«Ποιoς ήταν» ο Αργεντινός δικτάτορας Χόρχε Ραφαήλ Βιντέλα (Jorge Rafael Videla)  

1976: Με το «πατρικό χτύπημα στην πλάτη» των ΗΠΑ, τις ιερές ευλογίες της Καθολικής Εκκλησίας και μάλιστα του νυν Πάπα Φραγκίσκου, με την …«αποτελεσματικότητα» του παρακράτους και με την -γονιδιακή θαρρείς- έφεση των απανταχού στρατιωτικών στις δικτατορίες, ο 51 ετών στρατηγός καταλαμβάνει με πραξικόπημα την εξουσία, ανατρέποντας την Isabel Martínez de Perón η οποία μόλις πριν δυο χρόνια είχε αναλάβει την προεδρία της Αργεντινής, λίγο μετά τον θάνατο του προκατόχου και συζύγου της Χουάν.

Δικτάτορας μέχρι το μεδούλι, εγκαθιδρύει τη σκληρότερη χούντα στην ιστορία της Αργεντινής και μια από τις πλέον βάρβαρες στην ιστορία της ανθρωπότητος, πνίγοντας επί μια επταετία (τόχει ο αριθμός φαίνεται…) τον λαό της Αργεντινής, σε ποτάμια αίματος.

Κατά τη διάρκεια αυτής της μαύρης περιόδου, περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν, σε μια οργανωμένη και συστηματική επιχείρηση η οποία έμεινε γνωστή με τον όρο «βρώμικος πόλεμος», εμπνευστής και θεωρητικός της οποίας ήταν ο ίδιος ο αιμοσταγής δικτάτορας.

Από το 1970, έξι δηλαδή χρόνια πριν ο δικτάτορας αναλάβει καθήκοντα, και επί δέκα ολόκληρα χρόνια, με τη βοήθεια στρατού και παρακράτους, κατάφερε κυριολεκτικά να εξολοθρεύσει κάθε αντιπολιτευτική φωνή στην χώρα, εφαρμόζοντας τις πλέον απάνθρωπες μεθόδους.

Αυθαίρετες συλλήψεις, χωρίς κατηγορίες και δίκες φυλακίσεις, εκτοπίσεις, ρίψη αντιφρονούντων από ελικόπτερο, βασανισμοί, ακρωτηριασμοί, εκτελέσεις και εξαφανίσεις πολιτών, επί δέκα ολόκληρα χρόνια αποτελούσαν μιά ζοφερή «καθημερινότητα».

Μερικοί από τους δεκάδες χιλιάδες «εξαφανισμένους» (desaparecidos) του στυγερού καθεστώτος Βιντέλα που δεν βρέθηκαν ποτέ…

 Αν κάτι όμως αποτέλεσε την επιτομή της βαρβαρότητας του συγκεκριμένου καθεστώτος κάνοντάς το κυριολεκτικά «μοναδικό», (ή έστω, στενό ξαδερφάκι του ναζιστικού καθεστώτος), αυτό δεν ήταν άλλο από την αρπαγή βρεφών από μητέρες κρατούμενες, τα οποία στη συνέχεια δίδονταν σε άτεκνα ζευγάρια φιλοκαθεστωτικών, κυρίως στρατιωτικών και αστυνομικών. 

Οι τραγικές αυτές περιπτώσεις ξεπέρασαν τις 400, με άγνωστο ακόμη και σήμερα τον αριθμό όσων βρεφών τελικά δόθηκαν για υιοθεσία και όσων δολοφονήθηκαν. 

Mετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα, τα παιδιά εκείνα που κατάφεραν να επανενωθούν με τους φυσικούς τους γονείς, δεν ήταν περισσότερα από εκατό, με τα υπόλοιπα να εξακολουθούν να «αγνοούνται».

Εντύπωση προκαλεί πως, η βαρβαρότητα του καθεστώτος ήταν τέτοια, που έφτασε να ενοχλήσει ακόμη και τις ΗΠΑ που φρόντισαν να φυτέψουν (και) αυτή τη δικτατορία στη Λατινική Αμερική, με τις παραινέσεις του τότε φρέσκου Προέδρου των ΗΠΑ Τζίμμυ Κάρτερ προς τον κανίβαλο Βιντέλα για «εκδημοκρατισμό της χώρας», να έχουν μείνει παροιμιώδεις καθώς αιωρούνταν μεταξύ του τραγικού και του κωμικού, προς δόξαν ενός πολιτικού σουρρεαλισμού, τη συνταγή του οποίου, εδώ και αιώνες, οι ΗΠΑ κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό. 

Στην αριστερή φωτό ο δικτάτορας με τον Χένρυ Κίσσιντζερ. Στην δεξιά με τον  Τζίμμυ Κάρτερ. Τότε που ακόμη οι ΗΠΑ «δεν γνώριζαν» για το αίμα… (“as usually” δηλαδή…)

Η Αργεντινή όμως κατά τη διάρκεια της τυραννίας του Βιντέλα, εκτός όλων των άλλων δεινών, γνώρισε και τη χειρότερη στην ιστορία της οικονομική κρίση, καθώς το εξωτερικό της χρέος τετραπλασιάστηκε, ενώ το νόμισμά της υποτιμήθηκε κατά 90 περίπου τοις εκατό, φέρνοντας σε έσχατη ένδεια ένα λαό που ζούσε σε μιά χώρα που «κάποτε» είχε μία από τις ισχυρότερες οικονομίες παγκοσμίως.

Δεδομένου όμως ότι καμιά χούντα δεν ζει ποτέ περισσότερο από τα συμφέροντα που εξυπηρετεί και καθώς ο Βιντέλα ήταν πλέον πολύ μπρουτάλ ακόμη και για την αισθητική των Αμερικανών…

1981: O Βιντέλα παραχωρεί (τύποις) την εξουσία στον αχυράνθρωπό του Ρομπέρτο Βαϊόλα και η στρατιωτική χούντα εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι και το 1983, ένα χρόνο μετά την ήττα της χώρας από τη Μ.Βρετανία στον πόλεμο των Φώκλαντ.


 
1983: Αποκαθίσταται η δημοκρατία στη χώρα και το δικαστήριο κρίνει τον δικτάτορα ένοχο για χιλιάδες και κάθε είδους εγκλήματα. Ο Βιντέλα καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη.

1985: Αποστρατεύεται ατιμωτικά χάνοντας τον βαθμό του λόγω των εγκλημάτων του.

1990: O νέος Πρόεδρος Κάρλος Μένεμ απονέμει χάρη στον εγκληματία δικτάτορα και στους συνεργάτες του.

1998: Ο Βιντέλα επιστρέφει στη φυλακή, καθώς, σε νέα δίκη, κρίνεται ένοχος για την απαγωγή των βρεφών και καταδικάζεται σε κάθειρξη 50 ετών. Επιστρέφει στη φυλακή, ωστόσο μετά από 40 μέρες, η ποινή του μετατρέπεται σε κατ’ οίκον περιορισμό «για λόγους υγείας».

2006: Aπό δικαστή της χώρας κρίνεται αντισυνταγματική η απονομή χάριτος που του είχε δώσει Μένεμ και ένας νέος κύκλος από δίκες ανοίγει, που τώρα όμως αντιμετωπίζει τα εγκλήματα του πρώην Στρατηγού, όχι ως πολιτικά αλλά ως εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Καταδικάζεται σε ισόβια και έκτοτε παρέμεινε στη φυλακή Markos Path.

2013 – Παρασκευή 17 Μαΐου και στα 88 του, ο Jorge Rafael Videla βρίσκεται νεκρός στο κελί του, κερδίζοντας «με την αξία του» μια από τις πλέον διακεκριμένες θέσεις στο λίμπρο-ντόρο των μεγαλύτερων εγκληματιών και μια από τις καλύτερα «θερμαινόμενες», στις γειτονιές της κόλασης.


 Παύλος Κιρκασίδης