Για τις δύσκολες στιγμές της ζωής του, τη γυναίκα του και το παιδί του που από θαύμα γλίτωσαν τον θάνατο, μίλησε ο Γιάννης Σαββιδάκης σε πρόσφατη συνέντευξή του.

-Είπατε ότι επιλέξατε συνειδητά να κάνετε οικογένεια. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η σύζυγός σας λίγο πριν γεννήσει το δεύτερο παιδάκι σας αντιμετώπισε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή της και του μωρού.

«Βιώσαμε μια πολύ δύσκολη φάση στη διάρκεια του τοκετού. Το παιδί ουσιαστικά αυτοκτονούσε, γιατί πάταγε από μόνο του τον ομφάλιο λώρο και δεν αιματωνόταν το κορμάκι του. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο. Ήμασταν πολύ κοντά στο να το χάσουμε. Να το πω αλλιώς… Σώθηκε γιατί αυτό συνέβη μέσα στο μαιευτήριο. Αν ήμασταν στα προηγούμενα φανάρια και δεν είχαμε φτάσει εκεί, θα είχαμε χάσει το παιδί. Αν είχαμε καθυστερήσει δύο λεπτά, θα έφευγε. Αν δεν ήμασταν μέσα στον θάλαμο των ωδινών με το χειρουργείο ήταν στα τριάντα βήματα, θα είχε τελειώσει».

– Πώς νιώσατε τότε; «Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έμπαινε σε κίνδυνο και η ζωή της γυναίκας μου. Σκεφτόμουν ότι είχα άλλο ένα παιδί που με περίμενε στο σπίτι, πώς θα ήταν η επόμενη ημέρα και φυσικά το μόνο που παρακαλούσα ήταν να σωθούν το μωράκι και η σύζυγός μου».

– Ήταν τρομακτικό… «Είναι σαν να πέσει αεροπλάνο πάνω μας την ώρα που μιλάμε. Βέβαια, όταν συμβαίνει είναι μοιραίο για το νεογνό. Είναι η νούμερο 2 αιτία θανάτου των νεογέννητων και μας συνέβη. Μας έσωσε ότι ήμασταν σε αστικό κέντρο. Αν ήμασταν οπουδήποτε αλλού, θα είχαμε χάσει το παιδί. Η Ελλάδα δεν έχει παντού τις ίδιες υποδομές».

– Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σας; «Στην προσωπική ζωή μου, ναι. Ήταν η πιο σοβαρή στιγμή που έχω αντιμετωπίσει. Είχα μια σχετική ψυχραιμία, αλλά τι να το κάνεις όταν βλέπεις να περνάνε μπροστά σου είκοσι γιατροί, νοσοκόμοι και αναισθησιολόγοι για να πάνε στη γυναίκα σου…».

– Φοβηθήκατε για τη ζωή του παιδιού και της γυναίκας σας; «Ναι. Φοβήθηκα για τη ζωή και των δύο. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Όταν περάσεις κάτι τέτοιο, εκπαιδεύεσαι και βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι. Εγώ το μωρό αυτό το λέω “τυχερούλι”… Μάλιστα, του έχω γράψει και ένα παιδικό, μπεμπίστικο τραγουδάκι, που το λέω “όμορφο και τυχερούλι”».

– Πώς αισθανθήκατε όταν καταλάβατε ότι πέρασε ο κίνδυνος; Ξεσπάσατε; «Ξέσπασα και ένιωσα ανακούφιση. Βασικά, μου έδειξαν το μωρό και έτρεμα να δω τι γίνεται με τη σύζυγό μου, γιατί πήρε πολύ γρήγορα πολύ μεγάλη δόση νάρκωσης. Ήταν επείγον περιστατικό. Ο γιατρός και μαιευτήρας μας ήταν πάνω στο φορείο με το οποίο πήγαιναν τη γυναίκα μου στο χειρουργείο. Δεν κατέβηκε καν. Είπε, αμέσως φεύγουμε. Δεν πάτησε τα πόδια του στο έδαφος για να πάει περπατώντας στο χειρουργείο. Τον έτρεξαν οι νοσοκόμοι. Ήταν τόσο άμεση η ανάγκη να μπει σε δευτερόλεπτα μέσα. Μιλάω πρώτη φορά γι’ αυτό και δεν έχω πρόβλημα να το πω δημόσια, γιατί γεννήθηκε μια ζωούλα. Ήταν η τύχη του να πάει καλά».

-Τι σας έμαθε αυτή η εμπειρία; «Ότι δεν υπάρχει τίποτε δεδομένο στη ζωή».

Πηγή: Espresso
Επιμέλεια: Νατάσα Παππά