Εδώ και 100 χρόνια η βύθιση του Τιτανικού έχει υπάρξει ίσως η πιο διάσημη και μελετημένη καταστροφή του 20ού αιώνα, με πρωταγωνιστή ένα κοινό παγόβουνο.
Τώρα, όμως, μια νέα μελέτη Αμερικανών επιστημόνων, πέρα από το ανθρώπινο λάθος του καπετάνιου, δείχνει προς μια τελείως απρόσμενη κατεύθυνση για την αναζήτηση ενόχου: προς τη Σελήνη.
Οι ερευνητές του πολιτειακού πανεπιστημίου του Τέξας, με επικεφαλής τον καθηγητή φυσικής Ντόναλντ Όλσον, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αστρονομικό περιοδικό «Sky & Telescope», σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, ρίχνουν νέο φως στη μοιραία νύχτα της 14ης Απριλίου του 1912, για την οποία έχουν γραφτεί τόσα βιβλία και γυριστεί τόσες ταινίες και ντοκιμαντέρ, όταν περίπου 1.500 επιβάτες έχασαν τη ζωή τους στα παγωμένα νερά του Βορείου Ατλαντικού.
Οι Τεξανοί αστρονόμοι υποστηρίζουν ότι ένα τρομερά σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο εξηγεί γιατί ένας μεγάλος αριθμός παγόβουνων είχε φύγει από την αρχική θέση του και βρέθηκε στον δρόμο του υπερωκεάνιου.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι στις 4 Ιανουαρίου του 1912 η Σελήνη και ο Ήλιος ευθυγραμμίστηκαν με τέτοιο τρόπο, που η συνδυασμένη βαρυτική έλξη τους πάνω στη Γη προκάλεσε μια πολύ ισχυρή παλιρροϊκή επίδραση.
Επίσης, η Σελήνη βρέθηκε στο περίγειό της, δηλαδή στο κοντινότερο σημείο της προς τη Γη των τελευταίων 1.400 ετών και μάλιστα μόλις έξι λεπτά πριν γίνει πανσέληνος. Όταν η πανσέληνος συμπίπτει με το σεληνιακό περίγειο, τότε μιλάμε για ύπαρξη «σούπερ-Σελήνης» και αυτή με τη σειρά της ενίσχυσε την παλίρροια. Παράλληλα, το περιήλιο, δηλαδή η κοντινότερη προσέγγιση της Γης στον Ήλιο, είχε συμβεί ακριβώς την προηγούμενη μέρα του ναυαγίου, με συνέπεια η ελκτική δύναμη του Ήλιου πάνω στη Γη να είναι ιδιαίτερα αυξημένη.
Οι πιθανότητες να συμπέσουν όλες αυτές μαζί οι συνθήκες θεωρούνται αστρονομικές, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με συνέπεια να μεγιστοποιηθεί τελικά η ελκτική δύναμη πάνω στους ωκεανούς της Γης, να ενταθεί η παλίρροια και να διευκολυνθεί η απόσπαση των παγόβουνων της Γροιλανδίας, που πλέον άρχισαν να ταξιδεύουν προς τον Νότο. Υπό κανονικές συνθήκες, τα μεμονωμένα αυτά παγόβουνα συνήθως κολλάνε για χρόνια στα ρηχά νερά έξω από τον Καναδά, όμως αυτή τη φορά η ενισχυμένη παλίρροια τα διευκόλυνε να ξεκολλήσουν πάλι και να ταξιδέψουν γρήγορα ακόμα πιο νότια, όπου έπειτα από περίπου τρεις μήνες έμελλε να συναντήσουν τον αμέριμνο Τιτανικό.
Επιμέλεια: Φίλιππος Καραμέτος
