«Άνθρωποι, γιατί δεν μ’ αγαπάτε;» αυτή η φράση είναι ο τίτλος της ζωής του Στάθη Ψάλτη. Στην πιο εξομολογητική συνέντευξή του, ο αγαπητός ηθοποιός μιλά για όλα τα άγνωστα αλλά και πονεμένα κομμάτια της ζωής του.

– Περιοδεύετε το καλοκαίρι με την παράσταση «Μας πήραν τα σώβρακα, ζητάνε και τα ρέστα»…

Δεν είναι μόνο τίτλος της παράστασης, αλλά δυστυχώς και της ζωής μας πια. Είναι ίσως η καλύτερη επιθεώρηση στην οποία έχω πρωταγωνιστήσει. Τα θέματά της έχουν άμεση σχέση με την πολιτική τάξη, την κοινωνική δυστυχία που κυριαρχεί αλλά και την ευτυχία που ελπίζει ο κάθε άνθρωπος να βρει. Σατιρίζει ό,τι ζούμε με καυστικό χιούμορ!

– Μιλώντας για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, μου έκανε εντύπωση ότι δεν έχετε κρύψει ότι κυνηγούν κι εσάς οι τράπεζες.

Είμαι εργάτης. Δεν είμαι ούτε εφοπλιστής, ούτε εργοστασιάρχης, αλλά ένας απλός άνθρωπος που ζει μέσα από τη δουλειά του με ήθος, αξιοπρέπεια και ευγένεια. Σαφώς και βιώνω οικονομικές δυσκολίες. Ο κάθε άνθρωπος έχει και ένα δισάκι που κουβαλά, ανεξάρτητα αν έβγαλε χρήματα ή όχι.

– Ποιο είναι το δικό σας δισάκι;

Οι υποχρεώσεις στις τράπεζες… Για να αγοράσω το σπίτι του παιδιού μου και να το επιπλώσω, πήρα δάνειο. Πάνω απ’ όλα με ενδιέφερε η κόρη μου και όχι η προσωπική μου ζωή. Την έκανα βασίλισσα. Βεβαίως, ξεχρεώνω όσο μπορώ το δάνειο με πολλή δουλειά.

– Υπήρξε και χειρότερη περίοδος στη ζωή σας;

Υπήρξε περίοδος που δεν είχα να φάω. Έδινα στην κόρη μου νερό και ζάχαρη, αντί για γάλα. Ήταν πολύ μεγάλο σοκ στη ζωή μου. Ξέρετε, εμείς βγήκαμε σε μια εποχή που ήταν πολύ σκληρή. Οι σπουδαίοι κατά τα άλλα πρωταγωνιστές δεν τολμούσαμε να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω από την ανασφάλεια. Ξεφύγαμε κάποια στιγμή μόνον εγώ και ο Μόσιος.

– Κάνατε έρανο, για να πάρετε τη γυναίκα σας και την κόρη σας από το μαιευτήριο;

Ο πρωταγωνιστής της παράστασης όπου δούλευα ζήτησε από τον Μπουρνέλη να με απολύσει. Μία συνάδελφος-χορεύτρια, η Νέλη, μάζεψε με έρανο οχτώ χιλιάδες δραχμές και έτσι έβγαλα τη γυναίκα μου από το νοσοκομείο.

– Υπήρξαν άνθρωποι που τους βοηθήσατε και εκ των υστέρων διαπιστώσατε ότι σας πρόδωσαν;

Θα σας απαντήσω με μία φράση που είναι και ο τίτλος της ζωής μου: «Άνθρωποι, γιατί δεν μ’ αγαπάτε; Όχι! Σ’ αγαπάμε. Ε, τότε γιατί με μισείτε;».

– Κάποια στιγμή είπατε «δεν φοβάμαι τον θάνατο»…

Δεν τον φοβάμαι καθόλου. Τον νιώθω σαν έναν αιφνίδιο χωρισμό. Δεν θεωρώ ότι δεν θα ξαναδώ όποιον άνθρωπο φεύγει. Θα συναντηθούμε ξανά και τότε θα… τρέχουμε με την ταχύτητα του φωτός, γιατί το πνεύμα υπάρχει τόσο εν ζωή όσο και μακριά αυτής!

– Φτάσατε ποτέ κοντά στον θάνατο;

Είχα πάθει πνευμονία των λεγεωνάριων. Ενώ ετοιμαζόμουν να πάω στο θέατρο, ξαφνικά αισθάνθηκα μία φοβερή ανατριχίλα. Άρχισα να τρέμω. Έβαλα θερμόμετρο και είχα πυρετό 37,2. Διαισθανόμουν όμως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Πήγα να πλυθώ και ξαφνικά έτρεμα. Ο πυρετός ανέβηκε απότομα στο 39 και 5. Πήρα τη μητέρα μου τηλέφωνο και της είπα «έλα γρήγορα». Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού και… έμεινα εκεί. Για είκοσι μέρες ήμουν σε αφασία. Ο γιατρός μου, μάλιστα, ο κύριος Σωτηρίου, δεν έφυγε στιγμή από το σπίτι μου. Ήταν στον καναπέ δίπλα μου. Όταν συνήλθα και άνοιξα τα μάτια μου, δεν θυμόμουν τίποτα.

– Αλήθεια, έχετε φοβίες;

Είμαι κλειστοφοβικός. Ένα απροσδόκητα άσχημο γεγονός στην εφηβεία μου με έκανε να μην μπορώ ούτε στιγμή να παραμείνω σε κλειστό χώρο. Στα δεκαεπτά μου, μια γυναίκα πέθανε μπροστά μου, ενώ είχαμε κλειστεί στο ασανσέρ. Τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι έχουμε εγκλωβιστεί, άρχισε να βαριανασαίνει και να βγάζει αφρούς. Εγώ άρχισα να χτυπιέμαι και να φωνάζω βοήθεια. Όταν τελικά μας άνοιξαν, την έβγαλαν έξω και μου είπαν «πέθανε». Με το που το άκουσα, λιποθύμησα. Από τότε, δεν ξαναμπήκα ποτέ σε ασανσέρ και σε κλειστό χώρο.

– Τι λείπει από τη ζωή σας σήμερα;

Ένα παιδί. Μόνον αυτό μου λείπει.

– Σας αρέσει η Ευγενία Μανωλίδου;

Έχει προσωπικότητα, μόρφωση, ευγένεια, ήθος και μία λάμψη που όσο και να θέλουν να την κάνουν σκιά, αυτή θα φωτίζει τη σκιά τους για πάντα. Είναι ένα εκπληκτικό κορίτσι με ταλέντο σε ό,τι και να κάνει. Τη θαυμάζω.

– Σας αρέσει η Ελένη Μενεγάκη;

Είναι ένα πλάσμα αξιολάτρευτο. Βγάζει ακόμα στο γυαλί αγνότητα, αφέλεια και αθωότητα. Έχει πανέμορφο χαμόγελο και είναι δημιουργική.

– Ερωτευθήκατε πολύ στη ζωή σας;
Ερωτεύθηκα μία φορά, τη γυναίκα μου.

– Φαντάζομαι θα τρομάξατε πολύ πέρυσι με το ατύχημα που έπαθε.

Δεν θέλω να το θυμάμαι… Ήταν εφιαλτικό. Η Χριστίνα είναι τα πάντα για μένα. Είναι το σύμπαν μου!

– Έχετε σκεφθεί να υιοθετήσετε ένα παιδί;

Όχι. Ακόμη και αν υιοθετούσα όμως ένα παιδί, δεν θα το έλεγα. Θα εξαφάνιζα τη γυναίκα μου εννέα μήνες και θα επέστρεφε με το παιδί. Θεωρώ πως, όταν βγάζεις μία υιοθεσία στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες, είσαι ανάγωγος και αναξιοπρεπής. Στην ουσία ένα… τίποτα! Δεν θα εκμεταλλευόμουν σαν καλλιτέχνης μια υιοθεσία, για να αποκομίσω άλλα κέρδη.

Πηγή :espresso.gr