Είχα κάτι καθηγητές στο σχολείο πολύ ξινούς. Που όταν σε ανέβαζαν στην έδρα για να πεις το μάθημα, σου προκαλούσαν άγχος και πανικό. Όχι επειδή δεν είχες μελετήσει, όσο επειδή έπρεπε να αντιμετωπίσεις το αυστηρό και απαξιωτικό βλέμμα τους. Ήταν άνθρωποι χωρίς τρυφερότητα, χωρίς γενναιοδωρία, που περισσότερο χαίρονταν όταν σε έπιαναν αμελέτητο παρά όταν τα κατάφερνες.
Τους θυμάμαι όποτε παρακολουθώ το «Dancing with the stars», τη στιγμή που το εκάστοτε ζευγάρι στέκεται μπροστά στην κριτική επιτροπή για να κριθεί με αυστηρότητα που δεν συνάδει με τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα του σόου. Ο προσποιητός τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται η επιτροπή είναι κατά τη γνώμη μου ο κύριος λόγος για τον οποίο μια εκπομπή που θα περιμέναμε να είναι γεμάτη κέφι βγαίνει στον αέρα μίζερη και αντιπαθητική. Τελικά, αυτό που παρακολουθούμε κάθε Κυριακή μοιάζει με εισαγωγικές εξετάσεις για τα Μπαλσόι.
Μόνο που, αν στα Μπαλσόι οι κρίνοντες κατέχουν τα μυστικά της τέχνης του χορού, στο στούντιο του AΝΤ1 πίσω από την αυστηρότητα και τη σοβαροφάνειά τους οι περισσότεροι κρύβουν την άγνοιά τους για το αντικείμενο που κρίνουν. Πόσο πιο ευχάριστο θα ήταν το θέαμα αν…