Μια λαοθάλασσα ξεχύθηκε στους δρόμους του Αλγερίου, για να ζητήσει μια «νέα ανεξαρτησία», 65 χρόνια μετά την έναρξη του ένοπλου αγώνα εναντίον της γαλλικής αποικιοκρατίας.
Η έλλειψη επίσημης ή ανεξάρτητης εκτίμησης, αλλά και η τοπογραφία της περιοχής, καθιστούν αδύνατη την καταμέτρηση των διαδηλωτών. Όμως αυτήν, την 37η Παρασκευή των κινητοποιήσεων, η συμμετοχή φαίνεται ότι ήταν παρόμοια με τις πρώτες ημέρες του «Χιράκ», του πρωτοφανούς αντικυβερνητικού κινήματος που βιώνει η Αλγερία από τις 22 Φεβρουαρίου.
Πριν διαλυθεί ειρηνικά, νωρίς το απόγευμα, το τεράστιο πλήθος έκανε μια πολύωρη, αργή πορεία στους δρόμους της πόλης γύρω από το Μεγάλο Ταχυδρομείο, το εμβληματικό κτήριο του οποίου, στην καρδιά του Αλγερίου, έχει γίνει το επίκεντρο των εβδομαδιαίων συγκεντρώσεων.
«Η Αλγερία και ο λαός θέλουν ανεξαρτησία», φώναζαν ρυθμικά οι διαδηλωτές.
Την 1η Νοεμβρίου 1954 το νεοϊδρυθέν Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (FLN) κήρυξε την επανάσταση και τον ένοπλο αγώνα για την ανεξαρτησία, οργανώνοντας σειρά ταυτόχρονων επιθέσεων στο αλγερινό έδαφος. Η 1η Νοεμβρίου, η «Ημέρα της Επανάστασης», είναι αργία στην Αλγερία.
Τις τελευταίες ημέρες, μέσω των ιστοτόπων κοινωνικής δικτύωσης, οι Αλγερινοί καλούνταν να συγκεντρωθούν μαζικά στην πόλη. Πολλοί ήταν αυτοί που έφτασαν από άλλες περιοχές, αψηφώντας τα μποτιλιαρίσματα εξαιτίας των αλλεπάλληλων μπλόκων και ελέγχων της αστυνομίας στις εισόδους του Αλγερίου αλλά και το γεγονός ότι σήμερα δεν υπήρχαν δρομολόγια τρένων προς την πρωτεύουσα.
«Αλυσοδεμένοι»
Κάποιοι πέρασαν τη νύχτα στα πεζοδρόμια. Ο 20χρονος Χοσίν και οι τέσσερις φίλοι του έφτασαν από τη Λαχντάρια, που απέχει 60 χιλιόμετρα από το Αλγερία και κοιμήθηκαν το βράδυ στο αυτοκίνητό τους.
«Διώξαμε τη Γαλλία το 1962 αλλά δεν κερδίσαμε την ελευθερία μας με αυτό το καθεστώς που από τότε δεν άλλαξε. Θέλουμε μια νέα Αλγερία», είπε ο νεαρός.
Η συνταξιούχος δασκάλα Νάντια Φούφα, 62 ετών, θυμάται πολύ καλά ότι βρισκόταν στη διαδήλωση της 5ης Ιουλίου 1962, όταν οι Αλγερινοί γιόρταζαν την ανεξαρτησία. «Ήμουν πέντε ετών και χαιρόμασταν για την ανεξαρτησία. Αλλά τώρα είμαστε αλυσοδεμένοι και δεν υπάρχει καμία ελευθερία», υποστήριξε.
Εδώ και πολλές μέρες, στους ιστοτόπους κοινωνικής δικτύωσης πολλές «ψηφιακές μπροσούρες» καλούσαν σε μαζική κινητοποίηση τον λαό, παραλληλίζοντας τη σημερινή κατάσταση με εκείνη του 1954. «Σας αφορά όλους. Έκκληση στον λαό να προετοιμαστεί για (…) να καταλάβει την πρωτεύουσα (…) την Παρασκευή 1η Νοεμβρίου, μέχρι να ανατραπούν όλοι οι άρπαγες» από την εξουσία», έγραφε ένα από αυτά τα φυλλάδια. «Η ιστορία επαναλαμβάνεται. 1η Νοεμβρίου 1954-2019. Οι 48 βιλάγια (σ.σ. επαρχίες) στην πρωτεύουσα» για έναν νέο «απελευθερωτικό πόλεμο», ανέφερε ένα άλλο.
Μεγάλες διαδηλώσεις έγιναν επίσης σε πολλές άλλες πόλεις, σύμφωνα με διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης και πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.
Παρά την παραίτηση του προέδρου Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα τον Απρίλιο, το «Χιράκ», το κίνημα που δεν έχει ούτε επίσημη δομή ούτε ηγέτη, δεν αποδυναμώθηκε. Σήμερα ζητά τη διάλυση του «συστήματος» εξουσίας που κυβερνά από το 1962. Οι διαδηλωτές αντιτάσσονται μεταξύ άλλων και στις προεδρικές εκλογές που έχουν προκηρυχθεί για τις 12 Δεκεμβρίου, θεωρώντας ότι στόχος τους είναι να «αναπαραχθεί» αυτό το «σύστημα».
Εκτός από τις διαδηλώσεις, πολλοί ανταποκρίθηκαν σε ένα διαδικτυακό κάλεσμα και τράβηξαν βίντεο τον εαυτό τους – μόνοι ή μαζί με άλλους – ενώ δήλωναν: «Είμαι Αλγερινός και είμαι στοιχείο του Χιράκ». Επρόκειτο για μια ειρωνική απάντηση στις πρόσφατες δηλώσεις του μεταβατικού προέδρου Αμπντελκάντερ Μπενσαλά, ο οποίος πρόσφατα είπε στον Ρώσο ομόλογό του, τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ότι το εύρος του κινήματος Χιράκ έχει «μεγαλοποιηθεί» και ότι στην πραγματικότητα περιορίζεται σε «ορισμένα στοιχεία που κατεβαίνουν στον δρόμο κάθε εβδομάδα».
