Εδώ και καιρό παρατηρητές επισημαίνουν και προειδοποιούν ότι η Δύση, ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες, συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση των Uygurs τόσο εντός όσο και εκτός της αυτόνομης περιοχής Xinjiang Uygur της Κίνας.
Έχουν επίσης χαρτογραφήσει την κίνηση των ριζών των Ουιγούρων μέσω των χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής, από όπου προωθούνται σε βίαιες πολεμικές ζώνες όπως το Idlib στη Συρία.
Οι Uygur έχουν τις δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις και πολιτισμό και οι περισσότεροι από αυτούς είναι πολύ αξιοπρεπείς άνθρωποι.
Το «πρόβλημα» είναι ότι η πρωτεύουσα Xinjiang του Urumqi βρίσκεται στο κύριο άξονα της πρωτοβουλίας Belt and Road, ένα αισιόδοξο παγκόσμιο έργο που στοχεύει στη σύνδεση δισεκατομμυρίων ανθρώπων στη διαδρομή του.
Τα πρόγραμμα Belt and Road (ζώνη και δρόμος) στοχεύει στη βελτίωση και την ενίσχυση των εμπορικών και οικονομικών ανταλλαγών κατά μήκος των δύο διαδρομών, γεγονός που θα συμβάλει στην έξοδο εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων από τη φτώχεια.
Αλλά η Ουάσιγκτον θέλει να διατηρήσει το υπάρχον status quo, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να κυριαρχεί στον κόσμο. Και για να το επιτύχει, προκάλεσε και την λεηλασία στην Κίνα χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, όπως τα θέματα του Χονγκ Κονγκ, της Θάλασσας της Νότιας Κίνας και των Uygur, καθώς και το ζήτημα της Ταϊβάν. Για να εκπληρώσουν το στόχο της, οι ΗΠΑ ενθαρρύνουν επίσης ορισμένους Uygurs να μετατραπούν σε «αντάρτες», ή πιο συγκεκριμένα, τρομοκράτες.
Κάποιοι Δυτικοί, ειδικά Αμερικανοί πολιτικοί, ελπίζουν ότι οι σκληροί, καλά εκπαιδευμένοι «μαχητές τζιχάντ Uyghur» θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους στο Xinjiang και θα αγωνιστούν για την «ανεξαρτησία» της περιοχής από την Κίνα και, ως εκ τούτου, θα σαμποτάρουν την πρωτοβουλία Belt and Road.
Αυτό, πιστεύουν, είναι σαν να σκοτώνουν δύο πουλιά με μια πέτρα: Η Κίνα θα υποστεί σοβαρό κοινωνικοπολιτικό πλήγμα και η πρωτοβουλία Belt and Road θα διαταραχθεί.
Δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι η κινεζική κυβέρνηση ανησυχεί για την παγίδα της Δύσης: Αν η Κίνα δεν κάνει κάτι, η εδαφική ακεραιότητά της θα αντιμετωπίσει την απειλή επικίνδυνων τρομοκρατών και εάν λάβει πραγματικά μέτρα για να προστατευθεί, θα αντιμετωπίσει έντονες επιθέσεις από κάποια δυτικά μέσα ενημέρωσης και πολιτικούς.
Προφανώς, το νομοσχέδιο για το Xinjiang που ψήφισε η Βουλή των Αντιπροσώπων στις ΗΠΑ την περασμένη εβδομάδα, το οποίο παρεμβαίνει άμεσα στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας και αποτελεί μέρος του πολιτικού παιχνιδιού της Ουάσιγκτον, είναι από τις μεγαλύτερες ασκήσεις υποκρισίας και εκφοβισμού.
Επισημαίνεται πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει μεταχειριστεί τους μουσουλμάνους προκαλώντας τους μεγάλη απογοήτευση.
Το 2017, η Ουάσιγκτον εξέδωσε εκτελεστικό διάταγμα που απαγορεύει την είσοδο των ΗΠΑ κατοίκων από το Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, το Σουδάν, τη Σομαλία και την Υεμένη (όλα κράτη με πλειοψηφία Μουσουλμάνων).
Οι ΗΠΑ διενήργησαν αυθαίρετα αεροπορικές επιθέσεις στο Πακιστάν, το Αφγανιστάν και σε άλλες χώρες με το πρόσχημα ότι θα απαλλαγούν από τρομοκράτες και χωρίς να ανησυχούν για τη δολοφονία αθώων πολιτών. Ωστόσο, ισχυρίζονται ότι η Κίνα έχει κατασκευάσει «στρατόπεδα συγκέντρωσης» στο Xinjiang.
Η θέση της Κίνας είναι σαφής. Αυτό που η Δύση περιγράφει ως στρατόπεδα είναι στην πραγματικότητα κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης, όπου οι άνθρωποι μαθαίνουν τις δεξιότητες και την κινεζική γλώσσα, ώστε να μπορούν να πετύχουν αμειβόμενη ζωή και να αποφύγουν να πέσουν θύματα “ιδεολογιών τρομοκρατικών και θρησκευτικών εξτρεμιστών”.
Ηθελημένα ξεχνούν τα δυτικά Μέσα ότι είναι γεμάτες από υπόπτους οι φυλακές, καθιστώντας την υπόθεση μεγάλη (ιδιωτικοποιημένη) επιχείρηση στις ΗΠΑ. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν βρεθεί πίσω από τα σίδερα στις ΗΠΑ χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατηγορία εναντίον τους.
Πώς μπορούν οι ΗΠΑ με τους υψηλότερους αριθμούς κρατουμένων στη Γη (ανά κατά κεφαλήν) να τολμούν να κηρύττουν ως προστάτες της δικαιοσύνης;
Και ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός αυτού του κηρύγματος;
Η απάντηση είναι εύκολη: Η αποφασιστικότητα των ΗΠΑ να μοιράζονται με καμία άλλη χώρα την εξουσία, να επηρεάζουν τον υπόλοιπο κόσμο και την απροθυμία τους να ανταγωνιστούν με άλλη χώρα βάσει ιδεών και καλής θέλησης.
Όλα αυτά πρέπει να σταματήσουν – μάλλον θα σταματήσουν – σύντομα, κυρίως επειδή αυτή η πολιτική της Ουάσιγκτον έχει μετατρέψει ήδη τη ζωή πολλών ανθρώπων σε ζωντανή κόλαση.
*Από άρθρο του Andre Vltchek (φιλόσοφου, μυθιστοριογράφου, σκηνοθέτη και ερευνητή δημοσιογράφου στην ιστοσελίδα Information Clearing House.
Σύνταξη: Κ. Μπετινάκης
