Επιβαρύνεται περαιτέρω η πολεμική ατμόσφαιρα στην Εγγύς και Μέση Ανατολή με το κατ’ ουσία τελεσίγραφο που έχει αποστείλει η κυβέρνηση του Ισραήλ στον Λευκό Οίκο.

Το Τελ Αβίβ απαιτεί την σαφή δέσμευση των Η.Π.Α. για στρατιωτική εμπλοκή στο Ιράν. Η καταληκτική ημερομηνία του τελεσίγραφου που είναι ανεπίσημο βεβαίως και την ύπαρξη του οποίου αποκαλύπτει η βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν» , είναι η 25η Σεπτεμβρίου, ημέρα έναρξης της Γενικής ετήσιας Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. στη Νέα Υόρκη και παραμονή της μεγάλης θρησκευτικής εορτής στο Ισραήλ ,του Γιόμ Κιπούρ.
Οι συμβολισμοί είναι σαφείς. Η εορτή του Γιόμ Κιπούρ συνδέεται με την αντίστοιχη αραβο-ισραηλινή σύγκρουση του Οκτωβρίου του 1973 η οποία εξελίχθηκε αιφνιδιαστικά κατά την διάρκεια της εορταστικής ραστώνης στο Ισραήλ ( Γιόμ Κιπούρ : Εορτή Σκηνοπηγίας – Εξιλέωσης) με επιθετικό συγχρονισμό της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Συρίας.

Η έναρξη της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. σηματοδοτεί και την έναρξη υπό συνθήκες παγκοσμίου οικονομικής κρίσεως του μεγαλύτερου φόρουμ διπλωματικής ζύμωσης του πλανήτη.
Είναι προφανές πώς η κυβέρνηση Νετανιάχου θέτει με το τελεσίγραφο αυτό προ διλήμματος τον πρόεδρο Ομπάμα. Να δεσμευθεί ή όχι για μία στρατιωτική επιχείρηση κατά του Ιραν, ένα μήνα επί της ουσίας πριν τις προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α .(Νοέμβριος 2012). Η άρνηση της Ουάσιγκτον ενδεχομένως να μεταφραζόταν πολιτικά με την μη στήριξη της επανεκλογής Ομπάμα από το εβραϊκό λόμπυ της Ουάσιγκτον. Ομολογουμένως το δίλημμα είναι ενδιαφέρον.

Η Συρία και η Περσική διάσταση

Ο υπουργός Άμυνας των Η.Π.Α. Λίον Πανέτα ήταν εξαιρετικά ανήσυχος μιλώντας στους δημοσιογράφους σχετικά με την σχεδιαζόμενη από την Τεχεράνη οργάνωση μιας σιιτικής πολιτοφυλακής στη Δαμασκό που θα πολεμήσει στο πλευρό του προέδρου της Συρίας Άσαντ.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που είναι λογική συνέπεια του ρόλου που διαδραματίζει το Ιραν στην Συρία θα σήμαινε την άνευ προσχημάτων πλέον ανάμιξη της Τεχεράνης στην κρίση της Συρίας και πρόδρομο του αναμενόμενου στο μέλλον διαμελισμού της Συρίας σε δύο τμήματα. Το Σουνιτικό και το Σιιτικό – Αλεβιτικό.

Η ανησυχία του Λίον Πανέτα εκφράστηκε δύο μόλις εικοσιτετράωρα μετά την συνάντηση της Υπ. Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον με την τουρκική ηγεσία στην Κωνσταντινούπολή και ένα εικοσιτετράωρο μετά τις τηλεφωνικές επικοινωνίες της Χίλαρι Κλίντον με τους υπουργούς εξωτερικών της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας ,της Γερμανίας και της Τουρκίας. Προφανώς η Δύση βρίσκεται στη φάση διαμόρφωσης μιας κοινής τακτικής εν όψει των αναμενόμενων εξελίξεων στη Δαμασκό.

Μέχρι στιγμής στη Συρία έχουν αναμιχθεί ανεπισήμως, τα σουνιτικά καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας και της Ιορδανίας, οι σιίτες (Χεζμπολάχ) και οι σουνίτες του Λιβάνου, η Τουρκία η οποία εξοπλίζει χύδην την αντιπολίτευση της Συρίας, οι μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας καθώς και οι Η.Π.Α., εμμέσως πλην σαφώς, επιχειρώντας να ελέγξει το ελάχιστα αρραγές και ακόμη λιγότερο συμπαγές μέτωπο κατά του προέδρου Άσαντ.

Στο νέο αυτό «Ανατολικό Ζήτημα» εμπλέκονται οι Κούρδοι του Β. Ιράκ, οι Κούρδοι της Συρίας, η κουρδική ένοπλη οργάνωση PKK η οποία επιχειρεί από τις βάσεις της στο Ιράκ εντός τουρκικού εδάφους και η Ρωσία η οποία έχει ήδη αποστείλει δύναμη αλεξιπτωτιστών και τεθωρακισμένων στην βάση της στην Ταρτούς της Συρίας αλλά και ενισχυμένη μοίρα του ρωσικού στόλου η οποία περιπολεί ανατολικά της Κύπρου.Με το δάκτυλο στη σκανδάλη βρίσκεται το Ισραήλ χωρίς εμφανή εμπλοκή για λόγους που ο καθένας κατανοεί. Το Ισραήλ θα προτιμούσε την μακροημέρευση του προέδρου Άσαντ της Συρίας αλλά οι διπλωματικές επιθυμίες του Τελ Αβίβ προσκρούουν στην αναπόφευκτη και εν πολλοίς καθοδηγούμενη «Αραβική Άνοιξη».

Το «πυρηνικό άλλοθι» και οι πρόβες πολέμου

Είναι ηλίου φαεινότερο πώς αν δεν αλλάξει κάτι θεαματικά στην εξωτερική και άρα και στην εσωτερική πολιτική του Ιράν, η πολεμική αναμέτρηση της Περσίας με την Δύση μέσω Ισραήλ είναι αργά ή γρήγορα αναπόφευκτη. Οι Η.Π.Α. δείχνουν να προκρίνουν τα πολιτικά σενάρια που θα υποχρεώσουν την Τεχεράνη να αναδιπλωθεί. Το Ισραήλ πιστεύει πώς τέτοια σενάρια είναι αναποτελεσματικά και ανέφικτα.

Το ζήτημα είναι πώς ένας ενδεχόμενος διαμελισμός της Συρίας με άμεση επίπτωση την δραματική αποσταθεροποίηση του Λιβάνου με τους φιλοϊρανούς Χεζμπολάχ να αποτελούν σιιτικό ορμητήριο μέσα σε ένα σουνιτικό περιβάλλον, θα ανατρέψει κάθε έννοια Status Qvo στην Εγγύς και Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα αν συνοδευτεί μάλιστα με τον διαφαινόμενο διαμελισμό του Ιράκ σε Σουνιτικό και Σιιτικό κράτος (στον Νότο) αλλά και … την ενδεχόμενη (επίσης αναμενόμενη) εγκαθίδρυση κουρδικής κρατικής οντότητας.

Αντιλαμβάνεται και ο αφελέστερος των παρατηρητών πώς εν μέσω ενός τέτοιου «τσουνάμι» κανένας παράγοντας στην Ανατολική Μεσόγειο, Κύπρου και Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, δεν πρόκειται να παραμείνει προστατευμένος από τα μέχρι σήμερα ισχύοντα.

Ίσως για τον λόγο αυτό η Ουάσιγκτον παραμένει σιωπηλή και επιχειρεί να πράττει τα ελάχιστα ώστε να αποδυναμώνεται καθημερινά η Δαμασκός του προέδρου Άσαντ ώστε να αποτραπεί (αν είναι εφικτό) μία μεγαλύτερη εμπλοκή της Τεχεράνης. Οι Η.Π.Α. προς στιγμήν προτιμούν να βλέπουν τα σουνιτικά καθεστώτα μαριονέτες της Σαουδικής Αραβίας και της Ιορδανίας (και του Ιρακ) να εμπλέκονται στο ζήτημα, με βασικό εταίρο την Τουρκία ,παρά να υιοθετούν μία άμεση εμπλοκή του αμερικανικού παράγοντα παραμονές προεδρικών εκλογών αλλά και εν μέσω σαρωτικής οικονομικής κρίσης παγκοσμίου εμβέλειας με αιχμή της κρίση χρέους στην Ευρωζώνη.

Η πρόσφατη επίσκεψη του απεσταλμένου της Συρίας στο Πεκίνο και οι συνεχείς επαφές Δαμασκού – Τεχεράνης σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο καταδεικνύει πώς οι φόβοι και οι ανησυχίες για μία διεθνή και ανεξέλεγκτη έκρηξη στην Εγγύς και Μέση Ανατολή θα είναι περισσότερο δαπανηρή (και όχι μόνον οικονομικά) από όσο φαντάζονται (ή δεν φαντάζονται) οι επιτελείς στο Ισραήλ και την Άγκυρα και στην Δύση γενικότερα . Εκτός αν επιδιώκουν ακριβώς αυτό. Την πλήρη κατάρρευση των υφισταμένων δεδομένων ώστε να επέλθει ένα νέο πλιάτσικο στην περιοχή ,ακριβώς όπως συνέβη μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο