητό… Ας αρχίσουμε, λοιπόν, να επικοινωνούμε σαν τον παλιό καλό καιρό μεταξύ μας… δηλαδή με αγριοπερίστερα και φωτιές…
ΖΑΠ… Να ‘τος και ο Στρος-Καν… που είπε ότι ΟΛΟΙ οι Έλληνες είμαστε βουτηγμένοι μες τα σκατά και ακόμα πιο βαθιά…
Bravo Monsieur… Αποδείξατε ότι είστε γνήσιος απόγονος του στρατηγού του Ναπολέοντα, ο οποίος, όταν διαπίστωσε στη μάχη του Βατερλό ότι ήταν περικυκλωμένος, είπε τη γνωστή φράση «merdes alors», δηλαδή… «σκατά λοιπόν»… Και έστω ότι έχετε δίκιο για κάποιες από τις αμαρτίες μας, όπως τη φοροδιαφυγή, το νεποτισμό… που μας έριξαν εκόντες και ακόντες στην αγκαλιά σας… Όταν ξαναέρθετε, όμως, στην όζουσα χώρα μας, να ξέρετε ότι θα είστε persona non grata…
Άσε που νομίζω ότι κοροϊδευόμαστε…
Καλά εμείς το εμπεδώσαμε από τους προστάτες μας… ότι τα κάναμε όλα λάθος και στείλαμε πλαστά στοιχεία στις Βρυξέλλες και ναι, το παραδεχόμαστε… Είχαμε δασοφύλακα στην Ομόνοια και τριάντα πέντε κηπουρούς στον Ευαγγελισμό, χωρίς το νοσοκομείο να έχει κήπο…
Αλλά έρχεται και η Ιρλανδία (όπου εκεί δεν είχαν τα δικά μας ελαττώματα και τα λάθη προήλθαν από τους μεγαλοτραπεζίτες), αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο…
Μετά η συνετή Πορτογαλία…Οι επαΐοντες, δήλωσαν, ότι η χώρα έπεσε στα βράχια, επειδή δεν ήταν ανταγωνιστική όπως η Γερμανία…
Είμαστε σοβαροί; Mήπως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θέλει να παραδεχθεί ότι η αρχιτεκτονική δομή του ευρώ είχε τα προβληματάκια της;
Στην τελική, τι είναι η συνθήκη του Μαάστριχτ η Αγία Γραφή, για να την προσκυνάμε όλοι με ευλάβεια, σεμνά και ταπεινά;
Νιώθω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αντιμέτωπη με έναν γόρδιο δεσμό που προσπαθεί να λύσει, αντί να κόψει… ενώ εμείς τους τελευταίους δεκατέσσερις μήνες απλώς… αυτομαστιγωνόμαστε.
