Από τον «Εξολοθρευτή» και το «Μπλέιντ Ράνερ» μέχρι και τους «Τρανσφόρμερς» και το «Σταρ Τρεκ», η έλευση των robot σημαίνει την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους, αποκαλύπτοντας την αταβιστική απέχθεια που νιώθει ο άνθρωπος για όντα ή αντικείμενα που του μοιάζουν, χωρίς, όμως, να ανήκουν στο είδος του.
Ο Ιάπωνας καθηγητής Μασαχίρο Μόρι εκφράζει, ωστόσο, την υπόθεση ότι όσο τα robot θα τείνουν να μοιάσουν με τον άνθρωπο, χωρίς να το πετυχαίνουν απόλυτα, θα μας είναι συμπαθή. Όταν, όμως, η όψη τους θα πλησιάζει εκείνη των ανθρώπων, η απέχθειά μας προς αυτά θα εκδηλώνεται και θα πολλαπλασιάζεται, για να δώσει τη θέση της και πάλι σε αίσθημα συμπάθειας, μόλις τα robot πετύχουν να αναπαράγουν με ακρίβεια την ανθρώπινη μορφή.
Οι κατασκευαστές robot προσπαθούν τώρα να αντιστρέψουν το ανθρώπινο αυτό συναίσθημα απέχθειας, με τη δημιουργία θεματικών πάρκων robot, όπως τη Robot Land στη Νότια Κορέα, που κόστισε ούτε λίγο ούτε πολύ 1,3 δισ. δολάρια. Στο πάρκο αυτό, τα robot δεν έχουν μόνο ρόλο θεαμάτων, αλλά «εργάζονται» και σαν σερβιτόροι και εισπράκτορες εισιτηρίων στην είσοδο.
Οι ειδικοί των πάρκων και λούνα παρκ εκτιμούν, όμως, ότι το ενδιαφέρον του κοινού οξύνεται όταν τα robot παρουσιάζονται σαν επίφοβες και επιθετικές μηχανές. «Αν πάρετε ένα απλό ρομποτικό βραχίονα, που είναι απόλυτα ικανός να σας σηκώσει στον αέρα και να σας πετάξει πολλά μέτρα μακριά, θα βιώσετε αίσθημα του τρόμου, ανάλογο με εκείνο που νιώθετε στο σινεμά και θα αναρωτηθείτε αν είναι όντως καλή ιδέα να μπείτε σε τρενάκι που κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και ελέγχεται αποκλειστικά από ρομποτικό σύστημα» λέει ο μηχανολόγος Μπρένταν Ουόκερ, ειδικός των ψυχαγωγικών robot για λούνα παρκ.
Παρότι λοιπόν τα συστήματα αυτά σε λούνα παρκ, αλλά και τα πλήρως αυτοματοποιημένα μεταφορικά συστήματα, όπως το μετρό της Κοπεγχάγης, έχουν αποδειχθεί τρεις φορές ασφαλέστερα από όσα ελέγχονται από ανθρώπους χειριστές, ο άνθρωπος αρνείται πεισματικά να νιώσει ασφαλέστερος στα μηχανικά χέρια τους.
Οι ειδικοί εξηγούν ότι αν και τα robot είναι εντελώς ακίνδυνα, εκείνο που ο άνθρωπος θα έπρεπε να φοβάται είναι τη νανοτεχνολογία, την επιστήμη που ασχολείται με τη μετατροπή και την ανάπτυξη νέων υλικών σε μοριακό ή ατομικό επίπεδο.
«Η σμίκρυνση, η φορητότητα και η ικανότητα ταχείας αναπαραγωγής θα σημαίνει ότι τα οπλικά συστήματα που θα προέλθουν από τη νανοτεχνολογία θα εντοπίζονται δύσκολα. Φοβάμαι περισσότερο συστήματα και αντικείμενα που δεν μπορώ να δω, παρά όσα είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού» υποστηρίζει η δρ Κίρστεν Ντάουτενχαμ, καθηγητής Τεχνητής Νοημοσύνης στο Πανεπιστήμιο του Χέρτφορντσιρ της Βρετανίας.
Επιμέλεια: Τάσος Καλλιγάς
