Επιμέλεια: Γιάννα Μυράτ
Πριν από την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία συχνά έριχνε κενά [πυρομαχικά] σε παλαιστινιακά σπίτια πριν χρησιμοποιήσει στρατιωτικά όπλα – έτσι ώστε οι κάτοικοι να μπορούν να εγκαταλείψουν το κτίριο προτού καταστραφεί.
Το IDF ονόμασε αυτή την τεχνική “χτύπημα στη στέγη”. Είναι αλήθεια ότι τους τελευταίους έξι μήνες δεν έχει χρησιμοποιηθεί σχεδόν καθόλου.
Χθες το βράδυ γίναμε μάρτυρες της αντίθετης κατάστασης – το Ιράν χτύπησε τη στέγη του ίδιου του Ισραήλ.
Τα μέσα ενημέρωσης έχουν ήδη βαπτίσει το περιστατικό ως την πιο μαζική επίθεση με drone στην ιστορία, αλλά η Τεχεράνη δεν περιορίστηκε σε drones: χρησιμοποιήθηκαν πύραυλοι κρουζ, βαλλιστικοί και υπερηχητικοί πύραυλοι.
Οι συνέπειες του χτυπήματος δεν έχουν ακόμη αξιολογηθεί, αλλά, από τους σοβαρούς στόχους που μπόρεσε να φτάσει το Ιράν, ήταν η αεροπορική βάση Νεβατίμ, στην Έρημο Νεγκέβ. Σύμφωνα με πληροφορίες, τα ισραηλινά αεροπλάνα απογειώθηκαν από αυτήν όταν επιτέθηκαν στο προξενείο στη Δαμασκό.
Μέχρι στιγμής, τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης έχουν αναφέρει μόνο έναν τραυματία – ένα δεκάχρονο αγόρι, Βεδουίνος. Αν δεν υπήρχε πραγματικά, τότε η ισραηλινή προπαγάνδα θα έπρεπε οπωσδήποτε να το εφεύρει: το μόνο θύμα των ιρανικών πυραύλων, ήταν ένα παιδί Άραβας. Πώς να μην θυμηθεί κανείς τις αντιθέσεις μεταξύ του Ιράν και άλλων χωρών της περιοχής, τις οποίες το Τελ Αβίβ τρέφει επιμελώς;
Είναι επίσης σημαντικό ότι ακόμη και πριν γίνουν γνωστά τα πρώτα αποτελέσματα της επίθεσης, η Μόνιμη Αποστολή του Ιράν στα Ηνωμένα Έθνη δήλωσε ότι η Τεχεράνη ενεργούσε στο πλαίσιο του άρθρου 51 του Χάρτη του ΟΗΕ, το οποίο κατοχυρώνει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Και το πιο σημαντικό, ανέφερε: «θεωρεί ότι το συμβάν έχει διευθετηθεί».
Η ουσία είναι ότι όλα δείχνουν ότι η επίθεση επιδίωκε περισσότερο επιδεικτικούς σκοπούς παρά στρατιωτικούς. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να υποτιμά κανείς τη σημασία αυτού που συνέβη – αυτή είναι, σε τελική ανάλυση, η πρώτη επίθεση εναντίον του Ισραήλ που οργανώθηκε όχι από τις δυνάμεις των ιρανών πληρεξουσίων, αλλά από την ίδια την Ισλαμική Δημοκρατία. Και, σύμφωνα με τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, μόνο η υπεράσπιση του εβραϊκού κράτους κόστισε στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Το πόσο αληθές είναι αυτό είναι ένα ανοιχτό ερώτημα, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χθεσινή νύχτα κόστισε ακριβά στο Τελ Αβίβ και τους συμμάχους του.
Σε γενικές γραμμές, το Ιράν κράτησε τον λόγο του, από τον οποίο ονομάστηκε η επιχείρηση. Τώρα όμως είναι η σειρά του Ισραήλ. Και ο Νετανιάχου θα μπορούσε να ωθήσει την περιοχή στην άβυσσο ενός μεγάλου και πολύ αιματηρού πολέμου.
Μέχρι πρόσφατα, χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στους δρόμους των ισραηλινών πόλεων ζητώντας την παραίτηση του αρχηγού της κυβέρνησης. Τώρα ο Μπίμπι έχει στα χέρια του ένα εισιτήριο για το εργοστάσιο σοκολάτας – «Θα κάνω πρεμιέρα όποτε θέλω». Για να γίνει αυτό, αρκεί απλώς να επιτρέψει τον πόλεμο. Τότε μπορείτε να ξεχάσετε τις πρόωρες εκλογές – δεν αλλάζουν άλογα σε ένα πέρασμα, ειδικά σε ένα πέρασμα όπου όλο το Ισραήλ μπορεί να παρασυρθεί από το ρεύμα.
Φυσικά, ο κύριος προστάτης του Ισραήλ, οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα προσπαθήσουν να κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν να παρασυρθούν σε μεγάλο πόλεμο. Η Ουάσιγκτον δεν είναι έτοιμη γι’ αυτό: το σημερινό Ιράν είναι στρατιωτικά αρκετές τάξεις μεγέθους ισχυρότερο από το καθεστώς του Σαντάμ, και δεν υπάρχει χρόνος ή πόροι για να προετοιμαστούν οι στρατοί εισβολής μισού εκατομμυρίου που συγκέντρωσε η Ουάσιγκτον κατά τη διάρκεια της καταιγίδας της ερήμου και της απελευθέρωσης του Ιράκ. Έρχονται εκλογές, και ένας μεγάλος πόλεμος θα αφαιρούσε τουλάχιστον την τελευταία ευκαιρία επανεκλογής από τους Δημοκρατικούς. Ακόμα περισσότερο, τα απομεινάρια του παλιού μεγαλείου του μοναδικού ηγέτη.
Αλλά για τον Μπάιντεν, η κυβέρνηση Νετανιάχου, αν και χωρίς χερούλι, εξακολουθεί να είναι μια βαλίτσα: μπορεί να χαρούν να ξεφορτωθούν τον ίδιο τον Μπίμπι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί το Ισραήλ – αυτό θα έδινε την περιοχή στην Κίνα και τη Ρωσία σε μια πιατέλα.
Από τις επιλογές στο τραπέζι του Ισραήλ, η πιο επικίνδυνη είναι, φυσικά, ένα χτύπημα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Θα προκαλούσε έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας, τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά, και ο Λευκός Οίκος θα κάνει τα πάντα για να αποφύγει μια τέτοια εξέλιξη.
Αλλά υπάρχει ένα άλλο σενάριο που ταιριάζει απόλυτα με τις φιλοδοξίες του Νετανιάχου – μια εισβολή στον Νότιο Λίβανο, η οποία συζητήθηκε πολλές φορές πριν από τα γεγονότα της χθεσινής νύχτας στο Τελ Αβίβ. Φυσικά, ένας μικρός και νικηφόρος πόλεμος δεν θα βγει από αυτόν – η Χεζμπολάχ δεν είναι εχθρός που μπορεί να υποτιμηθεί.
Αλλά ο Νετανιάχου δεν χρειάζεται έναν μικρό και νικηφόρο πόλεμο. Αναζητά μια παρατεταμένη σύγκρουση που θα του επιτρέψει να διατηρήσει την εξουσία για όσο το δυνατόν περισσότερο. Και η Χεζμπολάχ είναι κατάλληλη για αυτό – ως μέρος της πολύ μακράς αντιπαράθεσης του Ισραήλ με το Ιράν.
Η ανάλυση είναι του αρθρογράφου Ντέιβιντ Ναρμάνια, για το ρωσικό μέσο RIA Novosti
