Ανταπόκριση από τη Ρώμη: Francesco De Palo
Ο Μάο Τσε Τουνγκ, έλεγε: «Μεγάλη είναι η σύγχυση στον ουρανό, έτσι ώστε η κατάσταση να είναι ευνοϊκή.»
Ένα τριπλό όxι. Στη συνταγματική μεταρρύθμιση. Σε μια κυβέρνηση που έχει απογοητεύσει πολλούς και μια Ευρώπη που συνεχίζει να συνταγογραφεί φάρμακα που δεν θεραπεύουν τις ασθένειες. Αλλά συχνά τις χειροτερεύουν.
Η Ιταλία με ένα πολύ υψηλό δημόσιο χρέος που χειροτερεύει, σε αυτό το δημοψήφισμα ξεκαθάρισε ότι οι πολίτες θέλουν να μιλήσουν και να αποφασίσουν. Αυτό αποδεικνύεται από το υψηλό ποσοστό προσέλευσης στις κάλπες. Μα ξεκαθάρισε και άλλα πράγματα, όπως: ότι θα ήθελε έναν πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση πραγματικά εκλεγμένους , θα ήθελε λιγότερους φόρους, περισσότερες ξένες επενδύσεις και ένα πραγματικά βιώσιμο σχέδιο ανάπτυξης, με λιγότερες εξαγγελίες και περισσότερες πράξεις.
Σαν Πρωθυπουργός προσωπικά θα είχα προτείνει μια πιο αποφασιστική μεταρρύθμιση: την κατάργηση ολόκληρης της Γερουσίας, με πολύ ισχυρή δύναμη, μια μεταρρύθμιση για μια δικαιοσύνη γρήγορη, με λιγότερη γραφειοκρατία και ένα εκλογικό σύστημα σύμφωνα με το γαλλικό πρότυπο, με 2 εκλογικούς γύρους, εισάγοντας τη δεσμευτική εντολή για τους βουλευτές. Αλλά τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή.
Ενώ στη Ρώμη μερικοί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν στο Palazzo Chigi, ο Ρέντσι παραιτήθηκε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Ματαρέλα, έπρεπε να αποφασίσει, για το αν θα διαλύσει τη Βουλή και πάει σε πρόωρες εκλογές ή θα αναθέσει το έργο στον Πρόεδρο της Γερουσίας, Πιέτρο Γκράσο, για μια κυβέρνηση που θα κάνει δύο πράγματα: τον εκλογικό νόμο και τον προϋπολογισμό κάνοντας εκλογές το 2018.
Στο Δημοκρατικό Κόμμα υπάρχει η πιθανότητα διάσπασης. Αν ο Ρέντσι επιτρέψει κάτι τέτοιο τότε οι φιλικά προσκείμενοι στον Μπερσάνι θα πρωταγωνιστήσουν , βάζοντας μπροστά την δημοσιογράφο Μπιάνκα Μπερλίνγκουερ, κόρη του πρώην αρχηγού του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας . Από την άλλη έχουμε την επιστροφή του Μπερλουσκόνι στη δεξιά, όπου τις τελευταίες 15 ημέρες, έδωσε το παρόν πάλι στην τηλεόραση και στα δικά του μέσα μαζικής ενημέρωσης, παρά την ηλικία και την κατάσταση της υγείας του. Όμως θα πρέπει να είναι σε θέση να διαχειριστεί τις ακρότητες του Σαλβίνι. Από την άλλη μπορεί οι Πέντε Αστέρες να είναι το πρώτο κόμμα στην Ιταλία, όμως όπως φαίνεται, μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον Γκρίλο, θα ήταν επικίνδυνη.
Ο δεσμός είναι προφανής. Όλα ξεκινούν από τον χειρισμό της αμερικάνικης οικονομικής κρίσης του 2008, οι αναταράξεις της οποίας οδήγησαν σε εκείνη της Ελλάδας, μέχρι την κυβερνητική κρίση της Ιταλίας του 2011 όπου ο Μόντι αναλαμβάνει καθήκοντα πρωθυπουργού, μέχρι την εμφάνιση του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, δημιούργημα του κωμικού Μπέπε Γκρίλο.
Ο Ρέντσι έκανε έναν καλό αποχαιρετηστήριο λόγο παραδεχόμενος την ήττα του και λέγοντας ότι θέλει να παραδώσει την εξουσία. Όμως η Ιταλία του σήμερα είναι ένα καράβι ακυβέρνητο σε φουρτούνα. Πώς μπορεί μια χώρα με βιομηχανία μόδας, αυτοκινήτων και τροφίμων να μην μπορεί να μειώσει το δημόσιο χρέος.
Η Ιταλία πληρώνει αυτή τη στιγμή την κρατική της αδυναμία και την έλλειψη ηγετών οι οποίοι υπήρχαν 20 χρόνια πριν όπως ο Μόρο, ο Κράξι, ο Αντρεότι, ο Μπερλίνγκουερ και ο Αλμιράντε. Ο καθένας με τις αρετές και τα ελαττώματά του, με ιδέες και προγράμματα και ίσως να είχαν διαπράξει πολλά σφάλματα, αλλά τουλάχιστον ήταν πολιτικοί υψηλού επιπέδου.
Σήμερα στην Ευρώπη έχουμε να κάνουμε με μέτριες προσωπικότητες, με έναν φόβο για Brexit και χωρίς ένα πρόγραμμα σοβαρό και ενιαίο. Η Ιταλία έχει ανάγκη από μια πολιτική και βιομηχανική επανάσταση. Δεν μπορούμε να αφήνουμε την Κίνα να μας ξεπερνά στον τουρισμό, τη μόδα, αντιγράφοντας την παρμεζάνα και την μοτσαρέλα. Όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα.
Υπάρχει ανάγκη από μια συνταγματική μεταρρύθμιση η οποία θα αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού, θα εκμοντερνίσει τα πολιτικά κόμματα και θα φέρει εκλογές χωρίς τον φόβο για το αύριο.
Αυτό που χρειάζεται η Ιταλία είναι θάρρος και όπως λέει η παροιμία: ”Όταν ο χείμμαρος ξεχειλίσει, δεν περνάς απέναντι”.
