Ο παρουσιαστής Σπύρος Λάμπρου μίλησε στο περιοδικό «DownTown» για το ξεκίνημα και την πορεία του στη δημοσιογραφία, αναφέροντας τις καλύτερες, αλλά και τις χειρότερες στιγμές που έχει ζήσει στον χώρο.
«Όταν ξεκινούσα, δεν φανταζόταν κανείς ότι θα τη συνέχιζα» δηλώνει χαμογελαστός και ευδιάθετος ο Σπύρος.
«Έμοιαζα λίγο με τον Βασιλάκη Καΐλα. Δούλευα τα καλοκαίρια, για να βγάλω τα έξοδα της σχολής και έκανα όνειρα για την επόμενη μέρα – ούτε καν για την επόμενη εβδομάδα ή τα επόμενα χρόνια» προσθέτει.
Τι είναι, όμως, αυτό που τον βοήθησε να ξεχωρίσει από τους άλλους ρεπόρτερ; «Τα κόκκινα γυαλιά; Το στιλ; Η άγνοια κινδύνου; Ίσως ήταν απλά θέμα τύχης. Αν βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη ώρα, μπορεί να γίνουν πολλά. Και δεν εννοώ το να έχεις βύσμα. Το βύσμα θα σε βάλει στο παιχνίδι, αλλά, αν δεν παίξεις, δεν θα προχωρήσεις. Δεν πιστεύω στα βύσματα αλλά στις ευκαιρίες. Και για να σου απαντήσω σοβαρά, πιστεύω ότι παίζει ρόλο το πόσο πολύ θέλεις κάτι και με πόσο πάθος κάνεις τη δουλειά σου» δηλώνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Για τον Σπύρο το σπουδαιότερο ρεπορτάζ στην καριέρα του ήταν: «Οι αποστολές στο εξωτερικό ανέβασαν τις μετοχές μου. Η συνέντευξη στον Αραφάτ. Η αιχμαλωσία μου στη Βαγδάτη – ρεπορτάζ που έκανα ενώ ήμουν 27-28 χρονών».
Όσο για το δυσκολότερο: «Ήταν οι φωτιές στην Ηλεία. Δεν ήξερα από ποιο σημείο θα ξεπηδήσουν οι φλόγες. Ο κόσμος ήταν σε απόγνωση. Περπατούσαμε στα χωριά και βλέπαμε νεκρούς».
Και φυσικά, υπάρχουν και κάποια θέματα στον χώρο της δημοσιογραφίας που θα ήθελε να ξεχάσει: «Θέλω να ξεχάσω το ναυάγιο του Σάμινα και το Ήλιος».
