Έναν «κόντρα» ρόλο υποδύεται φέτος στη θεατρική παράσταση «Ο λάκκος με την αμαρτία», ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.
Ο ηθοποιός μεταμορφώνεται σε τραβεστί, μπαίνει στο πετσί τους, ζει μέσα από το σώμα τους, προσπαθεί να καταλάβει την σκέψη τους και σε συνέντευξή του στο «ΕΓΩ» μιλάει για όλα όσα νιώθει για αυτές «γυναίκες».
Πώς είναι όταν βλέπεις τον εαυτό σου ντυμένο γυναίκα;
«Δύσκολα. Περίεργα. Βλέπω ένα κομμάτι του εαυτού μου που κατά βάση δεν είμαι εγώ. Τα εκφραστικά μου μέσα και το σώμα μου ναι μεν είναι διακριτά, αλλά υπερισχύει ο ρόλος. Όταν ντύνομαι ως γυναίκα, δεν μιλάω ως Πυγμαλίων. Δεν προσπαθώ μόνο να απεικονίσω ένα κομμάτι. Προσπαθώ να τον προσεγγίσω ρεαλιστικά. Από τον τρόπο που στέκεται, που μιλάει, που στεναχωριέται ή γελάει. Μου πήρε τρεις μήνες για να φτάσω την αλήθεια τους».
Η αλήθεια τους είναι η έλλειψη αγάπης;
«Η αλήθεια είναι ότι ένας άντρας που γεννιέται με μια γυναίκα μέσα του επιζητά να την κάνει εικόνα, γιατί έτσι μόνο θα αισθανθεί αγάπη, γαλήνη και ασφάλεια. Έτσι αρχίζει και χτίζει αυτή τη γυναίκα. Είναι η ζωή του»
Παραμένει άντρας;
«Στη βάση ναι. Είναι εγκλωβισμένες γυναίκες σε ένα αντρικό κορμί. Η φύση του άντρα επικρατεί αναγκαστικά σε δύσκολες στιγμές για να φέρει σταθερότητα»/
Γιατί οι τραβεστί είναι δακτυλοδεικτούμενοι;
«Γιατί είμαστε πολύ ρατσιστές. Το παιδάκι που φορά γυαλιά στο σχολείο το φωνάζουν «γυαλάκια», το χοντρό επίσης γίνεται στόχος χλευασμού».
Τους καταλαβαίνεις τους τραβεστί;
«Είναι πολύ δύσκολο να είσαι δυο χαρακτήρες, να εντάσσεσαι είτε σεξουαλικά είτε επικοινωνιακά με τόσους ανθρώπους, να είσαι δακτυλοδεικτούμενος, να επιβιώνεις με τον τρόπο που επιβιώνουν και την εργασία που κάνουν και μέσα σε όλα αυτά να ψάχνεις την αγάπη».
