Ας σκηνοθετήσουμε το εξής σενάριο. Παθαίνετε εγκεφαλικό και μεταφέρεστε στο νοσοκομείο, όπου παραμένετε στην εντατική για δέκα ημέρες. Επιστρέφετε στο σπίτι σας και, ενώ είστε ακόμη στο στάδιο της ανάρρωσης, έρχεται ένας λογαριασμός 200.000 δολαρίων (σ.σ.: 150.000 ευρώ) που αφορά στην παραμονή σας στο νοσοκομείο.
Καλώς ήλθατε στις ΗΠΑ, όπου η περίθαλψη είναι η πιο ακριβή από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Αν ανήκετε στο 19% των Αμερικανών που δεν έχουν ασφάλεια υγείας, είστε πρακτικά καταδικασμένος να χρεοκοπήσετε.
Για να αποτραπούν τέτοιες καταστροφικές καταστάσεις, ψηφίστηκε το 2010 ο «Νόμος για την προστασία των ασθενών και το προσιτό κόστος της περίθαλψης», γνωστός και ως Obamacare. Αυτή ήταν η κεντρική μεταρρύθμιση της πρώτης θητείας του προέδρου Ομπάμα. Ο νόμος αυτός εισάγει έναν αριθμό διατάξεων της αγοράς της ασφάλειας υγείας με στόχο την προστασία των ασθενών από τις καταχρήσεις των ασφαλιστικών εταιρειών. Ορίζει, επίσης, πως κάθε Αμερικανός που δεν καλύπτεται από τον εργοδότη του ή έναν δημόσιο οργανισμό πρέπει να αγοράζει ασφάλεια υγείας. Για να είναι αυτή η απαίτηση κοινωνικά αποδεκτή, προβλέπεται η επιδότηση από την κυβέρνηση των εισφορών σε μια ιδιωτική ασφάλεια υγείας για όσους έχουν χαμηλά εισοδήματα.
Οι Ρεπουμπλικάνοι αντιτάχθηκαν σε αυτήν τη μεταρρύθμιση για λόγους αρχής. Πρώτα απ’ όλα, επειδή η τροπολογία αυτή παραβιάζει την ελευθερία επιλογής, αναγκάζοντας όλους τους Αμερικανούς να αγοράσουν μια ασφάλεια υγείας, ακόμη κι αν δεν το επιθυμούν. Ακριβώς όμως επειδή ακόμη και οι υγιείς είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν για την ασφάλισή τους, οι ασφαλιστικές εταιρείες είναι σε θέση να παρέχουν σε χρονίως πάσχοντες ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε προσιτές τιμές. Κι όλα αυτά ενώ οι αντίπαλοι της μεταρρύθμισης προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο ζητώντας να κηρυχθεί αντισυνταγματική. Το Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή και ο νόμος υιοθετήθηκε.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο οι Ρεπουμπλικάνοι αντιτάχθηκαν εξαρχής σε αυτήν τη μεταρρύθμιση ήταν η αυξημένη παρέμβαση του κράτους στον τομέα της υγείας. Η μεταρρύθμιση συνάντησε όμως αντιδράσεις και εξ αριστερών. Όπως επισημαίνει στη «Liberation» η Ιωάννα Μαρινέσκου, καθηγήτρια Οικονομίας στο Harris School of Public Policy του Πανεπιστημίου του Σικάγου, ο νόμος αποτέλεσε εκ των πραγμάτων μια συμβιβαστική λύση. Η αρχική του μορφή προέβλεπε την κάλυψη των ανασφάλιστων Αμερικανών μέσω της επέκτασης της ασφάλειας υγείας που διαχειρίζεται ο δημόσιος τομέας. Αντ’ αυτού, το Obamacare προσφέρει επιδοτήσεις για την αγορά μιας ιδιωτικής ασφάλειας. Ενώ, λοιπόν, η Δεξιά ανησυχεί ότι το Obamacare αφορά πολύ κόσμο και αυξάνει την παρέμβαση του κράτους, η Αριστερά υπογραμμίζει ότι ο νόμος μπορεί να οδηγήσει στη μείωση των ασφαλισμένων και, κατ’ επέκταση, στην επιδείνωση της ποιότητας της περίθαλψης.
Και ο λόγος για αυτό είναι ο εξής: στις ΗΠΑ, οι περισσότεροι εργαζόμενοι που έχουν ασφάλεια υγείας προστατεύονται μέσω των εισφορών των εργοδοτών τους σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Καθώς οι εργαζόμενοι με χαμηλά εισοδήματα έχουν λοιπόν τη δυνατότητα να αγοράσουν απευθείας ιδιωτική ασφάλεια με επιδοτούμενες τιμές, ορισμένοι εργοδότες θα μπορούσαν να σταματήσουν να παρέχουν ασφάλεια υγείας στο προσωπικό τους. Τα συνδικάτα έχουν έτσι προειδοποιήσει ότι οι φτωχοί εργαζόμενοι μπορεί να βρεθούν με μια ασφάλεια χαμηλότερης ποιότητας από αυτή που προσφέρουν οι εργοδότες. Οι τελευταίοι επωφελούνται από τη μείωση του εργατικού κόστους.
Στην καλύτερη περίπτωση, οι εργαζόμενοι με χαμηλά εισοδήματα θα αγοράσουν μια ασφάλεια ανάλογης ή και καλύτερης ποιότητας από αυτή που προσφέρουν οι εργοδότες. Τώρα, όμως, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα είναι εκείνη που θα χρηματοδοτεί ένα μεγάλο μέρος της ασφάλειας υγείας αντί για τους εργοδότες.
Επομένως, είναι βάσιμες οι ανησυχίες των συνδικάτων; Οι εργοδότες θα σταματήσουν να πληρώνουν για την ασφάλεια του προσωπικού τους, καθώς θα υπάρχει η φθηνότερη λύση που επιδοτείται από το κράτος; Για να απαντήσει κάποιος σε αυτήν την ερώτηση, πρέπει να αναζητήσει παραδείγματα από άλλες περιπτώσεις. Στο Μεξικό, για παράδειγμα, η εφαρμογή της οικουμενικής ασφάλειας υγείας με το πρόγραμμα «Seguro Popular» δεν οδήγησε στη μείωση του αριθμού των Μεξικανών των οποίων η ασφάλεια χρηματοδοτείται από τους εργοδότες τους. Αλλά και στη Μασαχουσέτη, όπου το 2006 άρχισε να εφαρμόζεται μια μεταρρύθμιση ανάλογη με το Obamacare, ο αριθμός των πολιτών οι οποίοι καλύπτονται από ασφάλεια που πληρώνεται από τους εργοδότες τους όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά αυξήθηκε.
Εκείνοι οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν – ή τουλάχιστον να καθυστερήσουν – την εφαρμογή της μεταρρύθμισης είναι οι Ρεπουμπλικάνοι. Και, φυσικά, δεν διστάζουν για τον σκοπό αυτό να προκαλέσουν και παύση της λειτουργίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Πηγή: ΑΠΕ
