Αποχωρεί, μετά από μία δεκαετία στο τιμόνι της «Εφ.Συν.», ο διευθυντής της Νικόλας Βουλέλης, «με την αίσθηση πως αξιώθηκε να προσθέσει, μαζί με τους συνεργάτες/τριες, τον θεμέλιο λίθο μιας ιστορικής πλέον εφημερίδας». Την σκυτάλη παραδίδει στον Σωτήρη Μανιάτη.
Η Εφημερίδα των Συντακτών είναι μία καθημερινή ελληνική εφημερίδα, η οποία ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 2012 από μια ομάδα πρώην εργαζομένων της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», με διευθυντή της το Νικόλα Βουλέλη.
Η παραίτησή του είχε ανακοινωθεί από τις αρχές του Σεπτέμβρη, όπου και είχε λεχθεί πως η αντικατάστασή του θα πραγματοποιηθεί με εκλογική διαδικασία, αφού η ΕφΣυν, αποτελεί ένα «συνεταιριστικό» εκδοτικό εγχείρημα. Μετά από ψηφοφορία λοιπόν, ο Σωτήρης Μανιάτης εξελέγη νέος διευθυντής της «Εφημερίδας των Συντακτών».
Στενοί συνεργάτες του Βουλέλη, αποχαιρετούν τον διευθυντή της «Εφ.Συν.» με τα παρακάτω κείμενα:
«Δέκα του Νικόλα
Λέγεται ότι οι σύγχρονοι μάγοι στο ποδόσφαιρο ήταν τα δεκάρια. Τότε που υπήρχε αντιστοιχία ανάμεσα στον αριθμό της φανέλας και στη θέση μες στο γήπεδο. Ηταν οι μαέστροι, που έδεναν την άμυνα με την επίθεση. Ηταν αυτοί που είχαν πόδια-διαβήτες. Αυτοί που νοστίμιζαν τα κυριακάτικα απογεύματα και τις αναμεταδόσεις των παγκοσμίων κυπέλλων.
Αρχιμάγος στους αιώνες ο Μαραντόνα που λατρεύτηκε από τους πιστούς των σύγχρονων ναών, των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Και από κοντά πλείστοι άλλοι. Από τους εγχώριους ο Δομάζος, ο Κούδας, ο Δεληκάρης. Προσκυνούσαν όλοι την τέχνη τους, τη μαγεία των ποδιών τους που έδινε νόημα στις Κυριακές.
Ο αριθμός έγινε σύμβολο της νέας μαγείας. Πού να περάσει από το μυαλό μας τότε πως οι ιεροφάντες του δέκα στο ποδόσφαιρο κουβαλούσαν στην πλάτη τους την παράδοση της σχολής των Πυθαγορείων φιλοσόφων. Γι’ αυτούς το δέκα ήταν ο ιερός τους αριθμός. Συνόψιζε όλο τον κόσμο. Οσα έρχονταν από το παρελθόν και αναφέρονταν στον τρόπο που είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Το δέκα αποτελούσε τη συμπερίληψη της αιωνιότητας. Ηταν το σύμβολο της τελειότητας και του απόλυτου. Οσοι αριθμοί τον ακολουθούσαν συνιστούσαν απλή επανάληψη.
Αυτή η κομβική θέση του συγκεκριμένου αριθμού διαχέεται σε όλες τις θρησκείες, με διάφορους τρόπους. Από τις δέκα εντολές του Μωυσή, τις ισάριθμες Σεφιρότ στον Ιουδαϊσμό και τις αντίστοιχες ενσαρκώσεις στον Ινδουισμό. Ακόμη, το Αγιο Πνεύμα κατήλθε δέκα ημέρες μετά την Ανάσταση, ενώ η παραβολή των Δέκα Παρθένων χρησιμοποιήθηκε ως αφηγηματικό μοτίβο για τη μετάδοση βασικών αρχών στην ανατροφή των γυναικών αλλά και όλων των χριστιανών.
Η δεκάδα, πέραν αυτών, συνιστά βασική μονάδα στην οργάνωση του χρόνου. Η δεκαετία είναι ένας κύκλος, ο οποίος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση όσων συνέβησαν κατά τη διάρκειά του.
Αναπόφευκτο να αξιοποιηθεί η δεκαετία ως μονάδα αποτίμησης και στην περίπτωση της «Εφημερίδας των Συντακτών». Δέκα χρόνια από τότε που αποφασίστηκε να κυκλοφορήσει. Σε καιρούς δύστηνους. Με πολλά σύννεφα στην κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική. Με ομιχλώδες το τοπίο στην ενημέρωση. Με τους δημοσιογράφους, στην πλειονότητά τους, να βιώνουν την ανεργία και την ανασφάλεια. Με τους πολίτες να αναζητούν μια πλάτη να ακουμπήσουν. Να εμπιστευτούν την ενημέρωση.
Δέκα χρόνια «Εφ.Συν.». Στο τιμόνι της ο διευθυντής της. Ο Νικόλας Βουλέλης. Συντονιστής μιας ομάδας εκλεκτών συνεργατών. Με κοινό όραμα. Το εγχείρημα πέτυχε. Η εφημερίδα έγινε η ναυαρχίδα μιας άλλης αντίληψης.
Ηδη ξεκίνησε η δεύτερη δεκαετία. Ενας νέος κύκλος. Που θα ακολουθήσει τον δρόμο του, χωρίς τον πρώτο διευθυντή. Που παραδίδει την μπαγκέτα του στον διάδοχό του, Σωτήρη Μανιάτη. Με την αίσθηση πως αξιώθηκε να προσθέσει, μαζί με τους συνεργάτες/τριες, τον θεμέλιο λίθο μιας ιστορικής πλέον εφημερίδας.
Ευάγγελος Αυδίκος
ΕφΣυν»
«Δέκα χρόνια (αν-)αρχισυντάκτης
Διάβολε, πότε περάσαν κιόλας δέκα χρόνια; Σαν χθες μου φαίνεται που μου ’σκασε την ντρίμπλα ο πάλιουρας ο Ζηργανώφ, που ήταν στάνταρ άσος ν’ αναλάβει το τμήμα, και βρέθηκα άθελά μου (αν-)αρχισυντάκτης στα Διεθνή της συνεταιριστικής εφημερίδας μας. Από τότε, βέβαια, η σύνθεση του τμήματος άλλαξε αρκετές φορές, όπως και ολόκληρη η Συντακτική Επιτροπή –ακόμη κι ο χαλκέντερος διευθυντής μας, ο Νικόλας Βουλέλης, μας αποχαιρέτισε πριν από λίγες εβδομάδες.
Αλλά εγώ εκεί, ισόβιος! – μετράω ήδη πέντ-έξι χιλιάδες επιτελικές συσκέψεις, ζωή να ’χω, χώρια αυτές του Δ.Σ. της εταιρείας μας, όπου με επανεξέλεξαν προσφάτως (ομολογουμένως απερίσκεπτα, καθότι δεν φημίζομαι για το επιχειρηματικό μου δαιμόνιο) οι σύντροφοι συνεταιριστές. Και, δυστυχώς, καμιά από τις τσούπρες του Διεθνούς –η Βίκυ, η Μάργκο, η Κορίνα– δεν δείχνουν διατεθειμένες να μου φάνε την καρέκλα!
Βάλτε δίπλα σε αυτά τα καθημερινά καθήκοντα και δυο-τρία εκατομμύρια λέξεις που ’χω γράψει όλο αυτό τον καιρό επί παντός επιστητού, από μονολεκτικούς τίτλους και ολιγόλογες λεζάντες μέχρι πολυσέλιδα αφιερώματα, και φυσικά εκατοντάδες «δρόμο-λόγια», την προσωπική μου στήλη και μόνιμο βασανάκι μου κάθε Παρασκευή. Και ίσως καταλάβετε γιατί θεωρώ –όπως και οι περισσότεροι από εμάς εδώ– την εφημερίδα αυτήν, το χάρτινο καραβάκι μας, όχι απλά ακόμα μια δουλειά ανάμεσα στις τόσες της καριέρας μου, αλλά μακράν το σημαντικότερο πολιτικό και δημοσιογραφικό εγχείρημα (και κατόρθωμα) της ζωής μου.
Γιώργος Τσιάρας
Eφημερίδα των Συντακτών (Δέκα χρόνια κομμάτια)»
