Ο Λεωνίδας Παφιλιάρης, τον οποίο γνωρίσαμε τη δεκαετία του ’80 ως ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστή του συγκροτήματος Ριφιφί, κυκλοφόρησε ένα τραγούδι με τον τίτλο «Άστεγος κι απόψε», που καταγράφει την περιπέτειά του ως πλανόδιου μουσικού. Τότε που την ημέρα έπαιζε μουσική με την κιθάρα του στους δρόμους της Αθήνας και τα βράδια κοιμόταν σε… χαρτόκουτα.
«Λόγω μιας ιδιότυπης ψυχολογικής πάθησης που έχω, απομακρύνθηκα από τους δικούς μου ανθρώπους και χάλασαν οι σχέσεις μου με όλους και με όλα» εξομολογείται στην «Espresso» ο Λεωνίδας Παφιλιάρης. «Ήρθα σε οικονομικό αδιέξοδο και έμεινα άστεγος για δύο χρόνια. Πήγαινα στα συσσίτια του δήμου, στο Σεράφειο το μεσημέρι και στην πλατεία Βάθη το βράδυ. Κοιμόμουν λίγο στα χαρτόκουτα το βράδυ, σε γωνίες, όπου έβρισκα…» προσθέτει.
Ο γνωστός τραγουδιστής, ο οποίος μιλάει πρώτη φορά για την περιπέτειά του ως αστέγου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τη ζωή που έζησε μέσα σε… χαρτόκουτα και με τα πόδια γεμάτα πληγές από ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα στους αθηναϊκούς δρόμους με την κιθάρα του στο χέρι και χωρίς να έχει κάπου να ακουμπήσει. «Επειδή τις κρύες νύχτες του χειμώνα δεν ένιωθα ασφάλεια πουθενά, περπατούσα όλη τη νύχτα ατελείωτα, μέχρι να ξημερώσει. Βάδιζα από τη Νέα Ιωνία μέχρι την Ακρόπολη και πάλι πίσω και ξανά… Μετρούσα πληγές στα πόδια μου από το βάδισμα. Τα πρωινά έπαιζα τα τραγούδια μου στον δρόμο, παρέα με την κιθάρα μου. Πολλές φορές έρχονταν αστυνομικοί και με έδιωχναν. Δεν ενοχλούσα, άλλωστε υπάρχει ένας νόμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προστατεύει τους πλανόδιους μουσικούς. Μόνο που στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται…» δηλώνει.
