Χρονογράφημα Μελαγχολίας.
 

Επέστρεψα…

Επέστρεψα και φιλοσοφικά ερωτήματα πλημμυρίζουν το «είναι» μου.

Εν τέλει, ο Ρεαλισμός είναι ο Γεννήτωρ τής Φιλοσοφίας!

 

Ο Ρεαλισμός. Η Καθημερινότητα.

Ο Σουρεαλισμός. Οι Διακοπές.

Ποιος βγαίνει νικητής;

 

Αμφιταλαντεύομαι…

Είμαι νικητής ή χαμένος τώρα;

Ήμουν νικητής ή χαμένος πριν;

Όλα παίζουν, και σε όλους τούς πιθανούς συνδυασμούς·

δύο διπλές, τέσσερις στήλες, αν μιλήσουμε με όρους «ΠΡΟ-ΠΟ».

 

Γράφω έμπλεος μελαγχολίας για τις μέρες που έφυγαν,

αλλά κρατάω μερτικό και για αυτές που έρχονται, που θα έρθουν…

 

Γράφω για εμένα, γράφω για πάρτη μου.

Νοιώθω λες και επιδίδομαι σε γραπτό ζεϊμπέκικο,

όπου η πίστα -δηλαδή, ετούτο εδώ το πόνημα- είναι μόνο για έναν.

Θα χαρώ αν με αναγνώσετε,

θα χαρώ ακόμη περισσότερο αν αγγίξω μία ψυχική ή πνευματική χορδή σας,

αλλά δεν με νοιάζει κιόλας.

Ναι, σήμερα δεν με νοιάζει.

…

 

Επέστρεψα…

Έχω βάλει και ακούω το τεράστιο άσμα «Επιστροφές-Καταστροφές» τού μέγιστου Πασχάλη Τερζή,

και χαμογελάω και δακρύζω ταυτόχρονα.

Τι είναι πιο δύσκολο; Να φεύγεις ή να επιστρέφεις;

3 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα έχει διάρκεια το γαμημένο άσμα·

πού να φτάσουν για να βρεις απαντήσεις που δεν έχουν βρεθεί επί χιλιετίες…

Ας το ξαναβάλω να το ξανακούσω·

απάντηση δεν θάβρω, αλλά θα έχει μερακλώσει το «μέσα» μου!

…

 

Περνάν’ και φεύγουν οι μέρες…

Κι εμείς, από κάπου περνάμε και φεύγουμε…

Ταξιδιώτες είμαστε. Περαστικοί.

Έχω σκεφτεί ότι αν ήμουν κτήριο, θα ήταν συγκλονιστική εμπειρία να ήμουν ξενοδοχείο·

πόσοι άνθρωποι, πόσες παραστάσεις, πόσες καταστάσεις,

πόσα όνειρα με άμεση ημερομηνία λήξης.

Δένομαι με τα ξενοδοχεία, διότι κάποιος πρέπει να νοιάζεται και γι’ αυτά.

…

 

Έφυγα… Έλειψα έναν μήνα διότι το είχε ανάγκη η ψυχή μου.

Τις τελευταίες ημέρες προτού εκπνεύσει η άδειά μου,

είχα καταληφθεί από την καθιερωμένη άρνηση που αισθανόμαστε

όταν πλησιάζει το τέλος των διακοπών μας

και -συνεπαγωγικώς- σημαίνεται παράλογα το τέλος τού καλοκαιριού μας.

«Δεν θέλω να γυρίσω. Δεν θέλω να επιστρέψω.».

Ο στίχος τού Καρβέλα «Καλοκαιρινές Διακοπές για πάντα…», πάντα επίκαιρος. 

 

Να ήμουν πλούσιος, να μην επέστρεφα.

Μήπως -ακόμη καλύτερα- να ήμουν εισοδηματίας;

Αναρχία. Αυτονομία. Μποεμιλίκι. «Y.O.L.O.».

Είναι απολαυστικό

να ξυπνάς όποτε γουστάρεις, να κάνεις ό,τι γουστάρεις, να κοιμάσαι όποτε γουστάρεις,

και λογαριασμό να μη δίνεις.

Ή μήπως δίνεις;

 

Κι όμως, δίνεις.

Καθείς εφ’ ω ετάχθη.

Εγώ δεν γεννήθηκα για να είμαι φραγκάτος, για να είμαι εισοδηματίας,

αλλά για να λογοτεχνώ, για να δημοσιογραφώ, για να δημοσιολογώ.

Αναντάλλαχτο προνόμιο το «Δημόσιο Βήμα»,

πόσω μάλλον όταν το έχεις κατακτήσει με τη μαγκιά σου,

πηγαίνοντας κόντρα στο Σύστημα και πληρώνοντας συχνά βαρύ τίμημα.

 

Ο Μικελάντζελο Μπουοναρότι, ο περίφημος Μιχαήλ-Άγγελος,

που όντας ζωγράφος, γλύπτης, αρχιτέκτονας και ποιητής

απετέλεσε μία από τις πλέον πολύπτυχες προσωποποιήσεις τής Αναγέννησης,

είχε πει τη συνταρακτική φράση

«Η εσωτερική μου γαλήνη επέθανε μέσα μου την ημέρα τής γέννησής μου.».

Ε, λοιπόν, υπάρχει και η αυτο-βιογραφική διασκευή μου επί τής συγκεκριμένης ρήσης:

«Η εσωτερική μου γαλήνη επέθανε μέσα μου ΠΡΙΝ από τη γέννησή μου.».

 

Ντιενεϊκή Αναστάτωση. Το Πεπρωμένο.

«Από παιδί στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές…»,

όπως έχει στιχουργήσει ο αείμνηστος Βασίλης Δημητρίου,

ο οποίος -διά στόματος Γιώργου Νταλάρα- μάς άφησε ως κληροδότημα

αυτό το τραγούδι που αποτελεί παγκόσμια κοινωνική ηθογραφία

με τα συμπυκνωμένα και αφυπνιστικά μηνύματά του:

«Όταν κοιμάσαι, άλλος γράφει ιστορία.».

…

 

Πλούσιος; Γαμάτο ακούγεται.

Εισοδηματίας; Γαμάτο ακούγεται.

Σε μόνιμες διακοπές; Γαμάτο ακούγεται.

Όμως, όλα αυτά τα «γαμάτα» δεν είναι… Εγώ.

 

Η Μελαγχολία επιμένει…  

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αποχαιρετώ την καβαφική «Αλεξάνδρεια» που χάνω,

αλλά φορτίζομαι έτι περαιτέρω επειδή χαιρετώ την «Αλεξάνδρεια» που βρίσκω.

Και όχι τίποτ’ άλλο,

δεν σταματούν κι αυτά τα «δακρυγόνα» τραγούδια

να κάνουν παρέλαση στη Μνήμη τού Συναισθήματος

και να μετατρέπουν τα μάτια σε τρεχούμενα ρυάκια,  

όπως η προφητεία τού Μιχάλη Γκανά με τη φωνή τού Γεράσιμου Ανδρεάτου.

«Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε…». 

 

Ναι, στα ίδια μέρη ξαναβρισκόμαστε.

Και ναι, χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο που κοιτάνε.

Λόγω Τιμής! 

 

Επί τού Πιεστηρίου: 

Όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, όλες οι εποχές είναι «Καλοκαίρι»! 

Ως εκ τούτου,

το παρόν πόνημα με βοηθά να συνειδητοποιήσω ότι το Καλοκαίρι (μου) συνεχίζεται. 

Καλώς με βρήκα… 

 

Ο Υπο-Κοσμικός

(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)